Dochter vaker bij ouders vriendje dan bij ons

'Hoe maak ik duidelijk dat ik haar mis (en dat ik.eigenlijk ook vind dat ze hier ook eens haar kamer op moet ruimen of eens aan haar theorie rijexamen moet beginnen met leren) zonder dat ik haar van me weg duw?'
Als kind dat op het punt staat om uit te vliegen is het natuurlijk prettig te horen dat je ouders je gaan missen. Liever dan dat ze blij zijn dat ze je kwijt zijn.
Maar je breit er nogal wat achteraan: daarom moet zij met enige regelmaat in haar kamer vertoeven en beginnen met haar theorie-rijexamen en zich houden aan haar beloftes.
En nu wil je van ons horen hoe je dat voor elkaar krijgt, zonder dat je haar van je af duwt.
Zeg haar gewoon dat je haar mist, maar dat je blij bent met haar leuke vriend en dat ze goed om kan gaan met zijn moeder; dat ze nu zoveel nieuwe vrienden maakt en spreek je vertrouwen in haar uit: het komt goed met je.
Daarna huil je als je haar mist, maar val je haar daar nooit meer mee lastig.
Mocht er een keer iets zijn wat je leuk lijkt om te doen met haar en haar vriend (is hij wel welkom bij jou?) dan nodig je hen vriendelijk uit en accepteert het als ze om wat voor reden dan ook 'nee' zeggen.

Tsjor

Hij is

Meer dan welkom bij ons. Sterker nog, we hebben al een paar keer voorzichtig aangegeven dat hij ook hier kan blijven slapen. Hij heeft gezegd dat hij het liefst in zijn eigen bed slaapt en dat kan natuurlijk. Er zijn meer mensen die dat hebben. Het gevolg is wel: zij is nu echt heel vaak daar met een lieve "schoonmoeder" en echt, ze is superaardig en leuk. Daar hoeft ze niet mee te helpen of een kamer op te ruimen. Zij zal, natuurlijk heel begrijpelijk, niet beginnen over de theorie-rij-examen. Ze is tenslotte niet de ouder/verantwoordelijke. Wij zijn dat wel en we betalen ook die lessen. Haar kamer hier is een puinhoop, net als bij elke puber. Ik heb nu het gevoel dat ze liever daar is, omdat ze daar niet op haar aandeel gewezen wordt (verantwoordelijkheid nemen voor oa die theorie). Zoals elke puber: kop in het zand en leven bij de dag. Dat mag, maar ik wil haar ook bijbrengen dat ze die verantwoordelijkheid niet uit de weg mag gaan. Bij mama van vriendje hoeft ze dat "gezeur" niet aan te horen. Resumé: drie dingen:
- ik mis haar
- ik maak me zorgen over haar aandeel (ik vind het normaal dat ze haar taken gaat oppakken, ook bij haar vriendje
- ik ben bang dat ze het daar leuker vindt dan hier. (Zou ik ook hebben).

Papa vriendje is schijnbaar iemand met een zware vorm van narcisme. Ouders vriendje zijn gescheiden. Zowel vriendje als mama hebben contact met papa verbroken vanwege de verschrikkingen in hun huwelijk/jeugd.

Misschien heel gemeen van mij, maar soms ben ik bang dat die geschiedenis zich gaat herhalen bij mijn dochter. We hebben dat min of meer op een tactische manier ook besproken met mama vriendje (niet waar vriendje bij was) en zij begreep heel goed dat we die zorgen hadden. Tegelijk komt vriendje bij ons over als zorgzaam en lief. Maar dat hij niet bij ons wil blijven slapen, laat toch wat alarmbellen rinkelen. Misschien en hopelijk geheel onterecht.

Ook met dochter voorzichtig uitgesproken en haar complimenten gemaakt over haar "nee blijft nee". In werkelijkheid is die "nee" nogal wankel. Maar met een compliment hoop ik haar te laten zien dat ze die standvastigheid wel in zich heeft. Dat deze nog flink moet groeien, heb ik er niet bij gezegd. Dat maakt iemand juist onzeker.

als

Het je zo stoort dat haar kamer een puinhoop is, zou ik die zelf een keer opruimen en schoonmaken. Als ze er toch nooit is dan zal het ook niet snel weer een puinhoop worden toch?

Je geeft het idee dat je vindt dat omdat jij haar mist: zij daar iets mee moet. Dat is niet zo. Moeders zijn er voor de kinderen; de kinderen zijn er niet voor hun ouders en zijn ze niets verplicht. Jij hebt voor dochter gekozen; zij niet voor jou. Besef dat goed anders ga je claimen...en dan....ben je net je moeder. Gemeen he? Maar ja, zo is het wel.

Stop met betalen voor theorielessen en maak er geen gedoe van. Ze is de enige die er last van heeft als ze haar rijbewijs niet heeft. Ze moet zelf kiezen voor die lessen en anders niet. Zo hoef je ook de zeurende moeder niet te worden.

Zoek daarnaast een nieuwe hobby of pak een oude weer op om het gemis te compenseren. Je houdt zeeen van tijd over he, als je kind de deur uit is. Ik heb het zelf ook moeten ervaren; dat was niet leuk maar ik kan nu wel genieten van 2 tijdvretende hobby's!

Zojuist

Jullie reacties doorgelezen. Ik kan daar zeker wat mee. Vooral dat ik moet oppassen mijn gevoel niet teveel op haar bordje te leggen.

veel

mensen nemen niet voor niks een hond. Eindelijk eens iemand blij als je thuis komt

Hart onder de riem

Naast alle goede adviezen wil ik je graag ook een hart onder de riem steken. Het is gewoon hartstikke lastig en pijnlijk als je je dochter opeens bijna niet meer ziet. Heel veel sterkte met het verwerken van alle wisselende gevoelens die erbij komen kijken. Blijdschap voor haar, trots op haar, maar ook het missen, de eenzaamheid, het nutteloos en afgewezen voelen (wat je uiteraard niet bent).
De meeste posters hier schijnen die fase al achter de rug te hebben en hebben het overleefd/verwerkt. Ze geven je goede praktische adviezen. Maar die doen niets af aan de pijn die je voelt. Daarbij doet het er niet toe of je wel of geen hobby’s of full/part time baan hebt. (Ik herken het, want ik zit er ook middenin).

Het contact met je kinderen wil je houden én je wilt het goed houden. Ook als ze uitvliegen, zoals jouw dochter nu stap voor stap aan het doen is. Je wilt betrokken zijn en blijven bij haar leven. Zeker omdat jij en je dochter een goed contact hebben, had je waarschijnlijk nooit gedacht dat je haar nu er een vriendje in haar leven is zo weinig meer zou zien.
Begrijpelijk! Maar ja, de liefde he? Toen jij verliefd was, was je moeder voor jou waarschijnlijk ook opeens een stuk minder belangrijk. Hopelijk mag je een mooie, nieuwe rol in haar leven blijven spelen. Ik denk dat het wel in orde komt, juist omdat je zo bewust bezig bent 'het goede te doen'. Dat zal ze, nu of leter, best zo beseffen.

Praktische zaken blijven lastig

Ja, en dan de praktische zaken. Kamer opruimen, theorielessen volgen… Dat vind ik ook zo lastig aan het feit dat mijn dochter bijna nooit thuis is. Als ze er (even kort) is, ga ik opeens allerlei praktische dingen bespreken. Heb je je al aangemeld? Heb je je boete al betaald? Heb je je xxx al teruggevraagd van die-en-die?

Omdat er met mijn dochter meer aan de hand is, hebben wij begeleiding van Jeugdzorg. Die adviseren om zo min mogelijk over dat soort praktische dingen te beginnen. Het leidt vaak alleen maar tot ruzie en ik moet het háár verantwoordelijkheid laten worden. Misschien kun je dat ook in je achterhoofd houden?

Zelf vind ik het wel erg lastig. Het als die theorielessen bij jou. Jij betaalt voor die rijlessen, dus jij bent financieel de dupe als ze haar theorie niet haalt. Dus inderdaad: deadline stellen, (op papier of in een app, zodat het na te kijken is). Als je voor dan-en-dan je lessen niet volgt, stoppen wij met betalen voor je lessen.

Zelf had ik het o.a. lastig met de aanmelding voor een school en haar vele boetes. Als ik haar niet achter de broek zat zich aan te melden, liep ze wéér een jaar te nietsnutten bij huis. Dat is niet alleen háár verantwoordelijkheid, zoals Jeugdzorg zegt, ik heb er ook last van! En als ik de boetes van mijn minderjarige dochter niet betaal, krijg ik de deurwaarder op bezoek.
Iedereen kan zeggen wat ze willen, maar met 17,18 zijn ze echt nog niet volwassen en klaar voor het leven. Dat wij moeder en vaders nog willen opvoeden, is heel terecht en begrijpelijk. Maar niet meer teveel dus.

Met mijn dochters rommelige slaapkamer heb ik echter totaal geen probleem. Deur dicht en ik zie het niet meer. Ik snap dan ook niet dat sommigen hier adviseren dat je die zelf kunt opruimen. Zolang de ratten zich niet van haar kamer naar de rest van het huis verplaatsen (b.w.v.s) mag ze zoveel rommel maken als ze wil. Toen (nu ex)vriendje hier nog sliep, wist ze niet hoe snel ze moet opruimen voor hij kwam, dus ze kan het wel.

Zoals Wilmama

Ik wilde net een soortgelijke reactie typen. Ik herken je pijn en frustratie zelf niet zo erg, maar dat komt denk ik omdat mijn kinderen het wat meer geleidelijk doen dan jouw dochter. Als dat losmaken zo plotseling komt, en ze ineens soort van intrekt bij haar vriend zou ik daar ook heel veel moeite mee hebben. Veel andere tips dan er al genoemd zijn heb ik niet. Niet 'zeuren' over dat je haar mist, die theorielessen parkeren tot ze er zelf over begint en haar kamer (eenmalig?) zelf onder handen nemen. En verder zou je haar en haar vriend kunnen uitnodigen voor het eten of voor een of ander leuk uitstapje. Fijn dat zijn moeder je zorgen niet afwimpelt en er dus hopelijk zelf ook alert op is, maar ik zie nu niet direct iets zorgwekkends. Ik vermoed (maar dat is natuurlijk heel erg invullen) dat de zoon een beetje beschermend is ten opzichte van zijn moeder en haar niet het gevoel wil geven dat ze alleen achterblijft.

Zoals je in een ander draadje kunt lezen (Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin) heb ik zelf te maken met de andere kant, vriendin van zoon die heel veel bij ons is in plaats van thuis. Wij hebben regelmatig contact met haar ouders, die blij zijn dat ze bij ons in goede handen is. Dat ligt dus anders. Zij is echt liever bij ons dan in haar eigen huis, maar dat heeft een reden. En voor de situatie daar is het ook echt beter dat ze niet teveel thuis is.

Het went vanzelf, maar nu ben je gewoon nog niet zo ver. Geef jezelf wat tijd.

Hier

Andere situatie hier, maar ergens wel vergelijkbaar. Ik heb tegen zoon gezegd dat er nu een nieuwe situatie is ontstaan. Hij is veel minder thuis en als hij er is wil ik niet steeds bezig zijn met instructies geven en dingen navragen / controleren. Zoals ik hem heb gezegd: dan wordt het contrast wel erg groot: bij vriendin relaxen en gezelligheid en thuis alleen maar gezeur. Kortom, ik verwacht van hem dat hij een aantal dingen zelf doet, zonder onze instructie af te wachten (kamer, werk, school). Hij snapt dat wel en probeert wat meer eigen verantwoordelijkheid te nemen. Met wisselend succes, maar dat geeft niet. We moeten het samen een beetje uitzoeken.
Ik mis hem ook wel eens, maar ik was zelf ook zelden thuis op die leeftijd. Ik vond het heerlijk om geheel mijn eigen plan te trekken. Dus ik gun hem erg dezelfde ruimte die ik ook kreeg.

Hier ook geweest

Gelukkig is het overgegaan . Heel veel jongens zijn zeer gehecht aan hun playstation of spelcomputer. Bij de ouders van hun vriendin hebben ze dan niet zoveel te zoeken, helaas, maar dat ligt dan niet aan de ontbrekende gezelligheid daar.
Onze dochter is wel 1,5 jaar elk weekend naar haar vriend vertrokken want het was daar “zo leuk”. Altijd een netjes huis, ze hoefden nooit iets op te ruimen, snoep en koekjes voor het grijpen, geen afspraken over hoe laat thuis en eet je mee, ze mochten aan moeder de bestelling voor het avondeten doorgeven.. en inderdaad, als ze dan even bij ons thuis was moesten er in alle haast even wat praktische zaken besproken worden, kwamen er meteen irritaties en húp, ze was weer weg.
Ik baalde er erg van en was ook wel jaloers, vooral omdat dochter zo’n goede band kreeg met haar schoonmoeder.. maar ik ben wel altijd positief gebleven, geluisterd naar de jubelverhalen, aangeboden dat ze altijd met zijn tweeën welkom waren..
Nu het al een tijd uit is bleek het helemaal niet zo leuk daar trouwens, en had ze veel vaker met hem bij ons willen zijn, maar hij wilde dat niet; zijn eigen bed lag veel lekkerder, hij kende ons niet goed en dat was ongemakkelijk voor hem.. Wat dat betreft is het lastig, die verkeringen als ze nog bij hun ouders thuis wonen, ook voor de kinderen zelf.

Blij

Met ook de laatste reacties van jullie. Het begrip voor mijn gevoel. En idd, vriendje is beschermend naar zijn moeder, wat ik ook zeker begrijp en mooi vindt om te zien.

Ik ga al jullie lieve en duidelijke reacties nog eens goed en op mijn gemak doorlezen.

Dank!!

Pollewop, dat is mijn dochter...

Pollewop, je schreef: "Zoals je in een ander draadje kunt lezen (Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin) heb ik zelf te maken met de andere kant, vriendin van zoon die heel veel bij ons is in plaats van thuis."

Ik heb kort even in dat inmiddels al erg lange draadje gelezen. Voor het gemak reageer ik even hier. (Sorry Bertha50 voor het vervuilen van jouw draadje).
Jouw verhaal daar is bijna het verhaal van mijn dochter! Ook helemaal ontspoord door haar adhd. met middelengebruikt (m.n. blowen maar ook alcohol), geen school of baantjes kunnen volhouden enz.
Haar lieve, zorgzame vriend (ook add) trok het allemaal niet meer, zijn ouders waren ook superbezorgd, net als jij. Een verschil is dat ze zich bij zijn ouders thuis ook helemaal niet prettig voelde (lag niet aan hen!) en ze samen vooral bij zijn vrienden en bij hangjongeren waren.,
Anders dan jouw zoon heeft mijn dochters vriend het na een tijd wel uitgemaakt. Ik was blij voor hem, hoewel ik hen op zich een heel leuk koppel vond. Maar verder, vond ik het zo sneu voor die jongen en zijn ouders. Ik gunde hem een leuke, zorgeloze verkering met mijn (toch ook superleuke!) dochter.

Wilmama

Ja, ik heb ook al wel eens wat over jouw dochter gelezen en er ook wel wat in herkend. Van de week heeft ze wat uitgehaald waarmee ze ook ons belazerd heeft. Dat was te verwachten (en heeft eigenlijk nog lang geduurd). Maar ze belde me gisteren om te zeggen dat ze zelf hierover haar ouders wil inlichten. Dat vind ik sterk van haar, maar ik heb wel gezegd dat ik daarna uiteraard ook zelf contact opneem met haar ouders. Dat ze niet denkt dat ze een half verhaal kan ophangen tegen ze. En met zoon hebben we ook nog een appeltje te schillen, ook al is zij 'de kwade genius'. Dat zal best, maar hij had best meer ruggengraat mogen tonen. Dus tot aan een aantal voorwaarden voldaan is mag ze hier niet blijven slapen. Vanavond weer een gesprek met de jongelui dus.

Ja, dubbel, je bent blij voor je dochter dat ze zo'n fijne vriend heeft, maar gunt hem wat anders. De moeder van zoons vriendin staat er precies zo in. Maar, zij is niet verantwoordelijk voor het geluk van mijn zoon. Jullie ook niet voor dat van het vriendje van je dochter. En net wat je zegt, ze heeft ook echt superleuke kanten! Ik hoop nog steeds dat de vervelende oncontroleerbare kanten wat meer naar de achtergrond zullen verdwijnen als ze wat beter in haar vel komt te zitten, wat meer ritme in haar leven heeft, haar lichamelijke klachten eindelijk goed behandeld worden, haar opleiding een beetje leuk is en ze wat tot rust kan komen met de juiste medicatie voor haar ADHD. Nou, dat is een heel rijtje mitsen en maren natuurlijk, en daar zijn we ons allemaal erg van bewust. Ik hamer bij haar steeds op kleine stapjes, het positieve blijven zien en vertrouwen in zichzelf. Maar als ik dat rijtje zo oplepel snap ik echt dat ze het niet gemakkelijk heeft en dat het nog wel eens lang kan duren voor het zover is.

Hoe bizar

Mijn moederinstinct mij niet in de steek heeft gelaten. Vanmiddag toch een lief appje gestuurd naar dochter dat ik haar mis. Nadat ik terugkwam van een vriendin zat dochter jn de keuken bij mijn man. In tranen. Vriendje bleek toch dezelfde narcistische karaktertrekken te hebben als zijn pa. Nadat hij zijn moeder had uitgescholden voor .... heeft dochter daar iets van gezegd. Hij is toen zo boos geworden dat ze letterlijk voor hem is gevlucht naar een vriendinnetje. Morgen zal vriendje hier zijn om een tas met spullen te brengen. Mijn man zorgt dat hij bij haar is. Ze zal dan de relatie beëindigden.

Ik ben volledig van slag.
En bang

Ze rijdt op haar fiets 12 km naar haar werk. Ik ben bang dat hij haar gaat achtervolgen.

Ze is dus weer thuis, maar nooit verwacht dat dit de reden zou zijn.

wat verdrietig

en inderdaad is het goed dat je je realiseert dat de jongeman het niet zo makkelijk zou kunnen laten gaan.
ik zou het afscheid nemen/spullen geven zonder teveel woorden laten plaatsvinden, misschien zelfs door vader en niet door dochter?
geen discussies laten ontstaan of suggesties dat hij boos zou zijn etc.
en haar in het begin welicht met de auto brengen óf op afstand fietsen zodat je kunt zien of hij iets probeert?
gr Angela

Oh Bertha50

Dat is inderdaad wel heel heftig! Voor je dochter, maar ook voor jullie. En voor de moeder van het (ex)vriendje ook lijkt me.
Voorzichtigheid lijkt me inderdaad verstandig, maar ik zou toch oppassen met termen als bang en narcistisch hoor. Iemand zomaar een etiket opplakken vind ik eigenlijk niet kunnen. Ik praat het absoluut niet goed hoor, wat hij gedaan heeft, maar het is een jonge knul die jarenlang een slecht voorbeeld heeft gehad. Hij weet misschien niet beter. Of kan op dit moment nog niet beter. Dat is wat anders dan een stoornis hebben.

Maar goed, dat je dochter klaar is met hem lijkt me helder. Inderdaad fijn als vader erbij kan zijn om de spullen in ontvangst te nemen. Meer zou ik er even niet van maken denk ik. Niet met de auto gaan brengen of zo, tenzij je echt aanwijzingen hebt dat hij kwaad in de zin heeft.

Sterkte voor je dochter!

Wat goed van je dochter

Wat n krachtig besluit van je dochter! En ook al gaat ze misschien nog een keer terug, blijf haar steunen. T is soms heel moeilijk om hier voorgoed mee te kappen. En je zorgen om achtervolging zou ik echt even in je achterhoofd houden, kijk hoe je haar daar mee kunt helpen (brengen of andere route?)

Mijn man

Was erbij toen mijn dochter inmiddels ex-vriendje binnenliet. Ze was te bang om hem alleen te ontmoeten. Ook vond ze het heel lastig onder woorden te brengen wat ze wilde zeggen. Mijn man heeft heel rustig met hem gepraat en aangegeven dat hij gisteravond een dochter binnenkreeg die bang is voor ex-vriendje en hoe e.v. dit zelf zag. Hij bagatelliseerde alles, had het zo niet bedoeld en alle agressie kon hij verklaren. Het lag aan zijn telefoon, zijn sigaret, blablabla. Geen enkele vorm van spijt of zelfreflectie. Ook de belofte, waar ik dochter voor waarschuwde, dat hij zou veranderen, kwam voorbij. Toen dochter zelf aangaf dat het definitief over en uit is, kwamen "de tranen" en dat hij het heel jammer vond dat ze zo uit elkaar gingen.

Ik was boven, want ik zou wss dingen gezegd hebben die niet zo gepast waren.

Mijn man is vanavond mee gegaan op haar werkroute (auto).

Heb zojuist gezegd tegen dochter dat ik trots op haar ben, want de angst was zo erg aanwezig...

Oja

Tevens heeft mijn man e.v. duidelijk gemaakt dat hij hulp moet gaan zoeken voor zijn probleemgedrag, anders gaat het bij de volgende vriendin weer fout. Ergens ook een beetje met hem te doen, ondanks wat hij bjj mijn dochter teweeg heeft gebracht.