Moeite met intens geluid van dochter
Hoi allemaal,
Ik zoek even wat herkenning en wellicht tips.
Onze dochter is een heerlijk grappig, sociaal, leergierig kind. Dat zijn uiteraard niet de kenmerken waarmee we worstelen. Als baby al had zij een enorm hard stemgeluid op een hele nare frequentie. Ze huilde niet perse veel maar als ze huilde…. Gekmakend om eerlijk te zijn. Ze groeide op tot een vrij intensieve peuter, altijd intens blij of intens verdrietig. En bij dat laatste ging het nog steeds gepaard met voor ons letterlijke oorpijn. We hebben de babytijd en peutertijd een beetje doorstaan met het idee dat huilen alleen maar minder wordt maar terugkijken gaf haar stemgeluid ons enorm veel stress toen al. Nu herkennen we in haar ene hoogsensitief kind in combinatie met een sterke wil. Nog steeds zijn haar emoties extreem blij (superdankbaar, enthousiast, liefdevol ect) of extreem negatief. Bij een tegenslag maakt ze echt een heel naar geluid een soort nephuil misschien maar haar emoties zijn wel echt. Ze krijgt niet haar zin met huilen, we spreken haar er keer op keer er op aan. We leren ademhalingsoefeningen om te kalmeren ik ben aan de slag gegaan met de innerlijke familie, erken haar emoties, blijf consequent, heb een coach bezocht en dat heeft gelukkig al veel goeds gedaan. Eigenlijk hadden we voor de zomer een enorme doorbraak en ook de zomer was super. Nu is school weer gestart en daar doet ze enorm haar best. Toch opnieuw spanning en alles komt er thuis uit. En ik trek het niet meer. Het doet zo onwijs pijn aan mijn oren, de smartwatch gaat hier letterlijk af dat er een bepaald decibel wordt bereikt. Ik wil niet tegen haar schreeuwen laat staan haar slaan maar ik voel me ondertussen zelf mishandeld en ik moet echt moeite doen om me te beheersen. In het ergste geval stuur ik haat nu weg of loop ik weg om een escalatie te voorkomen maar zij zelf escaleert dan alleen maar verder. Ik trek alles uit de kast om haar en ons hier mee te laten omgaan.
Iemand nog een goed idee 😭 of bemoediging.
Heel gek advies misschien maar mijn moeder schreeuwde wel eens heel hard terug. Niet een schreeuw uit woede maar echt precies op dezelfde manier als het kind. En daarna zei ze “vind je dat nou niet gek?”. Ik weet niet of het opvoedkundig heel goed was maar het hielp wel 
Een andere tip die ik zelf regelmatig toe heb gepast in een drukke kleuterklas waar ook een paar kleuters zaten die dramatisch konden nephuilen, was heel zacht praten. Ze willen dan toch horen wat je zegt en verlagen vanzelf hun volume.
absor schreef op 01-09-2022 om 06:17:
als ze normaal ook opvallend hard praat; oren laten checken
Verder is hier de regel ik huis dat er gewoon niet geschreeuwd of gejammerd wordt en toen ze klein waren werden ze gewoon naar hun kamer gestuurd dan
Als je rustig ben dan praten we
Klaar
Maar hoe doe je dat dan met kinderen die in paniek zijn en daardoor harder geluid maken? Onze dochter dan wegsturen maakt het alleen maar erger. Heeft ons juist nodig op zo'n moment. Geluid wordt het eerste minder als ze een knuffel krijgt, zich gehoord voelt. Wegsturen werkt dan averechts.
überhaupt wel een interessant onderwerp hoe je omgaat met het volume van je kind. En ook wat daarin als 'normaal' of acceptabel wordt geacht. Vanaf jongs af aan zijn wij al bezig met correctie op volume. Dus bij huilen: huilen en verdrietig zijn mag maar er is een verschil tussen huilen en krijsen. Dat laatste staan wij niet toe (tenzij er extreme pijn is). Maar ook bij buiten spelen. Gillen en schreeuwen in het spel vraagt ook om correctie. Met 4,5 jaar kun je haar best meer bewust maken van haar omgeving. Dat als ze zo hard huilt ze haar zin niet krijgt een uitleggen dat je pijn krijgt aan je oren. Of met spelen vroegen wij wel eens: hoor je de vogeltjes fluiten? En dan was het 'huh, nee'. Dan zei ik 'nee ik ook niet omdat je zo gilt/schreeuwt/huilt en de buren ook niet meer die ook lekker in de tuin willen zitten'. Dus ja, de een heeft een scheller geluid dan de ander maar in mijn optiek is het volume ook te corrigeren. Een ander noemde al het gedrag/geluid spiegelen (en vervolgens uitleggen) of zelf heel zacht praten.
Evaluna schreef op 01-09-2022 om 07:16:
Geen idee of ik goed zit hoor, maar ik sla even aan op je opmerking ontwikkelingsvoorsprong. Krijgt ze op school wel genoeg uitdaging? In welke groep zit ze?
Mijn dochter heeft een ander stemgeluid, maar herken wel de frustratie, de gevoeligheid en de boosheid de ze had toen ze jonger was.
Achteraf heeft ze jarenlang op school lief meegedaan, maar ver onder haar niveau. Thuis kwam alles er uit.Ook jarenlang bezig geweest met boekjes, emoties en ga maar door, maar zonder resultaat. De juf vond het een heerlijk kind, zo lief, hulpvaardig en kon lekker mee komen. Dat ze thuis ontplofte was echt een raadsel. Nu ze op haar niveau les krijgt is het een heel ander kind.
Daar zat ik ook al aan te denken. En het zou ook een combinatie van onderprikkeling en overprikkeling kunnen zijn. Hoe is het leven buiten school om? Als kind kon ik er zelf bijvoorbeeld niet goed tegen om na een lange schooldag ook nog met anderen te gaan spelen. Dan zat ik het liefst thuis aan de eettafel in mijn uppie wat te tekenen of puzzelen en mijn moeder moest het eerste uur ook niet vragen hoe mijn dag was. Speelafspraakjes werden alleen voor de vrije woensdag- of vrijdagmiddag gemaakt. Daar zijn mijn ouders ook achtergekomen door trial and error, want ik was best een sociaal kind met veel vriendjes. Maar had blijkbaar ook tijd alleen nodig.
Zou het ook zoiets kunnen zijn?
Evaluna schreef op 01-09-2022 om 07:16:
Geen idee of ik goed zit hoor, maar ik sla even aan op je opmerking ontwikkelingsvoorsprong. Krijgt ze op school wel genoeg uitdaging? In welke groep zit ze?
Mijn dochter heeft een ander stemgeluid, maar herken wel de frustratie, de gevoeligheid en de boosheid de ze had toen ze jonger was.
Achteraf heeft ze jarenlang op school lief meegedaan, maar ver onder haar niveau. Thuis kwam alles er uit.Ook jarenlang bezig geweest met boekjes, emoties en ga maar door, maar zonder resultaat. De juf vond het een heerlijk kind, zo lief, hulpvaardig en kon lekker mee komen. Dat ze thuis ontplofte was echt een raadsel. Nu ze op haar niveau les krijgt is het een heel ander kind.
Dit vind ik echt een lastige. Met haar vier en half maakt ze sommen tot het tiental, kent ze al veel letters en heel veel Engels. Ze zit in een groep 1/2 dus er zou genoeg differentiatie moeten zijn. Volgende week weer gesprek met de juf dan zal ik eens vragen. Ze wil ook heel veel wat ze nog niet kan. Ik speel thuis wel wat met letters en cijfers dat vind ze heerlijk.
Malibu2 schreef op 01-09-2022 om 13:07:
[..]
Daar zat ik ook al aan te denken. En het zou ook een combinatie van onderprikkeling en overprikkeling kunnen zijn. Hoe is het leven buiten school om? Als kind kon ik er zelf bijvoorbeeld niet goed tegen om na een lange schooldag ook nog met anderen te gaan spelen. Dan zat ik het liefst thuis aan de eettafel in mijn uppie wat te tekenen of puzzelen en mijn moeder moest het eerste uur ook niet vragen hoe mijn dag was. Speelafspraakjes werden alleen voor de vrije woensdag- of vrijdagmiddag gemaakt. Daar zijn mijn ouders ook achtergekomen door trial and error, want ik was best een sociaal kind met veel vriendjes. Maar had blijkbaar ook tijd alleen nodig.
Zou het ook zoiets kunnen zijn?
Ze komt elke dag thuis, geen bso. Altijd eerst bijkomen dan buitenspelen met kinderen uit de straat. Echte speelafspraakjes houden we nog af.
Alle adviezen en overdenkingen helpen me ook wel weer even terug te komen bij wat nu echt werkte. Ik laat haar ook weleens kiezen. Boven lekker loeien of kalmeren en lekker knuffelen zonder oordeel over wat ze kiest. Ze hangt ook veel aan de tafel/ onder ste boven… dat vinden we allemaal goed omdat we het idee hebben dat ze daarmee kan ontladen.
Lieve reacties trouwens allemaal dank
Het is wel wat anders, maar onze jongste (adhd) tetterde altijd continu door alles heen. Zo konden de andere kinderen nooit iets vertellen tijdens het eten bijvoorbeeld, ze kregen gewoon de kans niet. Altijd kabaal en vaak ook met een hoop emotie erbij.
Wat wij toen gedaan hebben (ze was wel net ietsje ouder en kon al een beetje fonetisch schrijven), is haar een opschrijfboekje geven en de opdracht alles wat ze wil zeggen eerst op te schrijven (misschien kan tekenen ook?)
Dat werkte goed. Ze was er dan weer wel zo intensief mee bezig dat ze niet meer aan eten toekwam, maar goed, dat is dan weer een ander probleem.
Wellicht is iets in deze richting te proberen
Ik heb een nu 10 jarige dochter die ook énorm kon krijsen toen ze klein was. Toen ik doorhad dat het geen fase was ben ik er echt actief mee aan de slag gegaan, vooral omdat een heel vervelend geluid is en het echt overlast veroorzaakt voor de omgeving.
Wat hielp was elke keer corrigeren als het in spelsituaties te heftig werd, dus constant handelen. 'Dat moet zachter, hoor!', 'Nu je binnenstem gebruiken', 'Jeetje, ik sta náást je hoor, ik hoor je wel!' Gewoon bewust maken van het feit dat het te hard was hielp.
Bij pijn, verdriet of angst troostte ik gelijk, maar tijdens de knuffel gaf ik dan aan dat ik haar heel graag verder wilde helpen, maar dat ze dan wel moest stoppen met gillen/krijsen omdat ik anders even afstand moest nemen. Binnen de minuut hield ze dan op met gillen. Óók toen ze heel klein was.
Ik vind dat je hier ook echt wat mee moet, want tenzij er een medische oorzaak is/ stoornis in de prikkelverwerking is ook het kind gebaat bij begrenzing van dit gedrag. Zeker later in sociale situaties.
Succes ermee!
Oh en heel herkenbaar ook met dat schrijven! Wij begonnen ermee toen ze net kon krabbelen en ik heb elke avond een 'brief' van haar gehad. Die briefjes koester ik voor altijd ♥️
Iemand noemde ontwikkelingsvoorsprong. Het is wel goed om op school eens na te gaan in hoeverre er echt uitdaging voor haar is. Gewoon werk en dan pluswerk is niet voor alle kinderen voldoende om uitgedaagd te worden.
Daarnaast ben ik nog aan het nadenken over het punt begrenzen. Pijn in je oren is absoluut onwenselijk dus daar moet je iets mee. Hard praten kan ook vervelend zijn, maar vind ik een andere categorie. Sommige mensen hebben een luidere stem dan anderen en hoe vaak ik mensen wel tegen een meisje hoor zeggen dat ze zachter moeten praten, maar dat tegen een jongen met eenzelfde volume niet zeggen, is niet meer op een hand te tellen. Dat hoor ik dan zelfs zeggen door dames die zichzelf feminist noemen.
Is het boek 'huilen, ruzie en boos zijn' misschien nog iets?
Apiejapie schreef op 01-09-2022 om 11:56:
[..]
Maar hoe doe je dat dan met kinderen die in paniek zijn en daardoor harder geluid maken? Onze dochter dan wegsturen maakt het alleen maar erger. Heeft ons juist nodig op zo'n moment. Geluid wordt het eerste minder als ze een knuffel krijgt, zich gehoord voelt. Wegsturen werkt dan averechts.
Gewoon naar de kamer of naar de gang. Als geluid weg is dan troosten
nu leer je bij hard krijsen heeft ze je nodig krijgt ze aandacht en wordt getroost. Je moet corrigeren en juist de aandacht als de herrie weg is. Overigens ook uitgebreid complimenteren als er een situatie voordoet waar ze normaal zou krijsen maar dat niet doet. Of als ze met een normale stem praat
mijn kinderen mogen dus niet gillen (meeste zijn nu al puber) maar ik had mijn nichtje laatst en die gilde (van plezier hoor) in de speeltuin
nou echt niet. Ik zeg; he er wonen hier heel veel mensen dus we gillen niet, tante’s oor valt er bijna vanaf. Zegt zij; ik mag gillen in de speeltuin daar is de speeltuin voor zegt mama.
Dat snap ik dus niet. Ik leerde altijd; gillen mag alleen in de achtbaan
absor schreef op 01-09-2022 om 16:41:
[..]
Gewoon naar de kamer of naar de gang. Als geluid weg is dan troosten
nu leer je bij hard krijsen heeft ze je nodig krijgt ze aandacht en wordt getroost. Je moet corrigeren en juist de aandacht als de herrie weg is. Overigens ook uitgebreid complimenteren als er een situatie voordoet waar ze normaal zou krijsen maar dat niet doet. Of als ze met een normale stem praat
Krijsen doet ze gelukkig niet. Dat vind ik ook gekmakend, helemaal als ouders dat toelaten.
Maar in haar paniek naar haar kamer sturen of op de gang vind ik geen prettig idee. En het zal averechts werken ook. Want in paniek heeft ze ons/ mij nodig om tot rust te komen, haar afwijzen zorgt juist voor extra paniek.
Apiejapie schreef op 01-09-2022 om 19:06:
[..]
Krijsen doet ze gelukkig niet. Dat vind ik ook gekmakend, helemaal als ouders dat toelaten.
Maar in haar paniek naar haar kamer sturen of op de gang vind ik geen prettig idee. En het zal averechts werken ook. Want in paniek heeft ze ons/ mij nodig om tot rust te komen, haar afwijzen zorgt juist voor extra paniek.
Je kunt zelf meegaan. Je haalt haar uit de situatie tot ze rustig is. Desnoods oordopjes in.
Lijkt alsof Metro het verhaal overgenomen heeft: https://www.metronieuws.nl/lifestyle/opvoeding/2022/09/opvoedvraag-dochter-maakt-veel-geluid/?utm_term=Autofeed&utm_medium=Social&utm_source=Facebook#Echobox=1662049260
