Co ouderschap en pubertijd

Veel

Dag Leeuwin,

Dat zijn heel veel dingen bij elkaar en een beetje onduidelijk. Met een beetje pech is hier straks een discussie over van alles maar niet over jouw vraag.

Dus, even voor de duidelijkheid:
Je zoon van zoon van 13 vertoont agressief gedrag naar dochter van 11? Hoe ziet dat eruit?
Bij je ex hebben ze weinig regels en structuur. Hoe ziet dat eruit?
Bij jou des te meer. Wat houdt dat in?
Je dochter is temperamentvol en reageert haar frustraties op jou af. Hoe?
Welke normen, waarden en respect? En op welke manier doe je daar nu zo je best voor?

Ik zou je in elk geval dit willen adviseren:
1. Is je zoon onder behandeling (geweest?) voor zijn ASS? Door de puberteit kan het nodig zijn om weer eens iets op te pakken, na te gaan waar hij tegenaan loopt en of oplossingen die hij eerder heeft geleerd nog passend en helpend zijn.
2. Slikt hij medicatie? Let in dat geval op de dosering.
3. Ik weet niet hoe het contact is tussen jou en je ex, maar mogelijk kunnen jullie in gesprek over regels en structuur. Maar laat dan wel eerst één idee los: jouw manier is niet beter dan zijn manier. En het andere: jullie hoeven niet hetzelfde te doen. Het doel van het gesprek zou zijn om duidelijkheid te creëren (en wederzijds respect te tonen!!), zodat jullie tegen de kinderen kunnen zeggen: 'zo is het bij papa en zo gaat het bij mama.'
Als je geen goed contact met je ex hebt, kun je natuurlijk ook zelf duidelijk maken hoe het bij jou gaat en de kinderen laten vertellen hoe het bij hun vader gaat. Maak de verschillen inzichtelijk (omdat dat kan helpen), zonder erover te oordelen. Toon begrip voor je kinderen dat het lastig kan zijn als het zo verschillend is. (Zonder het meteen te willen oplossen).
4. Toon naar je dochter begrip en stel grenzen. "Ja, het is heel naar als je broer de hele tijd loopt te klieren tegen je. We proberen het te verbeteren, maar dan moeten we samenwerken. Dus stop met tegen mij (nou ja, wat ze ook doet)." Bedenk welk gedrag je toelaat en waar je een grens trekt en trek die grens door resoluut het contact te verbreken voor dat moment.
Vraag haar op een rustig moment ook eens of jouw idee wel klopt. Reageert ze zich wel af? Of is ze gewoon boos op jou?
5. Normen, waarden en respect. Ik weet het niet zeker, maar misschien werk je er iets te hard voor of zit je er teveel bovenop. Op een zeker moment kan het ook goed zijn om hier wat meer ontspannen mee om te gaan. Je geeft het goede voorbeeld en je begrenst wanneer het echt ECHT nodig is. Maar verder ontspan je en voorzie je het hooguit hier en daar van commentaar: "ik vind het echt heel ongezellig zoals jullie met elkaar omgaan."; of: "vinden jullie dit allebei leuk, of moet ik me ermee bemoeien?"

Ik bedoel

"trek die grens door resoluut het contact te verbreken voor dat moment."

Het staat er wat cru. Ik bedoel dat je opstaat en wegloopt, evt. met de woorden: "we praten weer verder als dat vriendelijk kan.", of: "zo laat ik me niet noemen.", of zoiets.

Reactie

Mijn zoon is onder behandeling geweest en begrijpt zichzelf nu beter.Ik leer hem sociaal wenselijk gedrag ,door te spiegelen op een rustig moment.hij heeft veel spijt.
Na onze dagelijkse gesprekken en structuurborden en dergelijke is er bij mij geen agressie meer.Mijn dochter is dit nog aan het verwerken.Bij vader word ik er bij geroepen omdat hij niet tot mijn zoon door kan dringen en zelf zijn geduld verliest.mijn ex is zelf is ook autistisch.Wil structuur aanbrengen maar lukt hem niet omdat hij niet in staat is zich in anderen te verplaatsen.Heb mijn hulp aangeboden maar afspraken die hij met mij over kinderen maakt.ontkend hij tegenover mijn dochter.Waarop ik tegen mijn dochter zeg dat de zaken die papa en mama bespreken volwassen zaken zijn waar ik hun niet mee wil belasten.Wat ik ook met ex heb besproken..waarna mijn dochter zegt jij liegt het is zielig voor papa.in het verleden heeft hij mijn kinderen pijn gedaan dit is nu niet meer aan de orde omdat ik het in de openheid heb gebracht bij kiek en indigo.Met waarden en normen bedoel ik respectvol omgaan met volwassenen,luisteren en daarna pas reageren.respectvol omgaan met je ouders is daar ook een van.ik heb aangegeven dat haar ouders geen vriendjes zijn.

Vervolg reactie

Kind om en om bij een ouder zien mijn kinderen als straf dus dat vind ik geen goede manier om ze te ondersteunen in hun veiligheid en gevoel van geborgenheid.bedankt voor je beargumenteerde advies.

Tsjor

Vader,heeft ook last van gedrag zoon

Straf?

Omdat ze het de hele tijd zo gezellig hebben samen? Ik snap die gedachte niet.

Kom op, jij bent de volwassene hier, jij kunt ze uitleggen dat het geen straf ís en ze de voordelen laten zien. Een kind met autisme is gebaat bij rust. Ik denk dat het heel goed voor je zoon zou kunnen zijn om 1-op-1 tijd met zijn vader en zijn moeder te hebben. Ik denk dat het dan voor vader ook makkelijker is om met je zoon om te gaan. Minder prikkels doordat zus er niet is zal waarschijnlijk voor minder escalaties zorgen. En voor je dochter is het fijn dat ze zich veilig kan voelen, en ook voor haar is 1-op-1 aandacht goed. En het is niet dat ze elkaar helemaal niet meer zien.
Bovendien, niks is in beton gegoten. Je kunt er gewoon een experiment van maken, en na 3 maanden of een half jaar evalueer je met zijn allen of dit prettig is of niet. Naarmate de kinderen ouder worden zullen er toch dingen gaan veranderen, ze trekken steeds meer hun eigen plan en de omgangsregeling wordt dan meer een basis waarop gevarieerd wordt naar behoefte.

Als vader moeite heeft met je zoon, kun je kijken of er begeleiding mogelijk is. Het zou fijn zijn als ze het samen wel kunnen rooien. Ook voor jou, zodat jij niet als scheidsrechter hoeft op te treden of brandjes hoeft te blussen.

Hopelijk komt AnneJ nog even in dit draadje kijken, zij kan altijd mooi verwoorden waarom het voor autistische kinderen zo belangrijk is om tijd en ruimte te hebben om weer te ‘landen’, zodat er geen escalaties optreden. Hebben je kinderen allebei een eigen kamer? Ook bij vader? Zorg dan dat die eigen ruimte voor je zoon heilig is, zjin zus mag daar niet komen en jij ook alleen op uitnodiging. En stuur hem er ook naar toe als je aan ziet komen dat hij agressief wordt, voordat het uit de hand loopt. Niet als straf, maar om tot rust te komen en te zorgen dat je hem niet hoeft te straffen.

En dan je dochter, want daar ging je vraag over. Die heeft zo te lezen last van haar broer, dus ze uit elkaar halen kan al schelen. En erken dat het moeilijk voor haar is, een broer die zoveel aandacht vraagt. Benadruk verder dat je van haar houdt en geef haar ook wat exclusieve aandacht (in de oplossing van Tsjor komt dat vanzelf). En idd wat hierboven al gezegd werd, op het moment dat ze zich respectloos gedraagt uit de situatie stappen en aangeven wanneer jullie weer verder kunnen praten. En geef haar als het kan wat meer autonomie. Ze klinkt als iemand die graag zelf bepaalt. Geef haar die ruimte binnen jouw grenzen.

Succes!

Uit elkaar houden

Je hebt hierboven al heel wat goede adviezen gehad. Ik hoop dat je er wat mee kunt. Soms is het gewoon even nadenken en dan zaken in je gezin veranderen die jou passend lijken, jij hebt het overzicht.

Structuur is voor mij een woord dat je op teveel manieren uit kunt leggen wat je daaronder verstaat. Voor mij is 'voorspelbaarheid' belangrijk, dat kinderen met autisme (ik heb er twee) begrijpen wat de bedoeling is, wat er gaat gebeuren, wat de volgende stap is, wat de agenda is. En dat je begrijpt dat ze wat meer geduld en tijd nodig hebben om om te schakelen als er dingen anders gaan dan verwacht.

"Heb mijn hulp aangeboden maar afspraken die hij met mij over kinderen maakt.ontkend hij tegenover mijn dochter.Waarop ik tegen mijn dochter zeg dat de zaken die papa en mama bespreken volwassen zaken zijn waar ik hun niet mee wil belasten.Wat ik ook met ex heb besproken..waarna mijn dochter zegt jij liegt het is zielig voor papa.in het verleden heeft hij mijn kinderen pijn gedaan dit is nu niet meer aan de orde omdat ik het in de openheid heb gebracht bij kiek en indigo.Met waarden en normen bedoel ik respectvol omgaan met volwassenen,luisteren en daarna pas reageren.respectvol omgaan met je ouders is daar ook een van.ik heb aangegeven dat haar ouders geen vriendjes zijn."

Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik heb er zelf het volgende mee gedaan.
Ik had geen vierhoeksgesprekken met afspraken, maar ik luisterde goed en sprak vader en de kinderen toe en adviseerde een oplossing op een consequente, concrete, letterlijke manier, soms juist iets wat een van de anderen had voorgesteld.

Ik kan je even geen voorbeelden geven, dat zou te persoonlijk zijn, maar hopelijk snap je wat ik bedoel. En ik leg niet op elke slak zout, maar puzzel met exman en kinderen wat een goede oplossing kan zijn als dat echt belangrijk is. Ik maak er geen machtspelletje 'luisteren en respect' van, maar ik geef het goede voorbeeld.
Dat heb ik geleerd bij Autisme Centraal om vooral zelf te letten op je manier van communiceren. Kalm, neutraal, geen emoties. Natuurlijk kost het soms ook moeite maar rust hier in huis is heel belangrijk.

Ook hield ik inderdaad de kinderen vooral uit elkaar als er aanvaringen waren. Ik zorgde dat het speelgoed in de kamer niet in de weg lag, ik zette ze op een gescheiden plek aan tafel of op de bank en na school gingen ze allebei even naar de keuken en daarna naar hun kamer waar ze elkaar beslist niet mochten storen. Ik hen ook niet. Om weer rustig te worden van een dag sociale drukte.
Ook zorgde ik dat ze 's avonds en s ochtends niet tegelijk in de badkamer waren, en als dat anders was dat ik er dan bij was om de zaak te sturen.

Ik vroeg hen ook om mee te denken als er een regelmatig terugkerende schrijnende toestand was.

Bevestigen hoe het is is voor mij ook heel belangrijk, maar samen bedenken hoe het het beste verder kan is duidelijk. En ik eis geen respect of zoiets, ik ga niet over hun gedrag van niemand van deze drie, maar ik ondersteun goed gedrag en bevestig en benoem en vooral doe het zelf goed voor. En naar jezelf kijken is soms nog het lastigste.

Mijn kinderen zijn nu jongvolwassenen en toch let ik nog steeds op. Van mijn dochter mag ik haar kamer in en uitlopen zonder vragen.
Echter mijn zoon heeft moeite om niet de kamer van mijn dochter toch binnen te gaan als hij wat wil vragen maar zij wil niemand zien.
Dus ga ik zelf ook beslist niet zomaar bij haar naar binnen dan nadat ik het vooraf aangekondigd heb dat ik het later ga doen, bijvoorbeeld om de schone was bij haar neer te zetten. En als ik niets hoor als ik klop ga ik niet naar binnen.
Ik mag het wel maar doe het niet om te voorkomen dat zoon het doet.
En misschien kan ik er nog wel een projectje aan wagen om zoon duidelijk te maken dat er verschillen zijn, maar met een gebrek aan gevoel voor hierarchie en een sterk rechtvaardigheidsgevoel, is dit op het moment eenvoudiger en een goed voorbeeld.

Zo denk ik er over na. Hopelijk lukt het je om de zaken zo goed mogelijk in goede banen te leiden, het kan echt wel heel veel (denk)kracht van je vragen en soms originaliteit om een oplossing te vinden. Maar ook veel kalmte, geduld en goed luisteren.

Steun bij vader

Overigens zie ik dat je ook de steun bent voor vader. En dingen met hem doorspreekt. Het kan voor hem een goede mogelijkheid zijn om zichzelf realistisch en goed te houden tegenover de kinderen. En voor jou een goede mogelijkheid om het stuur recht te houden voor iedereen.
Hier was ik ook de steun voor vader, alleen zo openlijk als jullie het gesprek lijken aan te gaan ging dat hier niet.
Ik kreeg dan ook vaak het verwijt dat ik de advocaat was of de directrice. Nou, prima toch?

Vader en kinderen maken zo goed mogelijk zelf afspraken, nu buiten mij om, maar als het niet deugt of het loopt niet vallen ze alledrie op mij terug voor realistische reflectie.

Vader daagde mij uit met opmerkingen of zoiets en daar ging ik dan zo goed mogelijk op in. Overigens kon hij mij altijd bellen. Maar de kinderen konden mij ook altijd bellen omdat het met vader nogal eens misliep door voor mij onduidelijke interne dynamiek bij vader. Soms had hij zaken toch niet goed begrepen (altijd terug vragen wat iemand begrepen heeft als het echt belangrijk is) of hij had het verward met iets anders of opzettelijk toegebogen naar iets dat hem redelijker of aantrekkelijker leeg, of hij moest werken en daarvoor liet en laat hij nog steeds alles vallen, zelfs de zorg voor de kinderen.
Vader was hier ook nogal hardhandig en bedreigend maar dat was duidelijk beter als er meer rust was en hij zichzelf goed kon hanteren.
Het is niet helemaal goed gegaan. De pubertijd is natuurlijk een dingetje, maar de vader van mijn kinderen heeft ook nog sterk het idee dat hij zaken moet afdwingen. Ook voor hem doe ik mijn best om het goede voorbeeld te zijn.
Maar de kinderen komen nog bij van het bedreigende gedoe dat we hebben meegemaakt. Nu, als jongvolwassenen zijn ze in staat om het voor hen op een goede manier te verwerken. Dochter heeft daar therapie bij.
Zoon spreekt zaken uit met mij en met zijn vader.

Maar we zijn nog steeds de ouders voor onze kinderen. En betrokken bij elkaars leven. Ook al zijn we al heel lang gescheiden.

Anne j

Heel herkenbaar de bovengenoemde adviezen hanteer ik al.
Ik val hun vader nooit af ondanks dat hij nu ook vannacht weer dronken was en mijn dochter van 11 door het donker naar hem toe laat komen op de fiets want papa moest gaan borrelen en mijn dochter van 11 ging mee mijn zoon zit alleen thuis en vroeg me even langs te komen.
Alle adviezen van professionals opgevolgd waarna het bij mij goed gaat.Al heb ik wel altijd de taak de grenzeloze opvoeding van vader recht te trekken.Ik blijf beleefd en in gesprek met ex maar ik weet uit ervaring dat ik van hem niks hoef te verwachten.Dit is de afgelopen 5 jaar wel gebleken.Ik houd vader in het leven van mij kinderen omdat ik van mening ben dat kinderen een vaderfiguur nodig hebben.Ik sluit dit onderwerp verder af omdat er geen adviezen naar voren komen die werkbaar zijn voor mijn kinderen of adviezen die ik al hanteer.Danku voor uw reacties