Elke dag strijd met naar school gaan
onze zoon bijna 7 maakt elke ochtend enorme stampij omdat hij naar school moet. Er is niets aan de hand tor 8.05 dat hij zijn schoenen aan moet etc, dan begint het drama. Ik wil niet naar school mama. Ik vraag hem altijd uitgebreid waarom niet en altijd is het het zelfde antwoord. Ik wil die stomme werkboekjes niet maken mama. Ik heb hem gevraagd of hij gepest wordt, dat is het niet ( hij is enorm sociaal en heeft veel vriendjes ) ik heb ondertussen al 2 10 min gesprekken gehad op school en hij doet het hartstikke goed, het gedrag wat hij thuis laat zien herkennen zijn 2 juffen niet. Hij is geconcentreerd, serieus, vol aandacht, lief en luisterd goed naar instructies en helpt anderen. Zodra ik uit beeld ben zet hij een glimlach op en is er niks meer aan de hand. Mijn man zegt dat onze zoon mij probeert te manipuleren. Ik ben aandachtsvol geweest, luisterend en gezegd ik snap je maar je moet nou eenmaal naar school. Wij moeten ook dingen doen die we niet altijd leuk vinden. Ik ben liefdevol geweest door hem te troosten en zacht te zijn, in alle gevallen krijg ik hem uiteindelijk wel op de fiets en huilt hij en moppert hij tot we op school zijn. Afgelopen vrijdag weer gesprek gehad met juf en onze zoon. Afspraak gemaakt samen dat het nu echt klaar moest zijn want dat hij het goed doet en dat dit niet nodig is en daar was hij het mee eens. Ik had echt gehoopt dat het nu klaar zou zijn, maar helaas vanmorgen nog groter drama dan normaal. Hij vertoont dit gedrag alleen bij mij. Mijn man is heel direct en heel consequent, ik ben meer pedagogisch ingesteld. Ik weet nu echt niet meer wat te doen en wat de reden is van dit gedrag.
Groetjes Elisabeth
Hoi,
Als een ouder die zelf een hekel aan school had, en kinderen met een hekel aan school had, waarbij er eentje hierdoor echt heel veel verzuim heeft gehad op de basisschool, zou ik je een paar dingen willen vertellen.
Het eerste is dat ik het ook heel vervelend voor jou vind. Bij het lezen van je post lopen de rillingen over mijn rug aan de herinneringen van die vreselijke ochtenden. En het is al 15 jaar geleden. Het is echt heel zwaar want je school is zo vaak. En je weet al wat er gaat komen. En je moet iedere keer toch weer proberen door die weerstand heen te komen.
Mijn eerste tip is: ga onderzoeken wat er echt aan de hand is. Ik heb gelezen dat de juf het probleem niet ziet en je zoon op school wenselijk gedrag vertoond. En dat hij dat ook bij zijn vader doet.
Dat kan betekenen dat het probleem ligt in de wisselwerking tussen jou en je zoon. Alsof het een soort van 'gewoonte' is geworden.
Het kan echter ook betekenen (wat meerderen hierboven benadrukken) dat je zoon op school (en bij zijn vader) aan het 'masken' is, wenselijk gedrag vertoont. En bij jou het werkelijke probleem laat zien.
Ik zou dat met je zoon uit gaan zoeken. Maar niet in de ochtend. Op een ander moment. Een op een, tijdens een auto rit, als je samen met hem speelt, als je samen met hem tekent, tijdens een wandelingtje. Wat bij jullie past.
Kijk of het lukt om je zoon te laten vertellen wat er aan de hand is.
Pas als je dat snapt, kun je samen met hem afspreken hoe het opgelost kan worden.
Als hij zich op school niet fijn voelt, kunnen jullie daar weer bij de juf op terug komen.
Als het een gewoonte is tussen jou en hem, kunnen jullie daar oplossingen voor afspreken. Misschien zit hij ook wel gevangen in die gewoonte en kan hij zichzelf er niet uit helpen. Dan kunnen jullie samen bedenken wat wel helpt.
Lastig hoor zoiets maar wat bij mij opkomt na lezen van je post is omdat je zoon consequent in zijn antwoord is geweest dat hij die stomme werkboekjes niet wil maken heb je ook doorgevraagd wat hij daar zo stom aan vind en vanaf wanneer? Ik zelf zou in eerste instantie daarop doorvragen aan hem. Vond hij die werkjes ooit wel leuk, is er een andere juf/meester ook les geeft waar precies die werkjes van moet? Vind hij die druk die erop zit niet leuk en wil hij liever spelen.
Roos57 schreef op 20-01-2025 om 09:26:
[..]
Dat kan . Maar nu zie je alleen maar groter drama.
is dat fijn voor zoon ??
Ik snap niet wat je zegt.
"Maar nu zie je alleen maar groter drama"?
Heel herkenbaar dit. Ik denk ook meteen aan hoogbegaafdheid.
Mooie post van Karmijn.
En terecht, het is voor jou en je partner ook echt naar en stom als je kind zo slecht in zijn vel zit. En ik hoop voor jullie dat jullie een goede oplossing kunnen vinden.
Bakblik schreef op 20-01-2025 om 11:24:
[..]
Hier exact dezelfde ervaring als Schemerlampje. Mijn kind verveelde zich dood op school. Hij had in de kleuterklas al extra uitdaging en toen ging het redelijk en hij was af en toe een dagje thuis met hoofdpijn.
Wij hebben de IQ test pas laten doen toen hij 11 was toen het echt niet meer ging. Daarna is hij zonder groep 8 naar de middelbare gegaan. Die test hadden we veel eerder moeten doen, hij is gewoon echt 6 jaar diepongelukkig geweest op school. Goede cijfers, veel vriendjes maar niemand begreep hem echt. Als hij met een groepje iets moest doen leek het wel alsof het groepje Nederlands sprak en mijn zoon Chinees. Dat ging dan niet eens over samen iets doen voor echte schoolvakken maar bijvoorbeeld een kasteel bouwen van de grote blokken die bij de kleuters in de gang lagen. Zoon zag dat kasteel meteen voor zich, wist hoe hij aan moest pakken maar kreeg het groepje niet zover dat er echt een kasteel kwam te staan. Dat bleef bij een 3 lagen half-steens-verband vierkant en verder kwam het niet.
Als school geen uitdaging biedt voor het kind is het vreselijk om daar iedere dag naartoe te moeten voor een groot deel van de dag.
Je snapt dat samen een kasteel bouwen ook bedoeld is als oefening hoe mensen kunnen samenwerken? Dat de een graag de leiding neemt, jouw zoon bijvoorbeeld, maar dat dat kasteel er alleen komt als hij zich kan aanpassen aan het denkniveau van anderen en leert hoe hij moet uitleggen hoe iets moet.
Annaniem2023 schreef op 20-01-2025 om 13:30:
[..]
Je snapt dat samen een kasteel bouwen ook bedoeld is als oefening hoe mensen kunnen samenwerken? Dat de een graag de leiding neemt, jouw zoon bijvoorbeeld, maar dat dat kasteel er alleen komt als hij zich kan aanpassen aan het denkniveau van anderen en leert hoe hij moet uitleggen hoe iets moet.
Ja dat weten we nu al een tijdje maar in de tijd dat dit speelde nog niet. Zoon klaagde dat de kinderen hem niet begrepen/ niet met hem konden samenwerken. Inmiddels weet hij zich aan te passen en het simpeler uit te leggen.
Snap jij ook dat een kind van 6 nog geen woorden heeft om goed uit te leggen wat er mis gaat op school in de samenwerking? Zijn manier van denken was voor hem de standaard en wij en zijn zus begrepen hem dus waarom begrepen zijn vriendjes hem niet als hij uitlegde hoe dat kasteel moest worden?
Probeer er inderdaad achter te komen waarom hij een hekel heeft aan school en die boekjes.
Karmijn heeft goede tips.
Als je weet waarom hij er zo'n hekel aan heeft, kun je naar een oplossing zoeken.
Ik ken meerdere kinderen (inclusief mijn eigen dochter) die een veel sneller tempo aankunnen dan standaard wordt gegeven. Ze willen echter niet buiten de groep vallen dus ze geven het zelf niet aan. Kortom: dit lijken op school modelleerlingen, maar thuis is het wel anders.
Laat je dus ook niet 'wegsturen' door school als ze zeggen dat zij geen rare dingen zien.
Annaniem2023 schreef op 20-01-2025 om 13:30:
[..]
Je snapt dat samen een kasteel bouwen ook bedoeld is als oefening hoe mensen kunnen samenwerken? Dat de een graag de leiding neemt, jouw zoon bijvoorbeeld, maar dat dat kasteel er alleen komt als hij zich kan aanpassen aan het denkniveau van anderen en leert hoe hij moet uitleggen hoe iets moet.
Eens, EN....
Een gemiddeld kind heeft een IQ van 100 (of eigenlijk is dat het meest voorkomende IQ), daarmee doe je lekker mee op het VMBO-T. Als je IQ 108 is kun je beter naar de HAVO en bij een IQ van 115 zit je waarschijnlijk beter op je plek op het VWO (generaliserend).
Als je hoogbegaafd bent is je IQ hoger dan 130. Daarmee verschil je net zoveel van een kind met een gemiddeld IQ als een kind met een IQ van 70 . Kinderen met een IQ tot 70 komen vaak op het speciaal onderwijs terecht omdat ze daar beter kunnen worden uitgedaagd op hun eigen niveau zonder dat ze de hele dag overvraagd worden.
Mijn kinderen hebben een IQ van 145. Dat betekent dus dat ze net zoveel afwijken van een kind met een IQ van 100 als een kind met een IQ van 55. Alhoewel ik het heel goed vind dat mijn kinderen in aanmerking komen met allerlei soorten kinderen snap ik ook heel goed dat het voor mijn kinderen wel fijn is dat ze niet de hele dag hoeven samen te werken met kinderen die op een heel ander niveau functioneren (met de nadruk op de hele dag). Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf ook collega's heb met wie ik liever niet zoveel samen werk omdat ik de hele tijd aan het uitleggen ben wat ik precies doe en waarom....,
(Wel erg off topic, maar wilde toch even reageren, vooral omdat het bij echt slimme kinderen waarschijnlijk niet af en toe en met sommige kinderen is, maar de hele dag, en alle kinderen.... )
Annaniem2023 schreef op 20-01-2025 om 13:30:
[..]
Je snapt dat samen een kasteel bouwen ook bedoeld is als oefening hoe mensen kunnen samenwerken? Dat de een graag de leiding neemt, jouw zoon bijvoorbeeld, maar dat dat kasteel er alleen komt als hij zich kan aanpassen aan het denkniveau van anderen en leert hoe hij moet uitleggen hoe iets moet.
Maar als jij steeds het kind bent dat je aan moet passen aan het niveau van anderen, wordt je daar erg ongelukkig van. En een kleuter zal ook nog niet weten dat het hoofd van anderen op een andere manier werkt als het jouwe. Zeker als dat thuis wel zo is.
Schemerlampje schreef op 20-01-2025 om 13:52:
[..]
Maar als jij steeds het kind bent dat je aan moet passen aan het niveau van anderen, wordt je daar erg ongelukkig van. En een kleuter zal ook nog niet weten dat het hoofd van anderen op een andere manier werkt als het jouwe. Zeker als dat thuis wel zo is.
Inmiddels is mijn kind 20 en lukt het hem goed om aan te passen aan alle niveaus. Hij werkt in een krijspaleis waar hij probleemloos schakelt van uitleggen aan peuters waarom iets niet mag naar uitleggen aan ouders. Hij heeft vrijwilligerswerk gedaan met ouderen en met jongeren gehandicapten en dat gaat allemaal goed, zolang het geen weken achter elkaar is.
Op zijn opleiding is het veel moeilijker. Door allerlei omstandigheden, ernstige ziekte en corona is hij met een vmbo-t diploma van school gekomen en kon hij niet naar hbo maar doet hij mbo waarbij hij bij de praktijkvakken echt probeert de klasgenoten die het niet zo snel snappen er steeds bij te houden maar het kost hem zoveel energie.
onze jongste deed ook zo. Is veel ziek geweest in zn jonge jaren en hing altijd aan mij. Oppas, psz, school was een drama. Hij wou altijd maar bij mij zijn.
Ook eindeloos gepraat, begrip getoond enz... op een gegeven moment ook gezegd dat het klaar moest zijn, en een vast ritueel ingezet.
Ik hielp eerst de andere kinderen de deur uit, en dan moest ik hem onder de bank uit trekken en nam ik hem onder de ene arm, en zn tas,jas, sokken en schoenen onder de andere (kreeg ik niet aan), en op naar school. Eenmaal op het schoolplein begon hij zich te schamen voor zn gedrag en wilde dan zn jas, sokken en schoenen aan, en liep dan zelf naar binnen. In de klas was er niks meer aan de hand. Hoewel hij in gesprekken met de juf ook wel aangaf school stom te vinden, was daar verder niks van te merken.
Hij is niet hoogbegaafd of anderszins "anders".
Tegen een jaar of 8 was het van de ene op de andere dag over. Hij vond zichzelf toen groot en wilde alleen naar school. Sindsdien staat hij zonder morren een half uur te vroeg op het plein, in plaats van een kwartier te laat.
Hij vindt school overigens nog steeds stom, en dat mag. Maar het moet, en hij leert er dingen die hij thuis niet leert. Dat is mijn mantra.
Mijn advies zou dus zijn: ga niet teveel meer op het drama in, voer een vast ritueel in, en hou de moed erin!
