Kind wordt bang gemaakt door juf

Je zoontje is nog maar 4. Op die leeftijd lopen werkelijkheid en fictie nog door elkaar en vinden ze het vaak moeilijk om over school te vertellen. Niets thuis vertellen (“ik weet het niet”) komt echt veel voor. Wat je zoontje eerder verteld heeft is natuurlijk wel schokkend als het waar is, maar het kan ook prima niet waar zijn maar een verhaal dat hij construeerde om een gevoel dat hij niet begrijpt te verklaren. Jouw band met de juf is hier belangrijk, en jouw vertrouwen in de juf en de school. Daar moet je aan werken (of de knoop doorhakken en wisselen als je denkt dat het niet gebeuren gaat). 
Lijkt je zoontje bang? Gaat hij nog graag naar school? Knuffelt hij de juf?

Wat Renmuis zegt, herken ik ook. Onze kleuter geeft anderen overal de schuld van, zelfs mij van met stift op haar handtekenen. Waar ik bij was. En wat ik dus niet gedaan had. 
Ik heb al meerdere keren tegen haar gezegd, dat ze mensen niet zomaar mag beschuldigen. Maar ik denk niet dat ze goed snapt wat het probleem is.

Maar dat verklaart het stoppen met praten niet. Dan is er toch echt iets gezegd waardoor hij bang is. Mogelijk wel ook weer vanwege de eigen beleving van de realiteit. Maar ik zou denken dat een kleuterjuf kleuters begrijpt, en dit kan herstellen. Als het inderdaad meer denkbeeldig dan realiteit is.

Van de kleuterschool weet ik alleen nog maar dat een ander kindje mijn duimdrop had afgepikt maar ik wist niet wat ik daarna moest doen. De juf zag ik niet als iemand die daar iets aan kon doen (ik dacht niet in termen van autoriteit maar eerder in termen van bescherming). Hoewel mijn ouders met die juf gingen praten kreeg ik mijn drop niet terug. Ik stond in een rij en dacht: wat een rotleven. ik vond die andere kindjes maar helemaal niks.

Tenzij kinderen zich sneller ontwikkelen tegenwoordig moet je je niet veel voorstellen van zijn besef van wie een juf is en wie hijzelf is in deze fase van zijn leven.

Thuis heeft je kind een beschermder leven maar dat wil niet zeggen dat je kind steeds maar aangevallen wordt op school. Door het contrast met thuis ervaart hij dat misschien zo.

ik zou het heel luchtig over school hebben en dan wat proberen te kletsen en dan zal er vast wel het een en ander uitkomen. Maar dat je zoontje niet precies weet wat hij zegt daar zou ik mee uitkijken, wie weet is zijn verhaal wel waar.

Tip: als je je kind de klas in brengt dan kan het zijn dat er iets van plaatjes hangen waarop de activiteiten voor die dag staan uitgebeeld. Zo heb je een idee van wat er gaat gebeuren en dan kan je je kind aan het eind van de dag gericht vragen stellen. 
Ik kreeg van mijn 4 -jarige - toch een eersteklas kletskous - ook nooit te horen wat er nou gedaan/gebeurd was op school, en toen ik dat een keer tegen de juf zei, heeft ze me in een kort gesprekje bijgepraat over wat ze nou eigenlijk deden daar
Maar toen wees ze me dus op die plaatjes, daar hadden dus niet alleen de kleuters houvast aan, maar ik ook. 

Ik zou vooral kijken of je kind met plezier naar school gaat.  Als dat zo is, zou ik me geen zorgen maken. Als het niet zo is, hoeft het trouwens ook nog niet te betekenen dat er iets mis is met de juf (misschien houdt je kind gewoon niet van opstaan oid), maar dan is het de moeite waard om na te gaan waar het aan ligt. 

of het waar is of niet wat je zoontje verteld heeft weet ik natuurlijk niet. Ik ben het wel eens met de anderen dat kinderen op die leeftijd niet altijd een juiste weergave geven van de werkelijkheid. De reactie van de juf naar jou toe geeft me eigenlijk wel wat zorgen. Boos reageren vind ik geen goed teken. Kinderen die blauwe plekken oplopen op school kan natuurlijk. Je kunt je een keer stoten, je kunt vallen enz. Ook bij het gymmen in de speelzaal. Het zou echter niet zo moeten zijn dat je standaard door het spelen in de gymzaal blauwe plekken oploopt (behalve misschien bij hele onstuimige kinderen maar dan zou je dat thuis ook herkennen).

Hoe gaat het bij het wegbrengen naar school? Heeft je zoon zin om naar school te gaan? Hoe gaat hij de klas in? Hoe is hij bij het ophalen? Speelt hij wel eens met andere kinderen enz? Spreekt hij een eens af? 

Ik zou me ook zorgen maken als het om mijn kind ging hoor. En ik zou ook willen weten wat er waar is. Misschien eens een gesprek aanvragen bij de juf om te bespreken hoe het gaat op school. Wat is haar beeld van zoon in de groep? Hebben ze fulltime dezelfde juf?

Er is in het geval van jouw kleuter wel echt een verandering qua praten over school. Dat kan een teken zijn. En ik zou hem wel serieus nemen. Ik snap goed dat het je geen goed gevoel geeft. Ik zou met juf in gesprek gaan. Levert dat geen verbetering op dan zou ik het hogerop zoeken. Wellicht naar een andere klas laten overplaatsen. Jouw kind moet zich daar wel veilig voelen. 

misschien vraag je teveel. Dat was wat mijn zoon zei. Nu hij 16 is krijg ik het verwijt nog steeds wel eens 'weet ik niet' en 'wel leuk' is ook ongeveer wat hij over school kwijt wil.

Kleuters kunnen hele rare dingen verzinnen, keihard liegen en het dan ook gewoon zelf geloven.

Maar als jij de leerkracht/school niet vertrouwt gaat het wel mis. Er zal vaker wat gebeuren en dan moet jij er op kunnen vertrouwen dat school van goede wil is.
Als dit niet zo is nu kijken of je dat kunt veranderen en anders naar andere school. 

Kun je een observator regelen die een dagje meekijkt en jou dan verslag uitbrengt? Ik zou dit vragen aan het hoofd van de school dat jij door alle signalen je zorgen maakt en dit jou gerust kan stellen.

Ik heb jaren voor kinderen gezorgd en ik moest na dit verhaal meteen denken aan een kleuter die viel op de gang. Ze struikelde over iets. Haar moeder kwam toevallig naar beneden op dat moment en ze riep:"Moederkareltje duwde mij!". Ik werd niet goed. Ik dacht wat is dit nou.. 

Het idee van moederkareltje vind ik een goede. In groep 3 (dus wel iets ouder dan jouw kindje nu) had ik te maken met een lerares die mij kneep. Ik had als kind veel ‘waarom’ vragen. Wilde altijd weten waarom enz. Snap dat dat soms irritant kan zijn maar die lerares kneep me echt hard, dat ik blauwe plekken kreeg. Mijn ouders geloofde het in de eerste instantie niet omdat de lerares zei ‘mayosate heeft een grote fantasie’, en dat klopte ook wel want ik was wel altijd ergens met mijn gedachte en speelde ook fantasievol. Maar dit was echt niet mijn fantasie. en daarnaast was ik wel een kind dat makkelijk viel of onhandig was. Het duurde echt best een tijd voor mijn ouders me geloofde. Dat vond ik best pijnlijk als kind. Een observator zou dit misschien wel eerder opgemerkt hebben destijds.  

Aanvulling, ik ging nooit huilend naar school of met tegenzin. Dus zou dat niet als graadmeter pakken. 

toen mijn ouders me eindelijk geloofde, kwam doordat ik het jaar daarop in groep 4, bij mijn tweelingzus in de klas kwam. Tot groep 3 waren er steeds 2 klassen. En mijn tweelingzus bevestigde wat ik vertelde over die juf, dus al met al duurde het wel ruim een schooljaar.

Maar als het aan vervelend gedrag van de juf ligt, zal zij zich dan niet netjes gedragen als er een observator is? Dan weet je nog niet. Hooguit zou je kunnen zien dat kind zich wat angstig gedraagt naar juf toe.

Moederkareltje schreef op 13-01-2025 om 09:13:

Kun je een observator regelen die een dagje meekijkt en jou dan verslag uitbrengt? Ik zou dit vragen aan het hoofd van de school dat jij door alle signalen je zorgen maakt en dit jou gerust kan stellen.

Ik heb jaren voor kinderen gezorgd en ik moest na dit verhaal meteen denken aan een kleuter die viel op de gang. Ze struikelde over iets. Haar moeder kwam toevallig naar beneden op dat moment en ze riep:"Moederkareltje duwde mij!". Ik werd niet goed. Ik dacht wat is dit nou..

Ik was overblijfkracht en stond op het plein naast de directeur, gelukkig. Kleuter komt naar mij toe en zegt ' ik zeg tegen mama dat jij mij knijpt'. Uit het niets.

Ik zou die juf niet vertrouwen als ik het zo lees...

Ligt er voor mij ook wel aan hoe die gesprekken eerder gingen. Als hij thuis komt en vertelt dat hij voortdurend geslagen wordt door kinderen en vervolgens zie jij blauwe plekken die matchen met het eerdere verhaal dan zou ik me mss zorgen maken. Maar als jij blauwe plekken ziet en vraagt hoe dat kan waarna hij antwoord "door de andere kindjes". En de juf vertelt vervolgens dat het met gymen en spelen gebeurd is, dan zou ik me geen zorgen meer maken. Oorzaak - gevolg, wat wil mama horen ed is voor een kind lastig zoals ook anderen al aangeven. 
Idem voor het schelden van de juf; wanneer noemt hij iets schelden? Juffen praten soms 'streng' als er geluisterd dient te worden. 

Dat hij eerst veel vertelde en nu niks vind ik wel wonderlijk. Maar heeft de juf, of jij, wellicht met hem gepraat dat hij niet mag jokken? Of ben je boos/van streek oid geraakt na eerdere verhalen? Ben je boos geworden op school? Er kunnen allerlei redenen zijn waarom hij nu wat minder vertelt als hij eerder geleerd heeft dat dat 'fout' was.

Wat ik typisch vind is dat de titel van jouw topic is 'kind wordt bang gemaakt door juf'. Niet; wat zou er aan de hand kunnen zijn met mijn kleuter? Kind vertelt zorgelijke verhalen over school. Of iets in die trant. Maar je hebt je oordeel al klaar. Juist daardoor vermoed ik het eerste deel van mijn reactie. Hoe open stap je naar de juf? "joh, Pietje zit onder de blauwe plekken, wat is gebeurd?" of "Pietje wordt geschopt en geslagen en jij scheldt hem uit, wtf juf!". 

Maar als jij echt denkt dat je kind fysiek én mentaal mishandeld wordt door zijn juf dan zou ik hem per direct van school halen.