Poes inslapen, zoontje mee?
hallo,
Onze poes is 11 jaar en al 2 jaar erg ziek. Helaas is ze inmiddels dusdanig achteruit gegaan dat we voor vanmiddag een afspraak hebben gemaakt haar in te laten slapen.
We hebben een zoontje van 5 jaar, die nu op school is. Hij weet wel dat het niet heel goed gaat met haar, maar nog niet dat we haar vandaag moeten laten gaan. We hebben die beslissing moeten maken toen hij al op school was.
Hoe moeten we hier mee omgaan voor hem? Hoe vertel ik hem wat er straks gaat gebeuren? Kan ik nog iets doen om het voor hem begrijpelijk te maken?
Hij is al weken erg bezig met "dood" en stelt allemaal vragen erover (niet over de poes, maar algemeen).
Is het slim om hem mee te nemen naar de dierenarts? En ook om nog even gedag te zeggen na het inslapen?
Ik vind het erg lastig. Dit is ook mijn eerste keer dat ik een huisdier verlies. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt, en al helemaal niet voor een klein mannetje van 5 jaar.
En hoe moet het dan straks met alle sinterklaas vieringen.. Kan hij daar nog wel van genieten? 
Ysenda schreef op 29-11-2024 om 11:24:
niet mee nemen, maar wel de poes mee naar huis nemen.
Samen een doosje versieren voor de poes en daarna samen naar de dierenarts/crematorium brengen.
Dan krijgt je zoon ook ruimte om afscheid te nemen en is poes niet zomaar ineens weg.
Sterkte, afscheid nemen is nooit fijn ook al weet je dat dit de juiste beslissing is.
Ja dit. Ook als je nog andere dieren hebt helpt het soms als ze even kunnen ruiken (ene dier wil dat wel, de ander niet).
Ook gezien het voor jou (TO) de eerste keer is.
Het kan zo heftig zijn dat je zoontje straks met z’n eigen verdriet daar staat en ook een huilende moeder.
Sterkte de komende tijd.
Ik zou je zoontje thuislaten, ik denk wel dat het goed is om er over te praten en hem vragen te laten stellen. Ik heb wel eens gelezen dat een kindje ruime tijd daarna in paniek raakte toen hij zelf ziekjes was, omdat hij dacht dat hij ook een spuitje zou krijgen, jonge kinderen kunnen dat verschil misschien niet altijd snappen.
Veel sterkte toegewenst!
Hier recent onze oudste kat laten inslapen. Beestje had nierfalen, maar nog wel onder controle. Daar kwam hartfalen bij. Zoon (6 jaar) heeft thuis op zijn eigen manier afscheid genomen. Hij moest gewoon naar school en vind hem nog te jong voor zo'n euthanasiemoment. De week ervoor was mijn schoonvader al met gillende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis, dus dat was allemaal al spanning genoeg.
Euthanasie is zoon dus niet bij geweest. Hij is wel meegeweest naar de dierenkliniek om de as op te halen. Thuis wilde hij graag zien wat er in die askoker zat, dus dat heb ik laten zien.
Een tip: wees voorzichtig met hoe je uitlegt wat er met de kat is gebeurd. Sommige kinderen durven niet meer te gaan slapen als ze horen dat de kat heel lang is gaan slapen.
Voor mij zou het ervan afhangen of ik zelf alleen was. Als ik samen met een andere volwassene zou zijn die evt. met kind naar de wachtkamer zou kunnen, zou kind mee mogen. Ik zou het dan wel eerst heel duidelijk vertellen. Als ik de enige ben en dat zou betekenen dat ik of niet mee kon met kind of bij het dier weg moest, zou ik het niet doen.
Heb vorig jaar december mijn kat laten inslapen en die raakte helemaal in paniek. Was heel naar om mee te maken, zou dat risico niet willen nemen met kind.
Bij ons was zoon 4 jaar toen oma vlak voor Sinterklaas overleed. Hij had zijn pantoffel nog gezet in het ziekenhuis bij haar bed. Daarna heeft hij ondanks het verdriet een hele leuke 5 december gehad.
Dezelfde zoon was 5 toen we onze hond moesten laten gaan. Vreselijk naar maar hij was wel mee naar de dierenarts die hem er ook echt bij heeft betrokken. Daarna hebben wij de hond zelf naar het dierencrematorium gebracht waar we ook weer heel goed zijn opgevangen. Vond het zelfs wat ver gaan. Hond ging met de mevrouw mee en wij moesten even wachten. Toen kwam ze ons halen en gingen we dus naar een ruimte waar het licht gedimd was, hond onder een dekentje in een mand lag,kaarsen links en rechts van de mand en er was zelfs echte uitvaart muziek. Mevrouw heeft zoon aan de hand genomen en ze hebben samen een plukje haar afgeknipt wat hij mee kreeg in een doosje. Zoon is nu 38 en kan zich er niets van herinneren.
Wat verdrietig, zeg.
Naast alle tips, zorg dat je het niet te groot maakt en kijkt hoe hij reageert. Hoe 'gewoner' jij er over doet, want het hoort tenslotte bij het leven, hoe beter het is. En dan bedoel ik niet dat je niet mag huilen ofzo, maar maak het niet te groot.
Sterkte.
Caroline80 schreef op 29-11-2024 om 11:38:
Ik zou hem thuis afscheid laten nemen voordat de poes dood is.
Zoontje zou ik zeker niet meenemen: zoals hier eerder wordt gezegd verloopt het vaak soepel, maar kan het ook heel akelig zijn.
En ik zou ook niet het overleden diertje mee naar huis nemen zoals iemand hier zegt, daar heeft niemand wat aan, ook andere huisdieren niet (dat “werkt” alleen als een huisdier thuis overlijdt waar eventuele andere dieren bij zijn. Ineens een dood diertje naar huis brengen helpt niet.
Overigens kan natuurlijk niemand zeggen of je kindje nog wel van Sinterklaas kan genieten.
Het lijkt me wel, het is een kind en kindjes kunnen snel omschakelen. Die gaan anders met verlies om. De dood van huisdiertjes is ook abstract: het ene moment kan een kind volledig overstuur zijn en huilen en vervolgens wil hij buitenspelen. Maar wij kennen jouw kindje niet en het hangt er denk ik ook vanaf hoe jij zelf reageert.
In ieder geval heel veel sterkte voor jou, want het is sowieso rot om een huisdier te verliezen 🌸💕
2 maanden geleden een kat in laten slapen en dat ging niet zoals ik had gedacht. De injectie met slaapmiddel ging wel, maar de tweede injectie ging recht z'n buik in. Vond ik erg naar om te zien. Het duurde rond de 15 minuten voor hij ging.
Loulou39 schreef op 29-11-2024 om 22:06:
[..]
Zoontje zou ik zeker niet meenemen: zoals hier eerder wordt gezegd verloopt het vaak soepel, maar kan het ook heel akelig zijn.
En ik zou ook niet het overleden diertje mee naar huis nemen zoals iemand hier zegt, daar heeft niemand wat aan, ook andere huisdieren niet (dat “werkt” alleen als een huisdier thuis overlijdt waar eventuele andere dieren bij zijn. Ineens een dood diertje naar huis brengen helpt niet.
Overigens kan natuurlijk niemand zeggen of je kindje nog wel van Sinterklaas kan genieten.
Het lijkt me wel, het is een kind en kindjes kunnen snel omschakelen. Die gaan anders met verlies om. De dood van huisdiertjes is ook abstract: het ene moment kan een kind volledig overstuur zijn en huilen en vervolgens wil hij buitenspelen. Maar wij kennen jouw kindje niet en het hangt er denk ik ook vanaf hoe jij zelf reageert.
In ieder geval heel veel sterkte voor jou, want het is sowieso rot om een huisdier te verliezen 🌸💕
Die iemand was ik. En meerdere keren meegemaakt dat andere huisdieren “afscheid” namen.
Van meerdere ethologen gelijkaardige ervaringen gehoord, zonder stelligheden als alleen als dier thuis overlijdt.
Maar zoals ik ook al zei kan en mag elke ervaring anders zijn.
Bedankt allemaal, voor alle adviezen. Ik bedoelde met hem meenemen inderdaad om niet bij het prikje zelf te zijn, maar wel mee naar de dierenarts om afscheid te kunnen nemen en om eventueel achteraf nog te kijken als hij dat wou. Excuus, dat had ik niet goed uitgelegd.
Het inslapen is goed en rustig verlopen. Ik ben er bij geweest en zoontje en papa zaten in de wachtkamer tot het gedaan was. Hij wou graag achteraf nog even aaien en kijken bij haar.
Hij was enorm verdrietig en nu natuurlijk ook nog. Dat breekt mijn hart we hadden wat vachtje meegekregen om te bewaren, en dat wil hij nu heel de tijd uit het potje halen om aan te raken en te aaien. Zou het schadelijk kunnen zijn om dit gewoon toe te laten? Of is het oke als hij dat nodig heeft? Ik ben zo bang dat hij erin blijft vastzitten als hij elke dag als een ritueeltje haar vachtje wil vasthouden (hij ontwikkeld vaak wel snel bepaalde ritueeltjes waar hij dan niet meer zonder kan. Hij is een heel gevoelig jongetje). Maar ik wil ook geen nee zeggen als hij het nodig heeft natuurlijk. Hebben jullie hier nog advies voor?
Ik zou een kleine foto van poes in een lijstje doen, daar eventueel die haartjes bij en op zijn kamer zetten. Ik zou het ritueeltje toch proberen kort te houden en in tijd afbouwen. Wat afleiden en overgaan op iets vrolijks. Ritueeltjes kunnen troostend zijn maar op een gegeven moment een soort obsessie worden.
Ik zou er niet teveel poespas van maken. Morgen nog een keer de haartjes aaien en dan opruimen. Ervaring met 8 kinderen leert dat ze het snelst eroverheen zijn wanneer je er niet teveel mee bezig bent. Natuurlijk mogen ze het beestje missen maar ik zou zeker voorkomen dat het een ritueel wordt. Dus niet faciliteren. Laat hem maar op zijn initiatief erover praten. (En niet naar verwijzen met Sinterklaas). Kinderen zijn veel sneller weer bezig met de orde van de dag, en dan komt het soms nog weer even boven, en een paar minuten later zijn ze weer met hele andere dingen bezig.
Biancavd schreef op 30-11-2024 om 02:29:
Bedankt allemaal, voor alle adviezen. Ik bedoelde met hem meenemen inderdaad om niet bij het prikje zelf te zijn, maar wel mee naar de dierenarts om afscheid te kunnen nemen en om eventueel achteraf nog te kijken als hij dat wou. Excuus, dat had ik niet goed uitgelegd.
Het inslapen is goed en rustig verlopen. Ik ben er bij geweest en zoontje en papa zaten in de wachtkamer tot het gedaan was. Hij wou graag achteraf nog even aaien en kijken bij haar.
Hij was enorm verdrietig en nu natuurlijk ook nog. Dat breekt mijn hart
Je hebt vast nog wel ergens een mooie foto van poes wat je kunt laten zien als erom wordt gevraagd. Vachtje zou ik snel buiten beeld zetten en dan wegdoen.
Om.deze reden hebben wij nooit zulke restjes of as van dier thuis gehad. Het vertraagt het proces van afsluiten. En je moet het 'dier dan alsnog 'weggooien'.
Wij hebben allebei onze katten na het inslapen mee naar huis genomen. Onze zoon was al wat ouder en vond het fijn om het diertje nog even te zien en afscheid te nemen. Voor mijzelf voelde het ook beter; zo ging het allemaal wat minder abrupt.
Thuis heeft mijn zoon een gat van een meter diep gegraven in de tuin en daar hebben we de kat, gewikkeld in een kussensloopje, in gelegd. Een paar jaar later hebben we hetzelfde gedaan met onze andere kat.
Het voelde compleet op deze manier, veel beter dan ze achter te laten bij de dierenarts. Daar zouden ze anders in de destructie terechtkomen (tenzij we voor cremeren hadden gekozen, maar dat wilden we niet).
