Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Mijn dochter is nu 9 en ik heb, terugkijkend op de afgelopen jaren, 2 keer een soortgelijke onredelijke uitbarsting gehad waar ik niet trots op ben. De eerste had te maken met heel belangrijke medicijnen die ze moest nemen, maar het pertinent vertikte en de tweede was een opeenstapeling van ellendige dagen en stress. Volledig te wijten aan mijn onkunde en emmer die meer dan vol was.
Voel ik me schuldig? Geenzins.
Ik ben een gevoelsmens. Kan ontzettend groot zijn in mn emoties, ben voor 95% een optimist en lach elke dag. Maak veel van het leven en zorg dat dochter zich kan ontplooien op haar manier. Maar ik kan dus ook ontploffen als het me allemaal echt teveel wordt en dan kan ik heel onredelijk zijn. Ze ziet mijn goede en mijn slechte kanten en dealt daar gewoon mee.
Opvoeden is voorleven, en het leven bestaat uit goede en slechte dagen.
Ik krijg jeuk van die typisch Amerikaanse netflixserie moeders die hun kind op fluistertoon toespreken, hun stem nooit verheffen en zich verontschuldigen als ze ook maar een flintertje van hun menselijkheid hebben laten zien.
Ik krijg altijd een beetje kriebels als mensen voor zichzelf goedpraten dat ze soms boos worden, omdat dat bij hun hoort.
Evaluna schreef op 15-08-2021 om 09:47:
Ik krijg altijd een beetje kriebels als mensen voor zichzelf goedpraten dat ze soms boos worden, omdat dat bij hun hoort.
Is een vrij menselijke emotie hoor 
Desideria schreef op 15-08-2021 om 09:50:
[..]
Is een vrij menselijke emotie hoor
Je kind vernederen door haar te pakken op een handicap is geen gezond tonen van je emoties. Dat kan je niet wegschrijven onder: “ik ben ook maar een mens”.
Mariejan schreef op 15-08-2021 om 09:56:
[..]
Je kind vernederen door haar te pakken op een handicap is geen gezond tonen van je emoties. Dat kan je niet wegschrijven onder: “ik ben ook maar een mens”.
Jawel. Het is een exces, maar het kán gebeuren.
Wat is TO dan in jouw opzicht? Een psychopaat? Een monster? Nee, ze is een mens. En een mens maakt fouten.
Volgens mij doet ze haar best de schade te herstellen.
Ik vind dat hier nu door sommigen een valse tegenstelling wordt gecreëerd tussen 'nuchter ouderschap' aan de ene kant en curlingouders die tere zieltjes kweken aan de andere kant. Niemand zegt hier dat je nooit mag uitvallen tegen je kind, dat je niet mag begrenzen of dat kinderen ernstig beschadigd raken van een onvertogen woord of terechte kritiek.
De opmerkingen uit de OP waren van een andere orde. Die waren heel ondermijnend, heftig en onrechtvaardig. Ik ben blij dat de TO dat zelf in ieder geval niet goedpraat onder het mom van 'ouders zijn ook maar mensen' en 'krijg je karakter van.'
TO, jij bent de enige die hier schuld heeft. Jij hebt je dochter op lopen jagen terwijl jij wist dat je dochter oogproblemen heeft en daardoor van alles om stoot. Je dochter kan daar niets aan doen en dat wist je van tevoren.
Neem die schuld op je, leg uit dat je het zo naar voor haar vindt dat je dat op dat moment heel moeilijk vond.
Ik vind wat je gezegd hebt echt heftig. Wat gezegd is kun je niet meer terugnemen. Desondanks ben ik blij om te lezen dat zowel jijzelf als je partner hier serieus mee omgaan. Ik vind wel dat je hulp moet zoeken bij het omgaan met en uiten van je eigen emoties. Dit is ook de enige manier om te laten zien dat als iemand over de schreef gaat, er gezocht wordt naar verandering. Ik vind ook dat “je bent nu eenmaal een mens” niet voldoende is.
Ik heb in ieder geval veel respect voor je zelfinzicht! Je bagatelliseer dit niet, chateau. Ga ermee aan de slag, laat schuldgevoel niet de boventoon voeren, maar zoek uit waar dit vandaan kwam. Ik denk dat je dan ondanks deze misstap je goede ouderschap toont. X
Ik vind het vreemd dat er wordt gezegd dat iedereen wel eens onredelijk boos wordt en dan uitvalt. Dat is natuurijk niet waar.
Boosheid en frustratie zijn normale, menselijke gevoelens, maar als het goed is heb je geleerd om hiermee om te gaan. Schreeuwen tegen je kind en je kind kleineren en voor van alles en nog wat uitmaken is geen normaal gedrag en mag nooit worden goedgepraat.
Zoek hulp! Het is echt mogelijk om beter met je gevoelens te leren omgaan.
Aardbei_86 schreef op 15-08-2021 om 08:35:
[..]
Ik denk dat je ook best wel kwaad mag zijn. Kinderen mogen leren dat die emoties er ook (mogen) zijn. Het gaat er alleen om dat ze leren hoe je op een goeie manier met de emotdiyer Ik denk dat iedereen ook wel eens ongeduldiger reageert dan ze willen of een kwaad uit hun slof schieten. Daar houden kinderen niks aan over. Iemand een chaoot noemen en dat ADHD geen excuus is om alles te laten slingeren daar houden kinderen naar mijn mening ook niks aan over. Maar de opmerkingen van TO raken dochter in haar zijn. Dochter doet niks verkeerd, wordt angstig doordat ze bang is iets verkeerd te doen, wordt daardoor onzeker en nog angstiger. Krijgt vervolgens ook nog eens negatieve opmerkingen over haar uiterlijk, van haar eigen moeder die onvoorwaardelijke van haar moet houden en haar accepteert zoals ze is. Die boodschap krijgt zo op deze manier niet mee. Dus dat vind ik wel anders. Een beetje een dikkere huid kweken kan goed zijn want ze zullen in hun leven vaak genoeg kritiek krijgen en ook daar moeten ze me leren om te gaan. Maar dit is wel van een andere orde vind ik.
Gelukkig heeft de dochter van TO een moeder die goed kan reflecteren, inziet dat dit echt over de schreef ging en actie onderneemt. Daar heb ik bewondering voor.
ja okay maar dat was mijn mening al
Koralinde schreef op 15-08-2021 om 10:08:
Ik vind dat hier nu door sommigen een valse tegenstelling wordt gecreëerd tussen 'nuchter ouderschap' aan de ene kant en curlingouders die tere zieltjes kweken aan de andere kant.
ja precies
Evaluna schreef op 15-08-2021 om 09:47:
Ik krijg altijd een beetje kriebels als mensen voor zichzelf goedpraten dat ze soms boos worden, omdat dat bij hun hoort.
Ik krijg altijd een beetje kriebels van mensen die leven alsof ze in een porseleinkast wonen met porseleinen kindjes.
Je hoeft je kind niet expres geweld aan te doen. Maar boosheid, teleurstelling, frustratie, verdriet, onmacht, onredelijkheid, jaloersheid etc zijn wel allemaal onderdeel van het menselijk palet aan emoties. En als je goed oplet, heeft je kind diezelfde (lelijke) emoties waar het mee moet leren omgaan. Dat doe je als ouder voor en omdat je verder bent in het leven en meer ervaring hebt, heb je die emoties beter in de hand. Maar dat wil niet zeggen dat dat altijd en onder alle omstandigheden perfect is. Ik denk dat het juist gezond is voor kinderen als ze hun eigen ouders ook nog af en toe zien stuntelen. Dat maakt ze nl. zoveel menselijker.
Mariejan schreef op 15-08-2021 om 09:56:
[..]
Je kind vernederen door haar te pakken op een handicap is geen gezond tonen van je emoties. Dat kan je niet wegschrijven onder: “ik ben ook maar een mens”.
Tja, als ik mijn kind in ergernis zijn chaos door add verwijt, is ook niet juist. Maar jij noemt het gelijk vernederen. Zo maak je het idd onnodig zwaar. Ik zeg, deze moeder was ongewenst gefrustreerd. Absoluut niet fraai. Maar ook over dingen waar een ander niks aan kan doen, kun je gefrustreerd zijn. Dan bied je daarna je diepe excuses aan. De persoon in kwestie weet nl. vaak zelf ook wel dat iets heel lastig kan zijn voor anderen. Dan heb ik liever iemand die uit boosheid eerst iets lelijke roept en daarna er samen met mij om kan lachen.
Bijvoorbeeld ik heb een houten poot en iemand moet mij altijd een trap optillen. Dat doet die iemand uit liefde, maar na honderd trappen, moeheid en spierpijn roept die persoon uit frustratie govedomme, die kut houten poot van jou ook, ik krijg er serieus het rambam van. Daarna zegt persoon sorry en daarna lachen we samen om mijn kut houten poot. Want het IS ook een onhandig ding. Alsof ik dat niet zou weten.
Dochter van to kan niks doen aan haar oog. Maar het kan echt wel eens zwaar irritant uitpakken. Benoem dat dan liever (zonder schuldgevoel). Zeg gewoon wat het is: kind, ik hou de wereld van je, heb alles van je lief en ook je ogen. Ik gun je een goed zicht zonder ongelukjes. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Daar moet jij mee leren omgaan, daar moet mama mee leren omgaan. En heel soms als er heel veel tegelijk gebeurd in nama's hoofd en dan gebeuren er ongelukjes, dan kan mama zich even 1 seconde boos voelen op je oog. Dat is niet lief, niet aardig en ik meen het ook niet. Misschien ben jij ook wel eens boos op je oog, omdat je struikelt of iets laat vallen? Zullen we onszelf vergeven en je zieke oog een extra kus geven als we even lelijk deden? Want ik weet in mijn hartje echt dat je het niet expres deed en dat je oog er niks aan kan doen. Maar op dat moment was ik het even vergeten. Ik ga hard mijn best doen om dat niet weer te vergeten ok?
Ik hou van jou én van je mooie ogen. En soms doen we dingen die niet fijn zijn of handig zijn. Sorry daarvoor lieve schat.
Diyer, jij omschrijft goed hoe ik het ook zie alleen kreeg ik dat dus niet zo goed omschreven.
Echt, helemaal eens!
ben het ook met diyer eens. Alleen wat naar mijnening het verschil is met TO is dat de voorbeelden die diyer noemt wat meer een combi zijn met een situatie, of dat er op een liefdevolle manier iets benoemd wordt. Ik vind dat er dan ook niks mis is met de voorbeelden van diyer.
