Zoon van 8 heeft geen aansluiting

Hoi Ronske,
Goed dat je erover vraagt. Het lijkt mij wel wat zorgelijk.
Gezien het feit dat jouw zoontje zich afsluit, zich wil verstoppen naar klasgenootjes.
Hoe is hij naar volwassenen toe? Naar familie, nichtjes, neefjes, opa en oma? En naar zijn juf/meester?
Ik heb het idee dat hij thuis blij en gelukkig is en speelt omdat dat 
veilig voelt. Hij kent jullie en dat voelt helemaal goed.
Ik denk dat hij zich ook een tijdje veilig voelde bij z’n beste vriendje.
En dat is nu veranderd.
Ik denk niet dat jullie verhuizing ermee te maken heeft gehad. Ik denk meer dat het in hem zit en omdat hij nu ietsje ouder wordt het er meer uitkomt. Waarschijnlijk wordt hij nu niet gepest. Wanneer kinderen zichzelf afsluiten of niet reageren op diegene zal dat kind snel naar een ander kind gaan en daarmee verder spelen. Je zoon zal zich wel alleen voelen verwacht ik en zal meer en meer een muur om zich heen gaan bouwen.
Ik zou er zeker wat mee doen. Je zoontje kan zichzelf niet verwoorden, die zal zich waarschijnlijk alleen erg oncomfortabel voelen. En niet weten hoe jouw vragen te beantwoorden over kontakten op school. Hij kan niet aangeven dat hij het erg vindt, er last van heeft. 

Ik zou met dit verhaal naar de huisarts gaan en wellicht een doorverwijzing vragen voor hulp. Iets als speltherapie waarbij je zoontje leert een vreemde te vertrouwen, door regelmatiger bijeen te komen en die samen met hem spelletjes kan doen, of iets in die richting en waarbij de therapeut zijn gedrag kan observeren maar ook met hem kan praten, al spelenderwijs, over wat hij leuk vind, wat niet zo leuk en waarom dan niet etc….
Al spelenderwijs, kan er meer uitkomen over wat je zoontje voelt, van binnen beleefd etc.
Deze therapeuten zijn gespecialiseerd in het begeleiden van kinderen.

Tegen je zoontje zou je misschien kunnen zeggen: papa en mama merken dat je het moeilijk vindt om vriendjes te hebben. We gaan je helpen om het wat makkelijker te maken om met andere kinderen te spelen en samen dingen te doen.

Wat geven de leerkrachten aan? Zien zij hetzelfde als wat jij beschrijft of zien ze iets anders. Niet dat ik denk dat je het fout ziet hoor maar ik vraag me af of zij hetzelfde beeld hebben. Kinderen zijn soms op school anders als thuis. Je schrijft dat je zoon je geen serieus antwoord meer geeft. Stel je er veel vragen over? Wellicht uit bezorgdheid? 

Ik heb een beetje dezelfde situatie gehad. Mijn dochter was niet gelukkig op school. Ik was bezorgd en vroeg daardoor teveel. Ik heb mezelf moeten dwingen om het niet zo te benadrukken. Elke keer de vraag of ze samen gespeeld had in de pauze was niet fijn voor haar. Net of het fout is als ze alleen speelt terwijl ze dat soms echt bewust deed. Het was overigens wel ze dat het vaak geen eigen keuze was. Inmiddels heeft ze een vast groepje vriendinnen en gaat het beter. Ik heb vaak op mijn tong gebeten, ik ben er wel altijd voor haar geweest. Toen ik er niet meer zo vaak naar vroeg maar er wel was om te knuffelen of om samen iets te doen kwam ze eigenlijk veel meer met de dingen die speelden. 
Toen hebben we ook met hulp van de juffen dingen aan kunnen pakken. 

Naar de huisarts gaan, nee toch? 

Ik zou beginnen met school, een gesprek aanvragen met de leerkracht, hoe hij of zij het ziet. En misschien wat extra op je zoon kan letten. Of hij aansluiting heeft, of hij dat zoekt en hoe dan. Of dat de leerkracht bij kan sturen door je zoon in een bepaald groepje te zetten of samen te laten werken met een mogelijk vriendje of vriendinnetje.

Hier een Klokhuis itempje over Eenzaamheid bij kinderen:
https://hetklokhuis.nl/tv-uitzending/5311/eenzaamheid

Ik denk dat jonge kinderen trouwens hun gevoel nog niet goed in woorden kunnen uitdrukken.

TrefleQ schreef op 10-05-2024 om 07:14:

Naar de huisarts gaan, nee toch?

Ik zou beginnen met school, een gesprek aanvragen met de leerkracht, hoe hij of zij het ziet. En misschien wat extra op je zoon kan letten. Of hij aansluiting heeft, of hij dat zoekt en hoe dan. Of dat de leerkracht bij kan sturen door je zoon in een bepaald groepje te zetten of samen te laten werken met een mogelijk vriendje of vriendinnetje.

Nou ja meteen naar de huisarts en speltherapie misschien niet maar iemand die er voor je kind kan zijn kan wel helpend zijn als hij iets kwijt wil wat niet lukt bij de ouders, misschien ook omdat je als ouder te dichtbij staat. 

Overigens werd ik door de leerkracht wel serieus genomen toen ik aangaf dat dochter niet lekker in haar vel zat wat er thuis uitkwam in haar gedrag en emoties en waarvan ik dacht dat de basis op school lag. Leerkrachten herkenden dat niet in hoe ze haar op school zagen. Toch zijn ze er toen wel voorzichtig mee aan de slag gegaan, waardoor dochter opener werd en er wel dingen bleken te spelen. Leerkrachten hebben wel achteraf benoemd een ander kind te zien in de klas. Veel opener, spontaner en vrijer. Eerst zagen ze niet dat ze zichzelf niet was omdat ze niet wisten hoe ze was. Niet omdat ze het niet wilden zien.  Dat ze ons als ouders hierin serieus namen zonder dat dochter zelf aangaf niet gelukkig te zijn is wel heel belangrijk geweest. 

Ronke schreef op 10-05-2024 om 09:28:

Bedankt voor jullie oprechte reacties! Ik zal zeker eens kijken naar speltherapie en wat dat voor ons kan betekenen.
De leerkracht geeft aan dat hij wel gewoon ‘vrij’ lijkt in de klas maar hij houdt zich erg op de achtergrond. Als ik ze kom ophalen van school, zie ik hem wel altijd lekker rondscharrelen in de klas en af en toe dansen.

Ik moet ook zeggen, wij, zijn ouders, zijn beide introvert en we hebben ons leven als zzp’er zo ingericht dat weinig intensief contact met mensen nodig is. Dat klinkt alsof we mensenschuw zijn, zijn we niet hoor, maar we hebben zelf ook geen behoefte aan veel contact. Het vervelende van zijn leeftijd echter is dat hij wel moet functioneren in een groep. Hij zegt ook wel eens dat hij vind dat de andere kinderen hem storen tijdens het werken en dat hij graag een serieuzere klas wilt. Het is dus ook een kind die niet veel sociale contacten zou willen (denk ik) maar er wel baat bij zou hebben. Hij is verder heel gevoelig, heel empatisch en dat weerhoudt hem soms denk ik ook van contacten leggen.

Goed dat jullie het aankaarten over het vragen, ik moet mezelf echt inhouden soms en ik probeer altijd een soort van open vraag te stellen, zoals: wat heb je buiten gedaan in de pauze? Zonder oordeel over met wie etc. Maar de balans te vinden om hem te laten maar wel opletten dat het goed gaat, die is best lastig te vinden!

hoe was je man en jezelf als kind? Hadden jullie veel vriendjes op school? Zo ja of nee was dat erg? 
als hij karakter van beide ouders heeft en het blijkbaar prima vind dan is er niets ergs.   Als hij gepest wordt of buitengesloten dan uiteraard wel.  

Gaat hij met plezier of met tegenzin naar school?

je vertelde dat je zoontje gevoelig is en erg empathisch. Het kan misschien dat hij best veel oppikt bij de aanwezigheid van anderen.
Bij gevoelige kinderen werken de sensoren vaak overuren. En dan zou het goed te begrijpen zijn dat hij niet veel behoefte heeft aan extra kontakt. Maar misschien lukt kontakt wat beter met anderen als hij iets doet wat hij fijn vindt, iets wat Nienke ook benoemde.
Je vertelde dat je hem wel eens ziet dansen in de klas als je hem komt ophalen. Zou dansen of expressie als hobbie/sport iets voor hem zijn?
Lekker zijn lijf bewegen. Is ook een goeie uitingsvorm.

Ronke schreef op 10-05-2024 om 13:16:

[..]

Ik was zelf verlegen op school maar had altijd 1 beste vriendin. In de brugklas geen vrienden en dat vond ik lastig. Het maakte mij zelf eigenlijk niet zoveel uit, maar had altijd het idee dat je wel vrienden moest hebben omdat alleen zijn niet goed leek te zijn (door omgeving onbewust zo geleerd). Ik ben verder nooit gepest of iets. Mijn man ook niet, ook niet veel vrienden maar wel gewoon af en toe een vriend te spelen.
Als je aan mij had gevraagd wat je vroeger graag wilde leren is dat het niets zegt over je waarde als je alleen bent.

Dat is waarom ik nu zo ook er mee zit denk ik. Ik vind het nu prima om alleen te zijn, maar dat gevoel van vroeger dat het niet goed is als kind, dat heb ik nog wel. Dit wil ik echt niet op m’n kinderen projecteren, maar ik wil ook geen problemen over het hoofd zien. Lastig die balans te vinden!

En gaat hij graag naar school of ziet hij er tegenop?

En vind je het nog steeds vervelend dat je een einzelganger bent of heb je er nu vrede mee? 

Ik zou de video door je kind laten bekijken. Als hij het probleem herkent, dan stelt het hem ook gerust omdat hij dan weet waar het vandaan komt.

Je zegt dat je zelf verlegen bent. Daar zit het gevaar in dat kinderen die de angst voor het uiten van persoonlijke gevoelens bij hun moeder aanvoelen, niets meer over zichzelf vertellen. Immers ze willen voorkomen dat moeder onbehagen en stress voelt door te praten over persoonlijke gevoelens en zich daardoor verder van hun verwijdert want dan zijn ze nóg eenzamer.

Tip: ik zou hem niet uithoren maar vaker over mezelf gaan vertellen. Niet op een geforceerde gegeneerde manier want dat maakt het dan weer onaangenaam, maar gewoon vanzelfsprekend en jezelf accepterend en liefhebbend.

rionyriony schreef op 11-05-2024 om 06:50:

Ik zou de video door je kind laten bekijken. Als hij het probleem herkent, dan stelt het hem ook gerust omdat hij dan weet waar het vandaan komt.

Je zegt dat je zelf verlegen bent. Daar zit het gevaar in dat kinderen die de angst voor het uiten van persoonlijke gevoelens bij hun moeder aanvoelen, niets meer over zichzelf vertellen. Immers ze willen voorkomen dat moeder onbehagen en stress voelt door te praten over persoonlijke gevoelens en zich daardoor verder van hun verwijdert want dan zijn ze nóg eenzamer.

Tip: ik zou hem niet uithoren maar vaker over mezelf gaan vertellen. Niet op een geforceerde gegeneerde manier want dat maakt het dan weer onaangenaam, maar gewoon vanzelfsprekend en jezelf accepterend en liefhebbend.

Wacht even, volgens mij zij ze dat ze introvert was. Dat is niet hetzelfde.