Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Ik ben nooit uitgevaren tegen mijn kind, wel eens de kamer uitgelopen omdat ik het niet meer trok en dat vond hij dan al heel erg.
Twee dingen: 1 mijn kind was heel gevoelig en merkte mijn irritatie of vermoeidheid ook onmiddellijk. Dus hoewel ik het kind spaarde, ging het soms toch op zijn tenen lopen. Ik heb me later wel eens afgevraagd of gewoon (niet beschadigend) je emotie er uit gooien en het daarna goed maken niet beter was geweest.
2 Ik kan met vriendinnen wel op een punt komen dat ik ineens heel boos word. Dan zeg ik geen onredelijke dingen maar geef juist een vlijmscherpe analyse van wat ik abject aan hen vind en hoe zij ego-technisch in elkaar zitten. Ik ben er niet trots op. Het komt vaak omdat ik te veel dingen heb gepikt, zij over mijn grenzen zijn gegaan, irritaties zijn opgelopen. Ik probeer de situatie te analyseren voor mijzelf, mijzelf te verbeteren om zo dit gedrag van mijzelf in de toekomst te voorkomen. En kan zeggen, ik ga vooruit, geef eerder mijn grenzen aan etc, zodat het niet meer oploopt. Misschien een idee om ook te doen (evt met hulp) als het stof wat gezakt is?
Voor nu: sterke
To ik wil je even een hart onder de riem steken en een compliment dat je meteen inziet dat het niet goed is geweest. Daarnaast zou ik straks gaan zitten met je dochter en vragen hoe het gaat met haar en van daaruit het gesprek laten komen. Je bent ook maar een mens en iedereen maakt fouten en jij ziet het gelukkig meteen in. Wat ik een goede tip hier vind is wat eerder te beginnen met eten als je niet tegen tijdsdruk kunt. Wees ook niet te hard naar jezelf toe nu want je gaat zoals ik lees al door het stof. Hou je taai ❤️
Blijf er niet te lang in hangen vind ik geen goede houding. Natuurlijk verliest iedereen zijn geduld wel eens maar hier zijn hele kwetsende, ondermijnende dingen gezegd. Het is niet goed voor je zelfbeeld en veiligheidsgevoel om zoiets van je moeder te horen en al helemaal niet als er vervolgens een sfeer komt te hangen van 'vervelend, maar hoort erbij dus laten we het niet te groot maken en weer door!'
Ik vind het dus super TO, dat je hier serieus naar kijkt, hulp vraagt en openstaat voor de gevoelens van je dochter. Dat lijkt me de juiste weg 
Koralinde schreef op 14-08-2021 om 12:19:
Blijf er niet te lang in hangen vind ik geen goede houding. Natuurlijk verliest iedereen zijn geduld wel eens maar hier zijn hele kwetsende, ondermijnende dingen gezegd. Het is niet goed voor je zelfbeeld en veiligheidsgevoel om zoiets van je moeder te horen en al helemaal niet als er vervolgens een sfeer komt te hangen van 'vervelend, maar hoort erbij dus laten we het niet te groot maken en weer door!'
Ik vind het dus super TO, dat je hier serieus naar kijkt, hulp vraagt en openstaat voor de gevoelens van je dochter. Dat lijkt me de juiste weg
Eens. Dit vergeet ze nooit meer en dat is heel erg.
Tuurlijk hoeven we het hier niet meer tot in lengte van dagen over te hebben. Daar worden we beide niet gelukkig van denk ik. Maar ik wil het ook zeker niet af doen met 'kan gebeuren'. Ja, dat kan, en het is ook gebeurd. Maar het had niet gemogen en ik heb gevoel van veiligheid en waardigheid beschadigd. Ik zal er alles aan doen om dat te herstellen.
Ginevra schreef op 14-08-2021 om 11:18:
ik denk dat je straks twee wegen moet bewandelen bij je excuus.
het ene gaat over jou: het spijt je vreselijk, je meende het echt niet, je gaat praten met een andere volwassene om te zorgen dat het niet weer gebeurt, etc
Het andere gaat over haar: wat moet ze geschrokken zijn, dit was een nare ervaring voor haar, dit verdiende ze echt niet, zij is helemaal goed zoals ze is, je snapt dat het even duurt voordat ze zich weer op haar gemak voelt.
De reden dat ik dit zeg is dat je er alert op moet zijn dat een excuusgesprek niet alleen over jóu gaat, over hoe rot jij je erover voelt.
Deze reactie vind ik erg goed.
Ik ben de dochter van een moeder die wel eens zo tegen mij uitviel. Nu als volwassene zie ik dat het spanning is die bij mijn moeder opbouwt, kleinere en grotere dingen. Die spanning kan los staan van de situatie waarin de bom barst. Daarna voelt ze zich schuldig.
Als kind zag ik dat niet. Ze werd dan 'ineens' boos. Na iets relatief kleins zoals idd een glas drinken omstoten. Er werden dan ook nare dingen gezegd. Ik begon dan te huilen en rende weg uit de situatie. Later werd er niet over gepraat, maar was mn moeder heel lief. Nu weet ik dat ze het dan goed wilde maken. Maar toen dacht ik; 'gelukkig ze vind me weer aardig. In het vervolg moet ik maar extra voorzichtig zijn.' Ik was nooit boos op haar.
Dit gebeurde gelukkig maar zelden, maar maakte wel veel indruk. Ik denkdat het mij had geholpen als er aandacht was voor mijn emoties. Maar zeker ook voor die van haar. Juist omdat dat duidelijk had gemaakt dat mama moe en gespannen was en dat ze toen dingen zei die ze helemaal niet meende. Dat maakt ook duidelijk dat t niet aan kind ligt en dat je het ook niet meende. Want ik wist als kind wel dat moeder van me hield en me geen pijn wilde doen, maar ik dacht ook te weten dat ze zich eigenlijk een beter gelukte dochter had gewenst. Dus duidelijk maken waar jouw gedrag vandaan kwam lijkt mij ook fijn voor haar.
Aanvulling: ik ben nu 30+ en heb een goede relatie met mijn moeder. Het is niet zo dat je die band zomaar kapot kan maken hoor 
En hee, iedereen heeft recht op zn eigen childhood trauma 😜
Volgens mij, en al je andere berichten, neem je jezelf in de maling als je stelt dat je dingen hebt gezegd die niet waar zijn. Lees maar eens terug hoe vaak je bezig bent met haar bril, wat mensen van haar zeggen, hoe zij eruit ziet…
Natuurlijk is het niet goed dat je je stress emmer (*) zo laat vollopen dat je het er op deze manier uitgooit. Maar excuses is echt niet genoeg denk ik. Aan jezelf werken om te laten zien dat je beter wil, dat wel. Zoek hulp, en ben eerlijk tegen jezelf waar je moeite mee hebt. Dat leren te accepteren gaat je misschien nog wel het meest helpen.
En tot die tijd; kijk voor je aan een haastig gedoe begint, waarvan je weet dat het niet je beste moment is, eens naar je stress emmer. Is die te vol (want je wil er snel zijn en je man poetst op zijn gemak zijn tanden en je moet nog van alles), roep jezelf dan een stop toe. Is het allemaal nodig het nu zo perfect te doen en te eisen? Wat gebeurt er nu als je stopt met al die druk zetten? Als je te laat komt?
Door zo naar de situatie te kijken laat je een deel van de stress los, en verklein je de kans om weer zo te flippen.
(*) Jaja, stressemmer is een term uit de hondentraining. Maar eigenlijk ook heel goed bruikbaar bij mensen; je bouwt door allerlei dingen stress op en als je die niet regelmatig leeft, flikkert hij in een keer om. Zoals je dat nu deed.
Koralinde schreef op 14-08-2021 om 12:19:
Blijf er niet te lang in hangen vind ik geen goede houding. Natuurlijk verliest iedereen zijn geduld wel eens maar hier zijn hele kwetsende, ondermijnende dingen gezegd. Het is niet goed voor je zelfbeeld en veiligheidsgevoel om zoiets van je moeder te horen en al helemaal niet als er vervolgens een sfeer komt te hangen van 'vervelend, maar hoort erbij dus laten we het niet te groot maken en weer door!'
Eens. Dit kan gewoon echt niet wat je hebt gezegd. Kan me voorstellen dat je man ook behoorlijk kwaad op je is.
Vraag me ook af wat de reacties waren geweest als partner van to dit had gezegd, waarschijnlijk niet zo begripvol.
Excuses maken aan dochter en je man. En aan hun vragen hoe je het goed kunt maken.
Misschien wel oppassen dat jouw schuldgevoel nog eens extra verzwaring geeft voor je kind. Ze moet niet iets krijgen van 'aw mama is zielig, dus ik mag niet boos/ verdrietig zijn". Zij heeft daar recht op, geef haar die ruimte, probeer niet te snel goede vriendjes te worden.
Elke ouder is wel eens wat minder geduldig, maar dit gaat een behoorlijke stap verder.
Neem contact op met je huisarts, want dit soort gedrag van een kind echt schaden.
3xscheepsrecht schreef op 14-08-2021 om 09:25:
onthou dat je een mens bent. Biedt je excuses aan en knuffel je kind. Laat haar zien dat fouten maken menselijk is en dat je spijt hebt. Ook dit is een levensles. Niet al te druk om maken, zolang dit niet maandelijks gebeurd zal ze hier weinig aan over houden. Wees niet te streng voor jezelf en kijk waar het vandaan komt. Ben je moe? Heb je tijd voor jezelf nodig? Pak de oorzaak aan en let it go!
Hier ben ik het helemaal mee eens! Maak vooral aan je dochter duidelijk dat jij het ook erg vervelend vindt dat het gebeurd is maar dat mama’s ook maar mensen zijn die wel eens moe zijn of een kort lontje hebben. Leg ook uit dat je je best gaat doen om te voorkomen dat het nog een keer gebeurd
MamaE schreef op 14-08-2021 om 10:50:
In dit soort situaties mis ik het echt dat ruzies bij ons thuis vroeger nooit uitgepraat werden. Dat vond mijn vader onzin. En sorry zeggen ook 'want daar koop ik niks voor'.
Er werd altijd de volgende dag net gedaan alsof het nooit gebeurd was. Dat wil ik nu echt radicaal anders doen met mijn eigen kind.
Ik vind het heel knap van je dat je dit inzicht hebt en er zo bewust mee omgaat. Je stelt je heel kwetsbaar op door dit topic te openen en de reacties zijn best heftig, maar die pak je heel goed op. Dat vind ik goed van je 
Jullie punten zijn heel terecht. Als mijn man dit had gedaan was ik ook woedend geweest. We hebben inmiddels gepraat. Dochter was niet zozeer boos, vooral geschrokken, verdrietig en gekwetst en behoorlijk uit haar doen. Ze wilde aanvankelijk ook niet praten, wilde niet dat ik haar knuffelde en keek me ook niet aan. Ik heb haar wel verteld dat wat er vanmorgen gebeurde volledig aan mij lag en niet aan haar, dat ze geen enkele schuld heeft en dat ik absoluut niet meen wat ik heb gezegd. En dat ik dat nooit had mogen zeggen en er alles aan zal doen om te voorkomen dat ik ooit nog zo tegen haar tekeer ga omdat ik er ontzettend veel spijt van heb. Ze haalde haar schouders op en keek een beetje zo van 'eerst zien dan geloven'. Op de vraag wat ik voor haar kon doen zei ze alleen maar 'ik wil niet bij jou zijn'. Snap ik. Zou ik ook niet willen als mijn moeder zo tegen me had gedaan.
Mijn man is nu met haar op pad een stuk fietsen en naar een speeltuin waar ze altijd graag komt. Niet als 'troostactiviteit' maar om even weg te zijn uit de situatie. Hij heeft mij en haar heel duidelijk gemaakt dat hij ook heel boos op me is en dat we vanavond 'een goed gesprek' moeten gaan hebben. Hij staat in ieder geval vierkant achter onze dochter, en terecht.
Goed gedaan van jou én van je dochter. Dat ze haar emoties duidelijk laat zien vind ik mooi om te lezen. Ze doet niet haar best jou tegemoet te komen, jou te helpen, jou niet boos te maken; dat is allemaal heel gezond gedrag. Ik hoop dat jij dit kunt verdragen van haar, dat is het beste wat je in het contact met haar kunt doen nu. Alles accepteren wat er is en van haar houden. Fijn dat je man zo vierkant achter haar staat. Ik wens jullie een goed gesprek toe vanavond. En nogmaals: ik hoop echt dat je externe hulp inroept. Ik lees allemaal verwijzigingen naar je eigen (gezins)achtergrond en de medische situatie van je dochter die aandacht nodig hebben om te begrijpen waarom dit is gebeurd en hoe je kunt zorgen dat het nooit weer gebeurt.
