Kiezen tussen je man en kind...Moeilijk tijdens een ruzie
Van de week heeft een ander kindje per ongeluk de schooltas van onze zoon meegenomen naar huis. Vandaag brachten we ons kind naar de BSO en hadden het er rustig daarover.
Situatie:
De klas mocht 20 min eerder weg en op het schoolplein spelen totdat ze door ouders/BSO worden opgehaald. En dat doen de kids, wat niet gek is.
Mijn man: Je kan toch aan de juf vragen of ik mijn tas in de klas kan achterlaten en dan mag gaan spelen. Of je moet je tas bij je houden als je speelt.
Niet logisch, denk ik dan. Want geen enkel kind denkt zo. Die gooit z'n tas en jas op de grond en gaat dan hangen in het klimrek oid.
Het is niet handig als je gaat voetballen met je rugzak op.
En dan gaat mijn man verder: Als je nou in de Brugklas zit en zo slordig zou omgaan met je laptop. Denk je dat we ELKE keer een nieuwe moeten kopen?
Ik: Bijna alle basisschool kids raken wel eens wat kwijt. Is niet erg.
En begin nou nu niet over de brugklas, want daar is hij nog niet. Hij zit in groep 5 nu.
In de Bovenbouw (groep 6-8) zal hij zeker anders hierover gaan denken.
(ik ken geen kids uit de bovenbouw die zijn jas, tas vergeet of ergens in een hoek gooit)
En nu reageert mijn man: Jaa..En ik wordt nu weer als slecht gezien. Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg).
Ik: T heeft te maken met ons denkniveau, wat in dit soort situaties nooit op 1 lijn is. We denken anders en reageren ook anders (ik reageer meestal rustig en hij pakt t extreem aan)
Niemand is hier goed of fout.
Denk nou eens hoe hoe ik me moet voelen. Tussen jullie in staan. Dát is pas moeilijk en onrechtvaardig.
Ons zoon (9jaar) reageert met de woorden: Papa wil altijd dat ik me als een volwassen moet gedragen, maar ik ben nog een kind, mama...
En daarin moet ik hem gelijk geven....
MamaE schreef op 30-03-2022 om 15:46:
[..]
Een ander kind had de verkeerde tas meegenomen en man vond dat de zoon zijn tas bij zich moest houden tijdens het spelen. Dat is ten eerste iets wat buiten de schuld ligt van het kind en ten tweede een oplossing die niet haalbaar is.
Als kind nu wekelijks spullen zou vergeten op school, op de sportclub, bij vriendjes en je telkens overal achter aan moet gaan bellen is een terechtwijzing prima. Niet voor een fout van een ander kind.
Prima om achteraf met man te bespreken. Maar geen reden om je partner af te vallen terwijl hij met even zat is dat tas weer kwijt is. (Want wellicht is het wel wekelijks)
Als mijn kind haar tas vergeet op school stuur ik haar gewoon terug om die op te halen. Maar zelf iets vergeten en een ander kind dat zijn tas per ongeluk meeneemt zijn twee verschillende dingen. Ik snap de frustratie van vaak dingen vergeten wel, maar je moet die dingen niet met elkaar gaan verwarren en dat doet je man nu wel.
En dan is de oplossing nog steeds niet spelen met een tas op je rug, maar voordat je ergens weggaat even checken of je alles hebt.
Maar als de moeders hier onderling gaan verzinnen wat de oplossing is voor kind dan lost dat het onderliggende probleem nog niet op.
Volgens mij is dit een dynamiek die heel veel voorkomt: vader spreekt kind ergens op aan, en moeder vindt dat hij daarin te streng of onredelijk is. Moeder gaat het afzwakken. Vader voelt zich voor gek gezet (vrouw valt hem af tegenover kind). En hops daar gaat de discussie over loyaliteit, of dat hij altijd de boeman is, of dat zij alles maar laat gebeuren..... en dat is net zo goed onveilig voor een kind als een keer te streng toegesproken worden.
Een bondje tussen kind en moeder tegen die strenge onredelijke papa is én onveilig voor het kind én funest voor de relatie tussen de ouders.
Daarom zeg ik, probeer een manier te vinden om kind wél medeverantwoordelijk te maken voor zijn spullen, als een kind steeds dingen kwijtraakt op school zal hij dat in de brugklas niet ineens uit zichzelf geleerd hebben. Daar heeft vader best een punt. Maar moeder heeft een punt dat het ook niet helpt om daar kind nu al voor op z'n falie te geven. Vraag kind mee te denken over oplossingen. Vind een weg tussen "kind hoeft helemaal niks" en "kind krijgt op zn falie".
Hoe is jullie gezind dynamiek
Twee tegen 1 ?
Doet zoon veel met jou
Ben jij altijd de lieve ?
Ginevra schreef op 30-03-2022 om 16:25:
Maar als de moeders hier onderling gaan verzinnen wat de oplossing is voor kind dan lost dat het onderliggende probleem nog niet op.
Volgens mij is dit een dynamiek die heel veel voorkomt: vader spreekt kind ergens op aan, en moeder vindt dat hij daarin te streng of onredelijk is. Moeder gaat het afzwakken. Vader voelt zich voor gek gezet (vrouw valt hem af tegenover kind). En hops daar gaat de discussie over loyaliteit, of dat hij altijd de boeman is, of dat zij alles maar laat gebeuren..... en dat is net zo goed onveilig voor een kind als een keer te streng toegesproken worden.
Een bondje tussen kind en moeder tegen die strenge onredelijke papa is én onveilig voor het kind én funest voor de relatie tussen de ouders.
Maar wat als vader nu daadwerkelijk en buitenproportioneel streng is? dan zal het kind zich onrechtvaardig en onheus behandeld voelen. 'En mijn moeder koos altijd partij voor hem' zal zo'n kind later zeggen.
En zelfs een tussenoplossing zoeken kan hierin onredelijk zijn. Omdat Pa kort door de bocht is moet iedereen zijn kant op schuiven?
Het gaat niet om lief of minder lief zijn of om een bondje. Het gaat om redelijkheid in een specifieke situatie. Tuurlijk kun je kind verantwoordelijkheid bijbrengen. Tas vergeten op school, ga maar halen. Tas vergeten bij vriendje, hup terug.
Maar niet als een ander iets doet. Als je kind vaak te laat komt omdat hij loopt te treuzelen mag je hem daar zeker op aanspreken. Maar dan moet je dat er niet bij gaan halen als hij een keer te laat komt omdat hij onderweg gevallen was.
Ik denk dat vader en moeder beter een goed gesprek kunnen hebben over hun houding t.a.v. het regelmatig vergeten van spullen door hun zoon. Over realistische leeftijdsconforme verwachtingen en in hoe je die mettertijd bijstelt als hij ouder wordt.
MRI schreef op 30-03-2022 om 16:35:
[..]
Maar wat als vader nu daadwerkelijk en buitenproportioneel streng is?
Ik kan alleen maar afgaan op wat Ranya hier schrijft en daar haal ik dat niet uit. Misschien jij wel.
Ik denk niet het om deze specifieke casus gaat
Ik denk echt dat het om dynamiek gaat
MamaE schreef op 30-03-2022 om 16:52:
Het gaat om redelijkheid in een specifieke situatie.
Nou, niet helemaal. Ranya schrijft "(Man)Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg).
Ik: T heeft te maken met ons denkniveau, wat in dit soort situaties nooit op 1 lijn is. We denken anders en reageren ook anders (ik reageer meestal rustig en hij pakt t extreem aan)
Dat betreft niet alleen deze specifieke situatie. Dat is gezinsdynamiek die zich uitstrekt over meerdere situaties. Althans, dat is wat hier volgens mij staat.
Ben het met je man eens. Als jij maar blijft roepen dat het 'niet erg' is; (wat niet klopt) dan hoeft er niets te veranderen. Jij geeft de boodschap dat het prima is. Hij leert helemaal niets over de waarde van spullen.
Bovendien vind ik het sowieso slecht om je man af te vallen waar het kind bij is. Veel beter is om je man gelijk te geven (omdat ie dat ook heeft, ook al zou ervoor kunnen kiezen er minder een punt van te maken) en iets neutraals te zeggen dat je hoopt dat hij het inderdaad tegen de tijd van de brugklas geleerd heeft. Want papa heeft wel degelijk gelijk: iedere week een nieuwe laptop is niet te doen.
Maar misschien voor sommige mensen wel...
het gaat hier inderdaad niet of die vader nu bij deze specifieke casus onredelijk was of niet. Het gaat erom dat in het algemeen je elkaar niet af moet vallen.
en natuurlijk is er een uitzondering als 1 echt zeer onredelijk is maar dan nog moet je niet met kind er bij dan ruzie gaan staan maken
een moeder kan soms ook heel onredelijk uit de hoek vallen als zr bijv net niet lekker in haar vel zit of een drukke dag op werk heeft en als een vader dan ter plekke moeder gaat staan corrigeren en terecht wijzen en in ‘kamp kind’ gaat dat ondermijnt haar autoriteit. Probeer desnoods samen een geheim gebaar/woord af te spreken dat je weet ‘oh dit is blijlbaar onredelijk ‘ en bespreek het later
En met dit stukje:
k: T heeft te maken met ons denkniveau, wat in dit soort situaties nooit op 1 lijn is. We denken anders en reageren ook anders (ik reageer meestal rustig en hij pakt t extreem aan)
Niemand is hier goed of fout.
Denk nou eens hoe hoe ik me moet voelen. Tussen jullie in staan. Dát is pas moeilijk en onrechtvaardig.
Werk je echt op mijn lachspieren. Wat een prachtig staaltje slachtofferschap!! Wat een staaltje zaken omdraaien. Jij zet je man buiten spel en bent vervolgens ook nog het slachtoffer van de situatie. Kijk eens wat kritischer naar jezelf. Je geeft de indruk dat je erg overtuigd bent van jezelf en steeds het goede doet.
Ginevra schreef op 30-03-2022 om 16:58:
[..]
Nou, niet helemaal. Ranya schrijft "(Man)Jullie begrijpen mij niet en behandelen mij als deurmat/voetveeg. (Als je het niet eens met hem bent, gooit hij het dus over deze boeg).
Ik: T heeft te maken met ons denkniveau, wat in dit soort situaties nooit op 1 lijn is. We denken anders en reageren ook anders (ik reageer meestal rustig en hij pakt t extreem aan)
Dat betreft niet alleen deze specifieke situatie. Dat is gezinsdynamiek die zich uitstrekt over meerdere situaties. Althans, dat is wat hier volgens mij staat.
Dan is de vraag waarom man denkt dat een extreme aanpak (dus kind ook straffen voor dingen waar het zelf geen schuld aan heeft en niks aan kon doen) zo'n goed idee is.
Kind zegt zelf tegen zijn moeder dat hij het idee heeft geen kind te mogen zijn van zijn vader. Dat vind ik zorgelijk. Ik ben zelf heel erg voor verantwoordelijkheid neerleggen waar die hoort, ook bij kinderen. En dat kan soms ook consequenties hebben die niet leuk zijn. Maar een kind consequenties laten dragen voor het niet nemen van verantwoordelijkheden van een ander, daar pas ik voor.
Je zegt het naar te vinden tussen man en kind in te staan. Wat ik lees, is dat je voor je kind gaat staan. Je legt van alles uit aan man. Maar luister je wel eens naar hem? Je oordeelt wel ondanks dat je beweert dat er geen goed of fout is want “hij reageert extreem” en jij rustig. Als je het je man het vraagt zegt-ie vast iets als “ik reageer normaal maar mijn vrouw is enórm laks”. Maar die luisterfase hebben jullie kennelijk overgeslagen want hij gaat meteen over naar de slachtofferrol “jullie zien mij als slecht” en dan stap jij daar maar meteen overheen en doorrrr naar jouw slachtoffergevoel want “ertussen staan, dát is pas moeilijk en onrechtvaardig”.
Aan jullie communicatie valt nog wel wat te verbeteren, schat ik zo in.
Verbeter de communicatie en bespreek dit soort zaken vooral even niet meer voor de oren en ogen van jullie kind.
waarom moet het code woord of gebaar geheim zijn voor kind? Ouders mogen toch best tegen elkaar zeggen ' zo kan ie wel weer' ? Wij zeggen dat weleens, hoewel we de laatste tijd erg op één lijn zitten... Kind is makkelijk en zo. Als ik mijn boekje te buiten ga, zegt man daar echt wel eens wat van hoor... Ik Ben wat vuriger dan hij en wat wisselender dankzij hormonen... Stom, maar het is wat het is. We doen so wie so niet te moeilijk over vergeten spullen, maar ik kan nog weleens moeilijk doen over huiswerk...
