Dochter boos/bang vader
Hoi,
Ik ben de trotse moeder van drie prachtige dochters (13, 9, en 7)
Nu gaat mijn vraag over de oudste, Mijn man is in actieve dienst bij het korps mariniers en is nu ook op uitzending. Hij is al 15 jaar in dienst dus mijn dochters weten niet anders. Nu is het zo dat de oudste zich anders gedraagt nu haar vader weer weg is. Elke keer als ik over mijn man praat loopt ze weg of snauwt ze het gesprek stil omdat ze er geen zin in heeft. Ik heb het gevoel dat ze boos of bang is of zoiets omdat haar vader weer weg is van huis, iets wat ik me goed kan voorstellen want ik mis hem ook elke dag.
Ook is ze nu op een leeftijd gekomen dat ze echt door heeft wat van werk haar vader doet. Vroeger was het minder erg en was ze nooit bang maar nu lijkt het toch alsof ze bang is dat haar vader iets overkomt.
Persoonlijk weet ik niet hoe ik haar weer kan opvrolekije heb echt alles al geprobeerd maar niks helpt of ze wil nergens aan mee doen.
Ik hoop dat iemand hier ervaring heeft met deze situatie of iemand tips heeft wat te doen want ik weet het niet meer.
is er..
vanuit het korps hier geen hulp/ondersteuning bij mogelijk?
Jippox
Via het korps zouden we bij een kinder psycholoog te recht kunnen komen maar ik hoop het eigenlijk niet zover te laten komen, weet niet hoe mijn dochter hierop zou reageren, zou voor mij echt het aller uiterste red middel zijn.
Fleur
Waarom lijkt je dat zo erg? Ik denk dat ze daar juist heel specifiek ervaring hebben met kinderen die moeite hebben met het werk van hun ouder. Misschien vind je 'psycholoog' zwaar klinken, maar dat hoeft het natuurlijk helemaal niet te zijn.
Kun je niet eerst zelf (alleen of met je man) een keer bij die kinderpsycholoog gaan praten en kijken wat ze te bieden hebben, of wat ze jullie aan tips kunnen geven?
Alles?
Een speciale kinderpsycholoog die precies de juiste ervaring heeft voor je dochter, het zou zo maar eens in plaats van 'uiterste redmiddel' heel fijn kunnen zijn voor haar. Zeker als jij al alles geprobeerd hebt en niets helpt.
Wat bedoel je trouwens met 'alles geprobeerd', kun je een paar voorbeelden geven?
Mmm
“Mijn dochter heeft al weken ontzettende oorpijn. Ze slaapt er slecht van en kan zich op school bijna niet meer concentreren van de pijn. Ik heb al koude compressen toegepast, paracetamol gegeven, olie gedruppeld, niks lijkt te helpen. Wat kan ik voor haar doen?”
“Tsjonge, dat klinkt naar. Heb je haar al naar een KNO-arts laten verwijzen?”
“Nee, dat zou voor mij echt het aller uiterste redmiddel zijn”
nou....
Dat ben ik niet met je eens Bennikiie. Ik vind het verhaal van Fleur eerder klinken alsof ze nog niet zo tot haar dochter is doorgedrongen. ben je in de gelegenheid haar wat 1:1 aandacht te geven en haar langs die weg eens aan de praat zien te krijgen over de situatie?
Of zou het ook mogelijk zijn dat zij in de puberteit komt en haar vader misschien gewoon slecht kan missen?
Wel eens met Benikki
Als je mans werkgever goede ondersteuning biedt, maak daar gebruik van. Je hoeft niet alles zelf op te lossen. Het zou zo maar eens kunnen dat je puber zich inderdaad realiseert dat er gevaren kleven aan haar vaders beroep en jou daar niet mee wil belasten.
Eerst wat meer bespreken
Je observeert iets en op basis daarvan heb je enkele vermoedens. Ik zou toch eerst met je dochter van 13 die vermoedens bespreken. Misschien heeft het ergens anders mee te maken, je weet maar nooit. Meisjes van 13......
Tsjor
Zou het uitmaken als het een kindercoach was?
Stel dat het corps een kindercoach kan bieden om kinderen van mariniers te helpen bij het omgaan met .......
Zou je dat ook het laatste redmiddel vinden? Of kan zo iemand juist heel neutraal je dochter helpen? Zo iemand kan dat vaak veel beter dan de eigen ouder. Die heeft voorbeelden, kan vertellen wat vaker voorkomt bij kinderen van mariniers.
Toen mijn kinderen 13 waren, zouden ze zo'n kindercoach veel serieuzer nemen dan hun eigen moeder. Zo'n coach weet tenminste waar die het over heeft 
En zo'n coach gaat meestal beter om met de ideeën van een 13-jarige, neemt die serieus, gebruikt niet het argumentenlijstje van het afgelopen jaar. En zegt gerust iets anders dan de vader of moeder zou zeggen. Die coach is namelijk geen verlengstuk van de ouder. Die coach is een persoonlijk hulp voor een puber.
En vooral dat laatste (geen verlengstuk van ouder) vind ik het beste argument om wel in te gaan op de mogelijkheden die het korps biedt. Of het nou een kindercoach of een psycholoog heet. Voor je dochter maakt dat niet uit. En dat zou voor jou ook niet uit moeten maken.
En haar vader?
Als je echt het vermoeden hebt dat je dochter moeite heeft met zijn afwezigheid en/of het eventuele gevaar, dan kan hij juist misschien als hij thuis is met haar praten en haar zorgen wat wegnemen.
Verder eens met wat hierboven al gezegd wordt. Ik snap werkelijk niet waarom een psycholoog/coach het allerlaatste redmiddel zou moeten zijn. Juist in de puberteit ben je zelf als ouder steeds minder de aangewezen persoon om je kind te helpen. Hun wereld wordt groter, andere (en meer objectieve) meningen worden belangrijker. Dus het lijkt me heel goed als dit inderdaad het probleem is, daar hulp voor te zoeken bij het korps, omdat die al heel lang met dit bijltje hakken.
Maar begin inderdaad met een gesprek met je dochter, waarin je aangeeft wat je ziet, wat je daarvan denkt en dat je je zorgen maakt en samen met je dochter wil kijken wat eraan gedaan kan worden.
