Bezorgde oma

Je dochter is een volwassen vrouw; ze moet haar verantwoordelijkheid oppakken. Zeg haar dat ze hulp moet zoeken voor haar psychise problemen en dat ze haar dochters in bescherming moet nemen.Hoe het verder moet is lastig; ik heb geen verstand van zaken m..b.t. de paspoorten en zo.
Laat haar naar de Nederlandse ambassade gaan en daar de zaak voorleggen!

Is de vader Japans of ook een expat? 

Ik snap wel dat hij niet wil tekenen voor paspoorten want de kans dat de kinderen nooit terugkomen lijkt me reëel. 

Ik weet niet hoe scheidingsprocedures en voogdij in Japan geregeld zijn, maar daar is vast wel meer info over te vinden.

Over zijn mentale staat kan ik zo niets zeggen, maar over het algemeen is het voor kinderen beter om beide ouders in hun leven te hebben. Ook als dat zou betekenen dat dat in Japan is. Ik denk dat je dochter er rekening mee moet houden dat ze nog langere tijd in Japan zal wonen. Leuk? Nee, vast niet. Maar ze zijn samen ouders geworden van kinderen en het belang van die kinderen staat nu voorop, niet per se het belang van de moeder. 

Ik begrijp heel goed dat er zorgen zijn. Ik zou me ook zorgen maken in deze situatie. Maar het is ingewikkeld. Dat die dochter aan de ketting ligt en niks alleen mag doen is zeker een rode vlag. De uitspraken van de kleinkinderen zouden me ook zorgen baren. Maar vanaf hier kun je vrij weinig doen. Ik zou je dochter aanraden om naar een ambassade te gaan en het verhaal uit te leggen. Maar toch, de kinderen kan ze niet zomaar meenemen uit Japan. Dat zou in België of Nederland trouwens net zo zeer gelden.
Spreekt je dochter de taal daar? Werkt ze? Heeft ze de mogelijkheid om daar een eigen leven op te bouwen?

Als ze nog maar 6,5 jaar daar woont hebben die kinders toch een Belgisch paspoort? In elk geval de oudste. 

Hiles schreef op 29-07-2022 om 09:48:

 Het interesseert me niet wat jullie over de situatie denken … 

Als het je niet uitmaakt wat mensen denken: wat doe je dan op een forum?

Los van of die man narcist zou kunnen zijn speelt nog her verhaal dan vrouwlief vrijwillig naar Japan is vertrokken en dat na 4 jaar huwelijk. Daarnaast zal moeders alleen het verhaal van haar dochter horen en niet de kant van schoonzoon. Als ik die schoonzoon was zou ik ook niet zo snel mijn ex de kinderen mee laten nemen naar het land van herkomst het gebeurd namelijk heel vaak dat de kinderen dan gewoon niet meer thuis komen.

Ik vrees dat je dochter niet veel meer kan doen dan de scheiding regelen in Japan, daar zorgen voor een nieuw leven en kijken of ze haar dochters naar een psycholoog kan laten gaan als dat nodig is. Zodra ze een woning voor zichzelf heeft is het wellicht wel gemakkelijker voor jou om naar haar toe te gaan. In elk geval voor de komende 12 jaar zal ze voor zichzelf een perspectief moeten gaan scheppen.

Tsjor

je maakt je zorgen over het welzijn van je kleindochter door deze uitspraken. Daar kun jij vanuit hier niet veel mee. Je kunt wel je dochter aanraden psychische hulp voor je kleindochter in te schakelen. 

Hiles schreef op 29-07-2022 om 09:48:

Het enige wat ik wil weten is .. moet ik mij zorgen maken over de uitspraken van mijn kleinkinderen!!
Ik heb proberen een kleine schets te maken van de situatie maar blijkbaar wordt dit hier nogal scherp beoordeeld. Het is dan ook moeilijk om de hele situatie uit te leggen hier om dan direct een oordeel te vellen. Het interesseert me niet wat jullie over de situatie denken … wie er niet instaat kan het niet weten.
Sorry dat ik hier met mijn verhaal terecht kwam.

Die uitspraken kwamen (alleen) van de oudste toch?

Ja natuurlijk moet je je daar zorgen over maken, maar ik kan me niet voorstellen dat je je over de rest van de situatie geen zorgen maakt. Namelijk dat het erop lijkt dat je dochter en de kinderen Japan niet mogen verlaten.

Misschien kunnen mensen helpen als je antwoord geeft op de vragen. De belangrijkste vraag is: is haar man Belg of een Japanner? Ik neem aan dat de kinderen (ook) de Belgische nationaliteit hebben? Ze zal bij de scheiding moeten afdwingen dat ze in ieder geval toestemming moet krijgen om familie in België te bezoeken.

Ik begrijp je angst. De uitspraken klinken niet als kinderen van die leeftijd. Eerder uit Japanse films. Maar ik zou me daar wel zorgen om maken.
Je zou zelf hier in Nederland een professioneel team om je heen kunnen bouwen die je adviseren m.b.t. ieders welzijn daar.
Ik weet niet hoe het daar gaat, maar kan me voorstellen dat het er anders aan toegaat en dat je dochter niet per se de juiste hulp krijgt. Dan zijn de adviezen van hier misschien waardevol voor haar nu ze daar is.
( ik bedoel mentale en juridische ondersteuning)

Rosehip schreef op 29-07-2022 om 11:00:

[..]

Die uitspraken kwamen (alleen) van de oudste toch?

De uitspraken komen niet direct van het kind, maar van de moeder. Ik zou je dochter vragen hoe jij haar kan helpen en wat je kan doen. Niet zelf gaan handelen. 

Dat de kleinkinderen naar België verhuizen, is geen realistisch scenario. Zet dat aan de kant. De opties voor je dochter zijn een leven als gescheiden vrouw opbouwen in Japan, of zonder de kinderen terugkomen naar België. Dat zal enorm moeilijk voor haar zijn, en waarschijnlijk is het daar nog niet erg genoeg voor. Je kunt haar laten nadenken over de vraag "wat moet er gebeuren dat ik zou besluiten zo'n grote stap te zetten" (met haarzelf of met de kinderen); door er over na te denken van te voren voorkomt ze dat haar tolerantie ongemerkt opschuift. 

Ik vind het lastig om te zeggen of de enge gedachtes bij je kleinkind voortkomen uit een lichte dwangstoornis (OCD) of uit een uitzichtsloze thuissituatie. Dan ze de gedachten als een soort van "buitenstaander" observeert en eigenlijk heel raar vindt, wijst wel in de richting van een dwanggedachten. Lees anders dit artikel even, of je de kleindochter in die situatie herkent: https://www.ouders.nl/vraagbaken/mijn-zoon-heeft-last-van-dwanggedachten-hoe-kan-ik-hem-helpen-9-jr
In gesprek met je kleindochter zou ik beginnen met geruststellen dat dwanggedachten bij heel veel kinderen voorkomen, dat die kinderen de enge dingen die ze bedenken niet uitvoeren... en doorvragen hoe ze met de gedachten omgaat en hoe vaak / hoe lang per dag ze hiermee bezig is. 

Als je er helemaal naast zit en ze heeft helemaal geen dwanggedachten maar is suicidaal depressief... nou ja, dan kom je daar vanzelf wel achter. Maar als je het gesprek begint door naar het worst case scenario te gaan graven, dan maak je haar natuurlijk hartstikke angstig.