Boos worden of niet?
Mijn 13-jarige zoon ging eind van de ochtend buiten chillen met twee vriendinnen en een vriend. Hij wist dat we vanmiddag nog ff weg zouden gaan. Tegen tweeën appte ik hem dat hij naar huis moest komen omdat we bijna weggingen. Hij kwam toen naar huis om te melden dat hij niet meeging vanmiddag en vertrok weer. Ondanks dat ik zei dat ik wilde dat hij thuis zou blijven. Ik heb hem een kwartiertje later geappt dat we weggingen, maar hij had zn telefoon uitgezet dus kreeg die berichtjes niet. Uiteindelijk zijn we maar gewoon vertrokken en nu zit ik met een rotgevoel op een verjaardag van een neefje...
Wat doen we straks als we weer thuis komen, en zoon is er ook weer? Zouden jullie hierover boos worden, of alleen een opmerking maken dat het jammer is dat hij zomaar vertrokken is?
Ik zou wel boos worden. Van mij hoeven ze niet meer altijd mee als ze andere plannen hebben, maar dat stemmen ze dan wel vooraf even af met ons en ze laten dat de jarige ook weten. En soms moet iedereen gewoon mee. Tegen de afspraken weg blijven zou ik niet oké vinden.
Het is trouwens wel normaal pubergedrag, vind ik. Tijd voor duidelijke nieuwe afspraken.
Ook
Ik zou ook boos worden. Maar tegelijkertijd ook noteren dat kind inmiddels de mogelijkheden van eigen mening, eigen vrijheid, vriendjes, meisjes etc. aan het verkennen is en dat hij mij als moeder daar niet bij kan gebruiken. Genoteerd. Ondertussen blijf ik toch degene over wie hij kan klagen: toen werd mijn moeder boos!
Tsjor
Hoe duidelijk ben je geweest?
Wat ik niet uit je posting kan afleiden, is hoe duidelijk je bent geweest over hoe laat jullie zouden gaan, en of jullie met het hele gezin zouden gaan of dat hij dat zelf mocht weten.
Ik krijg de indruk dat zoon niet wist wanneer jullie precies zouden gaan. Zelf ben ik altijd nogal bot: uiterlijk x uur thuis, want even daarna gaan we y doen. Dus ze weten hoe laat ze thuis moeten zijn, en zijn ze later, dan word ik daar wel boos om.
En mocht hij zelf beslissen of hij meeging? Zo ja, dan hoef je niet verbaasd te zijn dat chillen met vrienden leuker is dan verjaardag van neefje. Ook daarvoir geldt dat onze kinderen soms gewoon te horen krijgen: dan-en-dan gaan we naar de verjaardag van Neefje J. Zoon zou wellicht liever met zijn vrienden hangen, maar dat vraag ik m niet.
Kortom: ben je duidelijk geweest in wat zoon moest doen, en deed hij het niet, dan zou ik boos worden, maar als dat onduidelijk was, dan niet.
Groeten,
Temet
Boos of jammer
Hoe ziet boos worden eruit?
Als ik zeg dat ik het niet leuk, niet volgens de afspraak, en niet aardig naar het neefje vindt als iemand zomaar afhaakt, en van een 13-jarige mag je meer fatsoen verwachten, ben ik dan boos of ‘maak ik een opmerking’?
Ik ben nooit boos, volgens mij.
ophalen
Als het echt de afspraak was zou ik erg teleurgesteld zijn. Snap dat vrienden vanaf nu belangrijk zijn maar soms moet een dertienjarige gewoon nog mee.
Ik zou em trouwens gewoon zijn ophalen. En ook ongerust zijn als hij niet reageert.
En z'n mobieltje even afpakken, want hij zet 'em gewoon uit. Dan is hij nog te klein voor zo'n ding.
Maar ik ben best streng 
Afspraak
Sommigen van jullie hebben het over afspraak maar ik wed dat het niet over een afspraak gaat maar over een gebod.
Je zoon laat zien het daar niet meer mee eens te zijn
Ik geef hem groot gelijk.
Ik zou dan ook niet boos zijn maar er met hem over praten.
gebod
Voor een gebod is hij idd wat te oud. Maar zonder wat te zeggen en zonder te reageren wegblijven: dat kan niet.
Tijd voor een gesprek.
Trouwens: af en toe mee naar grootouders moet wel, soms doe je iets voor een ander. Een dertienjarige hoeft niet alleen maar te doen waar hij zin in heeft.
Huh Mijntje?
Lees ik zo slecht dan?
Zoon kwam toch naar huis?
En hoe kom je erbij dat kinderen alleen iets voor anderen doen als dat van hun ouders moet?
Je schrijft: tijd voor een gesprek. Precies mijn idee!
Misschien
Als mijn kinderen alleen maar zouden doen waar ze zin in hadden zou ik ze trouwens misschien wel hier en daar ergens toe verplichten.
Hoe het afliep...
Toen we thuiskwamen van de verjaardag was zoonlief er nog niet. Vlak na ons kwam hij ook thuis. Was schuldbewust, zei uit zichzelf al dat het wel een beetje aso was wat hij deed en bood aan om het glaswerk naar de glasbak te brengen (als goedmakertje). Zijn telefoon had ie niet uitgezet, maar was leeg. Even kort besproken dat de manier waarop hij dit regelde niet oké was. En afgesproken dat hij dat de volgende keer dus anders regelt. En gezegd dat het zijn verantwoordelijkheid is om te zorgen dat zn mobiel is opgeladen zodat hij bereikbaar is als hij ergens heen gaat. Hij reageerde daar instemmend op. Daarna hebben we geluisterd naar wat ie allemaal gedaan had en hoe gezellig het was met zn vrienden. En is hij naar de glasbak gegaan. Eind goed al goed dus...
We hadden trouwens geen keiharde afspraak dat hij mee zou gaan naar die verjaardag, meer een soort van vanzelfsprekende verwachting. Omdat hij eigenlijk altijd meegaat naar zulk soort dingen. Blijkbaar is er een andere tijd aangebroken en is het niet vanzelfsprekend meer. Als we perse willen dat ie van de partij is zullen we dat voortaan vantevoren duidelijk melden. En als het niet zoveel uitmaakt is het prima als ie andere keuzes maakt. Maar dan hopelijk wel ff in overleg...
Mooi opgelost
Mooi opgelost van alle partijen.
Misschien is er inderdaad wel een nieuw tijdperk aangebroken, eentje van minder vanzelfsprekendheid. Dat weet iedereen dan nu ook maar meteen. Komt vast helemaal goed!
Verwachtingen
Hoe oud is dat neefje geworden? Als het neefje en evt. andere kinderen veel jonger zijn dan je zoon, zodat hij zich daar ‘niets’ te doen heeft is dat wel iets waar jij ook rekening mee mag houden ipv aannemen dat hij met je mee gaat.
Maar als je zoon een sleutel heeft, zal deze brugpieper zich prima kunnen redden. Dat zijn ze wel gewend, na de brugklas.
En thuis hoef je het m.i. ook niet te bespreken; les voor de volgende keer: aangeven wat jullie gaan doen en vragen of hij mee wilt. Als hij niet mee wilt, staat er een kliekje in de koelkast.
