Afstandelijkheid van ouders bij problemen
Van de week ben ik op mijn werk gebeld door een oud-klasgenootje van onze oudste zoon (19) omdat mijn zoon teksten over dat klasgenootje teksten heeft geschreven op internet die via Google opduiken op haar naam en zij wil dat mijn zoon het verwijdert.
Ik was stomverbaasd. Niet eens omdat ik op werk ben gebeld, maar omdat mijn zoon op een ask-account vreemde berichten schreef als reactie op teksten die hij binnen kreeg, want dat is niet iets voor hem.
Diezelfde dag nog heb ik mijn zoon hierover gesproken die in eerste instantie ontkende dat hij op ask zit. Omdat het niet zomaar zal zijn dat iemand van mijn Facebookaccount heeft gehaald waar ik werk om telefonisch iets over mijn zoon te bespreken heb ik hem verteld dat ik dit niet geloof. Na wat gemor heeft hij toegegeven dat hij op ask zit en inderdaad, hoewel de teksten allemaal rond 2014 geplaatst zijn staan er teksten op zoals wie uit zijn toenmalige klas een autist is, namen van docenten die van een flat mogen springen en doodswensen over diverse klasgenoten.
Hij heeft nu het gehele account van mij leeg moeten halen en deactiveren omdat dit absoluut ongewenst gedrag is. Maar ik baal nu van dat dit iets is wat al vijf jaar lang op internet staat, waar mijn zoon herkend wordt als de plaatser ervan, en dat al die jaren niemand ons heeft laten weten wat zoon op internet heeft geschreven.
Op dat account is te zien dat de kinderen elkaar over en weer berichten sturen met soortgelijke teksten (vaak met kanker erbij geschreven), ik herken deze als klasgenootjes van mijn zoon en het dus bekend was wie op school hieraan mee doen.
Wij hebben vijf jaar lang niks geweten van dit account en de teksten en ik wist niet eens dat mijn zoon hierop zit.
Nu vraag ik mij eigenlijk al een paar dagen af af waarom ouders zo afstandelijk zijn als het gaat om gedrag van hun en onze kinderen. In ons geval is het namelijk de eerste keer dat wij worden benaderd om wat onze kinderen doen, eerder hebben wij problemen gehad in andere ouders aanspreken op problemen die we met hun kinderen ervaren.
In 2008 hebben wij gehad dat er rare briefjes bij ons door de brievenbus werden gegooid vergezeld van tekeningen van onze dochters aan een galg. Aan het specifieke taalgebruik zagen wij meteen dat het twee meiden zijn die achter ons wonen waar al vaker problemen mee zijn geweest. (Teksten roepen op straat) De maat was voor ons vol en we hebben dezelfde avond daar met de briefjes in de hand aangebeld waar de moeder van de meiden eigenlijk alleen reageerde met dat ik zelf de briefjes maak en dat ik weg moet gaan of ze belt de politie.
Moeder negeerde ons sindsdien als we elkaar zagen. Voordat ik haar aansprak op de briefjes zei ze me gedag, sindsdien kijkt ze weg.
Een andere keer hebben we op school een gesprek gehad met onze jongste dochter, de directie en een medeleerlinge en haar ouders. De dames zouden op school een heftige ruzie hebben gehad waarbij de dames hun nagels hebben gebruikt, en de medeleerlinge vertelde dat "haar probleem" mijn dochter is omdat ze met haar toenmalige vriend vreemd is gegaan. De ouders reageerden op eenzelfde felle toon.
Op de vraag waarom wij als ouders niet zijn benaderd over wat onze dochter zou hebben gedaan, hebben we geen antwoord gekregen. Het gesprek liep op niets uit, ondanks dat de directie van tevoren vertelde dat het de bedoeling is dat we met een oplossing naar huis gaan.
Mijn vraag is of jullie soortgelijke ervaringen hebben met problemen tussen kinderen en het benaderen van de ouders? En hoe we voorkomen dat in de toekomst bij problemen die onze kinderen met andere kinderen hebben we pas laat horen wat er aan de hand is? (Jongste is nu 16)
Twee zaken
Beste Fox, volgens mij zijn er hier twee zaken waar je graag opheldering over wil:
1. Er circuleren al vijf jaar lang teksten van jouw kind (over klasgenoten) op internet en je baalt ervan dat je dit nu pas te horen krijgt. Waarom hebben andere ouders jullie hier niet eerder op aangesproken, zo vraag je je af.
2. Je spreekt zelf andere ouders aan op het gedrag van hun kinderen en je vindt het vervelend dat dit niet in dank wordt afgenomen en de ouders boos op jullie zijn.
W.b. 1: je gaat ervan uit dat andere ouders op de hoogte waren van de teksten. Waarom? Zelf heb je ze toch ook pas net ontdekt? Ik zou in jouw geval eerst willen uitzoeken of het inderdaad zo is dat andere ouders hiervan op de hoogte waren.
W.b. 2: je geeft zelf al aan dat je stomverbaasd was dat je zoon nare teksten heeft geplaatst en dat dit helemaal niets voor hem was. Welnu Fox, dat is nu precies de blinde vlek die wij ouders voor onze eigen bloedjes van kinderen hebben. In eerste instantie reageren wij met ongeloof of misschien zelfs boosheid als iemand beweert dat onze lieverd nare dingen doet. Want zo is hij/zij immers helemaal niet.
Kortom: het vergt nogal wat moed om onder ogen te zien dat jouw kind een ander iets aandoet. Je hebt toch altijd het idee dat jouw kind lief, verstandig en rechtvaardig is, en anderen met respect tegemoet treedt. Altijd vervelend als er iemand aan je deur komt die vertelt dat het eigenlijk een treiteraar en een pestkop is die zonder enige duidelijke reden anderen vernedert of kwaad doet. En heel menselijk om het in eerste instantie voor je schatje op te nemen. En er zijn helaas ouders die in deze eerste reactie blijven hangen en alles wat hun positieve beeld aantast wegwuiven. Hieraan verander je niets: je kunt aangeven wat je signaleert en het is aan de betreffende ouder om dit op te pakken.
Overigens zou ik een kind van 16-plus dit mooi zelf laten oplossen en niet de ouders hier over benaderen.
Vraag
Ik heb nog wel een andere vraag. Toen dit speelde was je zoon dus veertien jaar. Heb je toen nooit gevraagd of gekeken wat hij op internet deed? Of hem eens opgezocht op Google om te kijken wat er over hem te vinden was? Natuurlijk hebben kinderen recht op privacy maar ik vind dit toch niet vergelijkbaar met in het dagboek van je kind neuzen bijvoorbeeld. Wie op internet gaat gooit de deur naar de buitenwereld open, een buitenwereld waar best de nodige gevaren schuilen, en ik vind het toch echt een taak van ons als ouders om onze jonge pubers daarin te begeleiden.
Over je tweede vraag: die is al uitgebreid beantwoord. Niemand hoort graag dat zijn kind niet perfect is, jij en ik ook niet. Als dan de kinderen van twee ouderparen met elkaar in gesprek gaan is de toon al gezet.
