dochter met overgewicht
Ik heb in totaal 6 dochters en 1 zoon. Allemaal prima op gewicht behalve mijn dochter Joy van 17 jaar.
Joy heeft ook een tweeling zus Fay en Joy en Fay hadden tot hun 12de altijd dezelfde kledingmaat en waren ongeveer even zwaar.
Tot Joy dus flink aankwam.
Ze bleef maar aankomen en werd al snel een dik propje. Ik heb toen samen met mijn man besloten Joy op dieet te zetten.
In onze familie is iedereen hee sportief en slank. Behalve Joy.
Joy heeft heel vaak een dieet gevolgd maar als het dieet stopte begonnen de kilo's er meteen weer aan te vliegen.
Tot begin 16jaar heeft ze dit gedaan, toen was ze er klaar mee. Ze wilde niet meer.
En daardoor is ze nu in anderhalf jaar tijd van 54 kg naar 72 kg. Bijna 20 kg zwaarder. Met een lengte van 1.65.
Ik schaam mij eerlijk gezegd hiervoor. Ik schaam mij voor mijn dochter dat zij op zo'n jonge leeftijd al zo dik is.
Maar ik weet echt niet meer wat ik ermee aanmoet. Ik vertel haar soms ook dat het niet mooi is als iemand veelte dik is en dat jongens dat niet aantrekkelijk vinden.
Maar daar luistert ze niet naar.
In huis eten we allemaal gezond, iedereen gaat goed om met voeding en weet wat er in een product zit.
De helft van het huis eet ook helemaal suikervrij en het andere gedeelte eet zo soms is een snoepje of een koekje. Behalve Joy dus.
Als ik op haar bankrekening kijk staat dat ze bijna elke dag wel eten haalt op school of in een supermarkt. Ondanks dat ik elke dag een gezond lunchbakje voor haar klaarmaak.
Ik ben bang dat als het zo door gaat dat ze over een paar jaar obisitas heeft en allerlei enge ziektes krijgt. En dat gun ik haar niet.
Joy en Fay zijn een 1-eiige tweeling dus het is niet dat ze een bredere bouw heeft. Fay heeft ook een smalle bouw en ze hebben er tot hun 12de exact hetzelfde uitgezien.
Iemand hier die in dezelfde situatie zit/zat?
Of iemand die mij hier advies in kan geven want ik kan het echt niet langer aanzien hoe mijn dochter zich de dood in eet.
Heu
Zijn die namen echt of gefingeerd? Die zou ik direct laten aanpassen, dit is te herkenbaar
En verder
Verder zou ik haar in haar waarde laten!
pirata
@pirata ik heb al andere namen gebruikt.
Nou ...
Laten we dan maar hopen dat het zo vaak door mijn moeder aangehaalde spreekwoord 'Zo gewonnen, zo geronnen' ook hierop van toepassing is!
P.S.
Van toepassing op die bijna 20 kilo dus.
Tweeling
Verdomd als het niet waar is maar ook ik ben de helft van een eeneiige tweeling. Tot ons twaalfde exact hetzelfde gewogen. Hielden allebei van lekker eten. Zij kreeg een vriendje, ik at lekker door. Ruim 90 kilo, zij ongeveer 60. Mijn moeder vond het vreselijk. Dat liet ze vrijwel dagelijks merken. spande een lijntje in de badkamer boven de weegschaal en voor iedere kilo die ik afviel hing ze met een knijper 5 gulden aan het lijntje. Dat interesseerde me vrij weinig. Mayo op een broodje kaas met tomaat had meer mn interesse.
Later, rond ons 23ste, kreeg mn significante andere een zoon. Ze was lekker mollig. Bleef dat ook nog een tijdje. Ik had me inmiddels in het vrijgezellenleven gestort en kwam er achter dat slank zijn de kans op een knappe leuke jongen toch iets groter maakte. En dat kleding kopen een stuk goedkoper en leuker was als ik daar niet voor naar een speciaalzaak niets. Dus ik viel eigenlijk redelijk vanzelf 30 kilo af. Was mn zus plots de ‘dikke’ en ik de dunne.
En zo schommeldelde we beide jarenlang. In meer of mindere mate. Maar altijd gelukkig en meestal vrolijk en blij. Ongeacht ons gewicht.
Onze moeder bleek overigens haar eigen gewicht wat lastiger in de hand te kunnen houden toen ze in de overgang kwam. Die weegt nu meer dan ik deed toen ik van haar moest afvallen. De band met mijn moeder is het nooit helemaal goed gekomen. De afkeuring die ze had, gebaseerd op mijn gewicht, neem ik haar nog steeds kwalijk. Al kan ik daar inmiddels prima mee leven. Zij niet trouwens...
Ik raad je aan te stoppen met het vergelijken van joy en fay. En de ene beter te vinden dan de andere vanwege haar gewicht onder het mom van angst voor obesitas en ziektes. Ga eerder bij jezelf eens na waarom je je schaamt voor je kind en waarom jouw norm voor al jouw kinderen is dat ze slank moeten zijn. Desnoods met hulp van een therapeut. Voor kinderen is het veel prettig als de norm is dat ze zichzelf mogen zijn. En vergeleken worden als tweeling is op zich al gezeik op zich. Daar zou ik als ik jou was werkelijk heel gauw mee stoppen.
Daarnaast, ze is nog in de groei. Doodeten? Stel je je je niet een beetje aan? Ik zou van weeromstuit, en om een beetje te jennen, nóg een koek nemen als ik jouw dochter was.
Zus en ik, over de veertig, wegen nu al jaren hetzelfde. Keurig 64 kilo. Blijft handig, dezelfde kledingmaat. We delen dan ook 1 garderobe.
Je bericht is overigens zo absurdistisch en kinderlijk dat ik me sterk afvraag of het überhaupt waar is.
Haha!
hm...
Uit je bericht:
Joy is een dik propje.
Je schaamt je voor haar.
Je vertelt haar dat jongens geen dikke meisjes willen.
Arme Joy...
Veel lesuitval?
En als het een serieus bericht is, arme joy
Arme Joy
Je zult maar opgroeien bij een moeder die zich voor je schaamt.
Mijn idee
Die schaamte is nergens voor nodig en ook nergens goed voor. Het te zware gewicht van dochter Joy wijst op een onevenwichtige ontwikkeling van haar persoon. Goede kans dat stress de boosdoener is. Ik zou dan inzetten op meer ontspanning. Zorg dat zij voldoende magnesium en kalium binnenkrijgt en haar vrije tijd nadrukkelijk besteedt aan activiteiten waar ze blij van wordt.
De moderne mens loopt voortdurend het risico te zeer aan zichzelf voorbij te gaan, doordat er vanuit allerlei (meestal commerciële) hoeken aan je getrokken wordt. Voor je het weet eindig je gevierendeeld. Als het ware.
Vooroordelen naar relatief dikke mensen, als zouden zij (bovengemiddeld) onsportief, dom, lui, ongedisciplineerd of lelijk zijn, zouden geen rol van betekenis moeten mogen (komen te) spelen binnen het intermenselijk contact. Al helemaal niet tussen directe naasten!
Wie goed oplet, zal weten dat 'dik' en sportief, 'dik' en slim, 'dik' en ijverig, 'dik' en gedisciplineerd, alsook 'dik' en mooi heel goed samen kunnen gaan. Dat laat echter onverlet dat langdurig overgewicht schadelijk is voor de algehele gezondheid en tijdig dient te worden aangepakt door slechte gewoontes in te ruilen voor goede. Uiteindelijk is het slechts simpelweg een kwestie van goed voor jezelf zorgen. Een liefdevolle benadering zal daartoe eerder uitnodigen, dan een verwijtende.
Rode krullenbol
ach gossie
Wat heb ik het met Joy te doen als ze echt bestaat. Je zult maar zo neergezet worden door je moeder. Als kind van 12 heb je ook zelfbeschikkingsrecht. Het is heel dom om als ouders zijnde een kind iets als een dieet op te leggen.
Je kunt haar stimuleren en op een respectvolle manier met haar praten over de gewichtstoename maar wat jij doet is iemand vernederen.
Op zich niks mis met een dieet
Bespreking van het onderwerp 'wat men tot zich neemt' kan alleen maar beter niet uitmonden in een (macht)strijd.
Nuchter beschouwd heeft iedereen een dieet. Al kan het gevoelig liggen; ik zie geen reden om het onderwerp als zodanig geheel taboe te verklaren.
Uhmm
Je dochter begon uit het niets ineens aan te komen, heb je je nooit afgevraagd wat er aan de hand was? Is er wellicht een medische achtergrond?
Hoe gaat het verder met haar? Is ze gezond, heeft ze gevarieerde bezigheden, is ze mentaal gezond? Haar gewicht is maar 1 aspect van haar leven.
Je zegt dat ze niet meer op dieet wil, en groot gelijk heeft ze! Dieten werken niet en kunnen op zich (en vooral als je in een dieet cyclus terecht komt) ook erg slecht zijn voor de gezondheid.
Laat het los! Ga in gesprek met je dochter over hoe het nou echt met haar gaat. En stop vooral met het veroordelen van je dochter, schaamte zorgt er alleen maar voor dat je in een verlammende positie komt.
