Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Gingergirl schreef op 19-10-2024 om 21:59:
[..]
Verbeter me als ik het verkeerd lees ( ik heb ook je andere verjaardagscadeautjespost gelezen);
Jij doet al langere tijd de traktaties en cadeaus voor jullie eigen kinderen + cadeaus voor kinderfeestjes van derden. Dan " ineens" wil je dat je man die traktatie regelt maar je overlegt het niet met hem, want in jouw redenatie: hij weet dat kind jarig is en dat je dan trakteert op school dus waarom onderneemt hij geen actie. Nou dat is vrij begrijpelijk; jij regelt het altijd en hij is niet helderziend en wist dus niet dat er verwacht werd dat hij het dit keer moest regelen. Waarom gaan dit soort dingen niet in overleg? En dan bedoel ik niet dat jij het hem moet vragen dit of dat te doen of het initiatief moet nemen om tot een overleg te komen. Maak met elkaar een vast koffiemomentje per week. Bij ons is dat zondagavond 20 uur dan nemen we even de agenda's voor de komende week en de week erop door en bespreken eventuele bijzonderheden en incidentele klussen zoals een traktatie of cadeaukinderfeestje verdelen we en laten het dan ook aan de ander over. En voor de wekelijkse dingen maak je een eerlijke verdeling samen en maak je gebruik van elkaars kwaliteiten, dan hoef je dat niet telkens te overleggen want van het huishouden wordt zelden iemand gelukkig als je daar telkens gedoe over hebt.
Ik regel ook altijd cadeautjes, vind ik leuk om te doen en ben er beter in. In het voorjaar moest ik onverwacht geopereerd worden en was ruim een week compleet uit de running. Gingerman heeft voor de 2 kinderfeestjes waar de kinderen heen gingen een giftcard met een verjaardagskaart en een lolly geregeld. Prima !
Mijn man regelt elk jaar de winterbanden/ zomerbanden/ keuring/ vakantie check auto. Klussen die in zijn routine zitten en totaal niet in die van mij. Dus ja als hij wil dat ik dat nu op me neem is het wel handig als hij dat even meldt anders zitten die winterbanden er in maart nog niet op.
Wat een verademing is jouw schrijfwijze, op deze manier is het mooi om een discussie te voeren zonder de ander proberen te overtuigen. Zitten ook best handige tips tussen, vind ik. Wellicht valt nog daar nog winst te behalen voor vrouwen die hier keer op keer tegenaan lopen.
Het gaat er, denk ik, ook om of je elkaar als partner waardeert en respecteert. Als je meermaals iets hebt aangegeven en het wordt maar niet opgepikt, dan kan dat respectloos overkomen naar de ander toe.
Gingergirl legt het heel goed uit inderdaad. Ik zou persoonlijk ook niet zo blij zijn als mijn partner zonder overleg een clubje regelt voor ons kind en vervolgens mij 'chef clubje' maakt. Wij overleggen dit soort dingen. Voor sommige dingen hebben we vaste afspraken, andere dingen bekijken we per week. Ik neem dochter bijvoorbeeld altijd mee naar atletiek, want ik geef daar zelf training. Man gaat dan zelf sporten en haalt haar daarna op, omdat ik daarna nog een training geef. Maar stel ik ben een keer ziek of moet voor werk ver weg ergens heen en ik kan niet gaan, dan brengt en haalt hij dochter wel. Dat is wel iets waar ik min of meer vanuit ga; als ik meld dat ik op dag x voor werk ver weg moet zijn en pas laat thuis ben, dat dat dan betekent dat hij kookt en dochter naar sport brengt. Andersom ook; als hij ouderavond of zo heeft op school, dan heeft hij geen tijd om dochter te brengen en halen naar sport en doe ik dat.
Traktaties zijn bijvoorbeeld maar één keer per jaar. Dat ik daar dan aan zou moeten denken eens per jaar vind ik niet zo boeiend. Je koopt bij de boodschappen wat extra's en dat is het. Wij zijn niet van die ouders die wekenlang elke avond zitten te knutselen om iets super origineels te maken. En daarbij; de meeste kinderen vinden hun verjaardag geweldig, dus zijn daar zelf al weken vooraf mee bezig. En bij een kindje dat één jaar wordt, nou ja, die weet toch niet dat het jarig is en maakt ook geen drama.
Ik lees bij Nicole vooral een irritatie over de vanzelfsprekendheid waarmee haar man er vanuit gaat dat zij alles wel regelt en hem overal aan herinnert en dingen nadraagt.
Maar wat ook belangrijk is; geef je partner het vertrouwen dat hij dingen kan regelen en dat het ook oké is als hij iets anders doet dan je het zelf zou doen. En als hij het niet doet, kun je dat bij hem terugleggen.
En als er andere mensen jou op dingen aankijken als iets misgaat, kun je gewoon zeggen dat jullie hadden afgesproken dat je man dat zou regelen en dat ze maar tegen hem moeten gaan klagen.
Gingergirl schreef op 19-10-2024 om 22:47:
[..]
De eerste van een serie bespreek je met elkaar: ukkie wordt 1 jaar; wie regelt de traktatie voor het KDV en hoe zullen we de 1e verjaardag vieren ? Communiceer/ overleg met elkaar. Want ook daarin moet meteen vanaf het begin routine en samenwerking in komen.
Ja, ik denk dat daarin bij ons nog wel winst te behalen valt. Vroeger deden we dit meer, nu is het een soort routine geworden dat ik de kinderdingen wel regel, of de communicatie daarover begin. Zoiets kan dan als snel ook aanvoelen voor een of beide partners als een van de twee die hoofdverantwoordelijke is en delegeert of zeurt. Iets als een wekelijks overlegmoment of een keer taken echt verdelen zou hiervoor al helpen denk ik. Wat daarin wel een punt blijft denk ik dat wat betreft de kinderen mijn lat redelijk hoog ligt en die van mijn man vrij laag. Als bijvoorbeeld een van de kinderen niet op een sport zit (terwijl kind dat wel wil) omdat wij daar domweg geen actie voor ondernemen vindt hij dat geen punt, ik wel. Als onze kinderen op juffendag niet iets van een cadeautje of tekening mee hebben naar school en je ziet de rest van de klas wel iets bij zich hebben, of ze mogen verkleed op school komen en wij zijn dat vergeten te vertellen aan de kinderen, dan glijdt dat bij hem zo af, ik voel me er lullig onder. Dat maakt het lastiger om het gewoon te verdelen, want voor mij is zo'n 'domein school' veel meer werk dan als hij het zou doen en als hij het doet dan loop ik me soms op te vreten of voelt hij alsof hij het nooit goed kan doen. Maar ook dat is denk ik deels een kwestie van communicatie: hoe kom je elkaar tegemoet wat betreft die lat en hoe verdeel je zaken zo dat het naar wens van beiden is.
MamaE schreef op 19-10-2024 om 23:51:
Gingergirl legt het heel goed uit inderdaad. Ik zou persoonlijk ook niet zo blij zijn als mijn partner zonder overleg een clubje regelt voor ons kind en vervolgens mij 'chef clubje' maakt. Wij overleggen dit soort dingen.
Ik bedoel ook niet dat ik dat zonder overleg regel, wel dat ik al dat uitzoekwerk doe, met hem daarin ook betrekkend. Ik vraag hem regelmatig dingen als 'Ik hoor van kind X dat hockey haar misschien wel leuk lijkt, ik zie op de website van club X dat ze dan en dan training hebben, denk jij dat dat ook iets is wat bij haar zou passen en in onze agenda's zou passen?'. Dus ja, ik overleg het uiteraard wel, maar de 3e shift van het eenmalige / startende regelwerk daarin ligt dan toch bij mij.
Nicole123 schreef op 19-10-2024 om 23:55:
[..]
Ja, ik denk dat daarin bij ons nog wel winst te behalen valt. Vroeger deden we dit meer, nu is het een soort routine geworden dat ik de kinderdingen wel regel, of de communicatie daarover begin. Zoiets kan dan als snel ook aanvoelen voor een of beide partners als een van de twee die hoofdverantwoordelijke is en delegeert of zeurt. Iets als een wekelijks overlegmoment of een keer taken echt verdelen zou hiervoor al helpen denk ik. Wat daarin wel een punt blijft denk ik dat wat betreft de kinderen mijn lat redelijk hoog ligt en die van mijn man vrij laag. Als bijvoorbeeld een van de kinderen niet op een sport zit (terwijl kind dat wel wil) omdat wij daar domweg geen actie voor ondernemen vindt hij dat geen punt, ik wel. Als onze kinderen op juffendag niet iets van een cadeautje of tekening mee hebben naar school en je ziet de rest van de klas wel iets bij zich hebben, of ze mogen verkleed op school komen en wij zijn dat vergeten te vertellen aan de kinderen, dan glijdt dat bij hem zo af, ik voel me er lullig onder. Dat maakt het lastiger om het gewoon te verdelen, want voor mij is zo'n 'domein school' veel meer werk dan als hij het zou doen en als hij het doet dan loop ik me soms op te vreten of voelt hij alsof hij het nooit goed kan doen. Maar ook dat is denk ik deels een kwestie van communicatie: hoe kom je elkaar tegemoet wat betreft die lat en hoe verdeel je zaken zo dat het naar wens van beiden is.
Dingen als verkleed naar school gaan of dat er sportdag is, worden toch vaak ook in de klas benoemd door de juf of meester? Dan kunnen je kinderen die verantwoordelijkheid ook zelf nemen. Of je zegt het wel, ik zou deze strijd meer op structurele dingen voeren. Cadeautje voor juffendag is min of meer hetzelfde als cadeautje voor kinderfeestje; het staat op de planning. Verdeel dingen en als het 'zijn' taak is, dan regelt hij iets of zegt tegen de kinderen dat ze een tekening moeten maken voor de juf. Op een zeker moment gaan kinderen die verantwoordelijkheid ook zelf wel nemen. Zo lang er iemand is die dat allemaal regelt en nadraagt, hebben ze niet het gevoel zelf aan dingen te hoeven denken.
Je kunt ook proberen om jullie latten wat meer naar elkaar toe te krijgen. Bijvoorbeeld door te benoemen wat zijn gedrag met een ander doet. Kind geeft aan graag sport X te willen doen. Hij krijgt de taak om dat te regelen. Dan moet hij dat ook doen, anders voelt het voor kind alsof het niet belangrijk is. Maar als je niet afspreekt dat hij het moet regelen, gaat hij er vanuit dat jij dat doet, omdat je dat ook altijd doet.
Dus overleg over dingen die er gedaan of geregeld moeten worden en verdeel de taken. Zodat de vanzelfsprekendheid dat jij alles doet er bij hem uit slijt.
MamaE schreef op 19-10-2024 om 23:51:
En als er andere mensen jou op dingen aankijken als iets misgaat, kun je gewoon zeggen dat jullie hadden afgesproken dat je man dat zou regelen en dat ze maar tegen hem moeten gaan klagen.
Als die 'andere mensen' onze kinderen zijn dan vind ik dat wel heel lastig. Of de ouders van Pietje de traktatie die kind mee heeft mooi vinden boeit me niet, maar als de kinderen er de dupe van worden en dan zeggen 'klaag maar bij je vader' vind ik niet zo makkelijk.
En ja, traktaties zijn maar 1x per jaar. Maar het is en-en-en-en-en, al die verschillende dingen die komen kijken. En dat keer 3 kinderen. De een heeft eigenlijk fysiotherapie nodig en dat moet geregeld worden, de ander moet een lege keukenrol mee naar school, de derde z'n schooltas is kapot, de eerste vindt bepaalde dingen op school lastig, van de ander zijn de schoenen te klein, de derde komt sociaal niet zo lekker mee en zo zijn er wekelijks tig dingen.
Nicole123 schreef op 20-10-2024 om 00:07:
[..]
Als die 'andere mensen' onze kinderen zijn dan vind ik dat wel heel lastig. Of de ouders van Pietje de traktatie die kind mee heeft mooi vinden boeit me niet, maar als de kinderen er de dupe van worden en dan zeggen 'klaag maar bij je vader' vind ik niet zo makkelijk.
En ja, traktaties zijn maar 1x per jaar. Maar het is en-en-en-en-en, al die verschillende dingen die komen kijken. En dat keer 3 kinderen. De een heeft eigenlijk fysiotherapie nodig en dat moet geregeld worden, de ander moet een lege keukenrol mee naar school, de derde z'n schooltas is kapot, de eerste vindt bepaalde dingen op school lastig, van de ander zijn de schoenen te klein, de derde komt sociaal niet zo lekker mee en zo zijn er wekelijks tig dingen.
Ja, dat snap ik. Ik bedoelde met commentaar van anderen inderdaad buitenstaanders. De eerder in dit topic genoemde 'vrouwen die andere vrouwen de maat nemen'.
Het is, zeker met drie kinderen, vast een boel dat geregeld moet worden. Maar waar het mee begint is loskomen van de vanzelfsprekendheid dat jij alles moet regelen of het initiatief moet nemen.
Nicole123 schreef op 20-10-2024 om 00:07:
[..]
En ja, traktaties zijn maar 1x per jaar. Maar het is en-en-en-en-en, al die verschillende dingen die komen kijken. En dat keer 3 kinderen. De een heeft eigenlijk fysiotherapie nodig en dat moet geregeld worden, de ander moet een lege keukenrol mee naar school, de derde z'n schooltas is kapot, de eerste vindt bepaalde dingen op school lastig, van de ander zijn de schoenen te klein, de derde komt sociaal niet zo lekker mee en zo zijn er wekelijks tig dingen.
Gaan ze nooit naar hun vader met dingen als de keukenrol of een kapotte tas?
Ik moet zeggen dat dat soort dingen meestal pas ter sprake kwamen als we op het punt stonden om 's morgens naar school te gaan en ik bracht ze altijd weg, dus dan kwam het bij mij, maar bij uitzondering dachten ze er ook wel eens na school aan en dan kwam het bij de ouder die het dichtst bij was.
Dat laatste is nu ook nog. Als er eentje aan iets denkt als hij beneden is, komt hij bij mij omdat ik beneden werk, als hij op zolder ergens aan denkt, gaat hij maar 1 trap af en komt hij bij mijn man, want die werkt boven. Je investeert toch meer betrokkenheid in een direct probleem of mededeling, dan in een zaak die al afgerond en geregeld is als hij wordt gecommuniceerd.
Nicole123 schreef op 20-10-2024 om 00:07:
[..]
Als die 'andere mensen' onze kinderen zijn dan vind ik dat wel heel lastig. Of de ouders van Pietje de traktatie die kind mee heeft mooi vinden boeit me niet, maar als de kinderen er de dupe van worden en dan zeggen 'klaag maar bij je vader' vind ik niet zo makkelijk.
En ja, traktaties zijn maar 1x per jaar. Maar het is en-en-en-en-en, al die verschillende dingen die komen kijken. En dat keer 3 kinderen. De een heeft eigenlijk fysiotherapie nodig en dat moet geregeld worden, de ander moet een lege keukenrol mee naar school, de derde z'n schooltas is kapot, de eerste vindt bepaalde dingen op school lastig, van de ander zijn de schoenen te klein, de derde komt sociaal niet zo lekker mee en zo zijn er wekelijks tig dingen.
Als je de taken verdeeld hoef je niet alles zelf te doen. Bespreek met elkaar wie wat doet. En daar kun je de kinderen ook bij betrekken vanaf een jaar of 4 / 5. Bij bv de traktatie als je hebt afgesproken dat man dit gaat doen; bv aan tafel vragen wat kind zelf in gedachte had om te trakteren. Ahh kind wil bakjes popcorn met wiebeloogjes want het moet op een monster lijken. Nou dat is prima te doen. Suc6 man. Mocht man daar een spontane paniekaanval van krijgen, kun je de tip geven dat hij even op de website van de hema moet kijken. Maar laat het los. Man moet ook maar leren hoe iets moet of waar je iets koopt. En als hij dat niet wil kan hij dat zelf aan kind uitleggen maar dat doet hij niet want ook hij wil geen verdrietig kind. Kind moet ook leren aan die keukenrol te denken of aan de tekening voor de juf, een reminder geven prima maar niet alles managen.Vraag aan kind wat voor rugtas het wil en bestel bij B, 5 minuten werk. Of ga 6 winkels af en accepteer dat het veel werk is. Probeer tot een systeem te komen om zaken eerlijk te verdelen en vraag je af of die lat zo hoog moet zijn.
Nicole123 schreef op 19-10-2024 om 23:55:
[..]
Ja, ik denk dat daarin bij ons nog wel winst te behalen valt. Vroeger deden we dit meer, nu is het een soort routine geworden dat ik de kinderdingen wel regel, of de communicatie daarover begin. Zoiets kan dan als snel ook aanvoelen voor een of beide partners als een van de twee die hoofdverantwoordelijke is en delegeert of zeurt. Iets als een wekelijks overlegmoment of een keer taken echt verdelen zou hiervoor al helpen denk ik. Wat daarin wel een punt blijft denk ik dat wat betreft de kinderen mijn lat redelijk hoog ligt en die van mijn man vrij laag. Als bijvoorbeeld een van de kinderen niet op een sport zit (terwijl kind dat wel wil) omdat wij daar domweg geen actie voor ondernemen vindt hij dat geen punt, ik wel. Als onze kinderen op juffendag niet iets van een cadeautje of tekening mee hebben naar school en je ziet de rest van de klas wel iets bij zich hebben, of ze mogen verkleed op school komen en wij zijn dat vergeten te vertellen aan de kinderen, dan glijdt dat bij hem zo af, ik voel me er lullig onder. Dat maakt het lastiger om het gewoon te verdelen, want voor mij is zo'n 'domein school' veel meer werk dan als hij het zou doen en als hij het doet dan loop ik me soms op te vreten of voelt hij alsof hij het nooit goed kan doen. Maar ook dat is denk ik deels een kwestie van communicatie: hoe kom je elkaar tegemoet wat betreft die lat en hoe verdeel je zaken zo dat het naar wens van beiden is.
Als je iets afspreek is het wel de bedoeling dat het gebeurd. Maar dat man het anders doet moet je dan wel los kunnen laten. Als je telkens je ermee bemoeit of je afkeuring laat blijken motiveert dat niet bij de ander het nogmaals te doen. Jij zou dat zelf ook niet leuk vinden als het zo zou gaan.
Brengt jouw man de kinderen weleens naar school? Dan ervaart hij ook zelf hoe lullig het is voor kind om als enige geen cadeautje bij zich te hebben. Komt hijdaar door zijn werktijden bijna nooit dat leeft het wellicht ook minder maar hoort zijn aandeel er ook bij. Maar het is ook handig om je kinderen hier ook een stukje verantwoordelijkheid in te geven dat ze er ook aan denken en meehelpen met bepaalde dingen.
Huishoudelijke taken zou ik bespreken en een vaste verdeling in maken naar ieders tevredenheid zodat je er niet wekelijks over hoeft te hebben ( uitzonderingen daargelaten). Desnoods maken jullie samen een A4tje en hang en ergens op. Bekijk watvoor jullie werkt.
Valeria schreef op 20-10-2024 om 07:44:
[..]
Gaan ze nooit naar hun vader met dingen als de keukenrol of een kapotte tas?
Ik moet zeggen dat dat soort dingen meestal pas ter sprake kwamen als we op het punt stonden om 's morgens naar school te gaan en ik bracht ze altijd weg, dus dan kwam het bij mij, maar bij uitzondering dachten ze er ook wel eens na school aan en dan kwam het bij de ouder die het dichtst bij was.
Dat laatste is nu ook nog. Als er eentje aan iets denkt als hij beneden is, komt hij bij mij omdat ik beneden werk, als hij op zolder ergens aan denkt, gaat hij maar 1 trap af en komt hij bij mijn man, want die werkt boven. Je investeert toch meer betrokkenheid in een direct probleem of mededeling, dan in een zaak die al afgerond en geregeld is als hij wordt gecommuniceerd.
Nee, met dat soort dingen komen ze altijd bij mij. Ook als mijn man op dat moment beschikbaarder is. Vorige week nog had mijn man zijn dag dat hij de zorg voor de kinderen heeft en was beneden, op zijn laptop met zijn werk bezig. Ik was boven op zolder thuis aan het werken. Mijn zoon kwam naar boven, naar mij, om te vragen of ik zijn huiswerk wilde overhoren. Ik zei: "Ga maar naar papa." Hij antwoordde: "Maar papa is aan het werk." Mijn antwoord: "Het is mijn werkdag, papa is er vandaag om je te helpen." en ik heb naar beneden geroepen naar man of hij zoon wilde overhoren. Maar zoon wilde per se niet door papa geholpen worden en ging jammeren dat hij dan wel stopte met huiswerk leren en het 's avonds wel zou doen, als ik weer beschikbaar was, en ging de rest van de middag op z'n telefoon hangen.
Gingergirl schreef op 20-10-2024 om 09:06:
[..]
Als je de taken verdeeld hoef je niet alles zelf te doen. Bespreek met elkaar wie wat doet. En daar kun je de kinderen ook bij betrekken vanaf een jaar of 4 / 5. Bij bv de traktatie als je hebt afgesproken dat man dit gaat doen; bv aan tafel vragen wat kind zelf in gedachte had om te trakteren.
En dan ligt die 3e shift daarin dus toch nog voor een flink deel bij mij. Als ik het initiatief moet nemen om aan tafel te vragen wat kind wil trakteren, als ik mijn man moet vertellen waar hij bepaalde dingen kan kopen. Dan heb ik nog steeds de managersrol en hij de uitvoerdersrol.
Gingergirl schreef op 20-10-2024 om 09:24:
[..]
Brengt jouw man de kinderen weleens naar school? Dan ervaart hij ook zelf hoe lullig het is voor kind om als enige geen cadeautje bij zich te hebben.
Ja, meestal brengt hij. En hij zit er dus helaas helemaal niet mee als andere kinderen allemaal met een cadeautje voor de juf aankomen en onze kinderen niet. Het is grotendeels ook gewoon een kwestie van prioriteiten en focus volgens mij. Zijn prioriteit en focus ligt in eerste instantie bij zijn werk, die van mij meer bij het welzijn van de kinderen. Voor mij staan de kinderen op 1 en werk op 2, voor hem andersom. Het maatschappelijke verwachtingspatroon speelt daar volgens mij een flinke rol in.
Nicole123 schreef op 20-10-2024 om 11:47:
[..]
Ja, meestal brengt hij. En hij zit er dus helaas helemaal niet mee als andere kinderen allemaal met een cadeautje voor de juf aankomen en onze kinderen niet. Het is grotendeels ook gewoon een kwestie van prioriteiten en focus volgens mij. Zijn prioriteit en focus ligt in eerste instantie bij zijn werk, die van mij meer bij het welzijn van de kinderen. Voor mij staan de kinderen op 1 en werk op 2, voor hem andersom. Het maatschappelijke verwachtingspatroon speelt daar volgens mij een flinke rol in.
Waarom wilde hij een derde kind? Of tweede, zelfs?
Nicole123 schreef op 20-10-2024 om 11:41:
[..]
En dan ligt die 3e shift daarin dus toch nog voor een flink deel bij mij. Als ik het initiatief moet nemen om aan tafel te vragen wat kind wil trakteren, als ik mijn man moet vertellen waar hij bepaalde dingen kan kopen. Dan heb ik nog steeds de managersrol en hij de uitvoerdersrol.
Ik vind het woord " 3e shift" altijd wat overdreven. De fase dat je kinderen zelf niets kunnen regelen, is zo kort.
