Dochter 14 botst erg met vader
Ik heb een dochter van 14 volop in de puberteit. Ik zelf kan daar best redelijk mee omgaan al zeg ik het zelf, ik probeer steeds maar beetje mee te gaan op de flow, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Voorbeeld willen wij uit eten en ze wil niet mee dan gaan we of samen of ik haal thuis iets lekkers zodat het gezellig blijft. Ik heb daar zelf geen probleem mee een andere keer wil ze wel en dan geniet ik daar weer van. Mijn man kan dit echter totaal niet als hij uit eten wil en hij wil dat ze mee gaat kan hij er niet mee omgaan dat ze of thuis blijft of met tegenzin mee gaat met alle gevolgen van dien voor de sfeer. Eigenlijk heb ik dan dus meer een probleem met mijn man dan met mijn dochter. Gevolg is dat eerst zij samen ruzie krijgen, ik de vrede en sfeer probeer te bewaren en uiteindelijk mijn man en ik ruzie krijgen. Zo gaat het nu al een tijdje en soms lijkt het ook wel beter te gaan maar het is zo enorm vermoeiend. Ik kan op zich heel goed met mijn dochter omgaan, ik begrijp haar wel en laat haar vaak maar een beetje met rust als ze een bui heeft. Vond zelf de puberteit ook echt niet eenvoudig en ik was een makkelijke puber dus ik snap haar vaak wel. Ze weet nog niet goed wat ze moet en wat ze wil in de toekomst, zit in 2 gymnasium, sport 3 keer in de week. Bovendien is ze ook nog enig kind. We hebben veel moeite gedaan om haar te krijgen en het lijkt wel of mijn man vindt dat ze daarom perfect moet zijn. Zijn er mensen die dit alles een beetje herkennen? Voel me soms zo alleen hierin.
Wat is het probleem?
Ik zie echt totaal geen probleem. Dat je man die wel ziet? Ja dat is zijn probleem. Om het maar eens lekker paradoxaal te stellen
Herkenbaar
14 is precies de leeftijd dat ze niet meer met alles mee willen. Ik maakte wel onderscheid. Naar Opa: soms geen keus, als ze hem al lang niet gezien hadden. Wandelen: wel een eigen keus. Enzovoorts.
Je man zal er aan moeten wennen, want als ze 18 is gaat ze helemaal haar eigen gang. Misschien vindt hij dat te moeilijk en te plotseling (vond de mijne ook), maar het is zoals het is. En eigenlijk ook prettiger en rustiger dan als ze opeens volwassen is en op eigen benen staat. Als je haar mee wil hebben, zul je rekening moeten houden met haar wensen. Dus wel pizza, geen pannekoeken, of zoiets.
Leuk is anders, maar ja...het moet.
Ga in gesprek met je man
op een rustig moment. Ik snap hem best hoor, ik vind het zelf ook vaak niet leuk, pubers. Maar het is zoals het is. Ze moeten er doorheen, en hoe meer reden jij als ouder ze geeft om zich af te zetten, hoe harder ze dat zullen doen. That's nature!
Ik zou je man dus aanraden om DE tip van Ouders Online ter harte te nemen: pick your battles. Jullie hebben vast dingen die ze echt niet mag, of die ze echt moet, die bespreek je met haar (met het waarom erbij!!!) en dan zoek je daar samen een oplossing voor of jullie als ouders bepalen (heel selectief dus) een aantal dingen. Het valt of staat echt met de uitleg, heb ik gemerkt bij onze kinderen. "Daarom" of "Omdat ik het zeg" is echt vreselijk fout om te zeggen, daar gaan ze (terecht vind ik) van steigeren. Zolang je er over praat, je argumenten uiteenzet, luisteren ze over het algemeen best wel. De mijne in ieder geval 
.
Maar er vol tegenin, lekker autoritair doen, dat is de beste manier om ze snel en met ruzie de deur uit te jagen. Vraag dat mijn ouders maar .
Herkenning
Ik herken het. Mijn man heeft meer moeite met het snel groot worden dan ik.En daar komen soms botsingen van. En dat eindigde dan ook wel eens in ruzie tussen mijn man en ik , omdat ik van nature ook wat relaxter ben.
Tegenwoordig bemoei ik me er niet meer mee. Dat heb ik ze allebei ook op een rustig moment verteld.
Zoek het maar uit samen. Geeft een hoop rust.
Bedankt
bedankt voor jullie relaties
Mijn man heeft hetzelfde. Hij kan er niet tegen dat onze dochter ern eigen mening gaat vormen en aangeeft wat ze wel en niet leuk meer vindt. Hij heeft dit ook nog steeds met onze zoon (mijn bonuskind) van bijna 20. De botsingen worden heftiger, maar dat komt vooral door zijn eigen vaak heftige en autoritaire reacties. Vaak lokt hij ook reacties uit om daarna heel heftig te reageren. Puntje bij paaltje ligt het dan weer aan mij, want ik treed niet op en steun hem niet. Alleen heb ik dan allang een gesprekje met de kinderen gehad over wat er is gebeurd en gezegd. De kinderen nemen mijn man gewoon niet meer serieus en dat komt omdat hij geen ruimte laat en niet wil luisteren. Mijn oudste is bijna niet meer thuis en als hij er wel is, zondert mijn man zich af. Mijn dochter zegt ook al dat ze liever weg gaat. Hij neemt steeds meer afstand van zijn kinderen en zij van hem. En hij wil het niet zien. Ik weet niet wat ik tegen hem kan zeggen, want hij vat alles heel negatief op. We willen hem steunen en begrijpen, maar hij valt steeds terug in dit gedrag. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk.
Heel erg herkenbaar. Mijn man heeft ook heel veel moeite met dochter van 14 en dat zorgt vervolgens ook weer voor ruzie en discussies tussen ons.
Hij lijkt niet in staat te zijn zich te verplaatsen in dochter en is star en onflexibel. Dit werkt bij dochter totaal niet.
Ik heb helaas niet echt tips, ik probeer steeds met man het gesprek aan te gaan, dochters gedrag te vertalen, uit te leggen wat wel werkt en wat niet en hoe hij dingen anders aan kan pakken. En andersom aan dochter uitleggen waarom papa doet zoals hij doet, dat hij er bijvoorbeeld nog aan moet wennen dat dochter niet mee gaat en dat hij dat heel jammer vind of dat hij eigenlijk gewoon bezorgt is en daarom strengere regels stelt etc. Dit zorgt wel voor iets meer begrip over en weer maar heeft nog niet echt tot verandering geleid.
Ja ook herkenbaar. Lijkt wel alsof sommige mannen er moeite mee hebben het kind als een autonoom mens te zien en ook op die manier te behandelen, namelijk als een gelijke, ipv een kind.
