Zoontje van 4 jaar slaat kinderen
Hoi mama's,
Ik probeer mijn situatie zo kort mogelijk te schetsen, maar ik voel mij zo ontzettend k*t over het volgende:
Mijn zoontje is in september 4 jaar geworden en is sindsdien naar de basisschool gegaan. Op de kinderopvang liepen wij er al tegen aan, dat hij andere kinderen slaat. Hij doet dit vaak zonder reden en soms uit boosheid. Ik dacht dat het, zodra hij naar school zou gaan over zou gaan, omdat hij daar meer uitdaging zou krijgen.
Inmiddels is hij van zijn gewone klas (gemengde groep 1/2) naar een instroomklas gegaan. Dat is een klas voor kindjes die net 4 jaar zijn geworden of verhuisgevallen. Deze klas is aanzienlijk kleiner dan de "gewone klas". Uiteindelijk is de juf van deze nieuwe klas 2 weken geleden begonnen met een stickerkaart voor hem. Hij kan dan 3 stickers per dag verdienen.
Helaas is het nog maar 1 keer voorgekomen dat hij alle 3 de stickers heeft verdiend. Verder is het vooral 2 stickers, soms 1. Dat schets al een beeld van hoe het nu dus gaat.
Hij sloeg zijn broertje thuis ook. Dat is inmiddels al wat verbeterd en is hij ook heel lief voor hem. Soms heeft hij een uitbarsting van boosheid waar hij hem dan toch nog slaat, maar ten opzichte van eerst, is dit wel echt stukken minder.
Ook ben ik een traject gestart met een orthopedagoog. Dit traject bestaat echter enkel uit gesprekken tussen mij en haar waarin ik mijn verhaal doe van de afgelopen tijd (we hebben om de 2 weken een afspraak) en zij geeft daarin advies. Ik heb haar gevraagd of zij een keer mee wilt kijken in de klas, maar helaas nog geen reactie.
Ik heb 2 kinderen in 2 jaar gekregen (nu dus 4 jaar en 3 jaar oud). Ik heb in die tijd helemaal aan de bodem gezeten en had last van een burn-out. In die periode was ik erg prikkelbaar en snel geïrriteerd waardoor ik snel schreeuwde of geïrriteerde reageerde op mijn kinderen. Ook kon ik hen, wanneer mijn emmer overliep met hun gedrag, hard aanpakken (hard bij de arm vastpakken, schreeuwen dichtbij in het gezicht enz enz).
Inmiddels heb ik mijn gedrag en opvoeding drastisch veranderd en ben ik erg bewust van mijzelf en mijn reacties.
Ik maak mij zo ontzettend zorgen om mijn kleine aapje. Hij is ontzettend gevoelig, slim, kon al vroeg heel goed praten, is erg prikkelgevoelig, maar heeft een ontzettend lief en warm hartje.
Wij hebben vanmiddag een gesprek met de juf en de intern begeleider, omdat de juf ook de veiligheid van de andere kinderen moet kunnen waarborgen (?). Toevallig uitgerekend vandaag, is er een moeder van een kindje uit de klas naar ons toegekomen, om te vertellen dat haar zoontje elke dag thuis komt met het verhaal dat mijn zoontje haar zoontje heeft geslagen. Ik voelde mij zo ontzettend k*t en schaam mij ook diep. Wij doen er alles aan om hem dit gedrag af te leren, maar het lukt hem toch nog steeds niet helemaal.
Is er iemand die dit herkend? Hoe is dit verlopen? Heb je tips of advies? Heb je goede hoop die je me kunt geven? Ik zit er echt helemaal doorheen en wil dat het goed gaat met mijn kindje en wil dat hij de beste toekomst krijgt.
Ik zit echt met mijn handen in het haar.
Liefs,..
Izza schreef op 21-11-2023 om 10:56:
Op de school van mijn kinderen heb ik dit meerdere malen zien gebeuren. Ouders zijn essentieel in het bijsturen van hun kind. Dus trek het boetekleed aan en laat zien dat jij er alles aan doet. Je kind verdedigen past daarin niet.
Ik heb situaties gezien waarbij op een gegeven moment de maat vol was van een kind dat continu geslagen werd en gepest. Een oudere broer heeft met zijn vriendjes het kind toen flink aangepakt en duidelijk gemaakt wat er zou gebeuren als het slaan niet zou stoppen. Andere ouders begrepen het wel (verdiende loon, wie niet luisteren wil moet voelen reacties). Ouders werden met de nek aangegeven en waren onderwerp van roddels.
Achteraf bleek dat de ouders van het geslagen kind hier volledig achterstonden en zelf ook ten einde raad waren (en boos) over de veiligheid van hun kind. Ze hadden zowel kind en ouders al eens aangesproken op het gedrag maar die bleef doorgaan.
Ik zou in dat geval toch even de oudere broer stevig aanpakken en waarschijnlijk nog het een ander in de hens zetten.
ACE100889 schreef op 21-11-2023 om 10:02:
[..]
Ik zou mij niet zo snel kunnen bedenken welke baat hij heeft bij de gesprekken waar hij zelf niet bij is. De dingen die de orthopedagoog als advies geeft, zijn veelal dingen die ik al toepas.
Speltherapie, heb ik eens over gelezen. Wat een goed idee! Dank hiervoor. Ik ga dit nu meteen uitzoeken. Worden hier kosten voor in rekening gebracht?
Ja, het kostte destijds evenveel als gewone therapie. Ik zou, als je het kunt betalen, een vrijgevestigd speltherapeut kiezen, daar kan je snel terecht. Mijn dochter (inmiddels volwassen) herinnert zich gezellige middagen waarin ze heerlijk samen met van alles speelden. Het heeft echt goed geholpen. Zelf heb ik een verslag gekregen uiteraard.
Nick90 schreef op 21-11-2023 om 10:58:
[..]
Ik zou in dat geval toch even de oudere broer stevig aanpakken en waarschijnlijk nog het een ander in de hens zetten.
Brandstichting en mishandeling van een minderjarige (als volwassene). Dan kom je waarschijnlijk zelf in de problemen (strafbaar gedrag). En kan je kind op zoek naar een andere school. Grote kans dat andere ouders hun kinderen ook weghouden bij gezinnen waar ouders bekend staan om agressie.
Ik lees overbelasting (alleenstaande ouder, 2 kinderen, een baan en nu dít erbij), angst en paniekgevoelens bij jou voor wat er mogelijk in de toekomst zou kunnen gebeuren: Meer ouders die misschien verhaal komen halen, school die hem misschien gaat schorsen wat een probleem zou gaan opleveren voor je werk, zorgen om het (toekomstige) welzijn van je zoon.
Probeer er wat rustiger in te staan. Bekijk het per dag en maakt jezelf niet zo druk over wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. Dat is allemaal verspilde energie en je hebt al je energie nodig om overeind te blijven als ik het zo lees. Jouw zoon voelt ook jouw onrust. Die ouders en school merken dat ook. Ik zou je willen aanraden om voor jezelf via de huisarts hulp te zoeken voor de gevoelens van overbelasting.
Wat betreft je zoon zou ik proberen er wat nuchterder en steviger in te staan. Hoewel ik echt wel begrijp hoe lastig dat op dit moment is. Die uitspraak van de school heeft je geraakt: ‘De veiligheid van de kinderen waarborgen’ maar het is ook een beetje vakjargon van school. Het klinkt een stuk gewichtiger dan het is. Het betekend dat ze de rust, harmonie en goede dynamiek in de klas willen bewaren zodat er een veilig leerklimaat is voor alle kinderen.
En verder een relativerend woord van troost voor jou: Veel kinderen van die leeftijd maken een periode door dat ze slaan, schoppen of bijten. Ze hebben nog niet voldoende taal om hun gevoelens op een betere manier over te brengen. Dat het niet ok is is evident, dat snapt het kind zelf na een aantal berispingen ook wel, maar het heeft nog niet de rijpheid en de (executieve)vaardigheden om het anders te doen. Het is maar een relatief korte periode en het gaat, zeker met hulp en therapie, echt weer over, dat zul je zien. Sterkte.
Oh, en wat betreft de ouders die je aanspreken: ik zou rustig, begripvol en meelevend reageren en zeggen dat je hard aan het werk bent om het aan te pakken, samen met school, zonder verder in detail te treden. Hou het kort.
Weten de hulpverleners dat jij je zoon mishandeld hebt ?
Roos55 schreef op 21-11-2023 om 11:23:
Weten de hulpverleners dat jij je zoon mishandeld hebt ?
wat een trieste reactie
Ik ben het helemaal met je eens dat het een trieste reactie is.
Iedereen doet het best wat hij/zij kan met de middelen die je op dat moment hebt. Soms handel je niet ideaal omdat de omstandigheden dat ook niet zijn. Wel is het zo dat de stress, onmacht en overprikkeling die jij hebt laten zien ook een grote oorzaak kan zijn voor het gedrag wat je zoontje. Je gedrag kan hem best een trauma hebben gegeven waardoor hij nu ook ongewenst gedrag laat zien. Als je hulp voor hem zoekt is het wel goed dit te benoemen.
Daarom kan bijvoorbeeld speltherapie een mooie oplossing zijn. Bij ons heette het trouwens systeemtherapie voor kinderen, lijkt erop maar dan iets "zwaarder" begreep ik.
Maak eens een afspraak met de huisarts voor je problemen. Op die manier kan je ook makkelijker noodzakelijke therapie vergoed krijgen.
ACE100889 schreef op 21-11-2023 om 10:10:
[..]
Absoluut, daar heb je helemaal gelijk in. Het is niet oke dat andere kinderen de dupe zijn van het gedrag van mijn zoon. Ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen, dan ik nu al doe.. Hoe moet ik reageren op een ouder die naar mij toe komt? Heb je daar tips voor? Ik vind het erg lastig en schaam mij ook ontzettend..
Je excuses aanbieden en laten blijken dat je het gedrag, het slaan, ook veroordeeld en dat je er hard mee bezig bent om een oplossing hiervoor te vinden.
Niet die boze moeder negeren, want de kans is groot dat ze bij andere ouders gaat polsen of hun kind dezelfde ervaring heeft. Ouders zijn nou eenmaal niet coulant wat betreft dit gedrag. En dat is ook logisch, want zij zitten thuis met kinderen die bang zijn, ineens weer in de broek plassen, slecht slapen en niet meer naar school durven. Dus thuis bij die ouders wordt het gezinsleven ook direct beïnvloed en zij gaan verhaal halen bij de juf. Komt het vaker voor dan gaan ouders eisen dat de juf zorgt voor de veiligheid van hun kinderen en dat is terecht.
Met de intern begeleider en de juf wordt vanmiddag besproken wat ze hebben gezien qua gedrag, maar waarschijnlijk ook het welzijn van de groep en welbevinden van de andere kinderen en de directe invloed van jou zoon hierop.
Er wordt besproken welke acties de juf de afgelopen tijd heeft ingezet om dit gedrag te veranderen. Maar gezien de woordkeuze, 'veiligheid waarborgen' denk ik wel een inschatting te kunnen maken dat het een serieus gesprek wordt waarin verdere stappen ondernomen worden. Hetzij in de zin van een gestructureerde stappenplan, hetzij in de vorm van observeren van kind of er sprake in van een stoornis wat zijn gedrag verklaard en of zij kunnen bieden wat hij nodig heeft of zelf nog de optie dat school zichzelf handelingsverlegen acht en veiligheid van klas niet kan waarborgen en onwerkbaar is. Of een combinatie van stappen.
Vervelende situatie waarin alle partijen zitten, met botsende belangen...
Een kind van die leeftijd uit zich vaak lichamelijk, omdat het de woorden en het geduld nog niet heeft. Daarom zijn die eerste jaren zo belangrijk en helaas is de kans groot dat hij jou gedrag spiegelt van toen je in een buren out zat, namelijk agressief gedrag bij de minste frustratie. En het is heel lastig dit weer om te buigen. Wat ook nog eens meespeelt is dat dit gedrag voor hem waarschijnlijk 'normaal' is, want hij weet niet beter.
Fijn, dat je inziet dat dit gedrag moet worden veranderd en daar alles aan doet
ACE100889 schreef op 21-11-2023 om 11:30:
[..]
wat een trieste reactie
Nee hoor
Daar ligt de basis voor zijn gedrag
En als ze dat niet weten kunnen ze ook niet helpen
Roos55 schreef op 21-11-2023 om 11:23:
Weten de hulpverleners dat jij je zoon mishandeld hebt ?
Echt. Mishandeling? Hou op hoor!
Zonne2017 schreef op 21-11-2023 om 12:14:
[..]
Echt. Mishandeling? Hou op hoor!
Schreeuwen en bij de arm pakken
Ja mishandeling
Slaan wordt zo normaal
Noem het beestje gewoon bij de naam dan kan zoon goed geholpen worden
Succes
Ik snap je wanhoop, maar ik snap de school ook. School is verantwoordelijk voor alle kinderen in de klas en de grote groep gaat dan vaak voor een individu. Zijn gedrag heeft ook effect op andere kinderen. Hij is onvoorspelbaar, want hij mept niet alleen bij ruzie of als hij iets wil, maar ook zonder aanleiding/reden. Die reden is er waarschijnlijk wel, maar die ligt niet bij de andere kindjes. En die kunnen er dus ook niks aan doen, maar zijn en voelen zich wel onveilig. Zijn bang voor hem. Dat is ook voor hem vervelend, want kinderen willen/durven dan niet meer met hem te spelen, willen geen vriendjes meer zijn etc.
Dus als andere ouders daarover klagen bij jou, zou ik erkennen dat je het gedrag herkent, dat jullie er aan alle kanten mee bezig zijn en dat er hulpverlening betrokken is en het absoluut niet goedkeuren.
Speltherapie hebben wij goede ervaringen mee met dochter. Onze dochter heeft ook trauma's, gedeeltelijk pre-verbaal, grotendeels ook niet.
Ook de dynamiek tussen mij en dochter is met momenten/periodes heel giftig geweest. Ik ben daar niet trots op, maar we hebben allebei veel geleerd en de laatste tijd gaat het heel goed tussen ons.
mijn zoon zat op school in de klas bij een meisje die hem elke keer te grazen nam. Geen idee waarom. Er was geen sprake van pestgedrag. Ze speelden ook nooit met elkaar. Het enige was dat mijn zoon heel erg klein was dus misschien voor haar een makkelijk slachtoffer. Het ging om knijpen, krabben, slaan. Super irritant gedrag. Elke keer kregen wij te horen dat ze ermee bezig waren. Tot het meisje mijn zoon een keer tegen zijn hoofd schopte en er een grote rode plek op zijn gezicht te zien was. Toen was ik er klaar mee. Ik heb toen de juf duidelijk gemaakt dat deze meid van mijn zoon af moest blijven want ik stond op het punt om haar eens een keer te slaan. Het ergste vond ik de reacties van de moeder. Haar reactie was schouder ophalen en zeggen dat ze ermee bezig waren en dit echt iets was voor school want thuis deed ze dit niet en dochter hield nou eenmaal niet zo van jongens. Nooit een excuus gehoord. Nooit eens een keer gevraagd hoe het met onze zoon was. Ook niet toen ze hem heel hard geschopt had.
Doe dat dus niet. Ik snap dat er problemen waren maar je excuses aanbieden en laten merken dat je er echt heel erg mee zit is als ouder fijn om te horen.
Gelukkig is mijn zoon heel relaxt. Hij vond haar een inmiddels heel stom meisje en toen ze in groep 8 als afscheid een groot feest gaf heeft hij haar uitnodiging in de prullenbak gegooid. Wij zijn er nooit achter gekomen wat haar probleem naar onze zoon precies was. De juf wist het ook niet. Mijn zoon was geen pestkop, ook niet gemeen. Hij was alleen veruit de kleinste in de klas.
Roos55 schreef op 21-11-2023 om 12:12:
[..]
Nee hoor
Daar ligt de basis voor zijn gedrag
En als ze dat niet weten kunnen ze ook niet helpen
Jij kunt helemaal niet weten of hier de basis ligt voor zijn gedrag.
Ik heb 2 kinderen in 2 jaar gekregen (nu dus 4 jaar en 3 jaar oud). Ik heb in die tijd helemaal aan de bodem gezeten en had last van een burn-out. In die periode was ik erg prikkelbaar en snel geïrriteerd waardoor ik snel schreeuwde of geïrriteerde reageerde op mijn kinderen. Ook kon ik hen, wanneer mijn emmer overliep met hun gedrag, hard aanpakken (hard bij de arm vastpakken, schreeuwen dichtbij in het gezicht enz enz).
Mijn vader deed dit ook ik was wel wat ouder maar ik heb er ptss klachten aan overgehouden. Onderschat het niet, je deed het niet expres maar ga ermee aan de slag, zoek ook hulp voor jezelf want je weet nooit wanneer je weer in een stressvolle situatie terecht komt. Kan mij ook voorstellen dat je je er schuldig over voelt en ook daar kan een psycholoog je bij helpen.
