Dochter heeft zichzelf pijn gedaan.
Hoi...ik heb ontdekt dat mijn dochter van 14. zichzelf een paar keer pijn gedaan heeft..in de zin van krassen op haar huid gemaakt. We hebben er een goed gesprek over gehad (kostte eerst wat moeite want ze is geen prater..) maar het blijkt dat een van haar vriendinnen dit regelmatig doet, en dan ook wat ernstiger. In hun vriendinnen groepje delen ze dit met elkaar,ik denk dat mijn dochter daardoor ook nieuwsgierig was hoe dit zou voelen.
Ze zegt zelf dat ze het een paar keer gedaan heeft toen ze stress had van de toetsweek op school, maar dat ze het zelf ook niet oke vind en het niet meer zal doen.
Ik heb al gesproken met haar mentor, vooral omdat ik me zorgen maak om het vriendinnetje...die ouders wisten dat nog niet namelijk.
Wie heeft hier ervaring mee....is het voor ons zelf goed om onmiddellijk hulp te zoeken..of juist het niet meteen te groot maken nu ze zelf aangeeft dat ze wel denkt dat ze het zelf kan stoppen?
Voor de volledigheid...ze heeft geen hele traumatische dingen meegemaakt (voor zover ik weet), we zijn een "normaal" gezin, man en ik hebben een prima relatie. Mijn man kan overigens zelf goed met haar praten (werkt zelf in de hulpverlening en kan heel rustig met haar praten).
Graag hoor ik tips en ervaringen van andere ouders...ik weet het sinds 3 dagen en ik merk dat ik me er heel erg verdrietig door voel, zag het ook niet aankomen..het is een rustig meisje waar we nooit problemen mee gehad hebben.Plaats een reactie
Niemand die dit herkent of meegemaakt heeft?
Goed dat jullie er op tijd bij zijn. Ik vermoed dat groepsdruk of 'anderen doen dit ook en blijkbaar helpt het hun bij stress' voor haar een reden is geweest om het ook te proberen. Ik denk dat het goed is dat je dit op school hebt gemeld, zodat er ook hulp geboden kan worden voor het vriendinnetje en misschien nog wel meer vriendinnen uit de groep.
Ik denk (mijn inschatting) dat het op dit moment nog niet nodig is om hulp te zoeken voor je dochter omdat ze ook aangeeft dat ze het niet meer zal doen. Uiteraard wel iets om in de gaten te houden en in gesprek blijven is ook belangrijk.
https://www.ouders.nl/artikelen/zelfbeschadiging-door-je-kind-wat-kun-je-doen
Er is een paar keer over geschreven op OOL.
Mijn dochter deed het ook , ze was geloof ik veertien toen. Ik heb vooral naar haar geluisterd en haar gevraagd of we andere manieren konden vinden om haar een goed gevoel te geven, zoals chocola, of je afleiden.
En haar de tip gegeven het liever niet te doen want het kan ook nogal verslavend zijn en dan doe je het terwijl je het echt niet wil.
Ik heb eigenlijk nooit wat gezien maar een enkele keer hoor ik er haar weer over. Vooral als het leven spannend is. Jezelf pijn (willen) doen. Net als stemmen horen is het bij mijn dochter ook een signaal om in te grijpen in haar balans, te ordenen wat ze van plan is en aankan. Vanwege haar autisme.
ik vraag het tegenwoordig niet uit maar hoor het aan wat ze zelf kwijt wil. Het schijnt inderdaad nogal wat voor te komen onder pubers en zelf heb ik dat vroeger ook nooit opgemerkt.
Ik heb het zelf in mijn puberteit wel eens gedaan, heel halfslachtig. Het 'deed niks voor mij'. Ik had problemen genoeg, maar dit is niet iets serieus geworden.
Toen mijn dochter jonger was, waren er in haar omgeving ook meiden die dit deden, ook 'gezamenlijk', zo leek het in ieder geval. Mijn dochter wilde daar niks mee te maken hebben, vond dat maar raar. Daar was ik wel blij mee.
Ik heb dus niet uit eigen ervaring als ouder hiermee hoeven dealen. Maar ik zou er als volgt naar kijken: snijden is niet het primaire probleem. Hoe absurd het ook klinkt, het dóet iets voor iemand. Wát doet het dan en hoe is dat op een andere manier te bereiken? Als je kind aangeeft het te hebben gedaan als ze stress had, kijk dan of ze ervoor open staat om op een laagdrempelige manier iets met die stress te doen, in plaats van op het 'krassen' te focussen. Ik zou best durven om na een tijdje gewoon eens te vragen: Hoe is het daar trouwens mee? Is het gelukt om het niet meer te doen? Kost dat moeite? Heb je daar nog iets van mij bij nodig?
Ik zou er ook, op een rustige manier, proberen achter te komen in hoeverre haar vriendinnen nog meer problemen hebben die haar belasten. Dat is wel een lastige: je wil de privacy van pubers niet met voeten treden en ze hoeven je echt niet te vertellen over hun problemen en die van hun vriendinnen. Je kunt dus niet herhaaldelijk gaan lopen vissen en aandringen. Het moet ook duidelijk zijn dat het erom gaat je dochter ermee te helpen, niet om problemen voor haar te veroorzaken. Ik stip dat aan omdat wij zoiets wel een keer bij de hand hebben gehad. Mijn dochter had op een gegeven moment een vriendin die al een paar keer had aangegeven dat ze zelfmoord wilde plegen. Mijn dochter wilde haar helpen. Dat werden dus eindeloze, dramatische app-gesprekken en mijn dochter voelde zich machteloos en angstig omdat ze niet wist of het meisje nou wel of niet gekke dingen ging doen. Wij hebben ooit voorbesproken wat je moest doen bij 'belastende geheimen' en dat had ze gelukkig onthouden. Ze heeft op een gegeven moment tegen haar vriendin gezegd: Jij moet dit tegen je ouders vertellen. Dat moet je uiterlijk morgen doen anders vertel ik het tegen mijn moeder. En dan gaat die wat doen." Dat meisje heeft dat níet gedaan. Mijn dochter heeft het toen tegen mij verteld. En wij hebben samen de moeder van dat meisje gebeld. Er viel een last van de schouders van mijn dochter. Ze had haar vriendin geholpen, gedaan wat ze kon, door volwassenen in te schakelen. Je zou voorzichtig kunnen proberen te peilen of er in die groep nog meer problemen spelen waar volwassenen nog niet van weten die een zware wissel trekken op jouw dochter. En je kunt haar dan helpen ze van haar schouders af te krijgen, zoals je nu gedaan hebt door die mentor in te schakelen.
Bedankt voor jullie reacties..Anne wat goed om te lezen dat je dochter het niet is blijven doen. Ik vind het zo lastig om er niet teveel over door te vragen😅
Je hebt al een sterke troef in handen: 'is het voor ons zelf goed om onmiddellijk hulp te zoeken..of juist het niet meteen te groot maken nu ze zelf aangeeft dat ze wel denkt dat ze het zelf kan stoppen? (...) Mijn man kan overigens zelf goed met haar praten (werkt zelf in de hulpverlening en kan heel rustig met haar praten).' Als dat goed gaat heb je de beste hulpverlening in huis die je maar kunt bedenken. Ik zou het dus niet groter maken. Hooguit met je man afspreken dat hij het eerlijk vertelt als hij denkt dat de gesprekken met hem niet voldoende zijn en er andere, externe hulp moet komen.
Tsjor
