Alleenstaand met pubers

Wat een vervelende situatie zit je in en ik kan mij goed voorstellen dat je hier verdrietig van wordt.
Ik vroeg mij af, dat als je dochter hulp nodig heeft, of het dan aan vader is om hier niet aan mee te willen werken? Vooral gezien het feit dat hij nauwelijks een betrokken en emotioneel aanwezige vader is. 
Bij de huisarts kan je hier hulp bij vragen, want vader stagneert nu ook de ondersteuning die dochter nodig heeft en dat heeft niks met een liefhebbende vader te maken die zijn verantwoordelijkheid neemt. 
Ik denk dat die handtekening te omzeilen is, als dochter die hulp nodig heeft.

Ook lastig voor jou, dat het niet bespreekbaar is thuis met je kinderen. Onder die harde houding zit waarschijnlijk 'pijn en verdriet', waar lastig bij te komen is. Waarschijnlijk ook door de "geweldige" sociaal/emotionele opvoeding van hun vader.

Probeer toch een manier te vinden om hulp te krijgen. 

Is er een tante, oma, vriendin van je, oom oid met wie ze misschien wel kan en wil praten?

Misschien kan het helpen om een knip te maken naar je kinderen toe? Jouw huis staat los van wat er bij hun vader gebeurd. Daar heb jij geen enkele invloed op. Laat dat ook daar. Knip. 

Jij kunt thuis een veilige haven bieden. Aangeven dat ze altijd welkom zijn. Niet naar hun vader hoeven. Luister naar hun verhalen en emoties erover. Puberleeftijd is zowiezo lastig.. Ze zijn druk met zichzelf. Dat ze roept dat je haar niet begrijpt kan komen door jouw manier van communiceren. Of gewoon puberteit. Opstandig. Gevoelig. Maak duidelijk dat je van ze houdt. Ook als ze slaat met deuren. Keur gedrag af en niet het kind. Een boek als Puberbrein kan je inzicht geven. En handvatten hoe in gesprek te gaan met pubers. Ken je dit boek? 

Inderdaad. Nu is je analyse dat alle narigheid (het gedrag van je kinderen en de zwaarte voor jou) komt van het gedrag van de vader cq. de vriendin. Dat is precies waar je geen invloed op hebt.
Gaat vader accepteren dat zijn dochter hulp nodig heeft vanwege zijn gedrag? Zou jij accepteren als hij jou kwam vertellen dat je dochter hulp nodig heeft vanwege jouw gedrag?
Heeft je dochter wel hulp nodig? Of mag ze zich even uitleven, met al haar frustraties over het leven en alles wat het leven haar (niet)  te bieden heeft.
Misschien goed om eens te kijken naar de klacht van je zoon: het is niet gezellig. Op voorhand kun je al weten dat het voorlopig niet gezellig gaat worden, met twee pubers in huis en een moeder die problemen heeft met de niet-aanwezige vader. Misschien die klacht eens als kapstok nemen en samen om de tafel gaan zitten en bespreken hoe je het 1 avond of 1 dag gezellig kunt maken samen. En dan mag je ook rustig aangeven dat je daar zelf ook behoefte aan hebt. Is er iets wat jullie alledrie leuk vinden? Of samen koken/eten, of ieder verrast om beurten met een maaltijd of samen spelletjes doen, er zijn veel leuke spelletjes voor volwassenen. Of een activiteit in het weekend. Begin met iets wat je zelf ook leuk vindt, dan kun je enthousiast zijn. Maar probeer het vooral als een gezamenlijke afspraak oor elkaar te krijgen.

Tsjor

Eens met de voorgangers: het staat niet vast dat het alleen of vooral haar vader is waar je dochter moeite mee heeft. Het is gewoon vaak helemaal niet leuk om 15 te zijn.
Een juridische duit in het zakje: vziw zit het zo dat als een kind tussen 12 en 16 jaar hulp/behandeling wil, de instemming van de ouders mer gezag wel wordt gevraagd, maar als die instemming niet komt maar het kind zelf de hulp/behandeling echt wil, dan kan die doorgaan ook al ontbreekt de toestemming van ouder(s) met gezag.
Is het kind 16 of ouder dan wordt toestemming van de ouders vziw niet meer gevraagd.

Als je dochter zelf hulp wil, kan het dus ook zonder handtekening van vader

'Neemt niet weg dat mijn dochter zelf aangeeft dat ze het lastig vindt hoe het loopt, de vijandigheid tussen haar ouders. En dat is natuurlijk ook belachelijk. Maar helaas kan ik daar niets aan veranderen.'
Is dat zo? Vijandigheid komt van twee kanten. Van jouw kant uit kun je dat laten varen en tegenover dochter kun je de vijandigheid van vader relativeren ("voor hem moeilijk"). 
'Ik probeer de kinderen daarin sterker te maken, ze te leren hoe ze zelf hun ongenoegen op een rustige manier kenbaar kunnen maken bij vader en ook bij mij.' Of leren accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet ideaal zijn, dat het leven loopt zoals het gaat en dat situaties kunnen veranderen. Vragen als: wat wil je daarmee; is dat realistisch; hoe kun je dat voor elkaar krijgen etc. helpen daarbij wellicht, als dochter weer ongenoegen uit.

Tsjor

Hamaa schreef op 06-01-2024 om 11:53:

ik snap je reactie maar soms komt de vijandigheid echt van 1 kant.
en inderdaad, soms zijn dingen zoals ze zijn, geef ik ook aan. Maar dat is voor mijn dochter heel moeilijk te zien.

Ja logisch, ze is 15, dan hoort de wereld maakbaar te zijn en de volwassenen die overal een grote mond over hebben en jou steeds vertellen wat je wel en niet mag en moet, horen er geen potje van te maken. Helaas is de wereld niet maakbaar en zijn volwassenen heel feilbaar en toch de baas. Buitengewoon frustrerend.

Dat ze zich tegen jou afzetten, betekent dat jij hun veilige haven bent. Je kunt echter wel grenzen stellen; ik wil er voor je zijn en naar je luisteren, je zorgen, verdriet en frustraties kun je met me delen, maar ik kan niet alles voor je oplossen, want ik heb geen invloed op je vader. Ik wil je wel steunen in wat jij nodig hebt en behoefte aan hebt. Maar ik ben ook een mens met gevoelens, dus ik wil niet dat je me kutmoeder en dergelijke dingen noemt. 

Dat afzetten en veilige haven bij jou is ook psychologie van de koude grond. Noem het liever respectloos.
Daar heb je toch geen zin in de rest van je leven. Tuurlijk kun je een keer luisteren maar je gaat toch niet het onderdeel worden van een afweermechanisme. 
Problemen moeten liggen waar ze horen. Als ze problemen heeft met vader moet ze daar zijn afreageren op jou is een no go.