15j weinig zorgen maar toch zo veel tegelijk
ik ben 41j en mama van 2 geweldige kids. Dochters. 1 van 18 en 1 van 15. Mijn dochter van 15 is geweldig slim als in instinctief slim. Heel haar leven merkte we toch wat speciale gedragskenmerken aan haar. Ze ging echt heel erg ver om de aandacht te krijgen van haar juf of haar papa. Ik vond dat toen wel erg inventief en knap.
ondertussen groeide ze eenzaam op. Ze staat op taal vlak wat achter en ook op emotioneel vlak. Dus kinderen kunnen niet met haar goed communiceren en pesten haar dus vaak. Ze heeft met de jaren dan ook veel fantasie verhalen vertelt (de ene al zwartgalliger als het andere) en ook dat helpt niet in de relaties. Terwijl maakt ze dan ook nog eens een aanranding mee met een neef. Ze kan emoties moeilijk plaatsen of los laten. Hierdoor is ze nu al jaren in behandeling en heeft ze ettelijke pogingen achter de rug.
vandaag opnieuw. Ze zal nu opgenomen worden in Gent. Als ik hier alle verhalen lees, maakt dit me alleen banger… hoe ga je hiermee om? Ik weet het echt niet meer. Elke keer mijn tel gaat ben ik bang… volgende keer ga ik mss haar moeten identificeren.
het moet zo erg zijn voor haar 
Ik denk dat alle moeders zich kunnen indenken hoe verschrikkelijk en machteloos dit voor jullie als gezin moet voelen. Dit is je ergste nachtmerrie. Zijn er diagnoses gesteld?
Heb je vriendinnen waarbij je je hart kan luchten? Heb je zelf ondersteuning om dit te kunnen dragen, je angst, je onzekerheid, want dit moet erg traumatiserend zijn.
Och vrouw toch, het moet ook zo erg zijn voor jou! Misschien zou je bij de plek waar ze wordt opgenomen kunnen vragen of er voor jou/jullie wat ondersteuning of contact mogelijk is?
Dat klinkt vreselijk, ik heb geen tips maar heel veel sterkte gewenst!
Overigens begrijp ik de titel van je bericht niet helemaal. Weinig zorgen?
Wat zwaar voor jullie. En zo verdrietig. Hopelijk krijgt ze goede hulp in Gent. Sterkte!
Wat moeten jullie je machteloos voelen! Ik hoop dat deze behandeling de eerste stap is op weg naar betere tijden 
Heftige periode. Veel sterkte. Wat kunnen we hier voor je doen ? Wil je gewoon een beetje van je afschrijven ?
Mag ik dan toch één verhaal toevoegen, ik weet van iemand die een dochter had met anorexia, zo erg, dat ze in Nederland was opgegeven: neem haar maar mee naar huis (om te sterven). Hij is naar België gegaan, naar een psychiater die later wel in opspraak kwam omdat hij een relatie had met een volwassen vrouw. Maar ze is daar genezen. Later getrouwd en twee kinderen gekregen.
Dus ik hoop echt dat zulke wondertjes bestaan en ook weggelegd zijn voor jou en je dochter.
Tsjor
