Kiezen tussen je man en kind...Moeilijk tijdens een ruzie
Van de week heeft een ander kindje per ongeluk de schooltas van onze zoon meegenomen naar huis. Vandaag brachten we ons kind naar de BSO en hadden het er rustig daarover.
Situatie:
De klas mocht 20 min eerder weg en op het schoolplein spelen totdat ze door ouders/BSO worden opgehaald. En dat doen de kids, wat niet gek is.
Mijn man: Je kan toch aan de juf vragen of ik mijn tas in de klas kan achterlaten en dan mag gaan spelen. Of je moet je tas bij je houden als je speelt.
Niet logisch, denk ik dan. Want geen enkel kind denkt zo. Die gooit z'n tas en jas op de grond en gaat dan hangen in het klimrek oid.
Het is niet handig als je gaat voetballen met je rugzak op.
En dan gaat mijn man verder: Als je nou in de Brugklas zit en zo slordig zou omgaan met je laptop. Denk je dat we ELKE keer een nieuwe moeten kopen?
Ik: Bijna alle basisschool kids raken wel eens wat kwijt. Is niet erg.
En begin nou nu niet over de brugklas, want daar is hij nog niet. Hij zit in groep 5 nu.
In de Bovenbouw (groep 6-8) zal hij zeker anders hierover gaan denken.
(ik ken geen kids uit de bovenbouw die zijn jas, tas vergeet of ergens in een hoek gooit)
En nu reageert mijn man: Jaa..En ik wordt nu weer als slecht gezien. Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg).
Ik: T heeft te maken met ons denkniveau, wat in dit soort situaties nooit op 1 lijn is. We denken anders en reageren ook anders (ik reageer meestal rustig en hij pakt t extreem aan)
Niemand is hier goed of fout.
Denk nou eens hoe hoe ik me moet voelen. Tussen jullie in staan. Dát is pas moeilijk en onrechtvaardig.
Ons zoon (9jaar) reageert met de woorden: Papa wil altijd dat ik me als een volwassen moet gedragen, maar ik ben nog een kind, mama...
En daarin moet ik hem gelijk geven....
Kan gebeuren dat een ander kind per ongeluk de verkeerde tas meeneemt. Als het ding maar weer terug komt is er niets aan de hand.
Wat ik wel zorgelijk vind is dit:
En nu reageert mijn man: Jaa..En ik wordt nu weer als slecht gezien. Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg)."
Dat staat helemaal los van de gebeurtenis, blijkbaar voelt je man zich niet serieus genomen door jou (en je kind???). Daar zou je met hem over in gesprek moeten gaan.
En als je nou eens die woorden van je kind tegen je man citeert?
Je hoeft niet te kiezen..... Ik zou alleen dit soort gebeurtenissen niet met man delen. Want een kind van 9 is een ander verhaal als een kind in de brugklas.....
inhoudelijk ben ik het wel met je eens, je man stelt vrij hoge eisen.
Maar mannen zijn er vaak erg gevoelig voor als ze het idee hebben dat hun vrouw hen “afvalt”. Jij ziet een inhoudelijk meningsverschil, hij ziet een partner die niet loyaal is en hem tegenover jullie zoon laat vallen.
dat kun je stom of kinderachtig vinden, maar daar verdwijnt het niet door. Misschien helpt het om een beetje op de toer te gaan van “nou, papa heeft wel gelijk dat je dat straks inde brugklas niet meer mag doen. Nu lukt het nog niet om je spullen steeds in de gaten te houden, en wat zou je kunnen doen om nu alvast een beetje te oefenen met letten op je spullen?”. Misschien heeft zoon zelf ook ideeen over hoe hij het aan kan pakken zonder dat het hem boven z’n macht gaat.
MRI schreef op 30-03-2022 om 11:26:
En als je nou eens die woorden van je kind tegen je man citeert?
Vanmiddag, als we thuis zijn, ga ik dit tegen hem zeggen. Ik heb het wel via de app gezegd, maar geen reactie op gehad.
Je kunt het ook anders bekijken: je man maakt zich zorgen. Hij ziet nu al beren op de weg voor over een paar jaar. Dat dat niet zo realistisch is, doet niets af aan het feit dat hij het wel zo VOELT!
En dat (gevoel) neem jij naar zijn idee dan niet serieus.
Misschien moet je gewoon eens vragen wat zijn zorg is en daar rustig over praten.
Zonder je kind erbij, uiteraard.
Ranya schreef op 30-03-2022 om 11:34:
[..]
Vanmiddag, als we thuis zijn, ga ik dit tegen hem zeggen. Ik heb het wel via de app gezegd, maar geen reactie op gehad.
Los van de rest, vind ik dit geen dingen die je via de app bespreekt. Ik snap wel dat hij daar niet op reageert.
Op de middelbare school gooien ze tassen niet allemaal bij elkaar in grote bakken onder de kapstok maar hebben ze kluisjes. En staat de tas meestal naast de tafel.
Bovendien is je zoon zijn tas niet kwijtgeraakt maar iemand anders heeft hem meegenomen. Dat kan gebeuren. Wij hebben ook regelmatig grote wisselacties gehad met op elkaar lijkende jassen.
Kinderen raken ook dingen kwijt. Soms door hun eigen slordigheid, soms omdat andere kinderen niet opletten. Mijn zoon draagt nu alweer weken een te groot trainingsjack. Iemand heeft dus die van hem maar niemand reageert in de app. Ooit wisselen ze het wel weer terug. Bidons, fietssleutels, geodriehoeken. Alles raken ze kwijt. Daar leren ze van. Gaan lopen mopperen over hoe dat dan moet als ze volwassen, 16 jaar of 12 jaar zijn heeft geen enkele zin.
Ik denk dat ik dit soort futiliteiten helemaal niet zou delen thuis. Mijn man vindt dat ook niet boeiend. Wij lossen het onderling wel op en haalt hij hem op en ziet hij dat de fietssleutel weg is dan lossen ze het samen maar op. Wat kan ik er op dat moment aan veranderen?
Schemerlampje schreef op 30-03-2022 om 11:37:
[..]
Los van de rest, vind ik dit geen dingen die je via de app bespreekt. Ik snap wel dat hij daar niet op reageert.
Dat is inderdaad waar. Maar nu geef ik hem stof om over na te denken ipv hem 'aan te vallen'
Plantenbak schreef op 30-03-2022 om 11:40:
Op de middelbare school gooien ze tassen niet allemaal bij elkaar in grote bakken onder de kapstok maar hebben ze kluisjes. En staat de tas meestal naast de tafel.
Bovendien is je zoon zijn tas niet kwijtgeraakt maar iemand anders heeft hem meegenomen. Dat kan gebeuren. Wij hebben ook regelmatig grote wisselacties gehad met op elkaar lijkende jassen.
Kinderen raken ook dingen kwijt. Soms door hun eigen slordigheid, soms omdat andere kinderen niet opletten. Mijn zoon draagt nu alweer weken een te groot trainingsjack. Iemand heeft dus die van hem maar niemand reageert in de app. Ooit wisselen ze het wel weer terug. Bidons, fietssleutels, geodriehoeken. Alles raken ze kwijt. Daar leren ze van. Gaan lopen mopperen over hoe dat dan moet als ze volwassen, 16 jaar of 12 jaar zijn heeft geen enkele zin.
Ik denk dat ik dit soort futiliteiten helemaal niet zou delen thuis. Mijn man vindt dat ook niet boeiend. Wij lossen het onderling wel op en haalt hij hem op en ziet hij dat de fietssleutel weg is dan lossen ze het samen maar op. Wat kan ik er op dat moment aan veranderen?
Ik loop altijd met de insteek: Voor alles is er een oplossing. Is niet erg als hij z'n jas of tas een keer vergeet (wat nu al 4 keer is gebeurd). Laat gaan. Alleen ligt het bij mijn man zo hoog.. En hij reageert en heel heftig op.
Poezie schreef op 30-03-2022 om 11:26:
Kan gebeuren dat een ander kind per ongeluk de verkeerde tas meeneemt. Als het ding maar weer terug komt is er niets aan de hand.
Wat ik wel zorgelijk vind is dit:
En nu reageert mijn man: Jaa..En ik wordt nu weer als slecht gezien. Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg)."
Dat staat helemaal los van de gebeurtenis, blijkbaar voelt je man zich niet serieus genomen door jou (en je kind???). Daar zou je met hem over in gesprek moeten gaan.
Ik sta altijd voor hem klaar. Hij vind het altijd fijn als ik de voortouw neem in bijv organiseren en regelen of (kleine) beslissingen moet nemen. Het is een paar keer voorgekomen dat hij een beslissing nam, wat dan niet goed uitpakte omdat hij niet aan de details heeft gedacht. En toch zorg ik ervoor dat het uiteindelijk goed komt. En leg hem dan rustig uit waar het mis is gegaan.
Ik probeer niet te veel kritiek te geven, omdat hij zich onzeker gaat voelen. Hij krijgt geregeld een compliment. En ik probeer ook vaak leuke uitjes/momenten te regelen voor ons 2en. Dan zorg ik ervoor dat ons kind bij familie/vrienden is.
Plantenbak schreef op 30-03-2022 om 11:40:
Op de middelbare school gooien ze tassen niet allemaal bij elkaar in grote bakken onder de kapstok maar hebben ze kluisjes. En staat de tas meestal naast de tafel.
Bovendien is je zoon zijn tas niet kwijtgeraakt maar iemand anders heeft hem meegenomen. Dat kan gebeuren. Wij hebben ook regelmatig grote wisselacties gehad met op elkaar lijkende jassen.
Kinderen raken ook dingen kwijt. Soms door hun eigen slordigheid, soms omdat andere kinderen niet opletten. Mijn zoon draagt nu alweer weken een te groot trainingsjack. Iemand heeft dus die van hem maar niemand reageert in de app. Ooit wisselen ze het wel weer terug. Bidons, fietssleutels, geodriehoeken. Alles raken ze kwijt. Daar leren ze van. Gaan lopen mopperen over hoe dat dan moet als ze volwassen, 16 jaar of 12 jaar zijn heeft geen enkele zin.
Ik denk dat ik dit soort futiliteiten helemaal niet zou delen thuis. Mijn man vindt dat ook niet boeiend. Wij lossen het onderling wel op en haalt hij hem op en ziet hij dat de fietssleutel weg is dan lossen ze het samen maar op. Wat kan ik er op dat moment aan veranderen?
Als ik deze (kleine) dingen niet met hem deelt, dan krijg ik te horen dat hij niet belangrijk genoeg voor t gezin is...
Jippox schreef op 30-03-2022 om 11:37:
Je kunt het ook anders bekijken: je man maakt zich zorgen. Hij ziet nu al beren op de weg voor over een paar jaar. Dat dat niet zo realistisch is, doet niets af aan het feit dat hij het wel zo VOELT!
En dat (gevoel) neem jij naar zijn idee dan niet serieus.
Misschien moet je gewoon eens vragen wat zijn zorg is en daar rustig over praten.
Zonder je kind erbij, uiteraard.
Dank je wel.. Ik ga vanmiddag in gesprek met hem. ♥️
Ranya schreef op 30-03-2022 om 11:47:
[..]
Ik sta altijd voor hem klaar. Hij vind het altijd fijn als ik de voortouw neem in bijv organiseren en regelen of (kleine) beslissingen moet nemen. Het is een paar keer voorgekomen dat hij een beslissing nam, wat dan niet goed uitpakte omdat hij niet aan de details heeft gedacht. En toch zorg ik ervoor dat het uiteindelijk goed komt. En leg hem dan rustig uit waar het mis is gegaan.
Ik probeer niet te veel kritiek te geven, omdat hij zich onzeker gaat voelen. Hij krijgt geregeld een compliment. En ik probeer ook vaak leuke uitjes/momenten te regelen voor ons 2en. Dan zorg ik ervoor dat ons kind bij familie/vrienden is.
Ehm, je klinkt meer als zijn moeder dan als een gelijkwaardige partner. Ik snap zijn reactie nu wel beter...
Je zoon heeft gelijk (Papa wil altijd dat ik me als een volwassen moet gedragen, maar ik ben nog een kind, mama... ) en je man kruipt graag in de slachtofferrol (Jaa..En ik word nu weer als slecht gezien. Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg).).
Tijd voor je man om volwassen te worden en een andere manier te vinden om met tegenslag om te gaan. Ik vind het zielig voor je zoon dat zijn vader onmogelijke eisen stelt. Logisch dat hij zijn vader niet zo positief ziet. Dat doet vader toch echt helemaal zelf, met zijn overtrokken gedrag.
