Poes inslapen, zoontje mee?
hallo,
Onze poes is 11 jaar en al 2 jaar erg ziek. Helaas is ze inmiddels dusdanig achteruit gegaan dat we voor vanmiddag een afspraak hebben gemaakt haar in te laten slapen.
We hebben een zoontje van 5 jaar, die nu op school is. Hij weet wel dat het niet heel goed gaat met haar, maar nog niet dat we haar vandaag moeten laten gaan. We hebben die beslissing moeten maken toen hij al op school was.
Hoe moeten we hier mee omgaan voor hem? Hoe vertel ik hem wat er straks gaat gebeuren? Kan ik nog iets doen om het voor hem begrijpelijk te maken?
Hij is al weken erg bezig met "dood" en stelt allemaal vragen erover (niet over de poes, maar algemeen).
Is het slim om hem mee te nemen naar de dierenarts? En ook om nog even gedag te zeggen na het inslapen?
Ik vind het erg lastig. Dit is ook mijn eerste keer dat ik een huisdier verlies. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt, en al helemaal niet voor een klein mannetje van 5 jaar.
En hoe moet het dan straks met alle sinterklaas vieringen.. Kan hij daar nog wel van genieten? 
kapow schreef op 29-11-2024 om 23:25:
[..]
Die iemand was ik. En meerdere keren meegemaakt dat andere huisdieren “afscheid” namen.
Wat lief!!!💕
Goed dat je dit nog even zegt, elke ervaring is inderdaad natuurlijk anders
Een huisdier verliezen is altijd zo verdrietig. Wij hebben onze poes vorig jaar november in laten slapen. Ze was 18 jaar en al enige tijd ziek.
De kinderen hebben we wel verteld dat ze erg ziek was en niet meer lang te leven heeft. We hebben op een ochtend besloten dat het genoeg was en de dierenarts was 2 uur later bij ons thuis om haar in te laten slapen. De kinderen waren toen op school. We hebben haar thuis gelaten, zodat de kinderen afscheid van haar konden nemen. Daarna hebben we haar met elkaar begraven in onze tuin, naast de andere poes die een paar jaar eerder overleden was.
Ik was blij dat ze er niet bij waren, want het was toch wel een wat naar gezicht en zelf was ik er erg verdrietig van. Ik ben blij dat toen de kinderen weer thuis waren, ikzelf ook weer rustig was. Ik denk dat het te veel indruk op hem gemaakt zou hebben.
Vooral de jongste heeft het erg moeilijk gehad. Ik heb voor iedereen een fotolijstje besteld en een paar foto's laten afdrukken. Dus de kinderen hebben op hun kamer een fotolijstje en ze staat ook in de woonkamer. De jongste (7) is nu een jaar later nog steeds wel eens bezig met haar overlijden. Neemt haar foto soms mee naar beneden en zet haar naast hem op de bank. Hij mist haar heel erg. Opeens verdrietig. Niet meer zo vaak als voorheen gelukkig.
De kinderen willen graag een andere poes. Ik ben er nog niet aan toe. Een jaar later rouw ik nog steeds om haar verlies. Ze was echt mijn poesje, 15 jaar bij mij geweest. Ze was perfect en in mijn hart is er nog geen plek voor een andere poes. Op een dag komt dit vast, maar ik heb toch wel gemerkt dat het verlies van een huisdier enorm veel impact kan hebben.
