17 jaar loopt weg luistert niet
Ik ben zachtjes aan ten einde raad, mijn dochter van 17 gaat compleet haar eigen gang. Zodra ik ook maar iets van grenzen stel, bijvoorbeeld dat ze mijn fiets niet meer mag lenen, maar eerst die van haar naar de fietsenmaker moet brengen, loopt ze weg naar haar vader. Die dit gedrag geen halt toe roept overigens, maar haar met open armen ontvangt. Na verloop van een aantal dagen komt ze terug en weigert te praten. Niets helpt, geduldig, lief, boos, straffen (internet eraf) alles geprobeerd. Ze weigert te praten. Zo gaat dit vaker, dan na een paar dagen is de sfeer in huis weer een beetje opgeknapt. Al merk ik dat het voor mijn man, haar stiefvader steeds lastiger wordt om weer normaal en gezellig te doen. Zelf heb ik dit ook, ineens komt ze dan beneden en zegt zoiets als 'nou lekker gezellig ben jij! Maar ik voel mij dan nog rot door alles wat ze tegen mij gezegd heeft "je bent mijn moeder niet meer, ik haat je, je doet nooit wat voor mij"
Het allermoeilijkst vind ik om te zien dat ze zichzelf hierdoor ook ellendig voelt, ik wil haar graag helpen en steunen met alles! Maar hoe? Heeft iemand tips/advies?
Psycholoog zijn we al geweest en.....heel verassend, maar daar wil ze niet meer naartoe.
Wanhopige mama
Zware puberjaren
Mijn zoon die nu 19 is heeft na die moeilijke jaren eens gezegd: ik vond mezelf toen ook heel lastig maar kon eigenlijk niet anders.
Ik heb, na eerst een paar jaar proberen de teugels in handen te houden, mezelf heel vaak meegaander opgesteld dan ik me op dat moment voelde. Het voorbeeld met de fiets hadden wij ook ongeveer. Fiets niet naar de fietsenmaker brengen en dan die van een ouder pakken terwijl we dat eigenlijk niet wilden.
Het werd langzaam beter toen ik me aan veel minder regels vast wilde houden.
Later
als mijn hersenen weer op orde zijn, zei mijn oudste zoon ooit tegen mij in zijn puberteit. En dat is helemaal goed gekomen.
Als ze wegloopt, gaat ze dan altijd naar haar vader? Goed om te weten, dat ze daar dan in elk geval is. En gelukkig dat vader haar ontvangt, ook al doe je daar wat negatief over.
Zo langzamerhand groeien jullie uit elkaar: jij wil nog steeds grenzen stellen, maar zij heeft er geen zin meer in. En ze heeft geen zin in alles wat moet en in al die klusjes en in alles wat tegen zit en een chagrijnige moeder en een boze stiefvader en.... nou ja, er zal nog heel veel meer ongerief op haar lijstje staan.
Het kan best zijn dat ze ongelukkig is, maar zoals jij het beschrijft wil ze dat nu vooral even zelf uitzoeken en niet een moeder achter haar aan die haar wil helpen (weet je nog: Red me niet, van Maarten van Roozendaal).
Ik zou zeggen: stop met opvoeden. Stel wel je grenzen, maar dan omdat het jouw leefgebied is en niet meer om haar op te voeden. Dus bijvoorbeeld: nee, je mag mijn fiets niet lenen, want ik heb hem nodig; dat is anders dan: nee, je mag mijn fiets niet lenen, want je moet leren dat je je fiets naar de fietsenmaker moet brengen.
Pedagogisch liefdevol verwaarlozen, maar wel met die restrictie, dat jij er geen last van wil hebben, alhoewel je weet dat je er wel degelijk last van hebt. Met het volle vertrouwen, dat het allemaal wel goed zal komen, ook al heb je nog geen idee van hoe dat ooit wat zal moeten worden.
Tsjor
Toevallig was het vanmiddag op de radio
hoe je het beste om kunt gaan met pubers. Bij Radar geloof ik.
Vooral de psychologe die daar als deskundige zat (ook om haar eigen boek te verkopen denk ik) had goede inzichten en kon het ook leuk vertellen.
Zoek het anders eens op. Je kunt radioprogramma's naluisteren.
Mirreke
Heb je niet een paar inzichten van haar hier voor wie geen tijd en/of zin heeft dat interview op te zoeken en af te luisteren?
Herkenbaar
Zo herkenbaar helaas. Hier een zoon die niet wil luisteren/praten. Is niet eerlijk over dingen en verzwijgt dingen voor ons.
Grote mond, slaan met deuren, opsluiten op zijn kamer. Echt om gek van te worden. De sfeer in huis is dan om te snijden, mijn man en ik hebben dan weer discussie/ruzie. Echt verschrikkelijk. Hoop dat dit heel snel overgaat.
ook herkenbaar
Dochter roept ook vaak: jullie zijn rotouders, ik heb net de pech dat ik zulke ouders heb, zodra ik kan ga ik het huis uit enz. Ook dat lenen van de fiets terwijl ik dan zonder zit herken ik precies. Mijn man en ik zijn nog samen, maar zij speelt ons ook enorm uit, met ruzie tussen ons tot gevolg.
Hoe ik ook gekwetst ben door haar woorden, ik probeer het nu zo te zien (en dat helpt mij) toen ze 2 was riep ze keihard 'nee' en 'stoute mama' 'stomme mama'. Ik zie dit nu als de puber equivalent hiervan. (het heet tenslotte de 2e koppigheidsfase). Ze is haar eigen ik aan het ontdekken. Ik stel nu duidelijk grenzen (net als bij de 2 jarige versie). Boos zijn mag: schelden niet, dan is het gesprek direct afgelopen en ga je maar boven zitten. Fiets zet ik desnoods op slot. En (hoe lastig ook) probeer met je ex te overleggen hierover, desnoods met een opvoedcoach erbij. En: zij wil niet meer naar de psycholoog, maar misschien heb jij hier zelf wel wat aan? Kun jij naar de psycholoog?
