Dagboek dochter
Lieve mensen,
Ik heb een lieve dochter van 13 jaar maar ze is zeer gesloten en deelt niets met ons. Ik stuitte ooit op haar dagboek en heb het gelezen! Ik weet hoe superfout dat is en schaam me hier ook voor maar ik moest op dat moment gewoon weten wat er in haar om ging. De dingen die ik toen las waren nog redelijk onschuldig en puberachtig. Alleen nu heb ik gelezen dat ze depressief is en zichzelf snijdt en meer wilt!!
Ik voel me zo machteloos want ik wil niet dat zij weet dat ik haar dagboek heb gelezen anders is het vertrouwen voor altijd kapot. Maar ik denk wel al verder en vrees dat het dadelijk echt heel slecht met haar gaat en erger zelfmoord pleegt (daar schrijft ze namelijk ook over!).
Als ik haar vraag hoe het gaat en dat ik me soms zorgen maak omdat ze vaak zo droevig/boos kijkt dan zegt ze dat het goed gaat. En wanneer ik zeg of ik haar zal helpen met iets dan krijg ik altijd nul op rekest.
Weet iemand hoe ik haar kan helpen zonder dat zij weet wat ik weet? Daarbij wil ik ook niet meer in haar dagboek lezen, maar ben zo bang dat ik te laat ben wanneer ik niet weet wat er speelt.
eerdere discussie
Lees deze discussie ook eens:
http://www.ouders.nl/forum/6-puberteit-12-18/dagboek-gelezen
Waar snijdt ze zich?
Op haar armen? Of benen? Loop de badkamer in als ze staat te douchen. Confronteer haar. En zeg dat je dit nooit meer wilt zien, wordt boos! is ze nou helemaal betoeterd! Je hebt (bij wijze van) úren geploeterd om haar te krijgen met de bevalling, en dan ga je je lichaam zelf vernielen?! Ben je helemaal gek geworden! Je gaat me nu vertellen wat er aan de hand is. Ik ben gvd je moeder!
Dat zijn de woorden die ik heb gezegd tegen mijn toenmalige 12 jarige dochter en dat heeft geholpen! Ik ben zo te keer gegaan, ze is huilen uitgebarsten op de grond.
Misschien werkt deze aanpak. Ze is nog jong! Neem de regie, jij bent de 'baas' houding. En jij gaat vertellen wat er moet gebeuren. Niet je kind.
En ook al is het absoluut uit den boze om haar dagboek te lezen, begrijpen doe ik het, maar zeg het niet tegen haar!
Re; waar scnijdt ze zich
Dan moet ik haar natuurlijk wel pakken op het moment dat ze dat doet en die momenten heb ik nog niet gehad. Mocht ik haar inderdaad betrappen dan zal ik wellicht jouw aanpak gebruiken. Ze schrijft dat ze op haar been heeft gesneden, 3 kleine sneetjes, moet alleen nog zien te vinden waar dat zit. Ze draagt een korte pyama dus ik ga proberen te vinden waar ze zich zou hebben gesneden.
Ik heb er zo'n knoop van in m'n maag. Het liefst sleur ik haar direct mee naar de dokter voor een verwijzing voor hulp, maar ik weet dat ik dat niet kan doen omdat mijn bron, het dagboek, geheim moet blijven. Oh wat haat ik geheimen maar wat haat ik het des te meer dat ik mijn dochter niet kan helpen. Ik probeer altijd zoveel mogelijk de communicatie open te houden en soms gaat haar gezicht open en praat ze terug en lacht ze. En dan ineens is dat weer weg.
Ze voelt zich altijd erg thuis bij haar vriendin en volgens haar moeder is mijn dochter daar wel praterig maar komt er niets vreemds uit.
Ze is altijd al apart (wel leuk) geweest en een beetje een einselganger. Veel vrienden heeft ze niet en wat ze heeft vindt ze meer dan genoeg. Gepest wordt ze niet volgens mij en als dat wel zo is bijt ze direct terug. Ze zit veel op haar telefoon, maar welke tiener niet denk ik dan. Doet het hoogst haalbare op de Middelbare School en legt een hoge druk op zichzelf. Ik denk ook dat die druk haar nekt. Maar die legt ze zichzelf op dus hoe kan ik die wegnemen?!
en...
Misschien heel slecht, maar....heb je een kennis of collega of iemand die zij niet kent, alleen van horen zeggen van jou?
"moet je luisteren,dochter, ik zit met een vraag. Mijn collega/kennis/etc heeft een dochter van jouw leeftijd en zit op het ****school in **** (m.a.w, die komt je dochter nóóit tegen). Mijn collega/kennis/etc vroeg me wat ik zou doen als je er achter zou komen dat je dochter eten uitspuugt. Ik zou het niet weten, zijn er meiden bij jou in de klas die dat doen? (Expres niet over snijden hebben)
Dan breek je een gesprek open over een totaal fictief persoon, maar kan daardoor onderwerpen makkelijker bespreekbaar maken met je dochter.
Niet te lang over doorgaan en kijk naar lichaamstaal als je denkt dat ze weer op slot gaat. Zoiets??? Moeilijk hè?
Re; en...
Zo zou ik het ook nog aan kunnen pakken. Ik ga het in ieder geval proberen.
Verschrikkelijk vind ik het.
kalm aan
'Ze schrijft dat ze op haar been heeft gesneden, 3 kleine sneetjes, moet alleen nog zien te vinden waar dat zit. Ze draagt een korte pyama dus ik ga proberen te vinden waar ze zich zou hebben gesneden.'
Als het zulke kleine ondiepe sneetjes zijn dat je ze niet eens ziet, zou ik niet te hard van stapel lopen.
En stop (!) met in haar dagboek lezen, daar heb je niks te zoeken.
Hier
Mijn dochter snijdt zichzelf ook. Wij zagen het op foto's op Instagram en hebben haar hiermee geconfronteerd en gezegd dat snijden niet de oplossing is.
Na aandringen van onze kant heeft ze hulp geaccepteerd en nu gaat het met vallen en opstaan beter.
Blijf met haar in contact. Al is het maar samen naar de stad.
Ik zit elke week een half uur met mijn dochter alleen in de auto en dan vertelt ze meestal wel wat.
Hoe gaat het verder met haar?
Mijn dochter deed dat ook op die leeftijd, haar hele onderarmen zaten onder de krassen op een gegeven moment. Ik kwam er per ongeluk achter en direct schoten de tranen in mijn ogen. Niet expres uiteraard, maar het hielp wel. Ik geloof dat ik haar alleen maar geschokt en zwijgend heb aangekeken, toen kwam een deel van het verhaal eruit, en later nog meer. Mijn dochter was juist erg blij dat ik NIET boos was. Ik voelde me ook totaal niet boos, dus dat zou ook nergens op slaan in ons geval. Boos worden zou mijn advies aan jou ook niet wezen, tenzij dat echt bij jullie past op zo'n moment.
Ik had ook al wel door dat ze niet lekker in haar vel zat en daar was bovendien ook een aanwijsbare reden voor (ik wist alleen niet dat het zo slecht met haar ging). Ze heeft zelf nagedacht wat voor hulp ze wilde en besloten dat ze met een deskundige buitenstaander wilde praten. Dat heeft enorm geholpen, die kindertherapeut.
Mijn vraag voor jou is: hoe denk je zelf dat het gaat het met haar? Ze is gesloten, maar zou ze echt depressief kunnen zijn zonder dat je daar iets van merkt? Het kan hoor, echt. Maar het kan ook een puberale overdrijving zijn van een momentopname.
Re; Kalm aan
Beste Arendje, ik hoop dat je begrijpt dat ik het niet lees en daar plezier uit haal. Ik wil het ook niet lezen en ik volg je raad op, ik stop er ook direct mee.
Maar klein sneetje, groot sneetje of krasje, feit blijft dat ze dat doet en meer wil!! Het zijn niet die sneetjes waar ik me zorgen om maak en het zijn de grotere gevolgen ervan die mij zorgen baren. Better safe than sorry zeg maar.
Re; hier
Beste Floor,
Ik hoop haar op een of andere manier te kunnen confronteren door de sneetjes te vinden. Het contact heb ik nu op volle sterkte staan in ieder geval. Helaas heb ik niet van die ritjes met haar, maar ik haal wel alles uit de kast om samen met haar dingen te doen. En ook mijn man haar vader spoor ik daarop aan.
Sterkte met jouw dochter in ieder geval.
Re; hoe gaat het verder met haar?
Beste Lou,
Gisteravond tijdens het overhoren voor Duits toen ze niet op de vertaling kwam moest ze huilen. Ze liet zich knuffelen (nooit een knuffelaar geweest) terwijl ik vroeg wat er allemaal aan de hand was. Haar grootste probleem is het niet kind kunnen zijn en totaal geen tijd hebben voor ontspanning. Ik heb haar gezegd dat ze niet het hoogste niveau hoeft te doen, zeker niet van ons. En dat we liever hebben dat ze goed kan zwemmen in plaats van nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden. Maar ze wil persé gymnasium doen. Ik weet dat veel informatie/advies van ouders aan kinderen wel aankomt bij ze maar niet binnenkomt. Meestal realiseren ze zich zulke dingen pas later.
Het snijden is niet ter sprake gekomen overigens, daar zal ze zich ook voor schamen en niet zomaar vertellen. En ik zal ook niet boos worden mocht ik erachter komen. Ik denk dat ik dezelfde reactie als jij zal hebben, verdrietig.
Ik ben in de gelukkige positie dat ik niet hoef te werken dus kan haar (en haar broertje niet te vergeten) volledige begeleiding geven. Ik hou de regie in handen maar zit er niet te strak bovenop zodat ze niet meer kan ademen. Voor mij is het belangrijkst dat ze zich op haar gemak voelt thuis. We delen een passie en dat is bakken en koken en dat doen we ook samen, maar is er door omstandigheden een beetje bij ingeschoten afgelopen tijd.
Dank in ieder geval allen voor jullie reacties, dat geeft al veel rust.
Koken en bakken
Lijkt me een goed plan, inderdaad voor de ontspanning en de gezelligheid. Als zij zelf per se gymnasium wil doen, is dat ook wat waard trouwens. Naar een ander niveau gaan is ook stressvol. Misschien kun je samen een planning maken voor het huiswerk, waar je dan ook dingen in zet als: tv kijken, rondlummelen, niksen, bakken met mama. Het lijkt erop dat ze het schoolwerk ervaart als een enorme berg en zo'n planning kan dan best wat rust geven.
En ook al zit je niet wekelijks samen in de auto, misschien is er een ander moment waarop je goed contact hebt. Breng je haar nog naar bed bijvoorbeeld? Stel vragen, niet te dwingend natuurlijk maar gewoon belangstellend. Ze weet al dat ze lekker bij jou kan huilen. Daar kan ze verder mee.
Succes.
Samen bakken
Dat is ook leuk. Dat doen wij ook regelmatig.
We zoeken een nieuw recept op internet en proberen er samen iets lekkers van te maken.
Ik ben ook niet boos geworden en wel verdrietig, vooral omdat ik het niet in de gaten had.
Hoe kon ik zoiets missen? Ik heb me flink schuldig gevoeld.
Ik denk dat er een last van haar af valt als ze weet dat je op de hoogte van haar snijden bent. Ik hoop dat je snel een ingang ziet om het met haar te bespreken.
Sterkte!
Erger geworden
Beste Lou en Floor,
Dank voor jullie begrip en tips! Het is erger geworden maar ze verbergt het nog niet dus ik kan haar nu "betrappen" op de inmiddels grote (niet diepe) sneeën in haar onderarm. Ze weet nog steeds niet dat ik het weet en het moment dat ik het echt zie en weet komt snel hoop ik. Dat ik haar dagboek heb gelezen zal zij nooit te weten komen, dat zal ik nooit vertellen tegen haar. Dat ik het nu heb gezien en ik weet dat er snel een opening komt om het snijden bespreekbaar te maken heeft er voor gezorgd dat ik haar dagboek niet nog eens ga lezen.
Ik lees steeds meer over het snijden en ook van snijders zelf, dus ik begin er meer achter te komen hoe er mee om te gaan. Maar ik kan wel de hele dag door janken vind het zo erg. Vooral voor haar! Het is nu nog gissen waarom ze dit doet. Wij vermoeden dat het voornamelijk de druk van school is waar ze onder bezwijkt, het vele huiswerk, de sociale druk en niet weten of ze er nou wel of niet bij wil horen. Ik weet ook dat zij een mentor heeft op school (weliswaar van vorig jaar) waar zij een goede klik mee heeft. Dus mocht zij met iemand anders het hier over willen hebben dan gaan we haar opzoeken.
Ik heb het overigens ook aan mijn man verteld en ik ben zo opgelucht dat ik er nu over kan praten met hem en samen met hem zoeken naar oplossingen en een aanpak.
Reden
Het zou goed kunnen dat ze moeite heeft met de sociale druk en.
Mijn dochter is heel erg onzeker over haarzelf en is continu bezig met wat anderen van haar vinden.
Gelukkig heeft ze veel aan haar psycholoog. Dat geeft mij ook veel rust.
Ik denk dat het nu (voor zowel je dochter als voor jullie) belangrijk is om het bespreekbaar te maken en hulp voor haar in te schakelen.
direct aanpakken
Heb je er wel eens aan gedacht dat ze expres deze dingen in haar dagboek schrijft en deze blijkbaar ergens voor het grijpen laat liggen.? A cry for help bedoel ik. Het is gezien de urgentie wel een overweging om dit toe te geven, met als reden je bezorgdheid en omdat ze zo stil is, je eigen wanhoop tonen je bent toch ook maar een mens??? Moet je voorstellen dat ze zich echt wat aan doet. Jullie hebben professionele hulp nodig!!
Snijden kan te maken hebben met zelfdestructie, waar je het eerst aan denkt, maar er zijn ook groepen die zichzelf snijden als een soort onderdeel van het groepsgevoel (ik dacht ook gothics, maar dat weet ik niet zeker) wat natuurlijk ook een uiting is van onzekerheid. Maar wel iets om te checken of ze zich online bij zo'n groep aansluit.
Nogmaals laat hier geen gras over groeien.
Heel veel sterkte,
Machteld
Heel herkenbaar dit
Ook ik lees, zeker nu (zie ander topic van mij hier) mee met de schrijfsels van onze jongste dochter. Verschil is wel dat we deze schrijfsels van haar (nog) lezen mogen. Ze schrijft A4tjes vol, bijna neurotisch maar oh zo goed. Ik prijs haar er ook om en spreek mijn dankbaarheid uit dat ze dit met ons deelt. Ze zijn heftig om te lezen en regelmatig krijg ik het te kwaad als ik ze doorneem.
Iets anders, wat ze niet weet, is dat ik haar whatsappjes sinds kort doorlees. Het is de enige manier om erachter te komen wat ze uitvreet en doel ik eigenlijk met name op het blowen. Via whatsapp weet ik namelijk ook dat ze blowt, sinds november vorig jaar. Weet ook dat ze onlangs haar eerste zelfmoordpoging heeft ondernomen en dat ze psychisch zwaar labiel is. Ja, ik weet het, puber, maar dit gaat momenteel veel verder. En om terug te keren naar de oorspronkelijke titel:
Soms kan het nodig zijn dat je als opvoeder, ouder en wijze volwassene de morele grenzen moet overschrijden omwille van de veiligheid van je kind. En dat punt is bij mij nu bereikt. Zelfs mijn vrouw, die echt never nooit niet zoiets zou doen, laat mij nu mijn gang gaan (zelf de handen schoon houdend, dat dan weer wel). Ze begrijpt ook wel dat het menens is momenteel met onze jongste oogappel.
Ik zie het zoals met een kind dat zich van geen kwaad bewust voor een open raam speelt. Dan moet je ook fysiek ingrijpen voor de veiligheid. Die morele privacy komt naderhand wel weer. En bovendien lees je met een bepaalde bril. Kwesties die je niet belangrijk vindt, skip en vergeet je. relevante zaken pik je eruit.
Ook meegemaakt...
Mijn dochter van toen 12 heeft zich ook gesneden.. Wat deed het pijn om me te realiseren dat ze zoveel pijn en onmacht voelde dat ze zich daartoe gedwongen voelde! Ik heb geprobeerd de communicatie open te houden en leerde om te zien als de spanning te hoog opliep en ze zich wilde snijden. Ze deed het weliswaar niet met een mes maar met haar nagels dus het ging ook nog eens erg ontsteken 
Bij haar hielp het om haar af te leiden, vooral veel te knuffelen en iets te gaan doen waarbij ze de mogelijkheid had om te praten zonder dat ze me hoefde aan te kijken.
We zijn nu 3 jaar verder en heeft dit al 2 jaar niet meer gedaan, gelukkig! Ze heeft geleerd zich meer te uiten en vooral haar verdriet meer te tonen. Ik blijf wel alert maar ik denk dat dat bij veel moeders zo is.
Moraal van dit verhaal, blijf open voor haar, probeer er voor haar te zijn met al haar emoties. En het kan dus ook weer over gaan!
Schoolmaatschappelijk werkster
Misschien kan de schoolmaatschappelijk werkster een rol spelen. Die heeft al heel veel snijmeisjes de revue zien passeren en kan misschien beter loskrijgen wat er aan de hand is.
Verder een geruststelling: het is een fase. De eerste twee, drie jaar zijn voor meisjes op de middelbare school sociaal zwaar. Daarna, als iedereen wat ouder en wijzer is, gaat het meestal een stuk makkelijker.
Maar dat neemt niet weg dat je je in die twee, drie jaar ontzettend ongerust kunt maken en dat het een goed idee is hulp in de arm te nemen als je er thuis niet uit komt.
Eerst maar eens gaan bakken.
Hoop
Lieve mensen,
We zijn alweer een paar weken verder en ik heb haar kunnen confronteren met het snijden omdat haar schetsboek (met prachtige tekeningen maar met de nare gedachten en bevestiging van het snijden) open lag en ik deze heb bekeken. Ze schrok dat ik het had gezien, maar verder heeft ze me emotieloos aangehoord. Het was zo'n opluchting om haar te kunnen zeggen dat we er voor haar zijn en haar niet zullen laten barsten. Ze kan alleen niet aangeven waarom ze zich depressief voelt en de dingen die spelen wil ze niet aan ons kwijt. Dat is niet erg, we gaan volgende week met haar naar een psychologe die haar hopelijk de tools kan geven om het leven wat makkelijker te maken en haar ook het leven positief in te laten zien.
Ik denk dat ze opgelucht is dat we het weten maar nog steeds niet met haar gevoelens overweg kan en nog steeds hetzelfde voelt, down en depressief. Ik vermoed dat het snijden is gestopt, maar ik vraag er niet naar en dus weet ik het ook niet zeker. Ik hoop dat ze haar ei kwijt kan bij de psychologe en dat het rustig wordt in haar hoofd. Ze is in ieder geval al iets opener naar ons toe, we mogen haar weer knuffelen, haar kamerdeur blijft vaker open en haar schetsboek ligt nu altijd open. De tekeningen geven mij een goed inzicht over hoe ze zich voelt. Er komt weer meer kleur in de tekeningen maar de monden zijn nog altijd gesnoerd...
Maar er is hoop en die heb ik ook en daar houd ik aan vast. Dat ik hier mijn verhaal kwijt kan en berichten lees van anderen hoe het hun is vergaan doet me ook goed. Te weten dat het beter zal gaan.
Proefwerkweek is nu voorbij en heeft ze een week vakantie. Die gaan we in ieder geval leuk besteden!
Schoolmaatschappelijk werkster
Kleine aanvulling en reactie op Azorac. Ze wil absoluut niet dat er iemand van school van dit probleem afweet. Dit respecteren we ook en zullen we dus ook niet niet doen. Jammer vind ik dat want ik denk ook dat de schoolmaatschappelijk werkster een boel kan verrichten. Wie weet als we wat verder zijn met de psychologe...
En hoe gaat het nu?
Onze 13jarige dochter sneed zich ook vorig jaar. Wij merkten het op omdat ze steeds haar mouwen vasthield en nooit T-shirts met korte mouwen droeg. Op zeker moment hebben we er haar mee geconfronteerd maar ze ontkende het. We vonden zelfs een afscheidsbriefje waarin ze heeft vermeld dat ze zich sneed en beter uit het leven stapte. Het kwam ook omdat zij een ASO opleiding volgde die te veel van haar vergde. Ze wou er niet aan toegeven naar een TSO te gaan en legde te veel druk op zichzelf. Ze is nu toch overgestapt naar een TSO. Eenmaal we haar met het snijden hadden geconfronteerd is dit opgehouden. Ze heeft ook meer met vriendinnen afgesproken en legt de druk niet meer zo hoog. Misschien ook eens kijken of dit de reden niet is, ben je zeker dat ze niet gepest wordt op school?
Jeanine
Hi Jeanine,
Het gaat beter en volgens de psychologe snijd ze niet meer. Ze lijkt beter om te kunnen gaan met haar spanningen. Ik denk dat we er nog lang niet zijn, maar hopelijk komt dat snijden niet meer terug.
Ze wordt niet gepest dat kunnen we echt met zekerheid zeggen.
beste moeders, mijn dochter snijdt zichzelf ook en weet niet hoe ik hiermee moet omgaan zou graag met moeders willen schrijven die dezelfde problemen herkennen
Dil40 schreef op 30-07-2021 om 16:13:
beste moeders, mijn dochter snijdt zichzelf ook en weet niet hoe ik hiermee moet omgaan zou graag met moeders willen schrijven die dezelfde problemen herkennen
Dit is een oud topic. Je kunt beter een eigen topic openen. Afhankelijk van de leeftijd van je dochter in Puberteit of Jong Volwassen
