Dyscalculie of gewoon nog rijping?
Hi, mijn dochter is net 6 geworden en in groep drie gestart. Vorig jaar is door de juf geconstateerd dat ze moeite had met synchroon tellen. Het akoestisch tellen kwam sowieso laat op gang.
Groepjes t/m 6 ziet ze al een jaar in één oogopslag. Daarboven werd ze heel zenuwachtig en kreeg ze een bevend vingertje en vertelde ze zich vaak. De synchroniteit lukte dus niet.
Volgens mij een duidelijk teken van dyscalculie. Inmiddels heeft ze van de ondersteuning een trucje geleerd en gaat het beter. Getalbegrip is tot 10 goed. Ze kan op een speelse wijze - en + sommen maken, maar slechts met 1 eraf of erbij.
Het gekke is dat het alle andere symptomen die wijzen op dyscalculie wel goed ontwikkeld zijn bij mijn dochter, of was ze daar zelfs opvallend vroeg mee.
Soms hoop ik dat er nog een soort van sprong komt. Maar wellicht is dat ijdele hoop. Of dat ze met hulp van trucjes toch goed leert tellen..en dat daarmee het getalbegrip zich ook verder ontwikkelt en daardoor ook haar succes met rekenen. Ook omdat een trucje met synchroon tellen al tot een succesvol resultaat heeft geleid. Slecht in rekenen zijn heeft invloed op zoveel andere dingen in het leven. Maar goed aan de andere kant. Ze is heel erg creatief, kan goed tekenen en goed logisch redeneren. Ze komt er wel.
Iemand ideeen?
Ik zou vooral werken aan haar zelfvertrouwen. Ze is net begonnen, ze hoeft nog niet super goed te kunnen tellen en rekenen. En er zijn altijd wel kindjes die ergens beter in zijn. Niet iedereen heeft dezelfde talenten en dat hoeft ook niet.
Dat ze haar best doet is het belangrijkste. En dat ze rustig blijft en hulp vraagt als het niet lukt. En ja, dat is lastig. Vond ik ook lastig als kind. Maar dan maar iets niet meer aanbieden is geen oplossing.
Veel kinderen die al jong goed kunnen tellen kunnen dat eigenlijk niet echt. Die kennen het "liedje" met zoals ze de liedjes van K3 kennen.
Mijn buurmeisje kon voor haar vierde verjaardag tot honderd tellen, dat wil zeggen al die telwoorden na elkaar opzeggen maar als je haar onderbrak en dan vanaf 27 verder wilde laten tellen dan kon ze dat niet, ze had de aanloop van 1 tot een met 26 nodig om na 27 tot 28 te komen. Ook als je haar kralen liet tellen kwam ze niet verder dan 10, steeds een kraal pakken en onthouden waar ze was gebleven was teveel afleiding.
Echt nog geen stress hebben het komt goed en al die trotse moeders van knappe kinderen die al tot tig kunnen tellen niet je gewoon laten praten. Die kinderen kennen en liedje/versje met achter elkaar geplakte telwoorden van getalbegrip is nog geen sprake.
Ah ja, en ik heb hier een rekenwonder (zo een die voor zijn 4e wel degelijk alle nopjes van een legobouwplaat kon tellen), maar die is weer niet goed in wiskunde.
En andersom komt ook voor.
Even heel bot: zoek een hobby en zit er niet zo bovenop bij je dochter. Mogelijk komt daar de stress bij haar ook wel vandaan, omdat zij aanvoelt dat jij denkt dat zij niet kan tellen/rekenen. Ze is nog maar net weg bij de kleuterklas!
Fijn dat de juf er vroeg bij was en dat er ondersteuning is.
Kleuters zijn moeilijk toetsbaar. Als je iets kunnen, OK, maar als ze iets niet "kunnen" (of niet doen) is het moeilijk een oorzaak aan te wijzen en voorspellingen voor de toekomst te doen. En daar kot dan bij dat er ook grote verschillen zijn in het aanbod dat kleuters krijgen.
Dus ja, nu is nog veel te vroeg voor een diagnose dyscalculie.
Maar wat jij beschrijft over de angst/weerstand is wel een aanwijzing dat er iets aan de hand is. Door te weinig doen wordt dat erger. Door te moeilijke dingen te doen of te veel druk erop te leggen, wordt het ook erger. "Zelfvertrouwen" bereik je alleen maar door haalbare, maar tegelijkertijd ook relevante en "echte" succeservaringen. En vergelijk je kind niet met andere kinderen maar met zichzelf (vorige maand vond je X moeilijk, nu kun je het).
Je zorgen en je wens om iets te doen zijn dus wel terecht. En als je zonder druk verschillende dingen kunt uitproberen, is dat hartstikke goed.
Twee tips van mij om te proberen:
- https://www.rondjerekenspel.nl/spel-in-de-les en dan drempel 0 (tellen tot 20) en drempel 1 (optellen/aftrekken/splitsen tot 10). Er zitten ook spellen bij die je kunt downloaden/uitprinten. Door samen spellen te doen kun jij als ouder ook goed ontdekken wat je kind wel en niet kan.
- Sommige kinderen ervaring minder spanning/angst als ze op de computer werken (dan als ze onder toezicht van een volwassene werken). Andere kinderen ervaring juist erg veel spanning op de computer, zeker wanneer het computerprogramma tijdsdruk bevat. Het hangt dus zeer van het kind af, en "try before you buy". Twee zeer effectieve computerprogramma's zijn Rekenblobs en Calcularis. Beide zijn ontworpen voor zwakke rekenaars en focussen zich uitsluitend op getalbegrip en automatiseren van de basisbewerkingen, en volgen de leerling aan de hand van zeer gedetailleerde leerdoelen. Beide zijn ook best prijzig maar kun je een maand gratis uitproberen.
Gebruik liever geen programma's die zich op de "hele basisschoolstof" richten, en al helemaal geen programma's die naar ouders (ipv naar onderwijsprofessionals) marketen zoals Squla. Dat is echt veel minder effectief dan programma's die specifiek ontworpen zijn voor zwakke rekenaars. Trouwens, via de openbare bibliotheek kun je een gratis login op Junior Einstein regelen, dus er is echt geen reden om te betalen voor Squla.
Bakblik schreef op 27-09-2022 om 09:53:
Veel kinderen die al jong goed kunnen tellen kunnen dat eigenlijk niet echt. Die kennen het "liedje" met zoals ze de liedjes van K3 kennen.
Mijn buurmeisje kon voor haar vierde verjaardag tot honderd tellen, dat wil zeggen al die telwoorden na elkaar opzeggen maar als je haar onderbrak en dan vanaf 27 verder wilde laten tellen dan kon ze dat niet, ze had de aanloop van 1 tot een met 26 nodig om na 27 tot 28 te komen. Ook als je haar kralen liet tellen kwam ze niet verder dan 10, steeds een kraal pakken en onthouden waar ze was gebleven was teveel afleiding.
Echt nog geen stress hebben het komt goed en al die trotse moeders van knappe kinderen die al tot tig kunnen tellen niet je gewoon laten praten. Die kinderen kennen en liedje/versje met achter elkaar geplakte telwoorden van getalbegrip is nog geen sprake.
Ja het grappige is, dat van de cijfers die ze goed tellen achter elkaar het begrijp er ook is. Maar ze doet het in kleine stapjes. Wat helemaal prima is.
troelahoep schreef op 27-09-2022 om 10:32:
Ah ja, en ik heb hier een rekenwonder (zo een die voor zijn 4e wel degelijk alle nopjes van een legobouwplaat kon tellen), maar die is weer niet goed in wiskunde.
En andersom komt ook voor.
Even heel bot: zoek een hobby en zit er niet zo bovenop bij je dochter. Mogelijk komt daar de stress bij haar ook wel vandaan, omdat zij aanvoelt dat jij denkt dat zij niet kan tellen/rekenen. Ze is nog maar net weg bij de kleuterklas!
Ja dat zei mijn vriend ook al (dat ik moest kappen om er zo bovenop te zitten en ik waardeer jouw opmerking oprecht. Ik heb dat soms nodig). Ik was zelf ook een hele jonge met tellen. Ik had mezelf al een beetje leren rekenen dmv tellen toen ik een kleuter was. Maar toen kwam ik op het vwo en bleek ik helemaal niet zo goed te zijn in wiskunde!
Doen43 schreef op 27-09-2022 om 11:10:
[..]
Ja dat zei mijn vriend ook al (dat ik moest kappen om er zo bovenop te zitten en ik waardeer jouw opmerking oprecht. Ik heb dat soms nodig). Ik was zelf ook een hele jonge met tellen. Ik had mezelf al een beetje leren rekenen dmv tellen toen ik een kleuter was. Maar toen kwam ik op het vwo en bleek ik helemaal niet zo goed te zijn in wiskunde!
Ze klinkt eerder wat faalangstig om eerlijk te zijn en dáár kun je wel mee aan de slag. Te beginnen om het los te laten dat je haarzelf een diagnose/probleem geeft, om haar successen te laten ervaren in wat ze wél goed kan en om haar weerbaarder te maken om met tegenslagen om te gaan. En ook dat is een groeiproces en iets dat haar wel of niet zal lukken. Maar maak er vooral niet op voorhand een probleem van.
Je kind laten zien wat ze allemaal al geleerd heeft (toen kon je x nog niet, nu wel) vind ik een hele goede. Als ze alles al zou kunnen, hoefde ze niet meer naar school bij wijze van spreken dan. Ze gaat naar school om dingen te leren, waaronder tellen en rekenen. En als je iets moeilijk vindt, dan kun je dat extra oefenen.
Veilig leren vallen is ook een belangrijke vaardigheid. Kinderen die nooit vallen, hebben op latere leeftijd juist meer kans op ernstige blessures of letsel als het wel een keer gebeurd. En dat geldt ook voor mentale weerbaarheid. Het is goed voor kinderen om ook af en toe te ervaren dat ze iets (nog) niet kunnen of iets moeilijk vinden. En dat je er met hard werken dan beter in kan worden.
Max88 schreef op 27-09-2022 om 11:19:
[..]
Ze klinkt eerder wat faalangstig om eerlijk te zijn en dáár kun je wel mee aan de slag. Te beginnen om het los te laten dat je haarzelf een diagnose/probleem geeft, om haar successen te laten ervaren in wat ze wél goed kan en om haar weerbaarder te maken om met tegenslagen om te gaan. En ook dat is een groeiproces en iets dat haar wel of niet zal lukken. Maar maak er vooral niet op voorhand een probleem van.
Dit is op school al geconstateerd (en het lijkt wel of ze daar op hele jonge leeftijd al last van had, voordat ik als een paniekerige moeder er van alles achter zocht). Daar krijgt ze nu hulp bij. Nou ja, bedankt voor al jullie adviezen! Je wilt als moeder gewoon dat je dochter gelukkig is, en soms maak je dan de verkeerde keuzes in opvoed tactieken.
Kinderen hebben juist ook af en toe tegenslag nodig om daarmee om te leren gaan, om duurzaam gelukkig te worden. Eerst kleine tegenslagen, later komen er grotere tegenslagen.
De tranen van het moment bepalen niet de gemoedstoestand in het algeheel.
nlies schreef op 26-09-2022 om 22:06:
veel ganzenbord spelen
er zijn wel leukere telspellen dan dat.
syboor schreef op 27-09-2022 om 10:36:
Fijn dat de juf er vroeg bij was en dat er ondersteuning is.
Kleuters zijn moeilijk toetsbaar. Als je iets kunnen, OK, maar als ze iets niet "kunnen" (of niet doen) is het moeilijk een oorzaak aan te wijzen en voorspellingen voor de toekomst te doen. En daar kot dan bij dat er ook grote verschillen zijn in het aanbod dat kleuters krijgen.
Dus ja, nu is nog veel te vroeg voor een diagnose dyscalculie.
Maar wat jij beschrijft over de angst/weerstand is wel een aanwijzing dat er iets aan de hand is. Door te weinig doen wordt dat erger. Door te moeilijke dingen te doen of te veel druk erop te leggen, wordt het ook erger. "Zelfvertrouwen" bereik je alleen maar door haalbare, maar tegelijkertijd ook relevante en "echte" succeservaringen. En vergelijk je kind niet met andere kinderen maar met zichzelf (vorige maand vond je X moeilijk, nu kun je het).
Je zorgen en je wens om iets te doen zijn dus wel terecht. En als je zonder druk verschillende dingen kunt uitproberen, is dat hartstikke goed.
Twee tips van mij om te proberen:
- https://www.rondjerekenspel.nl/spel-in-de-les en dan drempel 0 (tellen tot 20) en drempel 1 (optellen/aftrekken/splitsen tot 10). Er zitten ook spellen bij die je kunt downloaden/uitprinten. Door samen spellen te doen kun jij als ouder ook goed ontdekken wat je kind wel en niet kan.
- Sommige kinderen ervaring minder spanning/angst als ze op de computer werken (dan als ze onder toezicht van een volwassene werken). Andere kinderen ervaring juist erg veel spanning op de computer, zeker wanneer het computerprogramma tijdsdruk bevat. Het hangt dus zeer van het kind af, en "try before you buy". Twee zeer effectieve computerprogramma's zijn Rekenblobs en Calcularis. Beide zijn ontworpen voor zwakke rekenaars en focussen zich uitsluitend op getalbegrip en automatiseren van de basisbewerkingen, en volgen de leerling aan de hand van zeer gedetailleerde leerdoelen. Beide zijn ook best prijzig maar kun je een maand gratis uitproberen.
Gebruik liever geen programma's die zich op de "hele basisschoolstof" richten, en al helemaal geen programma's die naar ouders (ipv naar onderwijsprofessionals) marketen zoals Squla. Dat is echt veel minder effectief dan programma's die specifiek ontworpen zijn voor zwakke rekenaars. Trouwens, via de openbare bibliotheek kun je een gratis login op Junior Einstein regelen, dus er is echt geen reden om te betalen voor Squla.
Dank je! Het was meer omdat de IB’er dat per ongeluk zei aan het begin van groep 2, toen de problemen net waren gesignaleerd. Maar mijn dochter heeft met veel dingen zo’n reactie dat ze het niet kan. Inderdaad enorm faalangstig. Totdat ik gisteren dacht; misschien is het wel omgedraaid. Komt die faalangst wel doordat tellen zo moeilijk voor haar is. Maar goed, ze had de faalangst al voordat ze naar school ging met andere zaken.
HarleyQuin schreef op 26-09-2022 om 20:16:
Ik heb dyscalculie, bij mij werd het geconstateerd in de 5e klas, weet niet welke groep dat is.
Dat is groep 7.
je zou nog op school kunnen vragen of zij denken dat extra oefenen thuis nodig is en of ze tips hebben gericht op jouw kind. Hier zijn ook al goede tips genoemd. Als je gaat oefenen zou ik het spelenderwijs doen en niet benoemen als we gaan oefenen maar als we gaan een spelletje doen. Door steeds extra met haar te oefenen benadruk je dat ze er niet goed in is en bevorder je de faalangst. Ik zou op school ook advies vragen over faalangst en aangeven dat ze moet huilen als ze naar school gaat.
Verder als je een spelletje doet misschien maar kiezen voor 1 dobbelsteen. En wanneer je er wel twee gebruikt gewoon voor haar tellen voor er frustratie ontstaat. En dan wel hardop tellen zodat ze het hoort (op deze dobbelsteen zie ik drie en dan op de ander doortellen terwijl je de stoppen aanwijst, hier zie ik 3 en dan 4, 5, 6). Thuis een spelletje spelen doe je voor de gezelligheid.
duizel schreef op 28-09-2022 om 07:17:
je zou nog op school kunnen vragen of zij denken dat extra oefenen thuis nodig is en of ze tips hebben gericht op jouw kind. Hier zijn ook al goede tips genoemd. Als je gaat oefenen zou ik het spelenderwijs doen en niet benoemen als we gaan oefenen maar als we gaan een spelletje doen. Door steeds extra met haar te oefenen benadruk je dat ze er niet goed in is en bevorder je de faalangst. Ik zou op school ook advies vragen over faalangst en aangeven dat ze moet huilen als ze naar school gaat.
Verder als je een spelletje doet misschien maar kiezen voor 1 dobbelsteen. En wanneer je er wel twee gebruikt gewoon voor haar tellen voor er frustratie ontstaat. En dan wel hardop tellen zodat ze het hoort (op deze dobbelsteen zie ik drie en dan op de ander doortellen terwijl je de stoppen aanwijst, hier zie ik 3 en dan 4, 5, 6). Thuis een spelletje spelen doe je voor de gezelligheid.
Voor haar tellen zou ik nou weer niet doen (want ze kan het redelijk geloof ik), dan laat je merken dat je het overneemt en zij het niet kan.
Mijn kind vond monopoly junior fantastisch trouwens. Draak Dondertand ook. Ganzenbord maar mwah. In groep 4 kwam Rummicub erbij.
