Dochter (16)
Vorig jaar augustus heeft de beste vriend van mijn dochter een kanker diagnose gekregen. Dit is natuurlijk voor iedereen een grote schok geweest.
Nu is een paar dagen geleden het nieuws gekomen dat hij ook niet meer beter wordt. Dit zat er al een tijdje aan te komen maar komt nog altijd als een grote klap.
Nu is mijn dochter hier natuurlijk helemaal kapot van. Ze zijn al sinds kleins af aan onafscheidelijk. Ze praat er weinig over maar ik kan gewoon zien dat het niet goed gaat. Ze huilt erg veel, slaapt slecht, eet weinig en lacht nooit. Terwijl ze eigenlijk altijd een gelukkige en actieve meid is geweest.
Natuurlijk probeer ik haar zo veel mogelijk te begeleiden. Maar hoe moet ik dat aanpakken. Ze wordt snel boos als ik het op breng.
Alle tips zijn welkom
Alvast bedankt
Luister naar je dochter
'Ze wordt snel boos als ik het op breng.' Dan is dat niet de beste manier. Er weinig over praten is op zich geen probleem. Dat ze erover huilt, 's nachts wakker van ligt en weinig lacht is ook niet een probleem, het vraagt nogal wat van haar om dat alles te verwerken en te bevatten. Dat kost tijd. Dat ze weinig eet kan een probleem zijn, dus wellicht kun je je daarop storten. een keer iets maken wat ze echt lekker vindt. Of gezellig maken met eten. Of uit eten gaan. zolang ze maar niet denkt dat jij het daarover wil hebben, want dan stoot je haar blijkbaar af.
Ze wil zelf bepalen hoe groot of hoe klein, hoe indrukwekkend of levensbepalend dit voor haar is en welke levenslessen ze daaruit kan leren. Daar is niets mis mee.
Tsjor
Praten.
Dat ze er liever niet met jou over praat is haar keuze. Lastig soms, je wilt als ouder graag troosten. Wat Tsjor zegt, zonder er over te beginnen haar wat afleiding bieden.
Praat ze er wel met iemand anders over? Vriendin bijvoorbeeld? Haar verdriet kan zo groot zijn dat ze er echt in weg zinkt. Dat je je zorgen maakt begrijp ik.
Ontzien
Oef, wat zwaar moet dit zijn voor je dochter. En via haar ook voor jou. Ik begrijp je zorgen.
Je kunt niet zo veel doen, hoewel juist de kleine dingen die je wel kunt doen misschien wel heel belangrijk voor haar zijn. Ik denk dan aan: lekker eten maken, ontzien met allerlei verplichtingen en regels die er misschien gelden, af en toe gewoon een knuffel, misschien soms eens een cadeautje, extra lief voor haar zijn zonder iets te verwachten. Slik je verwijten in als ze weer eens bozig doet. Zie iemand die het moeilijk heeft, niet (alleen maar) iemand die bozig doet.
Misschien wil ze wel praten met iemand, maar niet met jou? Zou je dat kunnen vragen denk je? Dan kun je haar helpen om hulpverlening te zoeken. Maar alleen als zij daar open voor staat natuurlijk.
Het valt niet mee om van een afstandje toe te kijken hoe slecht het met je dochter gaat. Sterkte.
met rust laten
Maak nog één maal duidelijk dat je er voor haar wil zijn en dat ze altijd bij je mag komen met je verdriet. En laat haar daarna met rust, hoe pijnlijk en verdrietig het ook is om je kind zo verdrietig te zien.
Je dochter heeft recht op een eigen manier van verwerken. En op dit moment hoor jij daar even niet bij. Ook dat is pijnlijk, dat wil je niet als moeder, maar het is op dit moment het beste om te respecteren hoe zij hiermee om gaat.
Sterkte!
kleine dingen
zoals wat vaker haar lievelingsgerecht op tafel, misschien eens uit lunchen? Maar er verder niet steeds over beginnen, hoe moeilijk dat misschien ook is.
Onmacht
Je kunt haar niet helpen bij het verwerken, net zo min als je haar kan helpen om een ziekte te overwinnen. Ze moet er zelf doorheen en je kan het niet van haar overnemen, noch het versnellen of optimaliseren. Het zal op haar manier in haar tempo moeten.
Bovendien zal ze ongetwijfeld erg boos zijn, op het leven, het heelal en de rest, en dat kan ze het makkelijkste op jou richten omdat dat veilig is, omdat je dichtbij bent en omdat je ongetwijfeld fouten maakt en stomme dingen zegt.
Zoals de anderen hier ook adviseren: met rust laten, verwennen, haar zeggen dat je je best doet maar ongetwijfeld de verkeerde dingen tegen haar zegt en dat je het begrijpt als ze boos is op alles en iedereen.
Maar begin er niet over als zij dat niet wil. Zeg dat desnoods ook, zodat ze weet dat ze daar niet op verdacht hoeft te zijn.
Bedankt
Bedankt voor al jullie reacties.
Het is gewoon zo moeilijk om je kind zo te zien lijden maar zo weinig te kunnen doen. Dus ga mij nu focussen op kleinere dingen om het eventjes wat makkelijker te maken. Alle dingen die hier zijn genoemd zal ik zeker proberen en dan hoop ik haar op die manier toch te steunen.
