Was het maar altijd 'de jaren 80'.

Nicole123 schreef op 15-02-2024 om 21:26:

[..]

Het is inderdaad geen wedstrijdje tussen toen en nu. Veel dingen, zoals bijv muziek, zijn ook gewoon een kwestie van smaak. Ook is het beeld natuurlijk vertekend doordat we nu volwassen zijn en toen kind/jongere. Terugverlangen naar de jaren '80 is voor veel mensen volgens mij ook gewoon weer graag kind willen zijn, niet al die verantwoordelijkheid hebben en de naïviteit terug. Dat de wereld nog mooi en fijn is, in je kinderogen, al dreigde er een kernoorlog destijds. Maar roepen dat tegenwoordig alle kinderen maar een ASS of ADHD etiketje hebben, alsof het aanstellers zijn, en dat het beter was toen die kinderen nog geen begrip en hulp kregen, dat valt voor mij niet onder weemoedig terugverlangen.

Nou ik geloof niet dat met zo'n opmerking bedoeld wordt dat het aanstellers zijn hoor. Maar meer zoiets als: "mogen kinderen ook nog gewoon kind zijn met al hun verschillende karaktereigenschappen en gedragingen, of moet er meteen een etiketje op" . Ik heb dat zelf ook een tijdje gevonden maar ben daar van teruggekomen. 

De juffen hebben een hele labelwriter leeg geprint op onze zoon, maar het goede etiketje werd door hen niet gevonden.

Overigens vind ik de doorgeslagen medicalisering van kinderen absurd. Kinderen van zes jaar worden aan de speed ritalin gezet omdat juffen ze te druk vinden. Medicalisering moet de allerlaatste stap zijn, niet de eerste.

https://www.rug.nl/news/2020/02/we-zitten-vast-in-het-stoornisdenken

https://nieuws.nl/algemeen/20171118/psycholoog-laura-batstra-adhd-hersenstoornis-is-is-gebakken-lucht/

Poezenmeisje schreef op 16-02-2024 om 08:10:

De juffen hebben een hele labelwriter leeg geprint op onze zoon, maar het goede etiketje werd door hen niet gevonden.

Overigens vind ik de doorgeslagen medicalisering van kinderen absurd. Kinderen van zes jaar worden aan de speed ritalin gezet omdat juffen ze te druk vinden. Medicalisering moet de allerlaatste stap zijn, niet de eerste.

https://www.rug.nl/news/2020/02/we-zitten-vast-in-het-stoornisdenken

https://nieuws.nl/algemeen/20171118/psycholoog-laura-batstra-adhd-hersenstoornis-is-is-gebakken-lucht/

Dat moeten juffen ook niet doen. Daar zijn professionals voor. Waarom laat je dat toe? Verder eens met Nicole123 hierboven.

Poezenmeisje schreef op 16-02-2024 om 08:10:

De juffen hebben een hele labelwriter leeg geprint op onze zoon, maar het goede etiketje werd door hen niet gevonden.

Overigens vind ik de doorgeslagen medicalisering van kinderen absurd. Kinderen van zes jaar worden aan de speed ritalin gezet omdat juffen ze te druk vinden. Medicalisering moet de allerlaatste stap zijn, niet de eerste.

https://www.rug.nl/news/2020/02/we-zitten-vast-in-het-stoornisdenken

https://nieuws.nl/algemeen/20171118/psycholoog-laura-batstra-adhd-hersenstoornis-is-is-gebakken-lucht/

Het bij de minste gedragingen direct om diagnoses vragen of daarmee strooien en direct aan de medicijnen herken ik helemaal niet. Dat bij jouw kind geen juist etiketje werd gevonden (wat helemaal de taak van de juffen niet is, dat ben ik grondig met je eens) laat toch ook zien dat het niet altijd zo makkelijk is, dat het beeld van ‘ADHD erop, ritalin erin en klaar!’ een veel te simplistische karikatuur is? En heb je het ook niet eigenlijk over een jaar of 10 tot 20 geleden in plaats van over nu? Ik weet niet wanneer dit met jouw kind aan de hand was, maar vrij snel naar de ritalin grijpen was volgens mij meer iets van de jaren 2000-2015 en nam daarna weer af, zie https://nos.nl/op3/artikel/2268765-forse-daling-in-gebruik-van-adhd-medicijn-ritalin

Ouders in mijn omgeving zijn juist heel terughoudend met kinderen laten testen en diagnosticeren. De kinderpsychologen die ik ken geven ook aan dat het zeker bij jonge kinderen (onder de 12) echt overduidelijk moet zijn voor ze een diagnose als ASS stellen en bij twijfel dat nog niet doen. ASS wordt tegenwoordig ook gezien als een breed spectrum in plaats van de ‘hokjes’ autisme, asperger en PDD-NOS. Maar er zijn wel degelijk kinderen die het hebben en waarvan het fijn is dat ze begrip en hulp krijgen in plaats van alleen maar raar of vervelend gevonden worden. Ik ken kinderen met ADHD, die lang niet allemaal aan de medicijnen zitten, maar baat hebben bij hulp en de paar die wel medicijnen hebben zijn daar heel blij mee en ervaren eindelijk weer wat rust in hun hoofd. Als jouw kind geen ADHD of ASS bleek te hebben betekent dat niet dat je dat kunt projecteren op alle andere kinderen en dat als die wel zo’n diagnose of een medicijn krijgen het dus wel zal liggen aan een juf die niks kan hebben, ouders die zo nodig een labeltje willen of psychologen die maar met labels rondstrooien.

Poezenmeisje schreef op 16-02-2024 om 08:10:

De juffen hebben een hele labelwriter leeg geprint op onze zoon, maar het goede etiketje werd door hen niet gevonden.

Overigens vind ik de doorgeslagen medicalisering van kinderen absurd. Kinderen van zes jaar worden aan de speed ritalin gezet omdat juffen ze te druk vinden. Medicalisering moet de allerlaatste stap zijn, niet de eerste.

https://www.rug.nl/news/2020/02/we-zitten-vast-in-het-stoornisdenken

https://nieuws.nl/algemeen/20171118/psycholoog-laura-batstra-adhd-hersenstoornis-is-is-gebakken-lucht/

En op welke waarneming baseer je dat medicalisering tegenwoordig de eerste stap is?? Ik heb dat namelijk nog nooit gehoord/gezien/meegemaakt, in de hele wijde omgeving niet. En juffen die een labelwriter leegprinten vind ik ook nogal een overdreven beeld.

Ik vind persoonlijk dat je met je post een enorm grote groep mensen wegzet als incompetent en makkelijk. De medici, leerkrachten, ouders, die zijn er echt niet allemaal alleen maar op uit om etiketjes te plakken. Die worstelen met het ontdekken van de handleiding van een kind, en proberen het voor het kind zelf zo goed mogelijk aan te pakken. En ja, daar kan soms medicatie bij horen. Vaak is dat een zegen. Komen kinderen eindelijk aan leren toe, hebben ze eindelijk rust in dat overvolle bolletje. Hebben ze geen woedeaanvallen meer omdat ze zo gefrustreerd zijn. Omdat ze niet mee kunnen komen met de rest, steeds tegen hun eigen grenzen aan lopen, weten dat ze iets wel kunnen maar dat het steeds misloopt omdat ze niet gefocust kunnen blijven, niet aan een klusje kunnen beginnen omdat er geen drempel maar een berg is, doorlopend dingen vergeten. Die frustratie, die gun je echt niemand. Het is als gevangen zitten in je eigen hoofd. Je bent zelf je ergste vijand. Godzijdank ís er medicatie!

En ik vind het echt not done om die medicatie dan hier ook nog eens te labelen als speed. Over etiketjes plakken gesproken...

MamaE schreef op 07-02-2024 om 10:12:

Vaak romantiseer je de mooie periodes en dingen uit het verleden en de minder fijne dingen verdruk je een beetje naar de achtergrond. Net als dat mijn ouders nu heel melancholisch terugkijken op de tijd dat mijn zus en ik kind waren. Ze herinneren zich vooral de leuke momenten en de dingen die we als gezin deden. Heel mooi en waardevol allemaal, maar we waren natuurlijk ook wel eens vervelend of brutaal, in een slechte bui, simpelweg niet te hebben of er was gedoe. En natuurlijk hadden ze ook regelmatig zorgen, vooral over mij, die ze met niemand konden delen want 'dan zou iedereen denken dat hun kind gek was of zij slechte ouders'.

Onze massale beeldschermverslaving en de constante zoektocht naar nieuws en prikkels vind ik ook niet zo best. Tegelijkertijd zijn telefoons ook handig. We zijn er wellicht wel wat in doorgeslagen. Want makkelijk contact kunnen leggen, maakt de communicatie niet per se beter en ook niet alles hoeft de hele tijd met iedereen gedeeld te worden.
Breinvervuiling noem ik dat, wanneer ik heel de dag van iedereen in mijn omgeving hoor of zie wat ze aan het doen zijn, waar ze zijn, met wie, etc.
Uiteraard kun je daarin zelf keuzes maken, maar vooral voor kinderen en jongeren bestaat er toch iets wat ik 'tirannie van de meerderheid' noem.

Ik werd geboren begin jaren tachtig. De jaren 80 en 90 waren mijn jeugd. Dat was best een mooie tijd, maar er waren ook mindere dingen. Overal werd gerookt (nou ja, de leraar rookte niet meer in de klas), als school te makkelijk was had je pech en als school te moeilijk was net zo zeer. Als je sociaal niet mee kon komen, dan lag dat vooral aan jou. 'Rare' kinderen 'mocht' je pesten en buitensluiten, die 'vroegen' er om, dat was eigenlijk wel een beetje logisch. Moest je je maar aanpassen en 'normaal doen'.

Vooral dit ja. 

Stom voorbeeld misschien, maar in mijn tienerjaren, was ik compleet verknocht aan een spel genoemd World of Warcraft. Elke 2 jaar kwam daar een uitbreiding voor. van 2004 tot 2010 heb ik dagenlang in dit spel gezeten. Nog steeds komt er elke 2 jaar een uitbreiding uit. Het bestaat nog steeds. En toch, na 2010 ( mijn begin 20er jaren) was de lol er af. Dat werd toegeschreven aan bepaalde veranderingen. Het zou niet het origineel meer zijn.

Jarenlang is er een beweging geweest die geprobeerd heeft de game van 2004 tot 2010 opnieuw uit te brengen. Dat is uiteindelijk, ik meen, in augustus 2019 gebeurd. Man, wat was ik blij. Weet je hoeveel ik het uiteindelijk gespeeld heb? Ik gok dat ik de 10 uur niet gehaald heb. 

Hoewel ik die tijd destijds als een fantastische tijd heb beleefd, bleek dat het toch vooral de omstandigheden destijds waren die er voor zorgden dat ik er zo van kon genieten, en niet zo zeer het spel an sich. Het kon me niet meer pakken.

Sommige herinneringen moeten vooral herinneringen blijven. Ik vond de eerste keer Disneyland een stuk leuker dan de 2e keer. 

Nostalgie is leuk, maar moet nostalgie blijven. Voor mij is een SNES nostalgie bijvoorbeeld, die heb ik nog steeds. Maar langer dan 30 minuten kan ik daar niet meer op spelen. Het hoorde bij de tijdsgeest toen, het heeft nu niet echt een plek meer in onze maatschappij bij wijze van. 

Nicole123 schreef op 16-02-2024 om 09:00:

[..]

Als je zo denkt over ASS en ADHD dan vind je toch die ouders blijkbaar aanstellers, dat ze hun kind laten onderzoeken en dat het kind dan een diagnose krijgt? Want het is gewoon maar een kind met zijn of haar gedragingen? Ik vind dat zo makkelijk roepen, over kinderen die je nauwelijks kent. Je weet niet hoeveel last een kind heeft, wat er zich allemaal achter de voordeur afspeelt. Ik vind het daarom nogal ongepast als mensen het als stuurman aan wal beter menen te weten dan ouders en professionals. Bij medische aandoeningen wordt toch ook niet geroepen ‘Ach, al die kinderen hebben tegenwoordig maar astma en koemelkallergie, laten we teruggaan naar de jaren ‘80 toen we daar nog niet zo’n drama van maakten en die kinderen nog zonder puffers stikbenauwd waren en met buikpijn rondliepen omdat niemand hun allergie doorhad.’ (Of dat wordt ook geroepen, nog erger.)

Daarom ben ik er ook van teruggekomen. Maar er wordt óók snel geroepen dat een kind een adhd-ertje is zonder dat er een arts aan te pas gekomen is. Gewoon omdat een kind wat drukker of moeilijker is in de omgang dan gemiddeld. Ik denk dat dit meer wordt bedoeld. Maar goed, dat is mijn gedachtengang.

EmmaT schreef op 16-02-2024 om 09:03:

[..]

Dat moeten juffen ook niet doen. Daar zijn professionals voor. Waarom laat je dat toe? Verder eens met Nicole123 hierboven.

Dat hebben we niet 'toegelaten'. Dat zijn hun bevindingen. 

Wat we wel hebben gedaan is met hem naar een goed aangeschreven staande, gespecialiseerde, vrijgevestigde psycholoog gaan, mede dankzij het zusterforum.

Deze vrouw is met tussenpozen jarenlang onze steun en toeverlaat geweest. Zoveel verbetering gezien, alleen al door een klas over te slaan.

Poezenmeisje schreef op 16-02-2024 om 08:10:

De juffen hebben een hele labelwriter leeg geprint op onze zoon, maar het goede etiketje werd door hen niet gevonden.

Overigens vind ik de doorgeslagen medicalisering van kinderen absurd. Kinderen van zes jaar worden aan de speed ritalin gezet omdat juffen ze te druk vinden. Medicalisering moet de allerlaatste stap zijn, niet de eerste.

https://www.rug.nl/news/2020/02/we-zitten-vast-in-het-stoornisdenken

https://nieuws.nl/algemeen/20171118/psycholoog-laura-batstra-adhd-hersenstoornis-is-is-gebakken-lucht/

Dat dus ook inderdaad.

Ik zie hier vooral voorbeelden van blijkbaar een aantal incapabele juffen, wiens aanpak voor het gemak even geprojecteerd wordt op de hele rest van de samenleving. Juffen moeten zich niet bezighouden met diagnoses en bij een kleurenblind kind een alternatief bieden tijdens zo’n zinsontledingsles: streepjes en stippeltjes laten zetten ofzo ipv kleuren gebruiken. 

Poezenmeisje schreef op 16-02-2024 om 10:00:

[..]

Dat hebben we niet 'toegelaten'. Dat zijn hun bevindingen.

Wat we wel hebben gedaan is met hem naar een goed aangeschreven staande, gespecialiseerde, vrijgevestigde psycholoog gaan, mede dankzij het zusterforum.

Deze vrouw is met tussenpozen jarenlang onze steun en toeverlaat geweest. Zoveel verbetering gezien, alleen al door een klas over te slaan.

Een psycholoog die er dus blijkbaar niet direct een labeltje op plakte en medicijnen in gooide, dus je ontkracht je eigen stelling. En in de jaren ‘80 gingen kinderen met dit soort problematiek dus helemaal niet naar een psycholoog die ze hielp en met oplossingen kwam, dan werd zo’n kind vooral bestraft of trok zich ongelukkig terug.

Herfstappeltaart schreef op 16-02-2024 om 10:00:

[..]

Dat dus ook inderdaad.

Je bent ervan teruggekomen zeg je eerst, maar je beaamt hier wel dat elke een beetje drukke 6-jarige meteen ritalin door z’n strot gedouwd zou krijgen? Op welke bronnen baseer je je dan? Zie het nieuwsbericht dat ik aanhaal, dat sinds 2015 de hoeveelheid ADHD diagnoses en voorgeschreven ritalin weer flink daalt.

Nicole123 schreef op 16-02-2024 om 10:03:

Ik zie hier vooral voorbeelden van blijkbaar een aantal incapabele juffen, wiens aanpak voor het gemak even geprojecteerd wordt op de hele rest van de samenleving. Juffen moeten zich niet bezighouden met diagnoses en bij een kleurenblind kind een alternatief bieden tijdens zo’n zinsontledingsles: streepjes en stippeltjes laten zetten ofzo ipv kleuren gebruiken.

Ik veroordeel de juf niet hoor, we zijn met school samen gewoon 7 jaar op zoek geweest naar manieren om het voor beide kanten werkbaar te maken. Juf Suf was nieuw op school toen ze met het "briljante" idee van gemerkte potloden kwam,  zodat zoon mee kon in het normale stramien van alle leerlingen, dat hij geen uitzondering meer was in de klas. De gedachte daarachter snapte ik, zoon lag (door zijn aanpassingen en kinderen die dat niet snapten) niet lekker in de groep.

Het was gewoon zonde dat ze 5 jaar geploeter van haar collega's,  mijn kind en ons overboord wilde gooien om zoon meer in de groep te laten passen, ten koste van zijn ontwikkeling.

Edit: zoon is inmiddels 19 en weet zich prima staande te houden met trucjes om dingen beter te zien en vraagt hulp als hij dat nodig heeft. 

Van de week keek ik in mijn studieboeken die nog in de boekenkast staan. Midden jaren 80. Nog steeds veel zwart wit en ook afbeeldingen in zwart wit. Net als voor mijn vader in de jaren 50 was kleurenblind zijn in de jaren 80 nog geen handicap waardoor je niet kon leren/studeren.  En nu vraagt het wel in een diagnose.