Dochter (bijna 17) drinkt op camping zonder dat ik het weet
Waarschijnlijk krijg ik nu de stempel "overbezorgde moeder", maar ik ben er zojuist achter gekomen dat mijn oudste dochter, (bijna 17) die altijd faliekant tegen alcohol was, 2 glazen rosé en een biertje heeft gedronken. Ook kwam ze pas tegen 6 uur in de ochtend terug in de tent. Jongste zusje had ze in vertrouwen genomen. Die liep daar moeilijk van, omdat ze weet dat we hadden afgesproken: voor je 18e geen alcohol.
Het lastige is dat ik het nu weet via mijn andere dochter, waar oudste het aan heeft verteld en haar heeft laten beloven het niet aan mij te vertellen. Ik kan dus eigenlijk niets met bovenstaande info.
Oudste heeft sinds een paar dagen een campingvriendin ontdekt. Dit meisje heeft een sterke invloed op oudste. Ze is een jaar jonger, mag erg veel van haar ouders, oa het zo laat thuis komen wanneer ze wil. Wij zijn daar in mee gegaan, dus die geest is uit de fles...
Mijn vraag: moet ik het laten rusten, om het vertrouwen van beide dochters niet kwijt te raken?
Hoe zorg ik ervoor dat ik deze week mijn bezorgdheid toch bespreekbaar maak? Het vriendinnetje is heilig en mama staat sowieso met 1-0 achter...
Ze blijft voor mij een "uitdaging"
Want gisteravond tijdens een feestje met kraampjes waar allerlei kettinkjes ed werden verkocht, zei ze tegen me dat ze van haar examengeld bij een juwelier in onze woonplaats een kettinkje had gekocht. In haar uppie. 4 weken geleden. We wisten van niks. We hebben het kettinkje nog niet gezien en ik heb aangegeven dat ik het leuk had gevonden met haar samen dat kettinkje uit te zoeken. Ze deed wat vijandig en probeerde het onderwerp te omzeilen. Eerlijk gezegd geloof ik haar niet. Ik vermoed dat ze het zei om indruk te maken op meiden.
Ik denk dat jij ook een uitdaging voor haar bent
Ze is haar eigen weg aan het uitstippelen. Of ze wel of geen ketting heeft gekocht maakt niet uit. Jij gaat om details vragen en laat merken dat je die ketting liever samen had uitgezocht. Hoezo wil je dat soort dingen met je moeder doen? Soms wel, soms niet. Mijn tip is om daar geen commentaar op te geven, zeg alleen dat je benieuwd bent naar die ketting.
En als er andere pubers bij zijn, dan zou ik helemaal niets zeggen. Geef haar ruimte!
Waarom
Waarom ga je na de vakantie niet even langs de juwelier om te vragen of het klopt?
Nu doe je aannames. Wat als ze wel de waarheid spreekt en haar actie een blijk is van een zucht naar het kind-af-zijn?
Maak nog geen heisa als je het nog niet hebt kunnen navragen. Geduld!
Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat een puber uit zichzelf aangeeft iets van haar examengeld te hebben gekocht, als het niet waar is. Dat is zoiets als slapende honden wakker maken. Ik, als moeder van een dochter, denk wel dat ze iets moois gekocht heeft.
Van mijn eerste salaris kocht ik een mooi horloge, zonder kennisgeving van mijn ouders. Zo trots was ik en zo speciaal was dat horloge voor mij! Mijn beloning op een voor in mijn ogen bijzondere prestatie.
Als blijkt dat ze wel gelogen heeft, kan je haar vragen hoe ze dat ervaren heeft daar ze al die tijd geweten heeft dat de waarheid om geld altijd een keer boven water komt.
Natuurlijk ga je niet naar de juwelier
Waarom zou je als moeder de gangen na moeten gaan van je bijna 17 jarige dochter?
Interesse in de gekochte ketting, als jullie alleen zijn, is echt voldoende.
Het kopen van een ketting is immers niet gevaarlijk...... Het is geen drugs
Lente,
Bezoek aan juwelier kan het vertrouwen doen opkrikken, zonder dat dochter geconfronteerd wordt met moeders blijk van wantrouwen.
Het wordt trouwens moeilijk interesse te tonen als ketting niet getoond kan worden.
Het gaat niet om de ketting, maar om de onzekerheid bij TS.
Flanagan
Als je dat nodig hebt voor vertrouwen in je kind.....
Daarmee is het wantrouwen alleen maar voor een moment weggenomen: ja, de ketting is echt gekocht. Op naar het volgende.
De dochter zei het tegen de moeder. Ik snap niet waarom de moeder toen niet dacht en zei: wat leuk, wat speciaal. Goh, ik wil de ketting wel eens zien. Goed dat je dat gedaan hebt.
Waarom meteen een beetje verongelijkt, dat je het samen had willen doen?
Dus ik begrijp het allemaal niet zo goed.
Waar heeft dochter het vertrouwen verloren? Alleen maar door dat avondje laat wegblijven en alcohol drinken? Heb je zo weinig nodig om vertrouwen te verliezen? Ik snap het echt niet. Denk je dan dat ze het zelfstandige leven echt niet aan kan? Is daar een reden voor?
Tsjor
Tsjor
Die vraag is aan Maria.
Als ik het goed begrijp, is Maria een alleenstaande moeder die overrompeld wordt met de nieuwe zorgen van puberteit. Als je een partner heb, of een goede vriendin, kan je die nieuwe zorgen met elkaar delen. Als het daaraan ontbreekt, kan je die zorg hier delen.
Er zijn genoeg mensen die voorkeur geven aan de anonimiteit van een forum, om diverse redenen. Die willen een antwoord die hen helpt relativeren; geen gewroet maar snelle geruststelling. De verantwoording voor de dochters kan al enerverend genoeg zijn.
Ik snap best
dat de moeder graag samen een ketting had uitgezocht.
Als mijn dochter me zou vertellen dat ze 'm alleen gekocht als we met z'n tweeën waren, zou ik dat ook gezegd hebben. Maar alleen als vriendelijke mededeling, en verder alleen belangstelling tonen voor de ketting. Ze mag zelf haar pad kiezen.
Geen idee waarom ze dan wat vijandig zou doen over de opmerking.
Als er vrienden van dochter bij waren had ik er niets over gezegd op dat moment.
In dat geval snap ik wel een beetje dat dochter zich misschien geen houding weet te geven en wat bottig doet.
Juwelier
Als ze de ketting niet kan laten zien, dan ging ik zéker niet naar de juwelier.
Zelfs als het een leugentje zou zijn, om welke reden dan ook, zou ik daar niet boos of zo om zijn. Het is soms niet makkelijk als puber, soms zeg of doe je zomaar iets raars, zoals zoets zeggen zonder dat je weet waarom
Misschien om de reactie van je moeder te peilen?
Ik zou het laten rusten of zeggen; ik weet eigenlijk niet goed of je de ketting nu wel of niet gekocht hebt. Zo ja dan vind ik het leuk om 'm te zien, zo mee, dan ga ik er graag mee een kopen, als je wilt. En dat zeg je dan terloops, als je allebei met iets bezig bent. En ga je meteen door waar je mee bezig was. Dus geen druk er op, geen antwoord verwachten en alle ruimte bieden.
Het gaat me natuurlijk
Niet om de ketting. Ik lees jullie reacties en kan er wel veel mee. Het bracht me ook terug naar mijn eigen pubertijd, waar ik, uit onzekerheid en een laag zelfbeeld, veel zaken aandikte, bedacht of gewoon ontkende. Mijn ouders reageerden daar furieus en behoorlijk overmatig emotioneel op met een neiging naar "Wat doe je ons aan". Dat vond ik verschrikkelijk, omdat ik me al zo ongelukkig en eenzaam voelde en nu ook nog eens mijn ouders zwaar teleurstelde. Ik weet niet goed hoe nu te reageren. Vandaar mijn oproep.
