Dip

Naar de huisarts

en vragen om psychische begeleiding. Dit is te groot voor jou en je dochter, hier heeft ze hulp bij nodig.

Niet te groot maken

Ik wil het vooral niet te groot maken. Als ik nu naar de huisarts ga en vraag voor begeleiding, dan maken we het misschien te groot en te erg (en bevestigen daarmee haar gevoelens dat er echt iets mis is). Ik veronderstel dat nogal wat tieners met dit soort denkbeelden rondloopt (of heb ik het mis dan?) en dat het vooral leeftijdsgebonden is. Maar daar heeft ze nu natuurlijk niks aan. En voor begeleiding zullen wachtlijsten zijn.

Groot maken

of serieus nemen? Je dochter geeft aan al sinds september in een dip te zitten. De huisarts kan in ieder geval naar haar luisteren en een inschatting maken. Beter dan jij of ik dat kunnen. Als mijn kind aan zou geven dat ze wil dat ik 'erover nadenk', dan vertaal ik dat met 'ik heb hulp nodig van jou'. En omdat ik zelf geen specialist ben, en haar vooral wil laten zien dat ik haar serieus neem en haar zo goed mogelijk wil helpen zou ik dus nar de huisarts gaan. En zéker omdat er wachtlijsten zijn zou ik daar niet mee wachten. Als het nodig is ben je toch zo een paar maanden verder. Als het erger wordt heb je straks spijt dat je niet al actie had ondernomen. Dat je op een wachtlijst staat wil niet zeggen dat je zorg af moet nemen als het in de tussentijd toch al beter gaat...

Natuurlijk kun je intussen gewoon beginnen met de huis-tuin-en-keukenmiddelen bij depressie: rust, regelmaat, beweging, buitenlucht, goed eten. Dat kan sowieso geen kwaad.

Hoeveel groter denk je het te maken dan?

Dus als je dochter haar been breekt, laat je geen foto's maken want dan maak je het zo groot?

Natuurlijk ga je hulp zoeken voor je dochter. Gesprekken met een goede psycholoog zijn nu juist belangrijk. Je doet net of je haar opsluit in een instelling.

uitblinken

Dat gevoel dat ze nergens in uitblinkt is denk ik het gevolg van de huidige tijd met dat vreselijke Instagram en Facebook. Daar ziet ze natuurlijk allemaal prachtige mensen en daarmee vergelijkt ze zich. Ook komen mensen die iets uitzonderlijks komen in het nieuws, zoals Epke Zonderland. De gewone sporter die lekker sport voor zichzelf komt niet in het nieuws.
Wel rottig voor je dochter dat ze zich zo slecht voelt, maar er zijn meer gewone mensen dan bijzondere.

psychologische hulp

Ja, naar de huisarts en vragen om psychologische hulp. En als dat ingewikkeld gaat met wachtlijsten (financiering door gemeente?), zoek dan eventueel zelf iemand.

En ja, er is iets aan de hand. Je kunt zeggen dat je het klein wil houden, maar daarmee ontken je het dus. Als je fysiek ongemak hebt, ga je naar een arts of haal je een middeltje bij de drogist. Als je psychisch niet lekker in je vel zit, dan ga naar een coach/psycholoog/therapeut. Is gewoon heel laagdrempelig (is tenminste mijn ervaring bij een kleine praktijk).

Gevoelens

Je bent bang dat je haar gevoelens bevestigt dat er iets mis is. Maar het is in dit geval juist goed om die gevoelens te bevestigen. Het gaat er immers niet om of jij denkt dat het leeftijdsgebonden is of niet. Het gaat er ook niet om of jij haar denkbeelden onzin vindt of niet. Waar het om gaat is dat je dochter ongelukkig is.

Twijfels

Ik had eigenlijk gedacht dat ik meer herkenning zou krijgen, van zo zijn tieners nu eenmaal... . Ik weet dus nu toch niet zo goed wat ik moet en zal wellicht naar de huisarts bellen. Ze heeft wel een profiel op fb maar post daar nooit iets op (nooit gedaan trouwens) en is al een hele tijd gestopt met Instagram, ze heeft al haar streaks al verwijderd (al zeker een half jaar geleden) omdat ze het onzin vindt en te tijdrovend. Ze beseft heel goed dat op social media veel schone schijn zit. Zelf post ze helemaal niks op haar fb of instagram maar stoort zich wel enorm aan mensen die er wel foto’s ed. posten en doen of ze succesvol zijn. Ook daar heb ik al veel gesprekken met haar over gehad dat ze zich daar niet zo aan moet storen.

Dat uitblinken, tja, ze is al kind verschillende keren opgemerkt in meerdere sporten en gevraagd om in competitieteams te komen. Om allerhande redenen hebben we daar nooit echt op ingegaan en nu heeft ze daar precies spijt van.

Ook school vindt ze enorm saai en tegelijk te veeleisend: ze heeft ze het gevoel dat ze alles moet kunnen zonder inzet want ze had vroeger een voorsprong en nu is dat minder zichtbaar. Ook dat kan ze moeilijk verkroppen en ze maakt ervan dat ze nu dom is geworden (is helemaal niet zo, maar het gaat om haar gevoel).

Als ik tegen haar vader moet zeggen dat we hulp moeten zoeken, dan gaan we nog wat horen: onzin, aanstellerij, ze moet gewoon doen wat ze moet doen en minder zeuren. Ofwel moet dit achter zijn rug en dat voelt toch ook niet goed.

Ja huisarts

Deze kan het beste inschatten welke hulp er nodig is. Mijn dochter kon vrij snel terecht bij de (jeugd)psycholoog die verbonden was aan de praktijk. Redelijk laagdrempelig en zonder wachtlijst dus. Wellicht is er bij jullie ook zoiets.

Aap

Aha, nu komt de aap uit de mouw. Je bent bang voor wat de vader van je dochter ervan gaat zeggen. Ik snap ineens helemaal waar die faalangst vandaan komt...
Ga als de sodemieter naast en achter je dochter staan, en zorg voor hulp. Je dochter is 15, ze kan ook op eigen kracht naar de huisarts en daar kan hij helemaal niets tegen doen.
Natuurlijk voer je als ouder gesprekken met je kind, maar het kenmerk van de puberteit is nu juist dat je je van je ouders losmaakt en je eigen weg gaat. En dat is precies zoals het moet zijn. Dus wat jij doet en zegt zal wellicht minder aankomen dan wat een professional zegt. Wijs haar de weg naar hulp, zodat ze die later zelf ook kan vinden.

Echt, grijp nu in, voor het van kwaad tot erger gaat. En tegen haar vader kun je zijn eigen woorden herhalen: hij moet gewoon doen wat hij moet doen, namelijk goed voor zijn dochter zorgen. En dat hij zich niet zo moet aanstellen en niet moet zeuren. Er is niets mis met een bezoek aan de huisarts als zijn dochter zich al bijna een jaar niet happy voelt.

Vader

Achter vaders rug om hoeft toch helemaal niet? Als hij het er niet mee eens is, dan is hij het er niet mee eens. Dat maakt verder niet uit mag ik hopen. Je moet nu echt alleen naar je dochter kijken en wat zij nodig heeft. Ze vertelt zelf hoe het met haar gaat. Ze vraagt jou om hulp. Doe daar iets mee.

Rintje Ritsema en Falco Zandstra

Het klinkt alsof je een veelgetalenteerde dochter hebt, die van zichzelf het beeld heeft gekregen (mede door de reacties uit haar omgeving) dat alles wat ze aanpakt in goud veranderd. Ga je voetballen, ben je meteen een uitblinker. Zoiets. Zonder dat je er iets aan kunt doen of er iets voor hoeft te doen.
Ik heb zo'n zoon. Hij is inmiddels wel meer bezig met hoe handhaaf ik mezelf in de ' gewone (ahum)' wereld. Maar indertijd vertelde ik hem het verhaal van Falco Zandstra en Rintje Ritsema.
Falco ging schaatsen en hij won alles. Een natuurtalent. Wereldkampioen hier en daar en overal. Totdat hij plotseling derde en vijfde werd in 1994. Vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts. Zijn glans als prof duurde van 1992-1994 en leverde in totaal 9 medailles op.
Rintje had minder talent, maar hij was ijverig en daarom mocht hij in 1990 toch meedoen in de selectie onder Pfrommer. Hij werd steeds derde. Maar hij bleef zoeken naar verbeteringen en won uiteindelijk 4 keer op het WK goud en 6 keer op het EK allround. Gestart in 1990 haalde hij in 2006 nog olympische medailles.
Met dit verhaal wilde ik mijn zoon leren, dat talent ook heel misleidend kan zijn: alles gaat zomaar, plotseling, je snapt er zelf niks van. Maar daarmee houd je het niet vol. Op een dag kan de wind in de rug zomaar gaan liggen. Als je dan niet geleerd hebt om te roeien, dan val je stil. Maar als alles je voor de wind gaat, dan heb je nooit hoeven leren roeien.
Het is overigens geenszins een verwijt of iets dergelijk in wat voor vorm dan ook. Ik wil met dit verhaal alleen maar aangeven, dat getalenteerd zijn een serieuze handicap kan worden.
Ik hoop dat je een begeleider vindt die haar kan helpen.

Tsjor

Zinloos

Het klinkt alsof ze alles zinloos vindt, geen levenslust, geen energie. Ik vind ook dat ze nogal duidelijk om hulp vraagt dus ik zou dat wel serieus nemen. Dat je haar gevoelens serieus neemt is overigens iets anders dan dat je bevestigt dat het allemaal prut is. Het is in feite best simpel. Het leven is objectief genomen niet zinloos of zinvol. Het hangt van je eigen levenshouding en -stemming af hoe je het ervaart. Dat dit voor veel pubers een leerproces is, betekent niet dat het allemaal vanzelf gaat en dat ze er geen hulp bij nodig hebben. Ik zou eerst maar eens met vader spreken en hem manen niet te snel te oordelen maar dochter de ruimte te geven naar buiten te komen met wat zij ervaart in plaats van te moeten doen alsof ze de rol kan spelen die hij van haar verwacht. Kennelijk kan ze dat niet meer. En ze moet ook horen dat ze dat helemaal niet hoeft. Dat dit haar leven is.

Ik zou ook eens samen met haar oriënterend met de huisarts praten. Wij hebben dan ook een heel fijne huisarts. Dat scheelt.

Groet,
Jo Hanna

reacties

Ja, het is een relatief getalenteerd meisje (is vroeger ook versneld op school) maar ze zit nu in een eliteschool waar je enkel zwaardere richtingen kan doen en daar zitten nogal wat slimme en hoogbegaafde kinderen dus er echt uitspringen wordt zeldzamer. Ik denk dat ze daar moeite mee heeft. Ik ben vroeger altijd erg voorzichtig geweest om haar te duiden op haar voorsprong en snellerendheid, maar anderen gingen daar minder voorzichtig mee om. Daar heb ik mij vaak aan gestoord maar dat heb je niet in de hand.

Daarnaast zag ze er lang heel schattig uit waardoor ze af en toe werd aangesproken of ze geen model wilde zijn en ze is ook een paar keer professioneel gefotografeerd geworden (maar dat is ook al weer jaren geleden). Nu is ze natuurlijk al lang niet meer schattig maar ook dat is iets wat is blijven sluimeren denk ik.

Wat haar vader betreft: hij gaat er nogal vaak met de grove borstel door: zij, die hoogbegaafd is (getest toen ze 7 was), die vorig jaar gezakt is van richting (vooral wegens haar desinteresse in de richting die ze deed dus ik heb haar toen gesteund) waardoor ze niet meer bij 'de elite' hoort, hij vindt dat beschamend en dat ze nog steeds een pittige studie volgt doet er verder niet zoveel toe voor hem. Ja, zulke zaken durft hij echt te zeggen tegen haar (met ruzies tussen ons als gevolg maar ondertussen heeft hij het natuurlijk wel maar gezegd).
Hij geeft ook regelmatig commentaren op haar uiterlijk (ze heeft regelmatig last van acne, haar haar is niet goed… ), hij vindt dat ze lui is, dat ze nergens op competitie zit vindt (ook) hij vooral erg. Resultaat is dat ze mij uitdrukkelijk gevraagd heeft om niks van haar slechte gevoelens met hem te bespreken. Als hij thuis komt speelt ze mooi weer en ik wil niet achter haar rug toch met hem zaken bespreken want dan verteld ze mij straks niks meer.

Ik ben overigens vrij zeker dat ze dit niet met haar vriendinnen bespreekt omdat zij vindt dat de meesten dan wel niet graag naar school gaan maar niet de negatieve gevoelens hebben die zij heeft. De meesten zijn toch maar/meer met zichzelf bezig dus bespreekt ze alles met mij. Ze is trouwens bijzonder knuffelig bij mij, meer dan goed /normaal is volgens mij op deze leeftijd.

Ik heb ondertussen al wat info gezocht, onze huisarts heeft ook psychologen in de praktijk en ik heb een resem andere website gevonden. Ik zal straks eens bekijken met haar of ze dat ziet zitten. Want via de schoolbegeleider een gesprek wil ze niet.

Nu ik alles zo opschrijf klinkt het best wel erger dan ik dacht.

Ik zou

wel een echt goede hulpverlener zoeken, liefst met goede kennis van hoogbegaafdheid.
Haar pad zal anders lopen dan gemiddeld en behoeft ook een andere kijk. Niet iedere psycholoog heeft daar voldoende oog voor.
Juist vanwege de problematiek heeft je dochter nu niets aan een psycholoog die haar niet verder gaat helpen.
Als je zelf twijfelt of je het wel zo 'zwaar' nu moet maken voor haar zou je ook kunnen overleggen met een goede coach. Of alleen zelf een coach of psycholoog consulteren, om je dochter beter te kunnen ondersteunen. (en hoe te handelen met je partner?)
Maar eigenlijk zou ik zelf vooral wat opties onderzoeken en die dan met haar bespreken, volgens mij kan ze hier beter zelf keuzes in maken.

ze wil niet

Ik heb nog niet alles helemaal met haar kunnen doorpraten omdat het momenteel erg druk is maar ik heb wel al gezegd dat ik mensen gevonden had waar ze mee kan praten. Ik was van plan haar de verschillende website door te sturen en dan te bespreken bij wie ze wil gaan (rekening houdende met wachttijden enzovoort).

Maar ze wil niet: gaan praten bij mensen die moeten luisteren naar haar gezeur en geklaag maar die dat doen om den brode en de ene achter de andere persoon zo 'moeten' helpen. Daar kan ze niets aan hebben. Ze heeft trouwens geen benul wat voor zinnigs die kunnen zeggen wat haar visie dat het leven eigenlijk draait om werken en saai en stresserend is, is gewoon correct.

Wat nu? Ik mag er zelfs niets meer over zeggen.

voorbeelden

Ze zou eigenlijk wat voorbeelden moeten zien dat een leven niet alleen bestaat uit stress en uitzichtloosheid en competitie. Genoeg mensen die hun leven anders inrichten.
Voor wat voer: https://www.vivonline.nl/vijf-documentaires-geluk-op-netflix-moet-zien en zo zal er meer te vinden zijn.
Zolang ze goed eet, slaapt en nog naar school gaat en redelijke cijfers haalt weet ik niet of er meteen hulpverlening moet komen en is dit een filosofisch puberding. Ze kan die vriendinnen best ontgroeid zijn.
Ze zou moeten leren leren te kijken niet in waar ze goed in is maar waar ze plezier aan beleeft. En daar van proberen haar vak van te maken. Misschien kan ze lid worden van een politieke partij ? Om zelf proberen de wereld te veranderen? (niet dat dat lukt, maar daar zullen vast meer jongeren zijn die wat meer nadenken)

idee

Mijntje, we hebben netflix en ze zit toch altijd alleen op haar kamer te kijken en is, dacht ik, toch op zoek naar een nieuwe serie. Ik ga wel eens kijken wat die link precies is en hopelijk is het niets te overdreven dromerig, dat is niet zo haar stijl.

Je idee over die politieke partij is nog wel wat. Ze heeft vorig jaar zitten zoeken op internet naar "iets" waar ze tijd in kan steken en was toen bij het Rode Kruis terechtgekomen. Maar toen was ze nog maar 14 en dan was er niet veel mogelijk. Dit jaar wordt ze 16 dus dat scheelt denk ik. Dat kan ik misschien terug naar voren schuiven. Het lijkt mij wel iets voor haar om iets te doen waar ze wat verantwoordelijkheid kan nemen en krijgen om voor anderen iets te doen.

Wat je zelf kunt doen

Ik heb een aanloopdochter die ontzettend negatief in het leven staat. Terecht want ze heeft ook een hoop ellende meegemaakt. Maar dat negatieve denken helpt haar niet en is ook niet fijn voor de omgeving.
Ze wil absoluut niet met een professional gaan praten want daar heeft ze een ontzettend wantrouwen tegen. Met al mijn amateur psychologische kennis ; ) en gezond verstand ben ik aan het denken gegaan want ik wil wel iets doen.
Ik lees graag de artikelen van Edith Hagenaar en die schreef een tijd geleden over The Works. Het idee is dat je steeds vraagt of iets wel echt zo is met het doel om te ontdekken of je gedachten over iets kloppen en uiteindelijk anders te gaan denken over dingen. Ik heb het geprobeerd met een heftig issue en dat werkte totaal niet. Maar voor kleinere dingen helpt het mij in ieder geval.
Dus bijvoorbeeld : ik moet een hoog cijfer halen anders slaag ik niet. Dan moet je je dus afvragen of die gedachte waar is. Zo ja, kun je absoluut zeker weten dat die gedachte waar is? Wat voel je als die gedachte waar is, wat gebeurt er? Deze vind ik erg belangrijk want ik kan meestal goed voelen wat in mijn lijf gebeurt als ik een negatieve gedachte denk. Dan voel ik me ook meteen down en negatief. Als ik die gedachte een positieve draai geef dan voel ik me lichter, vrolijker. De laatste vraag is hoe zou het zijn als je die negatieve gedachten niet had. Hoe zou je je dan voelen, wat zou je dan doen, hoe zou je dan reageren.
Bij nr 3 stop ik meestal al omdat ik er dan over heen ben.
Officieel zal het wel anders moeten maar voor mij werkt dit al omdat het me laat zien wat ik denk en wat dat met mij doet.
Met de aanloopdochter moet nog blijken of het helpt maar elke kleine verbetering is winst.
Sterkte met je dochter.

doen

Voor anderen, maar ook voor haar eigen leven/wereld. Denk ook aan iets van Greenpeace of vluchtelingenhulp. Bij politieke partijen is ook vaan een jongerentak.
Beter dan passief thuis afwachten en somberen maar zelf wat proberen te doen.
Zeker ook een goeie hoe je negatieve gedachten kan omdenken.
Succes!

Het is ook waar

Het slechtste wat je kunt doen is een waarheid als een koe ontkennen. De observatie dat een groot deel van het leven van verreweg de meeste mensen bestaat uit levensonderhoud (werk, organisatie, huishouden etc.) in brede zin en dat dat een hoog sleurgehalte heeft, is ook mijns inziens gewoon waar. Zolang je plezier hebt in je werk en leven, is dat niet erg. Maar als het je teveel wordt, of als je er je ei niet in kwijt kan, is het bron van stress. Voor hoogbegaafden is dat denk ik nog meer een uitdaging dan voor anderen. Er zijn geen gemakkelijke uitwegen.

Leestip: Searching for Meaning van James T. Webb.

Groet,
Jo Hanna

Psycholoog of therapeut

Mijn dochter van 13 met depressieve klachten had meer baat bij een therapeut dan bij een psycholoog. Die laatste ging graven naar mogelijke oorzaken van de depressie en haar negativiteit. De therapeut was meer van de praktische tips, net zoals ik hier boven las over omgaan met je gedachtes. Ook moest dochter cijfers geven over gevoelens etc. Een aantal maanden later keken ze dan of dat verbeterd was. Dochter vond het fijn om praktische tips te krijgen.

Sterkte ermee

Juline

Een psycholoog gaat lang niet altijd graven hoor. Dat ligt aan de vorm van therapie die die persoon aanbiedt. Cognitieve gedragstherapie wordt het meest aangeboden en gaat niet over het verleden, maar over hoe je nu reageert op situaties en hoe je dat kunt veranderen.

hulp zoeken

Ik zou zeker hulp zoeken. Zoals Niki aangeeft ook bij een psycholoog kun je cognitieve gedragstherapie krijgen. Als ik verhaal van je dochter lees, denk ik dat ze een negatief zelfbeeld heeft, dat de lat hoog ligt en dat zij daar niet aan kan voldoen. Die lat legt ze niet alleen zelf hoog, maar wordt door haar vader ook nog eens versterkt (wat ik echt bijzonder kwalijk vindt van je man).
Ik herken het beeld dat je schetst deels, mijn dochter heeft ook dergelijke negatieve gevoelens. Alleen heeft zij geen vader (of moeder) die haar voortdurend gevoel geeft dat ze faalt (wat jouw man wel doet). Sterker wij proberen de lat bewust wat laag te houden (ik ben zo iemand die niks tegen de zesjescultuur heeft als je daarmee gewoon je diploma haalt). Hoewel mijn dochter rationeel weet dat haar zelfbeeld niet klopt met hoe anderen haar zien, lukt/lukte het haar niet om die negatieve gevoelens om te buigen. Nu met hulp van een psycholoog gaat dat al een stuk beter

Ach ik heb met jouw dochter te doen

Ik ken je man niet, maar ik vind zijn manier van doen ten opzicht van jullie dochter alles behalve prettig. En het verhaal lezend vind ik het verbazingwekkend dat ze nog steeds zo braaf alles doet en niet compleet in de contramine is gegaan.
Haar vader luistert niet naar haar maar beleeft zijn eigen doelen/dromen/ideeën door haar. Het is echt naar om te lezen. Ik ben het met Pennestreek eens, je moet naast haar staan en haar helpen, desnoods kies je haar kant en maak je ruzie met je man maar als er niets gebeurt gaat ze richting een enorme depressie en problemen voor de rest van haar leven
Maak ik het te zwaar? Ik denk het niet. Ik zie als mentor op een middelbare school veel kinderen met zulke ouders, het gaat meestal niet goed met ze.
Kom in actie!!!
Sini