De puberteit of onhandelbaar zijn?

Volwassen worden doet pijn

bij ouders en bij kind. Vanaf het begin van de puberteit maken kinderen zich los van hun ouders. Bij jullie is dat proces, zoals ik het zie, gestagneerd. Je dochter is volwassen, in principe kan en mag ze zelfstandig wonen. Ze mag trouwen met wie ze wil, ze mag stemmen, ze mag werken, kortom stop met haar te behandelen als een kind. Dat is ze niet meer, en ze geeft duidelijk aan dat ze meer ruimte wil. Oké, het gewoon aardig zeggen was leuker en prettiger geweest, maar dat is voor pubers wat lastig .

Ik zal je zeggen hoe wij het doen, misschien heb je er wat aan.
Kinderen die hun eigen geld verdienen en 18 zijn geworden, krijgen geen zak- en kleedgeld meer. Wij gaan ervan uit dat ze zichzelf met hun baan en zorgtoeslag kunnen bedruipen. Ze hoeven geen kostgeld te betalen, en gelukkig kunnen wij ook hun opleiding betalen zodat ze niet hoeven lenen. Jongste is net 17 geworden, die krijgt dus nog wel zak- en kleedgeld.
Uitgaan mag, ik wil wel graag weten tot hoe laat ze weg blijven. Jongste is een meisje, ik wil dat die samen met anderen terug komt fietsen. Dat is eigenlijk nooit een probleem. Zou ze ergens willen blijven slapen, dan vind ik dat meestal ook goed, maar dan wil ik wel weten bij wie, en ik wil een telefoonnummer van de betreffende ouders.
Onze kinderen drinken eigenlijk geen alcohol, ze roken ook niet. Daar kan ik je dus niet in raden, alleen weet ik wel dat verbieden averechts werkt. Ze weet dat het ongezond is, ze weet dat het duur is. Dat hoef je haar niet meer te vertellen. Maar bemoei je er niet meer mee, het is haar lijf, haar leven. Maar je hoeft er niet mee akkoord te gaan dat ze thuis rookt, het is tenslotte jouw huis.
Op vakantie: natuurlijk wil ze niet meer met jullie mee. Laat haar lekker met vriendinnen gaan en geniet van de vrijheid die jullie nu weer samen hebben. Wil ze wel langs komen, of toch mee: hartstikke gezellig! Maar alleen op basis van vrijwilligheid, je kunt het echt niet meer afdwingen.
Vriendinnen zijn kun je niet afdwingen. Samen winkelen ook niet. Ook hier: laat haar los, als het contact ongedwongen en gezellig is komt dat vanzelf.

De enige strijd die wij hier in huis vaak hebben is omdat de kinderen hotel mama toch wel lekker makkelijk vinden. Als ze moeten helpen wordt er gezucht en gesteund, hebben ze het druk, zijn ze moe of ze 'horen me niet'. Daar baal ik dan van, en dat krijgen ze echt wel te horen. Niet dat het heel veel verandert, het zijn tenslotte pubers, maar ze worden wel geacht een klein steentje bij te dragen zonder gezanik.

Als ik je raad mag geven, ga met haar om de tafel. Kondig van tevoren aan dat je met haar wil praten. Kook haar lievelingskostje. Bied je excuses aan omdat je het verkeerd hebt aangepakt, en vraag haar hoe zij het gezinsleven graag zou zien. En probeer dan samen iets werkbaars te verzinnen. Behandel haar als volwassene. Dat wil ze graag. Maar dan moet ze zich ook gedragen als volwassene, en dat betekent dat jullie afspraken maken en dat ze zich daaraan houdt.
En, ik zou er naar toe werken dat ze zo snel mogelijk op zichzelf gaat wonen. Niet vanuit strijd, maar omdat het de natuurlijke gang van zaken is. Jullie moeten denk ik niet langer dan noodzakelijk op elkaars lip blijven zitten. Ik vermoed dat als ze op zichzelf woont de relatie vanzelf verbetert.

Zelfde advies als Pluis

Ik ken het genoemde gedrag wel van mijn eigen dochters maar dan zag ik dat meer rond de zestien, dwars, provoceren, grote mond, uit huis willen, alles beter weten en zeker zijn dat ze het allemaal zelf kunnen.
Na verloop van tijd kwam het besef wat zelfstandig zijn dan allemaal inhoudt en hoeveel werk dat wel niet is en dan bonden ze weer wat in.
Rond de achttien was het weer over.

Misschien is ze wat laat in haar ontwikkeling (het klinkt erg puberaal) maar ondertussen zit je er mooi mee.

Serieus nemen, meebewegen, onderhandelen, er zit weinig anders op. Zolang ze zich zo gedraagt lijkt ze mij niet in staat om al op zichzelf te wonen, maar ik weet natuurlijk maar weinig van je dochter.
Dat je haar kleren betaalt en liever geen geld geeft, lijkt me niet de goede aanpak. Ze moet toch leren om met geld om te gaan en als ze zegt dat ze nu wiet rookt, dan komt ze er toch op een of andere manier aan. Dus dat helpt niet erg.
Over geld ga ik met de kinderen samen om tafel zitten, we kijken welke kosten ze in een maand maken en dan komt er een budget en daar moeten ze het van doen.
Hoe ouder, hoe meer dingen ze zelf moeten betalen. Vanaf 18 kunnen ze zelf een telefoonabonnement afsluiten, dus ik betaal een vast bedrag en dan zien ze zelf maar of ze daarmee uitkomen of ervan overhouden.
Zo ook voor kleding, kapper, OV, etc.
Als een kind zo bokkig doet wil het meer vrijheid, wij maken dan duidelijk dat meer vrijheid ook meer verantwoordelijkheid betekent. De een kan dat aan, de ander bedankt dan vriendelijk en blijft liever nog wat langer afhankelijk (maar moppert er dan niet meer over).
Het scheelt dat wij er meer hebben, die vertellen elkaar ook wel wat ze van bepaald gedrag vinden en ook hoe ze met zaken omgaan.

Wiet

Uiteraard is het niet wenselijk dat ze wiet gebruikt. Ik vond hier een hele uitleg over wat wat is: https://www.jellinek.nl/onderwerp/overige-drugs/

Dit is ook wel duidelijk: https://www.jellinek.nl/wp-content/uploads/2016/03/Folder-Hasj-Wiet-Middelenserie-Jellinek.pdf

Helemaal niet blowen is uiteraard het allerbeste. Afglijden naar een stevige drugsverslaving is niet standaard bij blowen inbegrepen, dus of je daar nu wakker van moet gaan liggen... ik zou dat niet doen. Als je die paniek steeds laat merken, werkt dat averechts. Ik denk dat het meest verstandige is om je dochter het gevoel te geven dat het bespreekbaar is met jou, waardoor ze erover mag durven praten. Geef aan dat ze eerlijk kan vertellen als ze zich ergens zorgen over maakt.

Voor de financiering zal ze toch echt zelf moeten werken. Geen zakgeld meer dus.

Wat gezellige moeder-dochter-activiteiten betreft... ja jammer, maar dat zit er helaas niet altijd in. Mijn ervaring is dat dat wel goed komt, maar niet per se al in de puberteit of er vlak na. Ik ga bijvoorbeeld volgende maand met mijn dochters naar mijn moeder in het buitenland. Heerlijk dat dat kan, maar ik ben er inmiddels ook achter dat de dames liever samen in een appartement gaan dan bij oma en moeder in de logeerkamer, haha. Ik vind dat jammer, eerlijk is eerlijk. Maar als iedereen het zo naar zijn zin heeft, dan is het maar zo. Maar ze zullen dat zelf moeten betalen. Het is óf gratis logeren, of betalen voor een appartement. Arm in arm in de stad rondlopen, daar moet ik niet mee aankomen, maar af en toe samen winkelen (met de oudste) komt wel voor. Mijn ervaring is dat in de loop der jaren de verstandhouding gelijkwaardiger wordt en dat merkbaar is in hoe we met elkaar omgaan. Ik ben nog steeds de moeder, maar niet 'de baas'.

Jouw vriendinnen en meer

Je hoeft niet veel uit te leggen aan je vriendinnen. "Ja, ik weet het ook niet, dat zijn haar keuzes", is genoeg. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar vriendschappen.

Wat uitstapjes en reisjes betreft: ga lekker zonder haar! Héérlijk! Nu kan het eindelijk weer, doen! Als je haar niet vertrouwt met de kat, vraag iemand anders dan om dat te doen, hoe krom het ook is. Is het héél erg dat kat in andere kamers komt? Ja, dan op slot doen. Is het niet erg... dan geen gróót punt van maken. Vraag of ze volgende keer meer haar best kan doen. Ik vind het ook snel zielig als een kat niet op tijd uit een blikje eten krijgt, maar het is niet rampzalig, het is hooguit anders dan normaal. Zolang er maar water en harde brokjes klaarstaan en dat kun je in voldoende mate achterlaten. Is het leuk dat ze het niet doet? Nee. Dat mag je ook best zeggen.

Ze moet de deuren op slot doen. Als je dat zelfs niet aan haar over kunt laten, moet ze maar ergens anders gaan slapen en de sleutel gaat met jullie mee. Hoe erg is het als de deur niet echt op slot gedraaid wordt? Kan de deur dan gewoon open? Of moet je dan toch eerst met de sleutel draaien? Als ik onze voordeur dichtdoe, kun je niet zonder sleutel naar binnen. Je zou met wat moeite wel via de brievenbus de deur open kunnen krijgen. Als we hem echt op slot draaien, gaan er veiligheidspinnen in de deurpost en dan wordt het een stuk lastiger. De achterdeur heeft aan de buitenkant ook een klink die je naar beneden kunt drukken en als die niet op slot is kun je dus gewoon naar binnen. Als dat bij jullie ook zo is, is dat echt totaal onverantwoord en daar mag je haar dus op aanspreken.

Hoezo mag ze na 10 uur alleen rijden? In welke auto?

Niet problematiseren

Sorry dat ik het zeg, maar het klinkt allemaal niet zo erg in mijn oren. Mijn ervaring met pubers is dat je meer kwaad dan goed doet door hun gedrag te problematiseren.
Je kunt ook je eigen aanpak en opvattingen aanpassen en bij jezelf te rade gaan welk deel van het probleem wat je hebt met de ontwikkeling van je dochter bij jou ligt en welk deel bij haar.
Je dochter is niet op de wereld om het jou naar de zin te maken, ze heeft recht op haar eigen keuzes.

Ysieux

"Je dochter is niet op de wereld om het jou naar de zin te maken, ze heeft recht op haar eigen keuzes."

Dat is op zich waar maar als iemand de gegeven vrijheden niet aankan (alleen thuisblijven en dan de deur niet op slot doen en de poes niet goed verzorgen) dan moet dat maar anders. Dwars zijn, uitslapen en pizza eten prima maar ik zou toch ook de grens trekken bij beveiliging en de huisdieren.
Niet om boos te zijn, maar gewoon als iemand die verantwoordelijkheid niet aankan, dan ook niet de vrijheden.
Zonder de rest van de puber te diskwalificeren uiteraard (als dat lukt). Ik vergeet het nogal eens als ik net lekker een preek sta te houden maar er gaat ook veel goed (en daar wijzen ze me dan ook terecht op).

Ik zou me om de wiet wel veel zorgen maken maar anderen denken daar weer anders over, hier thuis is dat absoluut uit den boze (net als tabak en alcohol-onder-de-18). Gelukkig zien ze in de omgeving ook voorbeelden waarom wij daar zo streng op zijn (iemand die een psychose kreeg van het blowen, een paar familieleden die zijn overleden aan longkanker, volwassenen die best genant gaan doen door alcohol of zichzelf compleet verwaarlozen). Ik hoef er dus niet zoveel over te zeggen.
Voordeel van vrij streng zijn is wel dat ze kunnen puberen door bv. te weigeren met mes en vork te eten of stiekem oorbellen te laten prikken, daar mopperen we dan wel over maar in feite is dat natuurlijk niet bepaald een ramp .

Wendelmoed

Drugs, dus ook soft-, zou ik ook bepaald niet toejuichen, maar op de trap van erg, erger, ergst, zou blowen niet op 10 staan. Ik vind het niet slim als een puber zich daar mee bezig houdt en ik zou het er ook over hebben, dat wel. Roken met of zonder aanvulling zou voor mij sowieso al een 'zeur'punt zijn. Niet in huis, je jas en kleding apart (eigen kamer) hangen, je moet ermee stoppen, zeur zeur zeur, zo ben ik dan wel .

Kaaskopje

Er is natuurlijk altijd erger denkbaar en ik zou zeker fronsen als mijn kinderen met automatische geweren thuiskomen en geld bijverdienen met liquidaties, maar gelukkig is dat hier (voor zover ik weet) niet aan de orde en trek ik dus de streep wat lager op de ladder van onwenselijke dingen.
Ik kan me moeilijk druk gaan maken over dingen die helemaal niet spelen en die ze absoluut niet willen, dus dan maar over dingen die ze mogelijk wel zouden gaan willen, en waarvan ik dat een bijzonder slecht idee vind. En bij mij staat blowen (en ander drugsgebruik) dan wel weer wat hoger in de top tien van no-no's.
Een andere ouder zal compleet door het lint gaan over een tatouage of piercing en daar zit ik dan weer wat minder mee. Overigens is boos worden sowieso weinig zinvol (zeker bij tatouages want die zit er dan al), we bespreken liever de voor- en nadelen van bepaalde keuzes en geven onze mening en eventueel een wetenschappelijke onderbouwing als die er mocht zijn. en dan eindigt het met "dat mag dus niet".
Kan ik het daarmee tegenhouden? Nee. Kan ik alles controleren? Nee ook niet, en dat ga ik ook niet doen. Maar ik vind er wel wat van.
Op de leeftijd van deze bijna-volwassenen komt opvoeden mij toch meer voor als een beetje bijsturend meehuppelen en troosten bij de butsen en builen die ze al doende oplopen. Eigenlijk niet zoveel anders als vroeger bij het leren fietsen...

Deel

Persoonlijk maak ik me niet druk om blowen, liever dat af en toean elk weekend dronken worden, dat is veel schadelijker. En ze is 18, laat haar haar eigen fouten maken.

Wat me vooral opviel was wat je aan het eind schreef:
“Ook vertel ik dit liever niet aan de familie en kennissen want ik weet niet wat hun reactie zal zijn. Zij hebben deze problemen niet. Hierdoor voel ik mij soms zo alleen met dit probleem.”
Hoe weet je dat familie en kennissen dit soort problemen niet hebben? Waarschijnlijk praten ze er, net als jij, niet over.
Ik was 20 jaar geleden open over mijn miskraam, en was verrast over de hoeveelheid vrouwen, dichtbij en verder weg, die een verhaal over hun miskaam met me wilden delen. Ik was open over mijn depressie en de medicijnen die ik daarvoor gebruik, en open over mijn overgangsklachten.
Mijn punt is niet dat ik een zeur ben over kwaaltjes, maar dat ik goede ervaringen heb met het delen van ‘gevoelige informatie’. Nooit werd ik gek aangekeken of werd er achter mijn rug over me gepraat; altijd ontmoette ik openheid, anderen die soortgelijke ervaringen hadden en blij waren dat ik het bespreekbaar maakte, steun en warmte.
Ik kan me je eenzaamheid voorstellen. Maar als je je kwetsbaar opstelt en het wel met mensen die belangrijk voor je zijn bespreekt, zou je nog wel eens verrast kunnen worden. In positieve zin.

Wendelmoed

Uiteraard heeft iedereen zijn eigen prioriteiten door eigen opvattingen binnen de opvoeding. Ik vind roken dus sowieso al niet slim (zegt een ex-roker), maar als je dat dan toch al doet, is een beetje wiet erin wat mij betreft geen drama, maar liever niet uiteraard!

Ik heb geleerd dat je soms keuzes moet maken in wat je prioriteit moet hebben of krijgen. Is wietgebruik het waard om op te blazen. Is de deur open laten het waard om op te blazen. Is de kat niet voeren het waard... enz, is troep in de slaapkamer...enz, ga zo door. 3 prioriteiten zijn eigenlijk meer dan genoeg. De rest mag besproken worden, maar niet groot gemaakt worden. Voor mij was troep een voorbeeld van wat ik min of meer heb geaccepteerd.

Wiet versus alcohol

Dochter hier is ook 18 en rookt niet, ook geen wiet dus. Ze drinkt af en toe wel (behoorlijk). Hier heeft ze dan achteraf vooral zelf last van en zolang ze het niet dagelijks doet bemoei ik me er maar niet meer mee. Hetzelfde zou ik het denk ik doen bij wiet/roken. In het weekend af en toe prima, maar niet dagelijks en heel veel. En ze zou het zelf moeten betalen. Daar zou mijn dochter al afhaken, want ze geeft haar geld liever uit aan andere zaken (heel veel kleding).
Het alleen thuis blijven en dat het dan anders gaat dan wat je gewend bent herken ik wel. Gelukkig ging hier de deur wel dicht (voor zover ik weet tenminste, want ik was er niet) maar de katten kregen zeker niet altijd op dezelfde tijd hun eten en vooral veel minder aandacht. Dat is dan zo. Dochter werkt meestal veel in de week dat wij op vakantie zijn, dus als ik dat laatste anders zou willen zou ik een kattenoppas moeten regelen. Aanspreken op rommel e.d. achterlaten doe ik wel. De laatste keer hadden we de afspraak gemaakt dat ze de gebruikte flessen zou inleveren/naar de glasbak zou brengen. Dat was niet gebeurd en daar heb ik haar dus op aangesproken.

En verder moeten ze gewoon met 18 jaar nog echt wel veel leren vind ik.
Ik zou overigens wel gewoon dat weekend weggaan en niet alleen een dagje. Een 18-jarige moet een weekend alleen best aankunnen. Maar dan dus met wat nodige afspraken vooraf. Waaronder dus die deuren dicht en op slot.

lastig

want je wil wel met een goed gevoel de deur achter je dicht kunnen trekken als je een dag of weekendje weg gaat.
Voor mij zou het dus van groot belang zijn dat de deuren goed afgesloten zijn en dat de kat eten en fris drinkwater heeft, het tijdstip waarop dat gebeurt zou ik dan minder belangrijk vinden.

Natuurlijk zou het fijn zijn als het huis ook fatsoenlijk achtergelaten wordt. Het roken is niet fijn maar ik vrees dat je daar weinig aan kunt veranderen.

Leerzaam

Deze draadjes.
Mijn puberdochter van 16 kan soms ook zo brutaal uit de hoek komen, meestal als ik net dacht dat we in een wat rustigere fase beland waren.
En een dagje voor de hond zorgen gaat ook niet helemaal zoals ik dat graag zou zien, zal ik maar zeggen. Daar iets over zeggen geeft een hoop boos gedoe. Net als over alles, eigenlijk.
Kennelijk is het niet zomaar over met puberen.

Maar als ik niet oplet dan ga ik vermijden om kritiek te geven, zelfs als het wel terecht is; omdat ik geen zin heb in een negatieve reactie. Dat sluipt er dan in tot ik zowat op mijn tenen loop en dan moet ik mezelf weer even tot de orde roepen en gewoon tegen de storm in gaan. Dat blijkt ook wel het beste te werken want daarna is het contact dan weer een tijdje prima.
Leuk is het niet om een puberexplosie te doorstaan, maar ik vermoed dat het bij veel mensen speelt.
Net als een hoop andere dingen bij veel mensen ook spelen maar niemand praat daarover omdat niemand erover praat. En dat is jammer, want veel dingen zijn toch makkelijker te dragen als je weet dat je niet de enige bent en dat er weinig anders opzit dan gewoon uitzitten.

Puber of onhandelbaar

De familie en onze vrienden zullen haar drugsprobleem niet begrijpen. Ze zullen dit wel erg vinden want ze heeft ook geen reden om wel drugs te gebruiken. Wellicht komt het door foute vrienden. Vandaag ook thuis gekomen en we zagen dat ze terug wiet had gebruikt. Ze volgt nu rijlessen en ik heb haar gezegd dat indien ze nog wiet neemt ze niet alleen met de auto mag rijden. Ik ben al bij een gedragstherapeute geweest. Deze heeft gezegd dat je het niet kan verbieden maar wel in het oog houden zodat het niet uit de hand loopt. Ik zou graag hebben dat roken en wiet nemen stopt. Ondanks wat ik zeg doet ze toch nog voort. Daarbij zitten we ook met het probleem van haar alleen thuis te laten. Als we haar zouden kunnen vertrouwen zouden we alleen op reis kunnen gaan en kan ze thuisblijven. Maar al na 1 dag is gebleken dat ze niet oplet op de zaken die wij haar gezegd hebben. Met ons nog op reis gaan wil zij niet ook al krijgt ze haar eigen kamer. Voor ons is dit ook niet leuk want we reizen graag. Hoe moet ik dit aanpakken?

nodig hebben

het moeilijkste is dat je jouw definitie van wat iemand 'nodig heeft' of 'zou moeten doen' bijstelt. Want als jij geen 'respect' opbrengt voor haar keuzes waarom zou ze dan naar jou luisteren. Ik weet het is gechargeerd maar de patstelling waar jullie inzitten kun jij makkelijker doorbreken dan zij.
gr Angela

Quote:

Uitgaan mag, ik wil wel graag weten tot hoe laat ze weg blijven. Jongste is een meisje, ik wil dat die samen met anderen terug komt fietsen.

En de jongens mogen wel alleen fietsen? Wist je dat jongens vaker te maken krijgen met geweld dan meisjes? Ook voor een jongen is het niet gevaarlijk om langs verlaten wegen te gaan s nachts. Op basis van feiten is het dus niet logisch om onderscheid te maken tussen jongens en meisjes.

Ik lees niks geks

Ze is gewoon wat aan het experimenteren, dat is normaal op deze leeftijd. En ze maakt zich los van jullie, ook heel gezond gedrag, ze is 18!

Lanza

het gaat niet zozeer om het verschil jongen/meisje. Meer om het feit dat oudste (jongen) niet uit gaat. Hoogstens bij vrienden langs. En die heeft een rijbewijs en neemt dus als hij al weg gaat meestal de auto. De jongste heeft een bloeiend sociaal leven en doet dat meestal op de fiets. Als broerlief haar niet brengt en haalt. Dus daar zit voor ons het verschil.
Als oudste ook vaak zou fietsen zou ik ook liever hebben dat hij met een groepje fietst.

Daniëlle

lees je de berichten wel?

Laat wat je familie en vrienden vinden van haar 'drugs'gebruik toch lekker van je afglijden! Daar hoeft niemand wat van te vinden. Bovendien, hoe weten ze dat dan? Jij vertelt het ze toch niet? En ze heeft geen reden? Heeft iemand ooit wel reden? Wat zou dan volgens jou wel een geldige reden zijn? Je werpt rookgordijnen op om niet naar je eigen stuk te kijken. En dat stuk is: loslaten, niet mee bemoeien, je dochter ruimte geven.

Niet met de auto mogen rijden is prima. Dat is geen recht, dat is een voorrecht, en dat moet ze verdienen door te laten zien dat ze verantwoordelijkheid neemt. Gebruik het dus ook niet als straf!
En als haar alleen thuis laten niet lukt, dan zorg je toch dat ze ergens gaat logeren als jullie weg willen? Dan zorgt ze maar dat ze bij een vriendin kan slapen. Of de hele nacht stappen, dat doet ze toch al regelmatig.

Echt, pick your battles. Als ze op school goede cijfers haalt zou ik haar verder lekker laten. Ik denk zelfs dat op het moment dat jij er niet meer bovenop zit zij veel makkelijker in de omgang wordt. Het lijkt mij voor een groot deel een reactie op jouw opstelling. Ze is geen kleuter meer, behandel haar dan ook niet zo!

ze is 18

Je lijkt eerder te schrijven over een 15/16-jarige dan over iemand van 18. De meeste 18-jarigen gaan met vrienden om vakantie en niet meer met hun ouders. Hoezo ga jij enkel 1 dag naar zee omdat zij niet (mee) meewil? Het is toch geen kind van 12 meer.

Ik denk dat je haar veel te jong behandelt en zij rebelleert. Je controleert haar teveel, je verwacht teveel. En eerlijk schrijven over 'drugs(verslaving)' terwijl ze mogelijks enkel sporadisch wiet gebruikt, is overdreven. Het zou natuurlijk beter zijn moest ze dat niet doen maar kom, ze is op de leeftijd om het leven te ontdekken. Wat deden wij rond die leeftijd?

Misschien moet je met haar rond de tafel gaan zitten en eens luisteren naar wat haar (echt) stoort in jullie aanpak. Misschien kom je daar wel verder mee.

Daarnaast, waarom gaat ze naar een gedragstherapeute: omwille van die wiet of meer? Ze is 18 dus hebben jullie geen recht meer op informatie over wat er daar besproken wordt.

Besef je dat 18 jaar de leeftijd is dat veel kinderen op kamers gaan, en dat de ouders geen idee hebben wat die kinderen daar uitvoeren.

Je leunt ook teveel op wat anderen van je/haar denken. Zij moet haar leven toch niet gaan leiden of inrichten om jouw vrienden te pleasen. Sommige kinderen gaan door een wat hobbeliger parcour dan anderen, daar hebben je vrienden of familie helemaal niks over te denken. Je moet echt wat loslaten.

16 of 18

SVG,
ik vind het beschreven gedrag meer bij een 16-jarige passen. En niet iedereen rijpt even snel dus misschien is deze dochter gewoon nog een beetje "jong" voor haar leeftijd.

inderdaad wat meer loslaten

Jullie dochter is 18 jaar, ik zou haar inderdaad toch maar wat volwassener behandelen, wat ook inhoudt dat ik geen zakgeld of kleedgeld meer zou geven, zeker niet met het gedrag wat ze nu heeft (ondankbaar en ongeïnteresseerd). Verder zou ik wel gewoon gezellig doen hoor, maar volwassen zijn en je zo gedragen heeft ook zijn consequenties.
De weekendjes weg zou ik in het vervolg op een andere manier oplossen, net als Kaaskopje al aangeeft. Bij mij is de achterdeur ook met een klink en de voordeur met een knop (aan de buitenkant) dus als mijn kind het blijkbaar niet aankan om de achterdeur weer netjes op slot te doen, dan zou ik hem op slot laten en de sleutel meenemen. Dochter kan dan via de voordeur naar binnen en naar buiten, dan kan dat niet meer misgaan. Kattenvoer zou ik klaar leggen in de hoop dat ze het niet vergeet en anders gaat de kat wel klagen neem ik aan (ik zou wel voldoende kastenbrokjes en water neerzetten)
De kamers waar de kat niet mag komen, daarvan zou ik de deuren bij vertrek sluiten en ik ga er dan maar van uit dat dochter ze ook weer sluit als ze in die kamers is geweest (wat ze er ook te zoeken heeft, in die kamers) het zou voor mij niet zo'n ramp zijn als die kat er dan wel een keertje zit.
Op die manier kunnen jullie toch weekendjes weg zonder dochter.
Wat betreft het wiet gebruik, ze weet inmiddels hoe jullie er over denken, ik denk er hetzelfde over, dus ik zou aangeven dat het thuis niet gerookt mag worden, verder kan je hier ook niets meer mee, alleen hopen dat ze ermee ophoudt.

Ik zou trouwens wel een paar goede vriendinnen in vertrouwen nemen, het is altijd fijn om een beetje van je af te kunnen praten, daar zijn je vriendinnen toch voor, in goede én in slechte tijden, je hoeft niet altijd mooi weer te spelen.

Toch 18 jaar

Vroeger gingen wij steeds samen op reis. Het was wel leuk zo'n familiemoment. Nu beslist de dochter dat zij dit niet meer wil, hoogstens voor 1 dag. Zij mag wel in de week wegblijven bij haar vrienden, zij mag wel de zaterdagavond de hele nacht uitgaan en pas de andere dag naar huis komen. Wat hebben wij hieraan?
Verder denkt ze nu ze haar rijlessen achter de rug heeft dat ze altijd mijn wagen kan lenen, wat ik niet van plan ben. Dan beslist ze zelf wanneer ze nog naar huis komt en dat kan niet. We zijn nu 1 week van de examens en zij heeft haar cursussen nog niet gesorteerd, heeft nog niets geleerd terwijl ze toch 2 buizen op haar vorig rapport had.
Ze wil op het moment zelf studeren, maar zij onderschat dat en dan staat ze verstomd dat ze buizen heeft. Ze vindt dat ook niet zo erg want ze zal het wel inhalen zegt ze.
Als ik het met haar niet eens ben kan ze ook grof uit de hoek komen door stoute dingen te zeggen. Dan heb ik geen zin meer om haar de auto nog uit te lenen. Ze zou graag hebben dat wij alleen voor enkele dagen of langer op vakantie vertrekken zodat ze kan doen wat zij wil, maar dit willen we niet. We vertrouwen haar niet met het correct sluiten van de deuren, en de dieren eten te geven.

Lees je wel?

Ik vraag het nog maar een keer, want die indruk krijg ik niet. Je blijft maar doorgaan over wat ze wel en niet zou moeten doen. En over haar schoolwerk.
Laat het los! Ze is volwassen! En ze wil duidelijk zo behandeld worden. Maar jij doet alsof ze een kleuter is. Niet gek dat ze zich onplezierig gedraagt. Lees nou nog eens alle posts hierboven en laat ze goed tot je doordringen. En handel ernaar, anders zie ik het straks nog wel eindigen met een vertrek met ruzie en slaande deuren.

Wat hebben wij hieraan?

Wat bedoel je met 'Wat hebben wij hieraan?'

Wat hebben wij hieraan?

Hiermee bedoel ik dat de dochter enkel haar zin wil doen samen met haar vrienden en vriendinnen zonder met onze wensen o.a. samen op vakantie gaan rekening te houden. Zelfs een daguitstap, concert enz. dat we vroeger wel samen deden interesseert haar nog amper.

Ja, daar was ik al bang voor

dat je dat bedoelde.
Mag ik je vragen waarom jij aan kinderen bent begonnen? Ik krijg het idee dat jij kinderen hebt opdat zij jou gelukkig maken. Lees deze tekst eens, en kijk dan nog eens naar jouw eisen aan je dochter. De tekst is van Khalil Gibran.

And a woman who held a babe against her bosom said, Speak to us of Children.
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.

En in het Nederlands: Je kinderen zijn je kinderen niet.

Kahlil Gibran

Je kinderen zijn je kinderen niet.

"En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."

Zelfstandig zijn

Aan Pluis
Je helpt me echt niet verder met je opmerkingen die allesbehalve opbouwend zijn.
Volgens jou moet mijn dochter zelfstandig zijn en hoeft zij geen rekening meer te houden met haar ouders.M.a.w. ze kan gaan en staan waar zij wil.
Wel Pluis, ik ben het daar niet mee eens. Zolang mijn dochter bij ons woont zal zij ook rekening moeten houden met ons en onze regels, gaat zij alleen wonen dan kan ze haar zin doen.
Als zij later gaat samenwonen, getrouwd is en kinderen heeft moet zij toch ook met hen rekening houden?
Ik vind dat je maar een rare kijk hebt over wat een gezin inhoudt.