Kind wil niet in eigen bed
Misschien dat iemand hier een echt werkende tip heeft? Mijn zoon van 6 jaar weigert sinds hij hier woont in zijn eigen bed te slapen, hij moet om 19.00 in bad en daarna naar bed maar hij komt er tig keer uit dan tot we zelf gaan slapen en dan begint ie te klagen dat hij niet alleen wil slapen, dat ie bang is enzovoort enzovoort. Als ik hem terugstuur naar zijn eigen bed gaat hij 9 van de 10 keer heel zielig zitten snikken, als dat geen effect heeft gaat ie klagen dat hij dorst heeft, moet plassen, het licht op de overloop aan moet, dat ie dacht dat er iemand achter de kastdeur stond enz enz. Het eindigt er meestal mee dat hij dan toch in het grote bed mag. Zijn moeder en ik zijn het niet eens over de aanpak hiervan, zij vindt dat ik niet zo soft moet zijn en niet toe moet geven maar ik vind het sneu als ie zo zit te huilen. Gevolg is dat we nu allemaal slecht slapen en vooral te kort.
Iemand een tip die werkt? Mijn dank is groot.
even bij hem zitten tot hij slaapt?
Wattenbolleke schreef op 24-01-2022 om 19:37:
even bij hem zitten tot hij slaapt?
Al geprobeerd maar hij blijft gewoon wakker dan of hij doet alsof hij slaapt en als je dan weg wil glippen blijkt hij ineens toch wakker te zijn. We zijn hier elke avond wel tot een uur of 12 bezig tot we uiteindelijk toegeven omdat we zelf ook muug zijn
Team moeder hier.
Hoe hard ook, echt niet meer in jullie bed laten slapen. Hij weet nu dat hij met zijn gehuil zijn zin krijgt. En hij zal dit dus blijven doen, want het werkt. Hij heeft dus geleerd als ik maar hard genoeg jank geeft papa mij wat ik wil.
Dochter heeft hier ook zo'n periode gehad, ze proberen het bijna allemaal uit, van dorst tot een knuffel tot buikpijn tot plassen enz enz. En Mar huilen als we zeiden dat het nu klaar was en ze moest gaan slapen.
Ik vond het net als jij hardverscheurend om An te houden. Heb ook zelf een paar dagen flink erom gejankt. Maar door een paar dagen vol te houden dat nee nee is en je niet je zin krijgt ent huilen is het nu wel klaar. Dochter weet nu dat ze en in haar eigen bed moet slapen en niet om van alles moet vragen als ze al in bed ligt, dit mag voor de tijd.
Een tip dat mij hielp volhouden: noise cancelling koptelefoon.
Man was een stuk volhoudende dan ik.
pfff wij hebben dat nu met de 2 jarige. Blijft gewoon tot 11u krijsen tot hij bij ons in bed mag.
Ik wil nu ook graag een paar dagen goed doorzetten maar manlief kan echt niet tegen dat gehuil.
Saga schreef op 24-01-2022 om 19:58:
pfff wij hebben dat nu met de 2 jarige. Blijft gewoon tot 11u krijsen tot hij bij ons in bed mag.
Ik wil nu ook graag een paar dagen goed doorzetten maar manlief kan echt niet tegen dat gehuil.
2 jaar is misschien ook nog wat jong daarvoor. Een 6 jarige snapt het allemaal veel beter.
Ja dat zegt zij dus ook dat hij niet stopt als ik steeds toegeef en dat ik te soft ben omdat ik bang ben dat hij mij niet meer leuk vind als ik wat strenger ben. Gevolg is dus ook dat zij vrijwel elke avond wel een keer goed boos tegen hem doet, dan gaat ie weer huilen en dan vind ik dat weer zielig en ga ik hem weer troosten en uitleggen waarom hij in zn eigen bedje moet. Dus aan het einde van het verhaal ligt zij met een chagrijnige kop in bed, hij tussen ons in en ik op het randje zodat we allemaal genoeg plek hebben. En de volgende ochtend heeft iedereen een pesthumeur omdat we slecht geslapen hebben.
"Het eindigt er meestal mee dat hij dan toch in het grote bed mag."
Je zet zelf al het antwoord op je vraag neer.
Als een hond bij eeuwig piepen en blaffen uiteindelijk op de kamer mag slapen, leert ie alleen maar dat piepen en blaffen werkt. Bij jullie kind is dit precies zo.
Ik vind trouwens dat je je vrouw ondermijnt met je gedrag. Echt niet oke
PinkFlower schreef op 24-01-2022 om 20:01:
[..]
2 jaar is misschien ook nog wat jong daarvoor. Een 6 jarige snapt het allemaal veel beter.
Die begrijpt het anders al heel goed. Ik bedoel overigens ook niet dat we hem helemaal alleen laten een uur lang ofzo, maar wel dat we hem in z'n bedje laten. Bij ons is er trouwens ook nog een grote broer die er last van heeft.
Wat soms helpt is, als kind goed moe is, om hem een tijdje te 'kriebelen'.
Met hem afspreken dat je steeds even komt kijken, na 5 minuten, na 10 minuten, na 15 minuten tot hij slaapt. Ik vind het ook zielig om zo hard te zijn voor een kind dat moet wennen aan een nieuwe situatie.
ik ben team kind.
Mijn zoon kwam altijd 2x per nacht bij mij liggen. Als ik zelf naar bed ging bracht ik hem terug, ''s morgens als ik wakker werd lag hij er weer...
Ik denk dat het wel een reden had; verlatingsangst. Zijn vader ging bij ons weg toen hij net 1 was en met mij ging het een hele tijd niet goed.
10 jaar later, inmiddels getrouwd en een dochter. Zij heeft echt paniekaanvallen gehad. Vanalles geprobeerd, matras ernaast, deur op slot, in de buurt blijven, laten huilen (wat mij betreft het SLECHTSTE advies). Dochter moest alle indrukken van de dag verwerken.
Inmiddels weer ruim 10 jaar later en beide kids hebben totaal geen slaapproblemen 
Mijn advies: volhouden, vertrouwen bieden aan je kind en weet; het gaat over.
Sterkte!
Op die leeftijd hechtte ik geen waarde aan alleen slapen dus ik zou gewoon een eenpersoons bed naast het ouderlijk bed hebben geschoven. Probleem dat iedereen slecht slaapt opgelost.
Slaapt hij ook niet als hij in het ouderlijk bed mag inslapen? Ik had vroeger ook periodes dat ik wat angstig was en dan mocht ik in mijn ouders’ bed inslapen en droeg mijn vader mij als zij naar bed gingen naar mijn eigen bed. Ik was wat bang op de zolder, waar mijn kamer was, daar stond de verwarmingsketel en dan begon ik te piekeren over brand. Ik piekerde sowieso nogal veel. Ik had er minder last van in het bed van mijn ouders. Dat voelde veilig.
Hij woont nog niet zo lang bij jou. Hij is waarschijnlijk nog niet gewend? Zijn er andere geluiden? Andere lichtinval? Misschien moet hij er wel erg aan wennen dat zijn ouders bij elkaar wonen! Het is een hele verandering voor zo’n klein menneke. Ik zou zelf toch een beetje creatief proberen te zijn en het wat tijd geven. Maar ik heb makkelijk praten want het zou mij niet kunnen schelen of hij in zijn eigen bed slaapt of niet. Dat komt wel weer een keer.
De kern is om samen te besluiten hoe jullie dit aan willen pakken en dat dan ook consequent te doen. Zoals het nu gaat, is verwarrend en voor niemand goed.
Er valt wat voor te zeggen om kind in eigen bed te laten slapen. Kondig dat dan overdag al duidelijk aan. Zorg voor een slaapritueel wat elke dag hetzelfde is. Als hij uit bed komt, breng je hem rustig terug met een kort ritueel, steeds hetzelfde. Zeg bijvoorbeeld: ‘Het is nu tijd om te slapen, dat doen we allemaal in ons eigen bed,’ geef een knuffel, geen discussie, niet boos worden en weer gaan. Herhaal zo vaak als nodig. Vooral niet toegeven.
Er valt ook wat voor te zeggen om kind meer geborgenheid te geven, blijkbaar heeft hij daar behoefte aan. Kies dan een manier die voor jullie werkt: bij jullie in bed, een van jullie bij hem in bed of in de kamer, pas als hij vraagt of bij voorbaat. Deze optie deden wij vroeger, die periodes gingen altijd vanzelf weer over en dit vonden wij het fijnst.
Jullie zullen er eerst samen uit moeten komen en dan consequent naar kind op één lijn gaan zitten. Dan weet hij waar hij aan toe is.
RosaMontana schreef op 24-01-2022 om 20:20:
Met hem afspreken dat je steeds even komt kijken, na 5 minuten, na 10 minuten, na 15 minuten tot hij slaapt. Ik vind het ook zielig om zo hard te zijn voor een kind dat moet wennen aan een nieuwe situatie.
Ja ik denk ook dat het wennen is, in hun oude huis was alles gelijkvloers en in de weekenden dat hij bij mij was zaten we tot diep in de nacht te gamen en sliep hij meestal al als ik hem in zijn bedje legde. Nu ligt hij van 19.30 tot een uur of 10, half 11 in zn uppie boven terwijl wij nog beneden zijn. Hij is er nu alweer 3 keer uit gekomen.
BlueFawn schreef op 24-01-2022 om 20:25:
[..]
Ja ik denk ook dat het wennen is, in hun oude huis was alles gelijkvloers en in de weekenden dat hij bij mij was zaten we tot diep in de nacht te gamen en sliep hij meestal al als ik hem in zijn bedje legde. Nu ligt hij van 19.30 tot een uur of 10, half 11 in zn uppie boven terwijl wij nog beneden zijn. Hij is er nu alweer 3 keer uit gekomen.
Als hij nog niet moe is kan hij misschien naar een luisterboek luisteren.
Mija schreef op 24-01-2022 om 20:21:
Op die leeftijd hechtte ik geen waarde aan alleen slapen dus ik zou gewoon een eenpersoons bed naast het ouderlijk bed hebben geschoven. Probleem dat iedereen slecht slaapt opgelost.
Slaapt hij ook niet als hij in het ouderlijk bed mag inslapen? Ik had vroeger ook periodes dat ik wat angstig was en dan mocht ik in mijn ouders’ bed inslapen en droeg mijn vader mij als zij naar bed gingen naar mijn eigen bed. Ik was wat bang op de zolder, waar mijn kamer was, daar stond de verwarmingsketel en dan begon ik te piekeren over brand. Ik piekerde sowieso nogal veel. Ik had er minder last van in het bed van mijn ouders. Dat voelde veilig.
Hij woont nog niet zo lang bij jou. Hij is waarschijnlijk nog niet gewend? Zijn er andere geluiden? Andere lichtinval? Misschien moet hij er wel erg aan wennen dat zijn ouders bij elkaar wonen! Het is een hele verandering voor zo’n klein menneke. Ik zou zelf toch een beetje creatief proberen te zijn en het wat tijd geven. Maar ik heb makkelijk praten want het zou mij niet kunnen schelen of hij in zijn eigen bed slaapt of niet. Dat komt wel weer een keer.
We zijn inderdaad nog een beetje zoekende naar evenwicht in samen voor hem zorgen en opvoeden en onze eigen relatie.
