Moeite met intens geluid van dochter
Hoi allemaal,
Ik zoek even wat herkenning en wellicht tips.
Onze dochter is een heerlijk grappig, sociaal, leergierig kind. Dat zijn uiteraard niet de kenmerken waarmee we worstelen. Als baby al had zij een enorm hard stemgeluid op een hele nare frequentie. Ze huilde niet perse veel maar als ze huilde…. Gekmakend om eerlijk te zijn. Ze groeide op tot een vrij intensieve peuter, altijd intens blij of intens verdrietig. En bij dat laatste ging het nog steeds gepaard met voor ons letterlijke oorpijn. We hebben de babytijd en peutertijd een beetje doorstaan met het idee dat huilen alleen maar minder wordt maar terugkijken gaf haar stemgeluid ons enorm veel stress toen al. Nu herkennen we in haar ene hoogsensitief kind in combinatie met een sterke wil. Nog steeds zijn haar emoties extreem blij (superdankbaar, enthousiast, liefdevol ect) of extreem negatief. Bij een tegenslag maakt ze echt een heel naar geluid een soort nephuil misschien maar haar emoties zijn wel echt. Ze krijgt niet haar zin met huilen, we spreken haar er keer op keer er op aan. We leren ademhalingsoefeningen om te kalmeren ik ben aan de slag gegaan met de innerlijke familie, erken haar emoties, blijf consequent, heb een coach bezocht en dat heeft gelukkig al veel goeds gedaan. Eigenlijk hadden we voor de zomer een enorme doorbraak en ook de zomer was super. Nu is school weer gestart en daar doet ze enorm haar best. Toch opnieuw spanning en alles komt er thuis uit. En ik trek het niet meer. Het doet zo onwijs pijn aan mijn oren, de smartwatch gaat hier letterlijk af dat er een bepaald decibel wordt bereikt. Ik wil niet tegen haar schreeuwen laat staan haar slaan maar ik voel me ondertussen zelf mishandeld en ik moet echt moeite doen om me te beheersen. In het ergste geval stuur ik haat nu weg of loop ik weg om een escalatie te voorkomen maar zij zelf escaleert dan alleen maar verder. Ik trek alles uit de kast om haar en ons hier mee te laten omgaan.
Iemand nog een goed idee 😭 of bemoediging.
absor schreef op 01-09-2022 om 16:44:
mijn kinderen mogen dus niet gillen (meeste zijn nu al puber) maar ik had mijn nichtje laatst en die gilde (van plezier hoor) in de speeltuin
nou echt niet. Ik zeg; he er wonen hier heel veel mensen dus we gillen niet, tante’s oor valt er bijna vanaf. Zegt zij; ik mag gillen in de speeltuin daar is de speeltuin voor zegt mama.
Dat snap ik dus niet. Ik leerde altijd; gillen mag alleen in de achtbaan
Dat vind ik raar. Die kinderen leven zich uit in de speeltuin, daar is het voor. Dat is hetzelfde als van die zuurpruimen die zeggen dat de kinderen rustig moeten doen op het schoolplein. Die kinderen moeten hun energie kwijt. Daar zijn schoolpleinen en speeltuinen voor. En een schommel kan voor een kind net zo hard gaan als een achtbaan.
Mona-xxx schreef op 02-09-2022 om 10:25:
[..]
Dat vind ik raar. Die kinderen leven zich uit in de speeltuin, daar is het voor. Dat is hetzelfde als van die zuurpruimen die zeggen dat de kinderen rustig moeten doen op het schoolplein. Die kinderen moeten hun energie kwijt. Daar zijn schoolpleinen en speeltuinen voor. En een schommel kan voor een kind net zo hard gaan als een achtbaan.
Zich uitleven? Ja. Geluid maken? Prima. Maar dat hoeft niet gepaard te gaan met gillen. En dan heb ik het niet over een incidentele korte gil van plezier, maar om echt gillen om het gillen.
Mona-xxx schreef op 02-09-2022 om 10:25:
[..]
Dat vind ik raar. Die kinderen leven zich uit in de speeltuin, daar is het voor.
Je kunt je uitstekend uitleven zonder te gillen en te krijsen. Je kunt rennen, springen, klimmen, op je kop gaan staan, draaien en wat dies meer zij.
En daarbij kan best eens een joehooooeee als je van de hoogste glijbaan gaat, maar het is op geen enkele manier nodig of feestvreugdeverhogend om de hele tijd te gillen en te krijsen. Niet voor de omstanders maar ook niet voor het kind zelf.
Kadushi schreef op 02-09-2022 om 00:49:
Wat was onze opvoeding, totaal gespeend van pedagogisch inzicht circa 40 jaar geleden (mijn oudste is 38) dan toch makkelijk vergeleken met nu. En nu hou je op, ben jij nou helemaal gek!
Ik ben 52 en er is in al die honderden leeftijdgenoten die ik door de jaren heen gesproken heb letterlijk helemaal niemand geweest die er onder geleden heeft dat je niet de hele tijd mocht gillen en krijsen.
Er waren wel dingen waar onze generatie last van had natuurlijk. Sommige kinderen mochten helemaal niks of moest altijd maar muisstil zijn. Maar het merendeel van de kinderen mocht gewoon praten, af en toe een heel korte uitroep van opwinding of vreugde, maar nooit gillen of krijsen tenzij er levensgevaar was. En helemaal niemand heeft zich daardoor ongeliefd of beperkt of verlaten gevoeld. Er was ook geen sprake van dat gillen nodig was om je kind te kunnen voelen of verbinding te maken met je moeder of zoiets. Als je je wilde uitleven ging je maar een stuk rennen of zo.
absor schreef op 02-09-2022 om 06:22:
[..]
Eens en zo heb ik mijn kinderen ook opgevoed
kijk als een kind veel te hard krijst of huilt en het geluid gaat door merg en been dan ga je naar de gang of naar je slaapkamer tot je weer normaal doet. Zo wint een kind er niets mee
En je reageert positief als een kind niet krijst en dan beloon je het kind dus op het juiste moment
Maar als je dan zegt; nee dat is geen oplossing kind heeft me juist nodig in zijn gekrijs, ik denk dat het komt door onderprikkeling op school of andere zaken ..tja..dan wil je dus niet van het gekrijs af. Of je wil je wel maar begrijpt niet; zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Hier wil ik wel even op terug komen. Ik snap dat je zo denkt. En zo dacht ik ook altijd (en ik veel gevallen nog). Maar nu ik de zorg heb over een getraumatiseerd kind, weet ik dat het helaas niet altijd zo werkt. Want geloof me, heb al van alles geprobeerd en zou er drie vingers voor geven als ik dan nooit meer die geluiden hoefde te horen. Ik bedenk maar steeds (en dat is soms tientallen keren per dag) dat die momenten voor haar nog lastiger zijn dan voor mij.
Maar over het algemeen zijn kinderen best leerzaam in stoppen met gillen inderdaad.
Apiejapie schreef op 02-09-2022 om 12:50:
[..]
Hier wil ik wel even op terug komen. Ik snap dat je zo denkt. En zo dacht ik ook altijd (en ik veel gevallen nog). Maar nu ik de zorg heb over een getraumatiseerd kind, weet ik dat het helaas niet altijd zo werkt. Want geloof me, heb al van alles geprobeerd en zou er drie vingers voor geven als ik dan nooit meer die geluiden hoefde te horen. Ik bedenk maar steeds (en dat is soms tientallen keren per dag) dat die momenten voor haar nog lastiger zijn dan voor mij.
Maar over het algemeen zijn kinderen best leerzaam in stoppen met gillen inderdaad.
Natuurlijk werkt het met een getraumatiseerde kind zo niet of met een kind met ernstig autisme of andere psychische problemen maar met normaal ontwikkelde niet getraumatiseerde kinderen werkt dat wel
en mensen die kritiek hebben op mijn ‘niet gillen in een speeltuin’ Natuurlijk maken kinderen geluid en dat is prima en als ze spelen wat harder maar echt er is een verschil tussen spelen en gillend en krijsend spelen.
Ik zoek altijd een rustige plek op in het huis wanneer het escaleert.
Dus het teveel wordt ga ik een minuutje in de wc staan tot mijzelf komen
