Alarmbellen?
Even een situatieschets. Dochter, 18, dit jaar examen gedaan. Erg jong voor haar leeftijd. Ziet er uit en gedraagt zich eerder als 15. Verlegen. Slim (vwo), maar naïef. Sinds 2 jaar een vriend. Haar eerste. Dominante jongen, en ze doet alles voor hem. Nee zeggen vind ze lastig, en als ze nee tegen hem zegt is het dikke heibel, dus zegt ze ja. Eigenlijk op alles. Stelt zich afhankelijk op, heeft haar vriendinnen verwaarloosd, en haar cirkeltje steeds meer beperkt tot vriend en zijn vrienden. Die ondernemen voornamelijk dingen waarvan ik vroeger ( en eigenlijk nog steeds) denk dat die niet echt bij haar passen. Donkere, duistere games, bijvoorbeeld. We maken ons al een tijd zorgen over wat die relatie met dochter doet. Vermoeden dat hij haar in ieder geval emotioneel niet goed behandelt. Er zijn ook regelmatig rare en nare dingen voorgevallen de afgelopen jaren. Dochter heeft een tijd een coach gehad, en staat nu ( op eigen verzoek ) ook op de wachtlijst voor een psycholoog. Extreem onzeker ( geworden). Durft geen rijles meer, geen bijbaantjes, bang voor sociale dingen. Heel naar.
We proberen goed en open contact te houden en haar te laten weten dat we er altijd voor haar zijn. Haar te steunen en te stimuleren zonder al te veel druk. We denken dat ze veel beter af zou zijn zonder haar vriend, maar proberen ook om daar voorzichtig mee om te gaan qua laten blijken wat we vinden. Dat is lastig, en dat weet ze ook.
We weten al een tijd dat ze een wat onduidelijke schimmig digitaal contact heeft met een man van 25 . De broer van een van de vrienden van haar vriend. Recentelijk hebben we ontdekt dat ze deze ( buitenlandse) man de afgelopen weken een aantal keren in het echt heeft gezien. Ze is bij hem op bezoek geweest. In zijn huis. Niemand in haar omgeving was op de hoogte. Haar vriend ( ook half buitenlands overigens) is al eens eerder ontploft toen hij uitvond dat ze digitaal contact had met deze man , en weet natuurlijk ook niet dat dit gaande is.
Dochter kan of wil ons niet uitleggen wat er aan de hand is. Het is ‘ gewoon een vriend’ en hij was dan wel verliefd op haar, maar dat is over. Ze kan ons niet uitleggen waarom dit contact zo belangrijk voor haar is dat ze erover liegt tegen ons, tegen haar vriend, dat haar vriendinnen ( de enkele die ze nog spreekt) er niets vanaf weten. Eigenlijk laat ze doorschemeren dat ze zelf ook wel vindt dat het ‘raar’ is
We zijn behoorlijk bezorgd. Vragen ons af wat er echt gaande is. We proberen de lijnen open te houden. Niet boos te worden. Te hopen dat de psychologische hulp snel start. Te blijven praten.
Hebben jullie nog tips? Ideeën? Zijn onze zorgen terecht? Moeten we meer doen dan wat we nu doen? Of juist meer loslaten?
Terecht
Hiervan zouden mijn alarmbellen ook afgaan. Het beste is, maar dat doe je al, om in goed contact te blijven met je dochter, en via die weg iets meer te weten te komen. Niet omdat je nou alles moet weten over je dochter, maar omdat je haar misschien beter kunt helpen als je meer weet.
Als het mijn eigen dochter was, dan zou ik voor de directe aanpak kiezen denk ik, maar ik weet dat die niet bij iedereen goed werkt. Ik zou iets zeggen als: ik zie dat het niet goed met je gaat, je bent onzeker geworden, je speelt duistere games die je volgens mij niet leuk vindt, je vertelt steeds minder, je lacht steeds minder. Wil je me vertellen wat er is? Dan kan ik je beter helpen. Want wat er ook is, ik ga niet boos worden en ik ga je wel helpen.
Als je denkt dat je dochter iets akeligs achterhoudt waar ze zich voor schaamt, en dat ze eigenlijk het liefste alles wel zou willen vertellen, dan kan zo'n openhartigheid van jouw kant misschien net dat duwtje geven.
Of is dat ook al een gepasseerd station?
Oh en
Om nog even op je laatste vraag terug te komen: dus niet meer loslaten nu. Vasthouden juist.
Ik zou
Ik zou haar vertellen wat je hier vertelt. Dat je denkt dat ze door de relatie met haar vriend ongelukkig wordt. En dat je bang bent dat ze zichzelf in een gevaarlijke positie brengt door met die ander af te spreken. Dat ze je alles kan vertellen, Ook als ze bang is voor de gevolgen of als ze zich schaamt. En dat jullie haar willen helpen. Misschien wel door haar dingen te verbieden in het contact met die jongens, zodat ze een excuus heeft om afstand te nemen.
Al die dingen
Hebben we het afgelopen jaar al gedaan. Al voordat we wisten dat deze man in in beeld was. Want het gedoe met alleen vriend was en is al zorgwekkend genoeg. We hebben aangeboden om de boeman te spelen als ze zelf niet durft ( relatie beëindigen. Contact verbreken) We hebben gezegd dat we er ALTIJD voor haar zijn, dat ze de ergste / gênantste of schokkendste dingen mag opbiechten, en dat we niet niet kwaad zullen worden. We hebben zelfs allerlei opties afgevinkt....van chantage met naaktfoto’s, tot loverboy achtige scenario’s aan toe. We hebben zelfs vriend hier op de bank gehad en hem ( waar dochter bijzat) uitgelegd dat de manier waarop hij haar behandelde haar beschadigt, en dat we ongeacht ze 14 of 24 is als ouders ALTIJD alles in onze macht zullen doen om te zorgen dat het goed met haar gaat.
We geven aan ( en ze beaamt het) dat we zien dat ze niet gelukkig is. Ze zorgt maar matig voor zichzelf ( douchen, eten, slapen) , neemt steeds minder initiatief. Ze geeft ook toe haar vriendinnen te missen. En ziet in dat die enkele keer dat ze die wel ziet ze zich haar oude zelf voelt, die er tegenwoordig steeds vaker niet is.
We zijn ook wel eens boos geweest. Onvermijdelijk denk ik, want het is verrekte moeilijk om aan te zien hoe je eigen kind zichzelf in een parket brengt waar het bijna onmogelijk is
om jezelf terug te vinden. Deze man is eigenlijk de zoveelste druppel ( plens) in een emmer die al behoorlijk begint over te lopen.
2 weken geleden had ze haar studie introductieweek. Ze verheugde zich enorm op een nieuw leven, leek ook echt redelijk gedreven te proberen wat nieuwe dingen te laten gebeuren, over zichzelf heen te stappen en er voor gaan. We moedigden haar van harte aan.
En nu weten we dat ze die week heel andere dingen heeft gedaan. Ons keihard voorgelogen. 3 dagen in 2 weken tijd bij die man van 25 heeft doorgebracht. Zonder dat iemand het wist. Het is zo ongelooflijk NIET zoals ze is.
Ik ben blij met jullie bevestiging dat ik dit niet moet loslaten ( heb van nature wel de neiging er soms te veel er bovenop te zitten) We blijven praten.
ik denk
dat ze haar relatie niet durft te beeindigen en er nu op uit is om haar zelfvertrouwen te sterken via haar stiekeme vriend om dan hem achter de hand te hebben als haar huidige vriend haar bedreigt of mishandelt.
Ik vind het lastig en ben eigenlijk wel een beetje van mening dat je het los moet laten, hoewel ik ook begrijp dat als ze als een jong meisje zich gedraagt dat dat je niet lukt.
Hoe reageerde haar vriend trouwens toen jullie hem vertelde dat hij haar slecht behandelt en beschadigt?
Juf ank
Hij moest huilen, gaf toe beschadigd te zijn en op sommige momenten zich niet in te kunnen houden. Dat wisten we al. Hij komt uit bijzonder gezin. Heeft rare dingen meegemaakt denk ik. Suïcidaal geweest ( ook dochter een paar keer mee gedreigd).
Allemaal heel sneu voor hem. Maar ook niet goed voor onze dochter. En daar ligt wel onze prioriteit.
Ik vind loslaten lastig. In haar huidige emotionele toestand is dochter een willoos slachtoffer voor mensen die het niet goed met haar voor hebben. En ik kan haast niet geloven dat deze schimmige volwassen man echt alleen maar lieve en onschuldige motieven heeft met betrekking tot zijn relatie met haar. Ik heb dochter gezegd dat we hem graag eens ontmoeten als hij echt zo belangrijk voor haar is. Maar ja. Hoe moet dat allemaal als haar vriend er niks van mag weten?
Echt niet loslaten
Daar is ze overduidelijk niet aan toe. Waarom zou je dat doen?
Hulp
Ze staat op een wachtlijst voor een psycholoog. Ik zou als de wiedeweerga een vrijgevestigde psycholoog zoeken die haar miv volgende week regelmatig kan gaan zien. En dan hopen dat ze zich openstelt voor de hulpverlener zodat die een beeld krijgt van wat er gaande is. En ook acties kan uitzetten als dat nodig is voor haar veiligheid.
