Dochter 17 jaar leidt eigen leven
Dochter van 17 jaar is sinds aantal maanden erg veranderd. Na haar examen heeft ze een baantje gevonden. Dit gaat prima. Na werk gaat ze naar een vriendin, komt wel thuis met eten en daarna wil ze weer weg. Met haar afgesproken dat ze om 23 uur thuis is. Houdt ze zich goed aan. Vrijdag en zaterdag maakt ze het laat. Of je nu met haar een afspraak maakt over tijdstip thuiskomen of niet, ze bepaalt het zelf. Irritant want ik word vaak wakker en kan dan niet meer slapen. Waarom moet ze altijd weg? Antwoord: vind ik leuk. Zijn jullie pubers ook altijd weg? Soms twijfel ik of ze met de juiste personen omgaat. Hebben jullie tips hoe ik met haar het beste hier mee kan omgaan?
Gut
Ze heeft examen gedaan (en is geslaagd, vermoed ik), heeft een baantje, eet thuis en is doordeweeks om 23 uur thuis. En nóg ben je niet tevreden. Tijd om los te laten (en oordopjes te kopen).
Tips
Tel je zegeningen en geniet ervan dat ze het zo goed doet. Verwonder je erover dat dat kleine frummeltje dat 17 jaar geleden geboren werd nu een bijna volwassen jonge vrouw is, op het punt uit te vliegen.
Wees trots op haar en zeg dat tegen haar. Mag dagelijks!
Daarnaast: goeie oordoppen doen wonderen.
@ Jessie
Dat wakker worden zal waarschijnlijk niet zijn vanwege geluiden, maar omdat je niet diep kunt slapen omdat je dochter nog niet thuis is.
Ik had met mijn dochter afgesproken dat zij mij zo nu en dan een berichtje stuurde, zeker als het later werd. Geluid van telefoon stond uit, dus het was alleen wanneer ik wakker werd dat ik dan kijken of er nieuws werd. Bij calamiteiten kon ze mij bereiken op de huistelefoon.
Sociaal leven
Een sociaal leven is heerlijk toch? Mijn dochter van 19 heeft nauwelijks vriendinnen. Ze werkt, heeft examen gedaan, gaat hartstikke goed. Ze heeft één vriendin die bijna niks mag of durft. Verder een paar vriendinnen op afstand waar ze af en toe mee afspreekt. Ze is nooit een allemansvriend geweest, maar nu vind ik haar wel erg alleen. Ik zou heel wat geven voor een paar oordoppen en ik wou dat ik ze nodig had,
Wat wil je dan?
Heb je dan liever dat ze bij jullie op de bank hangt?
Hier ook een dochter die net geslaagd is, een baantje heeft en vooral een eigen sociaal leven leidt. Ik moedig het aan.
Ze wil ook op kamers en wij zoeken dapper mee. De corona-maatregelen hebben er bij dochter best ingehakt, het was een rare afsluiting zo van de middelbare schoolperiode. Ik vind het belangrijk dat ze creatief omgaat met wat nu weer kan en gewoon haar vleugels gaat uitslaan. Met ons op de achtergrond om op te vangen als iets echt mislukt.
Ik vind zo’n (bijna)volwassene in huis soms ook lastig, maar horen en zien hoe ze zich ontpopt is wel erg leuk!
Wat fijn
Letterlijk het eerste wat ik dacht toen ik de titel van deze draad las "Dochter van 17 leidt eigen leven": wat fijn! Nu heb ik je bericht gelezen en kom ik eigenlijk nog niet veel verder dan: wat fijn! Geniet ervan.
En ja, ik dacht ook eventjes: leidde míjn dochter maar haar eigen leven toen ze 17 was. Dat is gelukkig goedgekomen maar misschien wel zinnig voor jou om je 'probleem' wat te relativeren. Er zijn ook meisjes van 17 die niet de deur uit durven, die geen vrienden hebben, die ziek zijn.... je hoeft echt niet de hele tijd dankbaar te zitten wezen voor je gezondheid hoor, maar je kan wel misschien gewoon blij zijn voor haar, want zo te lezen heeft ze het behoorlijk naar haar zin en dat is zo belangrijk!
Zo hoort het
Kinderen vliegen uit, dat is het hele idee van opgroeien.
Mijn kinderen leven ook hun leven, we hebben wel wat vaste afspraken zoals een gezamenlijke lunch (ingesteld in coronatijd) zodat iedereen elkaar even ziet en sommigen een reden hebben om voor de middag uit bed te komen...
en gezamenlijk avondeten of je meldt je fatsoenlijk op tijd af.
Voor de rest gaan ze nogal hun eigen gang maar dat is ook wel logisch, als ze uit huis zouden zijn deden ze dat ook.
Overigens doen de katten net zo, en daar hoor je zelden iemand over klagen.
Over het laat thuiskomen zou ik wel afspraken maken, ik weet dat de laatste thuis is als het buitenlicht bij de voordeur uit is en als alle slaapkamerdeuren dicht zijn. Mocht ik snachts wakker worden dan kan ik dat dus snel zien zonder bij ze binnen te hoeven lopen.
En natuurlijk doen ze zachtjes. En als er eentje erg laat is dan bel ik die of ik stuur even een boos berichtje waar ze blijven.
Maar ik ga er niet voor wakker liggen, je kan toch niks doen.
Het is wennen hè
En het hoort er ( vaak) bij op deze leeftijd. Ze vindt haar eigen weg.
Ga af en toe eens een op een met haar uit eten, high teaën of iets anders doen om tot bepaalde hoogte bijgepraat te zijn. Misschien kun je een nieuwe traditie verzinnen die stand kan houden in de komende tijd waarin ze steeds meet een zelfstandig leven opbouwt.
@ Wendelmoed
Er zijn ook mensen die er niks aan kunnen doen dat ze er wel van wakker liggen/licht slapen.
samengevat
ze werkt, ze is op tijd thuis voor het eten, doordeweeks is ze op tijd thuis, zodat ze de volgende ochtend weer aan het werk kan. Lekker elk weekend op stap... Klinkt goed. Wel jammer dat jij blijkbaar wakker wordt van haar thuis komen op weekenddagen - misschien is daar nog verbetering mogelijk? Ik weet niet of jij moet werken in het weekend, zo ja, dan zou ik daarover wat strikter proberen te zijn, denk ik.
Je schrijft dat jullie afspraken maken over hoe laat ze thuis komt. Is die afspraak ook met haar instemming of is dat een tijdstip dat jij haar aangeeft dat ze thuis moet zijn en dat zij dan 'jahaa...' zegt.
wakker liggen
Zeker fijn.
En prima voor die leeftijd toch?
Ik zou er wat voor over hebben om te kunnen slapen als het kroost nog niet binnen is. Hoe doen jullie dat?
Ik val wel in slaap. Dan word ik rond een uur of 1 wakker.....en dan slaap ik erna niet meer. Vooralsnog wordt het met zoon niet veel later dan een uur of 2 a half 3 maar dat zal ook wel later gaan worden als hij 18 plus is volgend jaar.
Lijkt me zo heerlijk als je gewoon rustig kan slapen.
Ik ga echt piekeren en allerlei rare scenario's in mijn hoofd halen. Mijn lijf en hoofd gaan met me aan de haal terwijl ik toch echt een nuchter, verstandig en niet bangig type ben. Heel irri en ik weet niet goed wat ik kan doen eraan
Het is een fase
Ik lig eigenlijk nooit meer wakker als er een kind nog thuis moet komen. Ze worden zo verstandig en groot dat je het langzaam kunt loslaten. Want je kunt er toch niets mee. Ze zullen zich zelf moeten 'redden' buiten, met zichzelf en met andere mensen. En ze hebben agenda's waarvan de details je op een gegeven moment ontgaat.
Ik heb nog hordes telefoonnummers van vriendjes en ouders in mijn telefoonboek. Tegenwoordig is dat nog maar zelden dat ik dat weet. Ik ken ze uit de verhalen maar er worden geen nummers meer uitgewissed.
Alles gaat voorbij.
En nu denk ik, ja, fijn als ze weer thuis zijn, en als ze weggaan dan maan ik ze voorzichtig te zijn en goed op zichzelf en de anderen te passen en veilig weer thuis te komen.
En als ik dan wel eens wakker ligt, dan denk ik, heerlijk ze zijn nog thuis, nou ja tegenwoordig denk ik ook wel eens, je mag weg! En dan verlang ik naar een seniorenflatje.
Maar tot die tijd geniet ik er nog van dat ik hun moeder ben. Daar horen slapeloze nachten nou eenmaal bij.
Ik begrijp de zorg wel
Ik snap wel goed dat Jessie W. bezorgd is. Het gaat om een meisje van 17 pas, volop in de puberteit. Dan is het toch helemaal niet normaal om ELKE doordeweekse avond tot 23 uur op stap te zijn? Ze is bovendien in korte tijd erg veranderd. Als is goed tussen de regels doorlees, raakt Jessie het contact met haar dochter kwijt, of is ze daar bang voor. Misschien haalt dochter spannende puberstreken uit waarvan ze weet dat haar moeder die niet leuk vind en trekt ze zich daarom terug?
Jessie, wat denk ik belangrijk is: krijg je nog de kans met je dochter te praten over iets anders dan koetjes en kalfjes? Vertelt ze open over wat ze doet en met wie? Heeft ze plotseling een nieuwe vriendengroep gekregen of ziet ze ook nog vrienden van vroeger die jij vertrouwt? Komt er wel eens een vrien(in) bij jullie over de vloer? Heeft ze haar oude interesses en hobbies nog?
Op de rand van volwassenheid of niet, als ouder wil je toch graag het contact met je kind goed houden en betrokken blijkven bij elkaars leven?
Aanvullende info
Allemaal bedankt voor jullie reacties!
Natuurlijk ben ik blij dat ze een werkt, doordeweeks op tijd thuis is en een sociaal leven leidt.
Het is precies wat Wilmama schrijft. Je slaat de spijker op de kop.
Onze dochter was altijd een ietwat verlegen/teruggetrokken meisje wat altijd wel vriendinnen heeft gehad, Sinds ongeveer een jaar is ze veranderd. Ze is veel vaker van huis, vertelt minder. Heeft naast oude vriendinnen ook een nieuwe vriendin die ik liever zie ga dan komen. Dat meisje rookt veel, blowt af en toe en heeft verkeerde vrienden. Mijn dochter vindt het wel interessant. Dat beangstigd me toch wel een beetje. Naast dat nieuwe vriendinnetje heeft ze het ‘opeens’ druk met jongens en vooral met eentje waarvan ik denk dat hij heel anders tegenover haar staat dan zij tegenover hem.
Zij heeft gevoelens voor hem. Hij zegt van wel, maar niets wijst daarop. Ook heeft hij steeds een excuus om niet langs te komen om kennis te maken met ons.
Wat is wijsheid? Ik wil haar loslaten, vertrouwen geven, maar kan ze dit aan?
Dat snap ik
maar dat gedrag hoort allemaal bij het je losmaken van je ouders, de wereld ontdekken, volwassen worden. Ze is een beetje laat denk ik, met haar 17 jaar. En het komt voor jullie wat plotseling. Dus je moet daar erg aan wennen. Dat snap ik. Maar toch, hou voor ogen dat het over het algemeen goed met haar gaat, en dat ze uit een goed nest komt. Dan komt ze vast deze periode ook wel goed door. Probeer vooral met haar in contact te blijven, maar op een open, belangstellende manier. Niet (ver)oordelen of met een vingertje zwaaien.
Heb gewoon vertrouwen in je dochter. En als ze toch een keer wat stoms doet: vang haar op zonder 'zie je wel' of boos te worden. Leren kun je alleen van je eigen fouten, geef haar de ruimte om haar eigen fouten te maken. Als ze maar weet dat ze bij je terecht kan als dat nodig is.
Als ouder van een puber is het je taak om op je tong te bijten, op je handen te zitten en vangnet te zijn.
Hier hebben we de tactiek om te blijven herhalen dat wij altijd bereikbaar zijn. Dat we altijd bereid zijn om ze op te halen of wat er dan ook maar nodig is. En verder spreken we ze (zoon en dochter) aan op het feit dat ze niet alleen verantwoordelijk zijn voor zichzelf, maar ook voor degenen waar ze mee zijn.
Zoon heeft een vriendinnetje dat graag experimenteert. Hij was al nooit zo voor drank en drugs, maar nu al helemaal niet meer. Hij vindt het vreselijk als zij teveel drinkt of lachgas uit wil proberen. Prima.
Dochter is een keer meegegaan in een uit de hand gelopen drankorgie en is daar toen erg van geschrokken. Zelf had ze zich gelukkig nog enigszins verstandig gedragen (van tevoren gegeten, 2 glazen drank over een hele avond en tussendoor veel water en fris, zoals wij de kinderen ook al jaren aanraden). Zij was als een van de weinigen niet stomdronken. Daar waren we heel erg blij mee, dat ze ook onder groepsdruk niet echt meedeed. Dus we hebben terecht vertrouwen gehad in onze kinderen en hebben dat nog steeds (of eigenlijk nog veel meer dan vroeger, we weten nu zeker dat ze niet in 7 sloten tegelijk lopen).
Aanvulling
het staat er nu wat raar, wat we kinderen aanraden ivm drank- en drugsgebruik . Wat ik bedoel is dat we al jaren praten over drinken en experimenteren en waarom je dat wel of niet zou willen. En vooral hoe je dat verstandig kunt doen als je het zou willen. Groepsdruk is een lastig iets. Ik denk dat het heel moeilijk is om 'nee' te zeggen als de hele vriendengroep een fles rond laat gaan. Wij hebben altijd benadrukt dat het prima is om te experimenteren en mee te doen, maar dan wel bijvoorbeeld van tevoren een BOB af te spreken. Dat er wel iemand nuchter blijft om eventueel in te grijpen. En dat drinken best kan, maar dan wel zorgen dat je genoeg eet en tussendoor dus water of fris drinkt. Je kunt best genieten, maar hou je hoofd erbij.
Nou, dat dus.
Uiteindelijk blijken wij het geluk te hebben dat onze kinderen er niet nieuwsgierig naar zijn en ook niet echt durven, bang dat ze de controle verliezen. Net als hun ouders, wij zijn wat dat betreft allebei ook braver dan braaf geweest. Maar ja, dat weet je niet van tevoren, of je kinderen ook zo zijn. Open zijn erover is denk ik heel belangrijk. Dat geldt ook voor vriend(inn)en waar je geen fan van bent. Je kunt je zorgen enigszins delen, maar verwacht daar niet teveel van. Straal uit dat ze altijd bij je terecht kan.
Heeft ze behoefte aan avontuur ?
JessieW, nog even verder invullend denk ik dat je dochter op zoek is naar een beetje avontuur in haar leven. Die 'spannende' vriendin helpt haar dingen te doen die ze zelf niet zomaar zou durven, ten minste, dat denk ik omdat je haar een beetje verlegen/teruggetrokken noemt.
Ze weet waarschijnlijk ook wel dat jij je niet prettig voelt bij wat ze nu doet. En ze weet waarschijnlijk ook wel dat het misschien niet zo goed bij haarzelf past.
Maar doordat ze van school is en al werkt, is ze misschien wat erg snel in het volwassen leven belandt. Aan de ene kant geeft haar dat zelfvertrouwen, aan de andere kant wil ze gewoon juist even lol maken, en onverantwoordelijk doen, nu haar leven opeens zo serieus wordt met een baan enzo. Klopt dit een beetje, zoals ik het nu omschrijf?
Probeer op een open manier met haar te praten. Dat je begrijpt dat ze het waarschijnljk leuk spannend vind wat ze nu meemaakt met die vriendin en die jongen. Dat je het haar niet wilt verbieden, maar dat je je ook een beetje zorgen maakt. En is dat volgens je dochter terecht? Wat vind ze er zelf van?
Veel sterkte. Ik vind zulke gesprekken zelf altijd heel lastig. Er klinkt onbewust toch altijd teveel bezorgdheid, wantrouwen enzo door in mijn stem...
