Kind 4 jaar van school gestuurd

Een kind van 4 jaar schorsen?   Ik word te oud denk ik.

Ik zou even afwachten waar ze mee komen in dat gesprek volgende week. Jullie hebben een ongelukkige start gehad op die school, maar misschien keert het zich ten goede. Ze geven nu in elk geval aan dat ze willen praten over de indeling van zijn dagen. Dat lijkt me wel positief.

Lina91 schreef op 29-09-2023 om 19:04:

Dit is toch heel apart? Nu is het ineens maar 5 schooldagen? Terwijl gisteren is gezegd dat het een jaar kan duren en vandaag 4 maanden tot een jaar. Is toch krom als je met feiten komt en goede vragen dat ineens hij wel weer naar school kan?

In elk geval gaan we ons goed voorbereiden voor het gesprek volgende week en wil ik alles zwart op wit.
Ook gaan we zelf opzoek naar zo een kinderfysio wat eerder gezegd is en willen we eerst zelf zoveel mogelijk voor ons zoontje doen voor we het uit handen geven. Want het vertrouwen in school wordt steeds minder dat ze het beste met hem voor hebben.

Daarnaast kunnen we officieel in beklag gaan tegen zijn schorsing bij leerplicht. Dit gaan we ook doen. Ten eerste omdat een schorsing tegen een kind van 4 die 4 weken op school zit heel heftig is. Daarnaast omdat hun het hadden over maanden maar als we met feiten komen is het dagen en als ze zelf hadden gezegd hou hem even een week thuis en volgende week gaan we een nieuw plan maken waren we daar gewoon akkoord mee gegaan.

Denk even heeeeel goed na of je die hele officiële weg af wilt gaan. Want school gaat daar weer op reageren en dan jullie weer. En wat is het doel daarvan? Wat krijg je daar praktisch mee voor elkaar voor jullie zoon? Niets. Waarschijnlijk wordt vervolgens op alles zout gelegd en dan kan een observatie opeens toch niet in de klas en dergelijke. De communicatie zal stroperig worden en dat is niet in het belang van je zoon. Het zou mij niet verbazen als school gealarmeerd is door de instanties die in korte tijd er bij zijn gehaald. Natuurlijk, er lijkt bakzeil te zijn gehaald met 5 dagen ipv een jaar. Daar tegenover staat dat ze de officiële weg zijn ingeslagen. En dat is echt geen goed nieuws. Het komt over als school die zich bedreigd voelt en zichzelf beschermt. 

Ik denk dat je er meer aan hebt om even rust in de tent te bewaren. Waarmee ook je emoties gaan liggen. Focus op de Sit (bijvoorbeeld) en wacht wat daar uit komt. Als je daarmee een handvat hebt met logisch oorzaak-gevolg verhaal, sta je veel sterker, óók als je naar een andere school zou willen, óók als er dan toch een noodzaak is om op deze mail van school te reageren. Met een evaluatie van (bijv) sit geef je school de gelegenheid om zonder gezichtsverlies op hun schreden terug te komen. En je houdt het onderzoek in eigen hand. Dàt is heel belangrijk, zeker bij een mogelijke conflict.

Wie betaalt voor het onderzoek, bepaalt. Zelf geloof ik niet zo in hele brede onderzoeken omdat ik niet geloof dat er generalisten zijn die heel specifiek kunnen zoeken en vinden. Lijkt meer op, wat wil je? Doe maar iets. Ja wat? Ja, maakt niet uit. Wie betaalt, krijgt het rapport als eerste, wie betaalt, bepaalt de onderzoeksvraag. En een school die zich aangevallen voelt (terecht of onterecht) geef je daarmee een stok in handen om je mee te slaan.

En, niet onbelangrijk, je zal niet de eerste en niet de laatste zijn die een melding krijgt bij jeugdzorg. Want bij een conflict worden de tegenstellingen zo groot dat iedereen elkaar raar gaat aankijken. Dan ben jij niet de moeder van een zoon die het lastig heeft, dan ben jij die lastige moeder van die probleem zoon. Hoe meer problemen, hoe emotioneler je zal worden, hoe meer dat beeld bevestigd wordt.

Wil je toch naar een andere school, wacht in elk geval tot na alle onderzoeken zijn gedaan waarmee je een goed verhaal hebt waarom je weggaat en dat je de juiste omstandigheden voor je zoon voor elkaar kgijt op een nieuwe school.

Ik vind het eerlijk gezegd belachelijk dat er op basis van 4 weken aangegeven wordt vanuit de school dat er onderzoek gedaan moet worden. Wanneer er binnen 1 setting bepaald gedrag wordt waargenomen en binnen andere settingen niet, dan ligt het probleem binnen die setting en niet volledig bij het kind.
Ik merk dit vanuit mijn werkveld zeer regelmatig vanuit scholen. Ze weten niet wat ze ermee moeten dus dan wordt er maar aangespoord op onderzoek.

Ik snap ook niet goed wat hun hulpvraag is rondom 'onderzoeken'. Ze weten het zelf niet eens.. Het is leuk dat ze antwoorden willen maar een onderzoek op die leeftijd is maar beperkt en er komen geen 'diagnoses' uit omdat deze op die leeftijd nog niet gesteld mogen worden (zoals bijv. adhd, add, intelligentie-onderzoek en vaak ook ASS-problematiek).
Therapie bij een sensorische informatietherapeut kunnen sommige mensen dan als een heel groot iets zien maar eigenlijk is het juist zeer laagdrempelig in vergelijking met een officieel onderzoek doen.

TO: Mocht je meer informatie willen rondom Sensorische Informatietherapie kun je me altijd een pb sturen

'Het is leuk dat ze antwoorden willen maar een onderzoek op die leeftijd
is maar beperkt en er komen geen 'diagnoses' uit omdat deze op die
leeftijd nog niet gesteld mogen worden (zoals bijv. adhd, add,
intelligentie-onderzoek en vaak ook ASS-problematiek).'
Grappig dat je dit combineert met een advies over therapie. 
Tsjor

TO, wat neemt school een rigide standpunt in. Je kind, en ‘hoe geven we hem weer een welverdiend plekje op school’ is volledig uit het zicht geraakt.

Toen er zorgen waren over onze zoon heb ik het initiatief van testen niet bij hen gelaten. Ik wilde niet dat hij bij de hele school en zorgteam, GGD etc. over de tong ging. Ben ik via de huisarts doorgestuurd naar een bepaalde orthopedagoog die getest heeft, geobserveerd heeft en met adviezen kwam. Maar ook heeft opgeschreven waar haar testbeperkingen lagen. Ik ben zelf aan het roer blijven staan en heb zelf kunnen bepalen wat en wanneer gedeeld werd over mijn zoon. Enkele jaren later hetzelfde toen hij wel goed getest en geobserveerd kon worden. (was een dmv diagnostiek en behandelgroep)

Huisarts dus!

Ik zou hem niet laten testen en hem nog even een half jaar of een jaar thuis houden. Na een jaar zou ik hem op een andere school doen. Hij is er nu denk ik gewoon nog niet aan toe en voelt zich er waarschijnlijk niet op zijn gemak. Daarom gaat hij zich raar gedragen. Dat kan. Ik zou niet laten zoeken naar een label. Sterkte. 

Hoe ouders en scholen ondersteunt worden bij jonge kinderen en deze gedragingen, verschilt per regio. Waar ik werk is er een intensieve samenwerkig tussen onderwijs en jeugdhulp bv maar waar ik woon (10 km verderop) bv totaal niet. Het effect is dat er heel verschillend wordt omgegaan met dit soort situaties. Het is daarom lastig om adviezen te geven. Toch wil ik wel proberen om wat tips mee te geven.

allereerst: zoek een professional die naast jullie als ouder kan staan waar ook de school vertrouwen in heeft en die kennis heeft van jonge kinderen en het onderwijssysteem. Dit zou de schoolmaatschappelijkwerker kunnen zijn, hoewel ik wel vraagtekens zet bij de omslag van de school na jullie gesprek, hoe vertrouwelijk gaat ze om met de informatie die zij krijgt uit jullie gesprek samen… scholen werken samen in een samenwerkingsverband. Zij hebben een onafhankelijk ouder en jeugdsteunpunt. Je zou ook hen kunnen bellen voor advies. Zij weten precies hoe het geregeld is in jullie regio. Sommige regio’s kennen teams die zich richten op jonge kinderen bv. Vaak hebben zij geen wachtlijsten omdat het belangrijk is om zsm te handelen bij jonge kinderen. 

ik snap de stap naar een si therapeut, echter ga je dan direct aan je kind sleutelen zonder dat je weet of dat de oorzaak is. Een groep van 15 kleuters is kleiner dan een peutergroep en als de problemen echt alleen op school spelen en niet bv op een drukke verjaardag is dat wel een beetje gek als je denkt aan overprikkeling. Ik zou eerder met school samen in kaart gaan brengen wat nu precies het probleem is en vooral kijken wat omstandigheden zijn waardoor het gedrag ontstaat. Hoe vaak heeft het daadwerkelijk voorgedaan? Wat ging aan de situatie vooraf, wie was daarbij betrokken? Dit is een soort ABC schema: wat ging aan het gedrag vooraf, welk gedrag zie je en hoe werd hier op gereageerd. Doe dit niet alleen op momenten dat het misgaat maar ook als het goed gaat. Je hebt dan aanknopingspunten hoe je ongewenst gedrag kan ombuigen. Als je weinig vertrouwen hebt dat de school dit goed in kaart kan brengen kan je vragen of een onafhankelijk iemand dit kan doen. Bij jonge kinderen zijn interventies bijna altijd gericht op de omgeving omdat je die kan veranderen en het kind niet. 

ten derde: laat je kind alsjeblieft niet thuis. Jonge kinderen ontwikkelen zich razendsnel en onderwijs hoort daarbij. Juist in de kleuterklas leren kinderen met elkaar om te gaan, keuzes te maken, zelfstandig en zelfredzaam te zijn. Kinderen die met 5 jaar beginnen, hebben eigenlijk altijd een achterstand en dat is zonde. Ook de school moet hier bewust van zijn. 5 dagen schorsen voor een jong kind is fors. Schorsing is een pedagogische maatregel die bij jonge kinderen eigenlijk niet effectief is. Ik snap dat je een klacht zou willen indienen, maar realiseer je ook dat je de relatie met de school op spanning zet, al twijfel ik in jouw verhaal wel aan de bereidwilligheid van de school. Ik ken het verhaal van de school niet natuurlijk dus dat maakt het lastig. 

Heel veel sterkte.

anomarie schreef op 30-09-2023 om 13:21:

ik snap de stap naar een si therapeut, echter ga je dan direct aan je kind sleutelen zonder dat je weet of dat de oorzaak is.

Ik snap niet goed wat je bedoelt met sleutelen aan je kind? Een Sit kijkt eerst naar over of onderprikkeling van elk zintuig en doet spelletjes. Een van mijn kinderen vond het moeilijk om met modder en zand te spelen omdat het een onaangename gevoel was. Dus kreeg hij boerderijdieren verstopt in een bak met bonen. Dan moest hij het varken zoeken, dan weer het schaap. Tussendoor elke keer of op de trampoline of klimmen aan een schuine wand met touw (dat mocht hij kiezen) omdat hij daarvan rustig en alert werd. En later werden de bonen, rijstkorrels … dat gaat allemaal spelenderwijs. Hij vond het geweldig om er heen te gaan. En wij kregen voor thuis ook allemaal spelletjes mee, bijvoorbeeld tafelvoetbal met een rietje en een watje. Wist je dat je van zuigen door een rietje (of zuigen aan je duim) je hartslag onmiddellijk rustiger wordt? Je wordt er kalm en alert van. Dat is mooi geregeld van de natuur.

Het ABC schema dat is precies hoe een Sit te werk gaat: die heeft geleerd om te kijken naar prikkels. Niet alleen wat er gezegd wordt in de klas maar naar alle zintuigenlijke ervaringen, los en in combinatie, hoe ze op elkaar afgestemd zijn. 

Overigens weet ik niet of je als ouder zelf een nieuwe school mag zoeken. Bovendien is er altijd een overdracht. Van een schriftelijke overdracht mag je een kopie vragen maar je hebt geen zeggenschap over wat er besproken wordt. In grotere steden is een warme overdracht, dwz een gesprek tussen de scholen. Daar ben je niet bij en een kopie is er niet. Dat kan door de ib-er of de directeur. Wees je dus bewust dat hoe je bij deze school weg gaat ook deels (al) inkleurt hoe je bij een andere school aankomt. Daarbij is het handig om te weten dat directeuren van scholen niet vaak andere directeuren spreken maar ib-ers des te meer, al dan niet in officieel overleg. Sta dus niet gek te kijken als er via de tamtam een beeld geschetst wordt waarvan je geen weet hebt maar dat niet perse een leuk beeld schetst van jullie kind en/of jullie als ouders. Het hoort niet maar daar doe je niets tegen.

Bij een conflict verliezen scholen doorgaans niet. Voor school ben je een passant, al zou je elk jaar een 8ling baren voor de komen 30 jaar. Als ouders heb je weinig rechten (je kind heeft recht op goed onderwijs maar nergens staat gespecificeerd wat goed is, dus de kans is groot dat goed dan goed genoeg wordt en dat is meestal middelmatig niveau). 

Én scholen kunnen doorgaans niet goed communiceren met ouders. Ook dat lijkt hier een rol te spelen. 

Mijn zoon vertoonde ook ongeveer dit gedrag op die leeftijd. Ik werd toen gevraagd om hem alleen ochtenden te laten komen naar school en om dan zelf ook aanwezig te blijven in de klas om hem in het gareel te houden. Dit is een aantal weken zo gegaan. (ik vond dat eerlijk gezegd heel zwaar)
En voor die tijd: Eigenlijk had ik vanuit de peuterspeelzaal nooit klachten gehad, behalve dat hij daar ook erg druk was en vaak apart aangesproken moest worden voor hij ging doen wat de bedoeling was. Hij reageerde bijv. gewoon niet op de opdracht dat alle kinderen in de kring moesten komen zitten.

Voor die tijd hadden wij al een cursus gedaan in het opvoeden van 'drukke kinderen'; dit was vrijblijvend maar wel vanuit een hulpverleningsinstantie. Hij was inderdaad toen pas drie maar het was van het begin af aan duidelijk een heel druk mannetje. Toen het op de basisschool meteen zo uit de hand liep hebben wij contact opgenomen met de leiding van die cursus om te vragen wat we konden doen. Zij adviseerde ons toen om onderzoek te laten doen door een kinderpsycholoog. Dat gebeurde en daar kwamen ze er niet uit of hij PDD-NOS had of ADHD of allebei. Daarom is hij toen doorverwezen naar een medisch Kleuter Dagverblijf (ik heb het over 20 jaar geleden) van waaruit hij geobserveerd ging worden om advies uit te kunnen brengen.

Na 6 weken kregen wij daar een gesprek; de diagnose leek toch het meest op ADHD maar er werden ook ASS trekjes gezien. In elk geval bleek het advies wel sowieso om haar naar speciaal basisonderwijs te doen. Dat deden we en daar knapte hij erg van op. Hij had het veel meer naar zijn zin.

De uiteindelijke diagnose bleek bij mijn zoon overigens ADHD te zijn met een laag IQ en NLD. Dat is een leerstoornis waarbij er vaak ASS trekken gezien worden en er een probleem is met ruimtelijk inzicht (rekenen) tempo en nog wat kenmerken die overlap hebben met ADHD en laag IQ. Allemaal niet zo goed uit elkaar te houden; in elk geval wordt het leven er niet makkelijker door.

tsjor schreef op 30-09-2023 om 08:25:

'Het is leuk dat ze antwoorden willen maar een onderzoek op die leeftijd
is maar beperkt en er komen geen 'diagnoses' uit omdat deze op die
leeftijd nog niet gesteld mogen worden (zoals bijv. adhd, add,
intelligentie-onderzoek en vaak ook ASS-problematiek).'
Grappig dat je dit combineert met een advies over therapie.
Tsjor

Sorry maar dat vind ik flauw en makkelijk. Er is geen advies over therapie, daarvoor moet eerst geobserveerd worden. Pas als uit een observatie blijkt dat er iets nodig is, kan je therapie aanraden.

Overigens, klopt het dat je op 4 jarig leeftijd nog geen diagnose kan laten stellen op het gebied van adhd, add, ass omdat niemand daar zijn vingers aan wil branden, maar niet omdat er niets te zien of op te merken zou zijn. Wat een Sit kan is een regulatiestoornis vaststellen. En wat aan regulatie ten grondslag ligt, is het verwerken van prikkels.

Maar of dat een regulatiestoonis in het gebied ad(h)d of ass is of iets dat geen etiket verdient, dat doet een Sit niet. Maar misschien is er sprake van onrijpe regulatie in combinatie met vermijdingsgedrag (het vermijden van in de zandbak spelen of niet willen schommelen omdat je evenwichtsorgaan te gevoelig is). Kinderen zijn ster in het vermijden maar dat is niet perse goed voor de ontwikkeling en/of de motoriek. Maar wat je kind vermijdt, dat zie je niet perse. Een hapering in het een, kan ook resulteren in een hapering in de volgende fase. Daar kan je maar beter vroeg bij zijn. Want er is niets erger, vind ik, dan vaststellen dat er iets niet goed gaat… maar laten we gewoon nog even 4 jaar wachten of we het dan kunnen zien. En in de tussentijd doen we niets want tja geen diagnose. Als je zegt dat je een adhd of ass toko bent, tja dan skip je de hele regulatiestoornis. Maar dat is wel heel eenzijdig en kortzichtig. 

Jeetje, wat raakt dit bericht me. Bij mijn zoon ging het toen ook zo, maar het maakte wel heel veel uit welke leerkracht hij die dag had. Wij konden het toen niet anders zien als gedrag dat uit een gevoel van onveiligheid ontstond en dat maakte het vreselijk moeilijk om hem naar school te brengen. De school wilde hem inderdaad ook schorsen op de dagen dat hij zo ongereguleerd was, maar wij hebben koppig vastgehouden aan het op school met hem oplossen door hem te helpen om weer kalm te worden en niet te straffen. Uiteraard kon het nodig zijn om hem even uit de groep te halen om rustig te worden en om verdere escalatie te voorkomen. Een time-in met iemand die hij goed kende. Dat is uiteindelijk niet nodig geweest omdat de juf in groep 1 heel goed met hem om kon gaan. Toen hij een gestresste meester kreeg in groep 2 begon de ellende opnieuw en omdat school achter zijn handelen bleef staan (erg negatief ingesteld, heeft onze zoon zelfs fysiek pijn gedaan) zijn we toch van school gewisseld naar een plek waar ze meer gericht waren op wat ontwikkelende kinderen nodig hebben (beweging, natuur, gepersonaliseerd onderwijs). Het agressieve gedrag is hooguit twee keer terug gezien op deze nieuwe school. Wat een verademing was dat! Heel veel sterkte! 

Ik kan me voorstellen dat je hier erg mee zit. Maar ik vermoed dat hier heel wat gesprekken tussen juf en leidinggevenden over geweest zijn, voor ze dit besluiten? Als het om de veiligheid (al is het voor het gevoel van veiligheid) van andere kindjes gaat, heeft de school daar ook wel een beschermende rol in naar zijn werknemers en de andere kinderen. Stel dat mijn dochter bij een kindje in de klas zou zitten dat haar slaat en bijt en ze er bang voor is de hele dag zou ik daar als ouder ook wel mee zitten. Ik las ergens in de comments dat als hij buitengesloten wordt ook kindjes slaat en afpakt of pest. En daarnaast
 dat het zwart wordt voor zijn ogen als hij boos is doen mij toch een beetje aan adhd of pdd nos (ass) denken. Je zou eens kunnen informeren bij het speciaal onderwijs of ze iemand hebben die eens mee kan denken? Niet dat hij daarheen hoeft, maar zij hebben wel ervaring met afwijkend gedrag bij kindjes én hebben een netwerk met mensen die ook op het reguliere onderwijs iets voor je zoontje kunnen betekenen? En ik zou zelf bij de huisarts of de ggd eens vragen om een verwijzing om hem in het ziekenhuis te laten testen op een vorm van autisme of adhd. En mocht dat het niet zijn, dan is het balletje maar gaan rollen en dan kun je van daaruit verder met professionals. Sterkte