12-jarige zoon kan zo respectloos reageren
Onze zoon van 12 zit in groep 8. Is altijd een pittig kind geweest, maar de laatste weken loopt het de spuigaten uit.
Hij gaat enorm wild en onvoorzichtig om met spullen. Zowel die van hemzelf als die van ons. Zo is afgelopen week de deurklink van een deur kapotgegaan toen hij die deur nijdig dichtgooide, heeft hij een een bijna afgemaakte puzzel van 1000 stukjes deels op de grond gemikt en een flinke kras op de muur gemaakt door te gooien met een stukje Kapla. Niet uit boosheid trouwens, maar ‘voor de grap’.
Wat we nog vervelender vinden, is dat hij echt heel onprettig reageert als hij ergens op wordt aangesproken en dat hij dan dingen terugzegt die echt op de man gespeeld worden. Bijvoorbeeld dat hij niet hoeft te luisteren naar iemand die erbij loopt als een tokkie (ik liep vandaag in badjas omdat ik grieperig ben) ofzo. Iets terugzeggen laat de boel in hoog tempo escaleren, dus we proberen zoveel mogelijk uit het contact te gaan als hij zulke lelijke dingen zegt. Dit helpt op zich wel, maar vaak duurt het wel ff voor hij stopt met opmerkingen maken. Achteraf in gesprek gaan gaat wisselend. Ene keer snapt ie ons punt, betuigt ie spijt en geeft ie aan dat ie ook niet weet waarom hij zo doet. Andere keer begint het gewoon weer opnieuw...
Ik merk dat ik ermee klaar ben. Manlief ook, maar die is iets minder thuis dus het zit hem iets minder hoog. Zolang alles gaat zoals zoon wil is hij vrolijk, behulpzaam en gezellig. Maar het gaat nou eenmaal niet altijd precies zoals hij wenst. En hoe kunnen we nou op zulke momenten voorkomen dat hij zijn ongenoegen zo oncharmant uit? De sfeer in huis lijdt er echt onder. Ook omdat ik het niet altijd voor elkaar krijg om rustig te blijven reageren...
Hou vol
Dit klinkt als een fraai staaltje pubergedrag...
Hier was de schade: 1 kapotte ruit in de deur (boos dichtgesmeten) 1 gipswand waar een gat in was gesmeten met een i-pad, cola tegen het net gewitte plafond.
Je laat hem toch wel zelf alles opruimen? En als ie zo brutaal is, dan hoef je ook niet naar hem te luisteren.
Humor
Hoe moeilijk het ook lijkt, helpt humor soms om er weer lucht in te krijgen.
Die opmerking over een tokkie in kamerjas... dat is humor! Je ziet er dan toch ook als een 'tokkie' uit? Verlopen hoofd, hobbezakkerige kamerjas, beetje zelfspot doet soms wonderen. Dus je zou kunnen reageren met 'je wilt niet weten waar deze tokkie toe in staat is als je zo doorgaat!'
Als hij echt schade veroorzaakt door zijn gedrag, kun je zijn zakgeld inhouden. ik ben op zich niet voor straffen via zakgeld, maar zie het als loonbeslag omdat hij een schuld bij jullie heeft.
Ik weet uit ervaring dat ik helaas ook minder geduldig en begripvol kan zijn dan ik 40 jaar geleden had gedacht. Juist mijn kinderen (en man) kunnen mij meer uit mijn slof laten schieten dan hoe ik vroeger dacht te zijn. Bij 'vreemden' kan ik het kennelijk minder persoonlijk maken dan bij degenen die zo dicht bij mij staan. Ik heb nog geen pil ontdekt die dit volledig geneest, maar zelfkennis helpt wel een béétje. Wat ook een béétje kan helpen is kennis van wat je van de ander mag verwachten. Is het redelijk wat je verwacht? En is het een ruzie waard wat je verwacht? Een muur stuk maken is een ruzie waard, vind ik. Is gedrag echt persoonlijk bedoeld? Of ben je zelf op dat gebied wat te gevoelig?
Hij moet zich realiseren dat het geld jullie niet op de rug groeit, zelfs niet als jullie meer dan genoeg geld zouden hebben. Los daarvan moet hij begrijpen dat spullen beschadigen en pesten gewoon niet door de beugel kan. Een puzzel op de grond gooien is pesten.
Assertiviteit
Je zou het onprettige gedrag van jullie zoon misschien maar het beste kunnen duiden als een gebrek aan assertiviteit/wellevendheid. Dat wil zeggen: onvermogen om op een prettige manier voor zichzelf op te komen.
Je zou hem hierin kunnen bijstaan door zelf zo veel mogelijk het goede voorbeeld te geven. Lukt dat almaar niet, dan komt een degelijke assertiviteitscursus ongetwijfeld goed van pas. Al wat je daar leert aan kennis, inzichten en vaardigheden, kun je dan overdragen aan zoonlief.
Rode krullenbol
In huis
Mirjam Lavell heeft me hier ooit een waardevol inzicht meegegeven: als kinderen klein zijn is het huis van hen: je past alles aan op het kind. Maar naarmate het kind groter wordt wordt het huis weer meer van de ouders. box eruit, speelgoed beperkt etc.
Ik denk dat dat een eerste stap is op weg naar meer assertiviteit: realiseer je dat je huis weer meer jouw huis wordt en dat het kind een eigen leefomgeving krijgt, steeds meer teruggedrongen naar de eigen kamer. In je eigen huis tolereer je bepaalde dingen niet. Ga dan breed staan, voeten goed op de grond, maak je wat groter en kijk hem recht aan: hier sta ik en dit accepteer ik niet. Accepteer wel dat hij dan woedend gaat reageren, hij voelt zich teruggedrongen, en wordt dat ook. Maar hij kan zo wel leren dat bepaald gedrag niet acceptabel is.
Tsjor
Tsjor
Klinkt goed, vooral dat laatste: boos worden mag en is ook logisch.
In het verlengde hiervan zei mijn moeder vroeger: het ergste wat je kan doen is een puber gelijk geven. Niet tegen mij als boze puber uiteraard, maar in een latere fase 
precies:
Wat Tsjor zegt!
En: de tijd is gekomen dat je ernaar moet streven hem zo veel mogelijk verantwoordelijk te maken voor zijn eigen daden. Richt hij schade aan? Zelf betalen. Zakgeld inhouden desnoods om hem te laten voelen wat hij doet. En laat hem bijv. extra klusjes uitvoeren om schade te kunnen betalen in natura.
Succes met je schatje!!
Strijd
Mijn jongste was een dermate Pittige Puber dat elk machtsvertoon van mijn kant leidde tot een escalatie die zijn weerga niet kent. Met de oudste had ik mijn portie al gehad, maar die uitte dat vooral door luid stampen op de trap en terugtrekken op haar kamer. Zo is ieder kind weer anders, maar je moet je blijven realiseren dat het niet persoonlijk is en allemaal komt door hun onvolgroeide hersenen.
Ik heb dus jaren rommel achter hun kont opgeruimd, kopjes thee gezet voor chagrijnige pubers, niet ingaan op lullige opmerkingen, deurmatgedrag tot en met. Het enige waar ik wel de battle pickte was schelden en dingen van mij stukmaken. Daar werd ik dan kennelijk zo afschrikwekkend en dominant van dat ze op slag deden wat ik wilde en excuses aanboden.
Leer het langs je heen te laten gaan
Bij ons hetzelfde als bij Phryne. Nu zijn we sinds een jaar de pubertijd uit maar het is me een drama geweest.
Tja
Ik zie dat er -globaal- twee soorten reacties zijn. De ene lijn lijkt vooral gericht op duidelijk grenzen aangeven en niet tolereren dat onze puber to be al teveel ruimte inneemt in hoe we hier in huis met elkaar omgaan. De andere lijn lijkt meer gericht op het voorkomen van escalaties, soms ten koste van je eigen grenzen.
Wat wij doen is denk ik een combinatie van beide manieren. Enerzijds meeveren en incasseren en anderzijds op sommige momenten echt glashelder maken dat zoonlief de grens raakt en hem zoveel mogelijk verantwoordelijk maken voor de consequenties van zijn gedrag. Maar het is wel echt lastig vind ik. Vooral omdat je weet dat een duidelijke grens stellen sowieso leidt tot een flinke escalatie.
Ik begrijp dat dit wel min of meer normaal gedrag is kijkend naar zijn leeftijd. Dat verrast me wel, had niet het gevoel dat zoonlief al echt een puber werd. Maar mijn lieve kleine schattige jongetje is niet meer, blijkbaar. Of in ieder geval niet meer altijd 😬
Moe-der
Hij is nu een schattig pubertje. 😉
Ik moet altijd aan een kudde olifanten denken. Op een gegeven moment gaan de jonge mannetjes rebelleren. Net zolang totdat ze van hun moeder op zichzelf moeten gaan wonen. En zo natuurlijk met meer diersoorten.
Van Tsjor
Ga dan breed staan, voeten goed op de grond, maak je wat groter en kijk hem recht aan: hier sta ik en dit accepteer ik niet. ===
Dit heb ik bijna letterlijk een keer zo gedaan. Dit gedrag accepteer ik niet. Heel rustig en beheerst. Dat maakte indruk en het was afdoende.
Dat zou hier geen indruk maken
Dat zou hier helaas geen indruk maken.
Ik had 2 , maar 1 heel erge, pubers, ook als peuterpubertjes waren ze heftig. Nu allang volwassen, maar dat stuk begeleiden is een diep trauma geweest.
Voor mij welteverstaan.
Ik heb daar bij bepaalde opmerkingen of gedragingen zelfs tot nu nog reacties op.
Duurde bij 1 kind van 8 jaar tot 23 jaar, de ander van 15 tot 17 jaar.
Beiden nog steeds heftige persoonlijkheden.
Bij sommige kinderen moet je het uitzitten en hooguit zorgen dat ze zich geen pijn doen onderweg.
2 keer half
'Wat wij doen is denk ik een combinatie van beide manieren.' Twee keer half is niet twee, zelfs niet een. Het kan zijn dat het zozeer wisselt wat jullie doen, dat zoon daar alle ruimte door krijgt.
Als je gaat meeveren en meebewegen moet je hem wel de verantwoordelijkheid geven voor wat eruit komt en daar ook op voorbereiden: dit zijn dan de gevolgen, kun je dat dragen. een gevolg kan ook zijn: boze vader of boze moeder.
Als je grenzen stelt kun je escalaties krijgen en als je daar bang voor bent, dan ben je vatbaar voor manipulaties van je zoon. die voelt dat heel goed aan. dus dat is een consequentie die je zelf zult moeten nemen.
Natuurlijk moet je wel altijd een afweging maken: is dit de moeite waard om met hem te gaan bespreken of om hem te beperken.
Maar ergens moet er een stevig gevoel zijn van ouderschap, hoe jij het wil doen als ouder, en dat zou je met zekerheid moeten kunnen uitdragen.
Tsjor
Niet de enige
Zo herkenbaar dit. En ik ben best wel opgelucht dat ik niet de enige ben die hier tegenaan loopt. Mijn zoon is 13 en ik zit momenteel in het beperken van zijn telefoongebruik en hem zelf lunch laten klaarmaken. Maar alles wat ik doe of zeg gaat richting een uitbarsting. Het is vermoeiend, het kost enorm veel energie. Ik moet stellig en consequent zijn, maar elke keer als het escaleert denk ik, kon ik niet gewoon meebuigen voor de goede vrede. Maar dat werkt dus niet.
