Dochter en baantje
Dochter v 17 heeft vanaf begin dit jaar een zaterdagbaantje gehad. Bij een lokale ( kleine) winkel. Ze is behoorlijk onzeker en verlegen en hoewel ze er heel veel zin in had en een hele begripvolle baas had is het haar niet gelukt daar overheen te stappen, ze bleef weglopen voor alles wat ze spannend en eng vond, en haar contract is na een half jaar niet verlengd.
Dat was natuurlijk geen leuke ervaring.
We hebben het een paar maanden laten rusten, maar zouden het toch wel fijn vinden als ze het nog een keer zou proberen, een bijbaan. Misschien in een andere setting, tussen meer pubers, gewoon bij een supermarkt of zo. Of iets anders wat haar zelf leuk lijkt.
Vanwege haar niet zo grote zelfvertrouwen heeft ze sowieso al de neiging zich wat terug te trekken uit het sociale gebeuren. Ze sport momenteel niet, en brengt naar ons idee ook echt (te) veel tijd door in haar kamer, in haar uppie, met Netflix, haar telefoon, en gamen. Dat is voor de meeste pubers belangrijk, dat weet ik, maar hij haar lijkt het ook ‘angst voor het onbekende’ die haar ervan weerhoudt haar wereldje wat te vergroten. Qua sociaal leven hangt ze eigenlijk vooral aan haar vriendje en zijn vrienden. Haar eigen sociale contacten verwateren, en ze ontplooit zelf steeds minder initiatief. Vinden wij als ouders wat zorgelijk.
Ik heb er uitgebreid met haar over gesproken. Ze weet dat ze t eng vindt. Ze weet dat ze er voor wegloopt. Deep down zou ze ook veel liever net als haar vriendinnen een baantje hebben om trots op te zijn, om een beetje over te zeuren af en toe, en vanwege de voldoening van het verdienen van wat eigen geld.
Maar ondanks al dat positieve gepraat wil het nog niet echt lukken. Ze heeft hardop gezegd dat ze voor de herfstvakantie een baantje wilde, we hebben al gepraat over waar ze zou kunnen werken, en wat ze eng vindt ( het solliciteren? Het werk zelf?) ik probeer drempels weg te nemen, haar te helpen met een stappenplannetje....maar ze blijft weglopen als t er op aan komt. Ik vraag haar deze week nu (op eigen verzoek) als reminder dagelijks wat ze vandaag ondernomen / bedacht / uitgevogeld heeft dat haar dichter bij het doel brengt (‘ een baantje’) ...maar ook dat werkt niet. Ze heeft een oude vriendin geappt om te vragen of t haar bevalt bij de lokale supermarkt ( dat zou ze vorige maand al doen...), en die heeft geloof ik ‘ja’ gezegd. That’s it.
We hadden afgesproken as zondag verder te praten over her verder vormgeven van haar ‘actieplan’ ’ maar ik weet eigenlijk niet zo goed op welke manier we daar een positieve draai aan kunnen gaan geven...
Ik las wat oude discussies over pubers en werk...en ik wil niet een drammende ouder zijn die een onwillende puber een supermarkt induwt. Punt is dat het hier wat dubbel is. Het zou echt goed voor dochter zijn haar wereldje wat te vergroten. Een beetje te groeien in wat ze aandurft / kan. Dat ziet ze zelf ook.
Het zou ook heel goed zijn als er iets meer ‘gebeurde’ in haar leven en ze minder uren in haar eentje op haar kamertje doorbracht, wachtend tot ‘iemand’ ( meestal vriendje) tijd voor haar heeft (ook voornamelijk gamen trouwens) of haar meesleept. Dat ze een stukje ‘eigen’ activiteit heeft.
Het zou in theorie ook iets anders kunnen zijn dan een baantje, maar wat dan? Ze doet aan muziek ( solo instrument/les), is vorig jaar gestopt met de sport die ze deed ( was ook individueel) . Ze weet dat zelf ook niet goed. Want ik heb het haar natuurlijk gevraagd.
Ze is echt heel passief, er komt niks uit. Deels karakter, deels leeftijd denk ik, maar vooral ook iets wat ze zichzelf heeft aangeleerd als manier om te ‘copen’ met haar onzekerheid. Ze wacht tot er iets gebeurt. Een bijbaantje lijkt (mij) een voor de hand liggende keus. Soort van verplicht. In alle smaken te vinden. Vult een overzichtelijk aantal uurtjes per week.
Zakgeldkraan dichtdraaien als drijfveer gaat niet werken denk ik. Haar bankrekening is redelijk gespekt (oa door gift v oma en verjaardagsgeld) en omdat ze weinig onderneemt heeft ze ook amper geld nodig.
Las ook ergens dat sommige ouders bij erg lamlendige hangpubers thuis lijsten met onbetaalde huishoudelijke klusjes gingen uitdelen om kind te stimuleren elders aan de bak te gaan, maar ben eerlijk gezegd bang dat dochter dat dan ( zuchtend) gewoon zal doen, en daardoor helemaal niet keer aan een buitendedeurbaantje toekomt.
T is een lang verhaal geworden...hebben jullie advies?
Baantje
Mijn oudste heeft een baantje bij de super, vakkenvullen. Ze is daar enorm van gegroeid. Ze heeft geleerd om voor zichzelf op te komen, om voor een baas te werken, nee te zeggen bij ongewenste inroostering, de bedrijfsmores, etc. Dat duurde wel even, maar het gebeurde wel. Ben ik ook heel trots op!
Dochter wordt ook passief als iets niet durft, als ze bang is om te falen of het niet te kunnen, en verstopt zichzelf, verzint dan smoesjes of iets niet te doen, etc.
Het fijne van vakkenvullen is dat het werk zelf niet heel ingewikkeld is, en dat de klanten het interessant en afwisselend maken. Het is een hele drukke winkel dus veel vragen van klanten. En ze maakt de gekste dingen mee met klanten, en heeft dan weer leuke verhalen.
Ik heb met dochter het sollicitatiegesprek (meer de aanmelding, ze hebben hier altijd dringend mensen nodig) geoefend van tevoren. Dat hielp haar. Misschien iets voor jouw dochter?
Insta
Insta:
Vakkenvulmemes
Ahmakkers
Voor je dochter, alvast wat vakkenvulhumor en memes 
Heel herkenbaar volgens dochter.
Herkenbaar
Onze dochter, toen 15, was precies zo. Straffen en klusjes geven, zoals jij aangeeft, maakte het veel erger.
Inmiddels krijgt ze begeleiding van een psycholoog. Ze had enorme gaat faalangst ontwikkeld oa door ervaringen met school.
Inmiddels heeft ze een baantje en zit ze op ballet en is ze veel minder bezig met Netflixen etc dan eerst..
Amsterdamse en Basje..
Bijzonder, jullie 2 reacties. Ik hoop dat de aanpak v Amsterdamse werkt, maar als het zo eenvoudig was, was het inmiddels al wel gelukt denk ik.
En af en toe vraag ik me idd af of het meer zoals bij Basje is. Of de angsten van dochter zo ernstig zijn dat het idd verstandig is externe hulp te zoeken. Maar hoe bepaal je of dat zinvol is? Of zwaar overdreven? Wanneer hak je die knoop door? Dochter wordt straks 18. Ik vind eigenlijk dat ze zelf ook moet inzien dat ze gebaat zou zijn bij wat externe hulp voor we die stap misschien zetten. En het punt is dat ze zich in haar eigen veilige mini bubbe, ( vriendje, beeldschermen, gamen, haar slaapkamer) best prima voelt. En nog steeds haar kop in t zand steekt als het gaat om de dingen die ze allemaal niet doet/ durft.
Ik kan er ook ontzettend slecht tegen (even heel eerlijk) dat ze alles in haar leven accepteert zoal het haar overkomt / door anderen voor haar geregeld wordt. Ik vroeg haar vorige week (Echt uit nieuwsgierigheid, maar ook om haar eens eben te laten nadenke over haar leven) wanneer ze voor laatst iets ondernomen had dat ZIJ zelf had bedacht of geïnitieerd. Dat was echt zo’n 3 maanden geleden. Toen een ex- klasgenoot een uurtje is langs geweest om bij te kletsen. Voor de rest is alles wat ze doet op initiatief van ‘de ander’. Ieder afspraakje met haar vriend, en ook alle ( schaarse) andere dingen die ze onderneemt.....
Als ze een afspraak heeft met vriend en bv nog schoolwerk moet doen, en ik vraag goe laat ze terug denkt te zijn gaat ze dat ‘eerst aan X vragen’. Als er gegamed moet worden met het clubje van X en zijn vrienden ( waar zij als enige meisje is aangehaakt) dat is dat altijd omdat ‘ze’ ( niet ‘we’) besloten hadden dat morgen een goede dag daarvoor was. Ik roep dan bijna altijd dat ZIJ ook bestaat, en mee mag praten en besluiten over hoe en wat.....maar het helpt niet echt.
Enfin, ik dwaal af van het baantje. Maar denk nog steeds dat dat zo goed zou zijn voor haar zelfvertrouwen, en groei. Ik had ook zo gehoopt dat haar eerste baantje dat voor haar zou doen. Echt zo ontzettend jammer dat dat is misgelopen. Dat maakt de drempel nu alleen maar hoger.
Faalangst
Faalangst heeft mijn dochter ook, en ook hulp van een psycholoog voor gehad wat geen drol hielp. Cognitieve gedragstherapie met helpende gedachten enzo.
Wat ik bedoel met het gesprek oefenen is eigenlijk het hele proces met haar doorlopen en wellicht oefenen. Mijn kind durfde het niet omdat ze bang was dat ze het niet zou kunnen, dat ze niet zou begrijpen wat ze haar zouden vragen, dat ze dicht zou klappen, etc. Ze legt de lat hoog.
Ze was tot een half jaar geleden ook passiever, niet de initiatiefnemer maar de volger. En dat is ok. Nu is ze ouder en verandert dat bij haar.
Maar het lijkt alsof je dochter een ander probleem heeft, en jij denkt dat een baantje de oplossing is? Zou kunnen. Bij mijn dochter hielp het zeker, en ook ouder worden helpt.
Kan ze '' het'' benoemen?
Hoi Ingrid, in grote lijnen is er herkenning, onze dochter is bijna 18, dit jaar geslaagd voor haar VWO en nu voor het eerst een bijbaantje ( Groenteboer, hij heeft haar zelf benaderd dus dat maakte het voor haar laagdrempelig om te gaan beginnen om wat werkervaring op te gaan doen )
Ook ik maak mij af en toe zorgen dat ze zo weinig initiatief neemt, sporten? Ho maar
Ze heeft op verschillende sporten gezeten, tennis, honkbal, paardrijden, boksen maar na gemiddeld 2 jaar stopte ze elke sport.
Ze skate af en toe, en klimt met een vriendin als ze uitgenodigd wordt.
Ze gamed niet, maar is wel dol op haar mobieltje,er wordt wat heen en weer ge-apped.
Netflix is ook favoriet.
Verder is het een meisje dat zich zelf heel goed kan vermaken in haar uppie, en dol is op knutselen.
Vriendinnen heeft ze en spreekt tegenwoordig steeds meer af. Verkering heeft ze nog nooit gehad.
Ik vind dat ze weinig initiatief toont in het onderhouden van vriendschappen, alhoewel dat sinds kort beter lijkt te gaan.
Binnenkort gaat zij 2 dagen naar Antwerpen met 2 vriendinnen, maar als je vraagt; '' heb je al wat informatie over de stad en wat jij wilt zien of daar gaat doen? '' en dat antwoordt ze doodleuk met '' maar waarom, vriendin X heeft dat al gedaan dus dat komt wel goed '' hahaha OMG pubers!
Zover even een korte beschrijving.
Mijn vraag aan jou is, kan je dochter benoemen waarom ze het '' eng'' vindt?
En zit je dochter nog op school ?
Denk jij dat het te maken heeft met faalangst dat ze zo onzeker is?
Uit ervaring kan ik zeggen dat het erg lastig is om je kind te porren iets te gaan ondernemen, een sport te beoefenen etc etc . Het is als trekken aan een dood paard
Groetjes
Mmhh positieve gepraat?
IngridT, ik snap je insteek en zorgen.
Maar kan het niet zo zijn dat al jouw peptalk haar steeds weer bevestigt in dat waar ze (nog) niet zo sterk in is?
Dat je het dan positief bedoeld maar het toch negatief uitpakt. Dat ze het negatief opvat.
Onzekere, ontwijkende types zijn zich niet zelden zeer bewust van hun gedrag.
En dat jij er niet blij mee bent is vast nu overduidelijk voor haar. Mogelijk voelt ze zich erg tekort schieten en maakt dat de kramp juist erger.
Misschien kun je het gaan zoeken in een andere benadering? Juist wel echt positief, maar dat je op zoek gaat zelf actief naar positieve signalen van je dochter die je dan weer positief kunt bekrachtigen. (en aandacht hieraan geven en interesse stellen in werkt dan beter dan complimentjes bijv)
Dan kom je wrs uit bij kleine stapjes/signalen, niet zo groot als jij voor ogen hebt. (baantje)
Samen
Dat lijkt mij de enige oplossing.
Dus doe het samen en doe het voor.
En roep inderdaad externe hulp in. Nu heb je daar nog zeggenschap in, vanaf 18 is het alleen aan haar. Mijn ervaring is dat een coach beter werkt dan een pychotherapeut. Dat wil zeggen: mijn ervaring is dat een pychotherapeut alleen maar met het kind meepraat en hoopt op die manier via de band die dan ontstaat verder te komen. Dat helpt dan geen klap. Is mijn ervaring hè.
Kan er sprake zijn van een onderliggend probleem?
Vrijwilligerswerk
Mijn dochter werkt betaald in een grote kringloopzaak waar ook heel veel vrijwilligers werken. De werkdruk ligt daar eeg laag.
Heeft je dochter al een idee van wat ze later wil gaan doen? Misschien dat ze in die richting iets vrijwilligs kan vinden. Of in het plaatselijke asiel oid.
Ik kan me trouwens voorstellen dat werken in een kleine lokale zaak ongemakkelijk kan voelen.
Beter om iets groots te zoeken als je liever niet zo opvalt.
Action, ikea,primark?
Ik ben heel lang zo geweest en helaas maakte mijn moeder het alleen maar erger.
Er kwam vooruitgang in toen ik mijn eerste kind kreeg. Toen kon ik niet meer afwachten. Ik heb geen idee hoe ik de zaak nog meer had kunnen versnellen. Daarvoor waren het ministapjes.
Herkenbaar
Alsof ik over mezelf lees, op dezelfde leeftijd en zeker ook in de eerste jaren van mijn studie.
Ik ben het wel eens met Marloes: je bent begaan en inmiddels bezorgd, maar (je bent eerlijk daarin), ook geërgerd over zoveel passiviteit. Zij is zo anders dan jij bent (zoals ik je uit je postings “ken” ben je heel actief in alles wat je doet en positief ingesteld) en dan is een afwachtende en inmiddels zich terugtrekkende dochter bijna niet te begrijpen.
Het kan niet anders of je dochter voelt dat en tegelijkertijd is zij onmachtig om er iets aan te doen. Ik kan je ook uit ervaring vertellen dat dat een behoorlijk k-gevoel geeft, want je schiet tekort.
Want ja, de oplossing is natuurlijk gewoon om met wat hulp ergens op af te stappen. Om dan te ontdekken dat het hele proces en het werk erg meevalt en ook dat je, bevalt het niet, iets nieuws kunt zoeken. Iedereen doet het zo en het werkt ook echt, maar haar lukt het niet.
Ik denk dat ze er geweldig mee zit maar dat ze dit niet alleen meer kan handelen.
En als ik lees, hoewel op haar verzoek, elke dag bevraagd worden, geagendeerde gesprekken over hoe ze het gaat aanpakken: het kan haar zo benauwd maken dat ze helemaal dichtslaat. Haar verstand weet het best, maar als je gevoel niet meedoet dan is dat echt erg moeilijk.
Ik zou toch inzetten op hulpverlening, ik denk dat er meer nodig is dan ouderlijke coaching.
Toevallig las ik net in Trouw een aardig artikel over kindercoaching, misschien is dat iets (ik weet het “al” 17, maar niet elk kind is de actieve en voortvarende volwassene die zij in de huidige maatschappij wordt geacht bijna te zijn).
Meteen psycho- of cognitieve therapie inzetten is misschien wat zwaar, misschien kan dit soort therapie haar vlottrekken.
Verder vroeg ik me af hoe het op school gaat. En of ze al wat concretere studie/toekomstplannen heeft? En ik weet niet, zij heeft toch oudere broers die al succesvol studeren. Voelt zij zich minder of anders?
Sterkte ermee, IngridT
Ander soort baan
Ik vind het redelijk herkenbaar, al is mijn puber wel jonger (15). Ook wat schuchter en niet makkelijk op mensen aanstappend. Tot deze zomer. Toen is ze aan het werk gegaan als afwasser ineen restaurant. Op die manier had ze niet met klanten te maken, maar zat ze wel in een heel dynamische omgeving. De eerste weekenden vond ze het wel leuk, maar niet denderend. Toen ze de eerste volle week werkte was ze helemaal om. Zij is in een paar weken tijd echt veranderd. Durfde veel meer en mocht ook in de bediening. Dat durfde ze voorheen echt niet!
ik herken het
Ik herken het heel erg. Bij mijzelf dan. Ik was ook zo'n hangpuber die haar moeder tot in het merg irriteerde met haar passieve houding, op de kamer hangen met de radio (er was nog geen computer) en het volgen van een vriendje. Mijn moeder zat er bovenop, overlaadde me met haar kritiek en afkeuring, waardoor ik me alleen maar ellendiger ging voelen.
Ik bleef vervolgens aan een fout vriendje hangen met de (achteraf onterechte) gedachte dat die me wel accepteerde zoals ik was.
Ik kon geen baan vasthouden, mijn sociale kringetje werd steeds kleiner, ik voelde me een mislukkeling en drempels om iets te beginnen werden steeds hoger.
Jaren later kreeg ik de diagnose Asperger. Opeens was ik niet meer "passief", iemand waar "niets uit kwam", en die "nou nooit eens een keer gezellig kan zijn", maar een vrouw die al sinds haar kinderjaren moeite had met het verwerken van alledaagse prikkels en informatie en dat probeerde te compenseren met zich terugtrekken en "enge dingen" (zoals aan de verwachtingen van moeder en baas proberen te voldoen) uit de weg gaan.
Langzaam leerde ik mijn sterke kanten herkennen i.p.v. telkens met mijn neus op mijn negatieve kanten gedrukt worden. Ik heb in het totaal 3 jaar behandelingen nodig gehad om hiermee te leren omgaan. Een hoogvlieger zal ik nooit worden, maar ik weet nu tenminste dat ik niet, zoals mijn moeder altijd zei, een lamlendige hangpuber ben, waar niets uit komt. Om ook jouw woorden maar eens te gebruiken...
Mijn moeder heeft het overigens grote onzin gevonden, de diagnose. Hopelijk wil jij wel de stap maken naar professionele hulp. Misschien is er niets aan de hand en is het maar een fase, misschien is er wél meer aan de hand waardoor ze wel wíl maar niet kán, ook al zit jij continu bovenop haar. In het laatste geval zou het haar kunnen helpen als ze op jonge leeftijd al leert hoe ze daarmee omgaat, en niet, zoals ik, als ze al in de 50 is en al decennia met vooral afwijzing en mislukking achter de rug heeft.
Professionele hulp
Misschien is een baantje gewoon nog teveel gevraagd? Maar de suggestie van iemand om je onzekerheden mee te bespreken lijkt me beslist handig. Gelukkig heeft mijn dochter uiteindelijk een goede therapeut gevonden waar ze nu al een aantal jaren naartoe gaat met haar diagnose.
En verder hebben wij hier de ervaring dat wat alleen niet lukt vaak wel lukt door het samen te doen en het samen doen mag hier dan ook gelukkig bogen op ervaring.
Ik weet niet wat de bedoeling is, werken naast school? Of werken in een tussenjaar?
Naast school zou het er voor mij niet toe doen, school is al drukte genoeg, maar na school kun je naar de gemeente. Die hebben vaak een soort jongerencoach of mogelijkheden om samen werk te zoeken of daar uitleg over te krijgen.
Als je dat tenminste niet lukt om het samen te doen. Of als je denkt dat dat beter werkt.
En inderdaad benoem de sterke kanten. Of zoek ze samen op.
Ruimte
Overigens is het aandachtspunt van dochter al vanaf een goede begeleider op een training die ze volgde op de basisschool: 'ruimte nemen voor jezelf'. Het kan zinvol zijn om daar begripvol naar te vragen en uit te leggen. Iedereen verdiend een plekje op deze wereld en je doet je best om ook ruimte voor jezelf in te nemen. Inderdaad vragen naar eigen initiatieven en hoe ze dat beleefde. Maar je kunt er rustig wat naast gaan staan en bevestigen dat het ook best spannend kan zijn allemaal.
Verder zoek ik altijd naar social stories waar ze hopelijk wat mee kan, uit mijn familie en vriendenkring. Vaak luchtig en met humor want het hoeft niet allemaal zo zwaar al is het soms echt wel zwaar.
Ook om te laten zien dat ze niet de enige is die faalangst kan hebben of terugtrekneigingen, angsten en geen zin om altijd moedig te moeten zijn. En toch, je gaat de uitdaging aan en zoekt de balans in het leven met jezelf en de anderen.
Juist niet tussen pubers
Als ze veel dingen eng en spannend vindt lijkt het me niet slim om haar in een omgeving
met andere pubers te laten werken. Dan moet ze zich ook nog eens sociaal bewijzen.
Ik denk ook dat professionele hulp (een coach) verstandig zou zijn. Het klinkt alsof ze meer moeite heeft met nieuwe dingen dan jij als goedwillende ouder kunt bieden.
Het verhaal van mijn zoon ken je denk ik wel. Als autofanaat doet hij het meer dan prima bij de autodealer. Hij is gestart met alleen maar auto’s van en naar de opslag rijden en wassen. Intussen is hij junior verkoopadviseur. Vooral buitenlanders/expats staat hij te woord, omdat zijn Engels zo goed is, en zeker als het om autojargon gaat. Moraal van het verhaal: zijn hobby is zijn werk, en in het begin was contact met anderen nauwelijks nodig. Intussen is zijn zelfvertrouwen enorm gegroeid. Dat gun ik jouw dochter ook. De kunst is dus een baan zoeken waarin ze zichzelf kan zijn.
Ik was zelf heel gelukkig in een bloemenwinkel. Er is wel contact met klanten, maar dat is kort. Je bent veel tijd kwijt aan het maken van boeketten. Zulk soort baantjes zijn er vast meer.
Oppassen ?
Dat zie ik niemand noemen. Gewoon, oppassen op kleine kinderen terwijl hun ouders uit eten/naar de film gaan. Voor mijn part samen met vriendje ( als de ouders dat goed vinden).
Of in een zorgcentrum aanmelden als vrijwilliger om met cliënten in een rolstoel te gaan wandelen. Een op een, rustig, geen stress en wel van waarde voor degene die nu lekker naar buiten kan.
Ja oppassen
Dat was ook het eerst waar ik eigenlijk aan dacht, de lat flink wat treetjes lager leggen. Wat anderen ook al zeiden, we kennen jou als een energiek, voortvarend, opgeruimd en aanwezig type, en is het misschien meer jouw probleem dan het hare dat zij die trekken minder heeft. Heeft ze echt sombere buien, en trekt ze zich daarom veel terug of is het een introvert type dat veel tijd alleen nodig heeft. Introvert is vziw nog steeds geen diagnose, gelukkig.
Hoe gaat het op school? Ze gaat toch nu het examenjaar in? Dan is ze vrij vanaf mei. Is het misschien niet slimmer dat JIJ daarop vooruitblikt, en zij zich op school kan focussen zonder dat ze nu met coaches of peuten in de weer moet. Nu haar zelf veel proberen op te peppen zou wel eens een averechts effect kunnen hebben
Heeft ze al plannen voor een vervolgstudie?
Bijles geven.... thuis bijvoorbeeld.
Dochter
Was ook bang voor het hele sociale gedoe
Ze is vorig jaar gestart met therapie. Niet alleen maar praten maar een therapeut die echt naar buiten gaat met haar.
Vraag eens of je die hond mag aaien, ga eens dit en dit in de winkel kopen. In wil dat je dit bedrijf belt en dan voor dat vraagt.
Zaken die wij zielig vonden om haar toe te dwingen.
Het heeft bij haar echt geholpen. Ze wilde nu eigenlijk ook een baantje en is zelfs op sollicitatie geweest. Voor haar echt een enorme overwinning.
Daarna gaf het idee van uren werken in combi met school toch weer te veel stress. Volgend jaar nieuwe poging
Thuis
Veel dingen zijn al genoemd maar je zou ook thuis kunnen beginnen. Ik denk dan vooral aan koken. Man en jij hebben een druk leven en het zou fijn zijn als dochter op maandag en donderdag zou koken. Je legt uit wat ongeveer de bedoeling is, leert haar een paar basisvaardigheden en verder laat je het bij haar. Lukt het niet goed dan leer je haar dat het niet erg is, fouten maken mag, en dat het toch fijn is dat ze deze taak voor jullie uit handen heeft genomen. Lukt het goed: fijn, lekker gegeten ( niet overdrijven). Leg de nadruk op jouw tijdgebrek en het feit dat je haar nodig hebt.
Onze zonen hebben altijd geleerd dat ze een waardevolle bijdrage kunnen leveren in huis. Iets waar wij ook blij mee zijn. Alsze nu op vakantie zijn met vrienden dan kijken deze verbaasd toe met hoeveel gemak de maaltijd op tafel komt.Veel jongens ( en ook meiden) zijn behoorlijk hulpeloos op dit gebied. Dingen kunnen geeft zelfvertrouwen. Nodig zijn geeft zelfvertrouwen. Veel succes.
mijn zoon
Mijn zoon, met autisme, waardoor hij niet zo houdt van interactie met andere (vreemde) mensen en met heel veel moeite om dingen aan mensen te vragen, werkt bij McDonald's, een dochter van een collega, ook met autisme, ging ongeveer tegelijk bij een ander filiaal werken.
Allebei werken ze er nu, ruim anderhalf jaar later, nog met veel plezier.
Kassa vond hij heel erg spannend, maar gaat hem nu beter af. McDrive blijft een ramp, maar dat hoeft hij gelukkig bijna nooit te doen, ze hebben daar ook wel door dat daar niet zijn kracht ligt. Dat hoefde hij ook allebei pas voor het eerst te doen toen hij er al een paar maanden werkte, toen was de omgeving in ieder geval al vertrouwd en was het contact met de klanten nog wel heel spannend, maar durfde hij in ieder geval om hulp te vragen als het niet helemaal goed ging.
Een voordeel was ook dat de sollicitatie niet heel spannend was, omdat ze zo krap in de mensen zaten dat de kans dat hij niet aangenomen werd wel heel erg klein was.
