14-jarige gaat de verkeerde kant op of is dit normaal?
Hallo!
Ik wil ten eerste mijn excuses aanbieden als ik hier niet zou mogen posten, maar ik weet niet zo goed waar ik anders heen moet. Ook heb ik dit (zo mijn gedachten op papier zetten) nog nooit gedaan, dus sorry als het allemaal een beetje door de war is.
Voor de context: ik ben 17, mijn broertje is 14 en mijn ouders zijn, sorry dat ik het zeg, net een stel onverantwoordelijke pubers.
Ze kopen o.a. zware shag om zijn nicotineverslaving te voeden, ze hebben onlangs zo'n 20 kg illegaal vuurwerk van een of andere Poolse site en ze moedigen hem aan om zijn brommer meer en meer op te voeren en vinden het eigenlijk allemaal wel prima. Het vuurwerk en de brommer financiert hij zelf. Geen idee waar hij het geld vandaan haalt. Hij werkt als vakkenvuller in de supermarkt, dat betaalt echt niet genoeg om zomaar even 200 euro met enige regelmaat uit te geven alsof het niks is.
Het vuurwerk is in beslag genomen door de politie nadat ik ze heb ingelicht-- verschrikkelijk kinderachtig, ik weet het, maar ik heb eerst geprobeerd uit te leggen waarom het een onverantwoordelijke beslissing is. Hier gaven ze geen gehoor aan. Ik slaap recht boven de garage waar het opgeslagen lag, dus zou de boel ontploffen, ga ik er als eerst aan. Dat gaf mij absoluut geen prettig gevoel en heb toen min of meer in een opwelling gebeld. Fout van mijn kant, gok ik.
Zijn brommer heeft hij inmiddels opgevoerd tot 70 km/h. Eerst mocht hij er alleen in weilanden mee rijden, maar nu gaat hij er ook over de weg mee. Hartstikke gevaarlijk voor zichzelf en automobilisten, lijkt me.
Keer op keer worden de illegale of domweg onverantwoordelijke acties van mijn broertje aangemoedigd onder het mom van "ja, maar wij zijn de ouders". Dat klopt, maar ouders staan niet boven de wet. Waar ik mij ontzettend aan erger is dat wanneer ik probeer uit te leggen wáárom het als ouder onverantwoordelijk zou zijn om dit soort acties aan te moedigen, krijg ik het verwijt me erbuiten te houden, "omdat zij de ouders zijn". En dat klopt. Dat zijn ze ook. Maar het gaat hier niet om wie de ouder is, het gaat hier over het in gevaar brengen van het leven van een kind. Want dat is mijn broertje, een kind. Kinderen maken domme beslissingen en het feit dat ze hierin meegaan is op z'n minst zorgwekkend, vind ik. Ouders zouden voor het kind grenzen moeten stellen om het kind duidelijk te maken dat sommige domme acties... nou ja, dom zijn. Of ik moet een wel heel erg vertekend beeld hebben van ouderschap.
Ouders vinden het niet fijn als je je bemoeit met de opvoeding van hun kinderen, dat weet ik. Ik heb me ook een hele lange tijd ingehouden, maar toen mijn broertje mijn ribben heeft gekneusd was het voor mij de druppel. Want het ding is, mijn broertje is geen verantwoordelijk persoon en door deze vrijheden wordt hij ook alsmaar agressiever. Hij heeft al een aantal gaten in zijn muur geslagen omdat hij het ergens niet mee eens was. Een maand of twee geleden heeft hij ook mijn ribben gekneusd en heb ik een hele ochtend op de spoedeisende hulp doorgebracht, omdat ik een kwartier op de grond heb liggen hyperventileren en ik mijn armen niet boven mijn hoofd kon krijgen. Mijn ouders deden hier best wel koeltjes over en zeiden dat ik zijn agressiviteit niet persoonlijk moest nemen "omdat hij een puberende jongen is" en "testosteron dat met je doet". Om dat soort dingen te horen terwijl ik op bed lag met drie gekneusde ribben, voelde als een mes in mijn rug. Ik had, en heb nog steeds her gevoel dat mijn ouders het gewoon niet boeit.
Natuurlijk heeft iedereen de vrijheid zijn/haar kind op te voeden zoals hij/zij wil, maar niet als het de gezondheid van het kind of mensen in de directe omgeving van het kind in gevaar brengt, zoals hier het geval is. Er is gewoon geen beginnen aan om het duidelijk te maken aan mijn ouders dat het met mijn broertje de verkeerde kant op gaat.
Maar toch begin ik aan mezelf te twijfelen. Ben ik nou écht helemaal knettergek? Is dit iets wat iedere ouder aanmoedigt? Overdrijf ik? Is de puberteit van mijn broertje hartstikke normaal en ben ik gewoon een saaie sok? Ik weet het niet meer. Ik heb geen kinderen, dus ik zou het niet weten. Daarom, mijn vraag aan de mensen die ze wél hebben: is dit normaal?
Ik ben ten einde raad en ik heb het gevoel dat ik langzaamaan helemaal gek word.
dubbel geplaatst
Thora, je mag een bericht maar 1x plaatsen.
Ik heb de dubbele plaatsing gemeld bij forumbeheer.
Excuses!
Ik zie het inderdaad, mijn excuses! Niet expres gedaan.
Vakkenvullen
Even een vraagje: hoe komt jouw broertje aan een baan als vakkenvuller? Volgens mij is dat pas vanaf 15 jaar??
Geen idee
Ik heb oprecht geen idee. Bij de lokale supermarkt werken heel veel 13- en 14-jarigen, dus ik ging er eigenlijk een beetje vanuit dat het normaal was om als baantje te hebben op die leeftijd.
Rutiel
vakkenvullen mag vanaf 13, alleen willen de meeste supermarkten dat liever niet vanwege de zeer beperkte werktijden.
Aha
Weer wat geleerd! Ik had er echt nog nooit van gehoord, waarschijnlijk omdat supermarkten meestal adverteren met baantjes voor 15+.
Maar goed, weer terug naar de inhoud...
Hoi Thora
Ik denk dat je dit niet gaat winnen. Als het werkelijk is zoals jij het schetst en daar ga ik vanuit dan lijkt het alsof je ouders hun verantwoordelijkheid niet nemen, jij verwaarloosd wordt en je broertje in feite ook, maar op een andere manier. Bovendien is het gedrag van je ouders erg kinderlijk. Misschien voelen ze aan dat jij hen boven het hoofd gegroeid bent zeg maar, kwa intelligentie en/of sociaal gedrag. Dat kan een reden zijn om juist tegen jou in te gaan en geen oog meer te hebben voor jouw belangen.
Wat moet je doen? Volgens mij moet je hulp zoeken. Een arts, leraar of iemand een volwassene die jij kent die je kan vertrouwen? Hij of zij kan in samenspraak contact opnemen met veilig thuis.
jee Thora
Je klinkt zo verstandig en prettig. Geen idee of je dat ook bent in het gewone leven, maar je lijkt in je gezin in ieder geval echt een uitzondering.
Moeilijk situatie voor jou.
Ik stel me voor dat je mijn dochter bent (ik heb trouwens ook een dochter van ongeveer jouw leeftijd: 16) en dan vind ik het zo rot dat je dit moet meemaken en gunde ik het je om in een prettig en liefdevol gezin op zou groeien.
Zijn er ook dingen bij je ouders waar je jezelf wel in herkent? Waar je je verwantschap wel voelt? Dat je je wel thuis voelt (maar helaas niet meer veilig)?
Je hebt niet zo veel aan mijn reactie want ik weet niet echt wat je moet doen. Het is pijnlijk voor je: je voelt niet dat je ouders er alles aan doen om jou een veilige, prettige en liefdevolle jeugd te geven. En je werd zelfs niet gesteund en geholpen tijdens die vreselijk pijn van gekneusde ribben. Vreselijk!
Misschien is het onmacht (best veel kans), maar in ieder geval nemen ze de tips niet aan. Wat je tot nu toe hebt gedaan, heeft niet gewerkt.
Misschien ligt het inderdaad (deels) aan hun intelligentie. En/of moet je (voorlopig) echt tot de conclusie komen dat het ze allemaal weinig interesseert. Wat dan?
Belerend toespreken, met ze praten: het helpt blijkbaar niet of weinig. Lukt het nog een klein beetje om een bondje met je broer proberen te vormen? Of heeft hij al teveel die interesses? Misschien ook zijn onmacht: wat moet je met je leven, dan maar heel stoer en jongensachtig doen - brommer opvoeren, vuurwerk, agressief doen.
Laat hem andere positieve dingen zien?
Mijn dochter heeft ook een jonger broertje (heeft heel andere interesse dan de jouwe) en zij hebben een paar gezamenlijke vrienden waar ze dan samen bij gaan logeren, of gaan chillen in een park, ijs eten, een enkele keer naar de film, dat soort dingen. Ze houdt veel van haar broertje maar dat punt zijn jullie misschien al gepasseerd.
Ik maak me misschien wel meer zorgen om jou nog!
Perspectief
We horen hier maar 1 kant van het verhaal. Ik zou dat van de ouders er bij willen hebben om dat een positie te geven.
Soms is het enige dat ouders kunnen doen het gesprek aangaan en sturen om erger te voorkomen. De kant van de 'overtreder' kiezen.
En juist pubers of jongvolwassenen kunnen nogal zwart wit denken. Ouders moeten hun kinderen verbieden om te experimenteren met drugs of opgevoerde brommers. Minstens tot ze 18 zijn.
En de observatie dat ouders het slechte gedrag juist aanmoedigen lijkt mij een bevraagbaar argument.
Ik denk dat je deze jongvolwassene niet naar de instanties moet sturen. Maar dochter kan zich beter bezig gaan houden met zichzelf en haar eigen toekomst. En de broer overlaten aan haar ouders.
huisarts
kun je niet langs je huisarts gaan en daar de situatie uitleggen? Al is het maar voor jezelf?
niet zo twijfelen aan jezelf
Illegaal vuurwerk aangeven bij de politie is een prima reactie. Op dezelfde manier zou ik ook omgaan met die brommer. Je hebt het via je ouders geprobeerd en die doen er niets mee. Hij is überhaupt te jong om brommer te rijden, en opvoeren is sowieso verboden. Laat die brommer maar in beslag genomen worden, net als dat vuurwerk.
annej
In dit leefklimaat kan 'deze jongvolwassene' helemaal niet aan zichzelf toekomen. Waarom klink je zo ijzig en zonder inlevingsvermogen, Anne J? Omdat ik een instantie als veilig thuis noem?
Contact opnemen met huisarts, leraar of andere betrouwbare volwassene kan in geen enkel opzicht kwaad, Thora! Tuurlijk horen wij het verhaal maar van een kant, dat is altijd het geval hier. Daarom kun je veel hebben aan iemand die met je meedenkt. Het lijkt me te zwaar om in je eentje mee te moeten torsen.
Sterkte Thora!
Veilig Thuis juf Ank
".....en door deze vrijheden wordt hij ook alsmaar agressiever. Hij heeft al een aantal gaten in zijn muur geslagen omdat hij het ergens niet mee eens was."
De broer lijkt me echt geen gevalletje foute opvoeding. Daar kon wel eens heel wat meer aan de hand zijn. Hopelijk kunnen de ouders er iets mee want het klinkt als een behoorlijke worsteling.
Niet iets waar je Veilig Thuis bij kunt gebruiken maar liever echte deskundigen. En we weten niet wat de ouders hierin ondernemen of dat ze hopen dat het vanzelf over gaat?
Hoe dan ook, als je al 17 bent is het mogelijk echt niet fijn dat je het niet eens bent met je ouders in de omgang van je broer, maar het is ook echt niet aan jou. Liever zorg je dat je zelf je leven op de rit krijgt. En ga dan uit huis!
Of wil je wachten tot Veilig Thuis een kind uit huis haalt? Gaat er dan iets verbeteren? Zoek je eigen oplossingen, zou ik zeggen. VT heeft geen hulpaanbod.
Zoek een kamer en ga ergens studeren. Wie weet hoe het thuis in het contact met ouders dan opknapt. Misschien hebben die ouders wel hun handen vol aan deze jongen.
Overigens
Lijkt het me prima om op school te praten. Daar kunnen ze je ook helpen met het afronden van je middelbare school en het vinden van een vervolgopleiding en misschien ook wel samen nadenken of uitzoeken hoe je op jezelf kan gaan wonen.
Prima
Het lijkt me verder prima dat een 17jarige hier post. Echt prima. Tenminste als het hier om de zus gaat en niet een proefballonnetje is van een instantie.
Thora
Zoek hulp, bij de huisarts of op school. Negeer die onzin van anneJ, haar bijdragen moet je in een bepaalde context zien die zelfs voor ervaren forummers soms lastig te begrijpen is.
Eens met AnneJ
Het is gewoon rot voor je. (en deels herkenbaar)
Je hebt je best gedaan, hebt geprobeerd je invloed te laten gelden. En dat heeft niks opgeleverd, je ouders staan er niet open voor.
Het beste voor jou lijkt me echt dat je gaat focussen op je eigen leven. Probeer eea op de rit te krijgen, probeer los te komen van je ouders. Met of zonder hulp.
