Bonus zoon en autisme

Mija schreef op 19-05-2022 om 23:16:

Ik kwam dit artikel nog tegen, over ‘stiefmoederen’. Niet zo’n leuke boodschap maar misschien wel zinvol: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4843621/stiefmoeder-scheiding-tweede-huwelijk-samengesteld-gezin-relatie

"Veel stiefmoeders willen heel graag moederen, maar daar lopen ze vaak op stuk. Dan pakken ze hun koffers en vertrekken ze."

Mija, ik wil niet moederen. Sterker nog; liever helemaal niet. Ik heb mijn eigen kinderen om over te moederen. 

Maar waar ik voor pas is; dat ik wel kinderen  opvang en als het moeilijk wordt, mag helpen, naar sport en zwemclubjes en mee naar therapie. Maar vervolgens niet mag weten hoe het op school gaat of mag mee praten over wat goed voor hem zou kunnen zijn. Dat ga ik dus niet doen. Dus dan is het niets. Ik ben het gesprek aan gegaan met vader en nu is het aan hem. Verder wil ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn eigen kinderen. Die gaan namelijk nu goed en dat is voor mij het meest belangrijk in deze wereld.

Heel zwart wit gezien had ik niet eens hoeven posten hier. Ik had het ook op z'n beloop kunnen laten, met als gevolg dat sz helemaal niet meer wil komen tzt. Maar dat gaat tegen mijn gevoel in. Maar als ik moet kiezen tussen mijn stiefkinderen of mijn eigen, dan kies ik voor mijn eigen. Laatst vroeg sd of ze een extra nacht kom blijven. Ik was toevallig extra vrij. Drama met moeder, maar het mocht. Ik denk nou ja voor een keer dan. Betekende wel dat ik er om 5 uur uit moest. En de kinderen om 6 uur. Mijn eigen kinderen een uur in de auto voor school aan. Sd vond het heel leuk en ik ook voor haar. Maar voor mijn oudste was het teveel. Die was doodmoe voordat ze op school kwam. Dit is namelijk een gevoelig en snel overprikkeld meisje. Dus dit was wat mij betreft eenmalig. En nu wil ik niet zeggen dat ik dit nooit meer doe, vast nog wel een keer, maar om een voorbeeld te schetsen. Ik had ook nee kunnen zeggen. Ik moeder niet, dus ik breng jou niet weg vandaag. Waar trek je dan de grens he.

Battle-Royale schreef op 20-05-2022 om 06:25:

[..]

Ik zou een ander zoeken zonder moeilijk kind/ex dan. Zeker als het kind nog zo klein is zou ik ervoor passen.

Daar heb je een punt. Een gevoelig punt. Ik hou heel veel van mijn partner en we hebben ondanks hoe ik dit draadje begonnen ben, echt wel een fijn gezin. Ja het is moeilijk soms in de weekenden als sz er is, maar daarbuiten loopt het goed. Mijn partner is echt mijn maatje. Maar soms knaagt het wel. Echter betekent het ook iets voor mijn kinderen. Die hebben het namelijk voor zover ik kan zien, naar hun zin. Ze weten bijna niet anders. Zij moeten dan verhuizen en alle veranderingen er omheen. Dat is ook niet wat ik voor ze wil.

Battle-Royale schreef op 20-05-2022 om 07:12:

[..]

Ja het lijkt mij gewoon heel lastig dat er wel wordt verwacht dat je allerlei ondersteunende rollen toebedeeld krijgt maar daar blijft het dan bij, vader laat alles een beetje op zn beloop, moeder wil gewoon niks en dat kind en jij zitten er tussenin. Je hebt 0 rechten om echt iets voor dat kind te kunnen doen en degene die dat recht wel heeft laat het zitten blijkbaar. Maar dat kind is natuurlijk nog wel best klein dus ik denk dat het alleen maar moeilijker word en om die reden zou ik toch voor mezelf kiezen. En ja ik snap dat je van de man houdt en dat jullie ook leuke tijden hebben maar dan zou ik toch een oplossing zoeken om de relatie te behouden zonder samen te wonen.

Ik heb zelf ook latten overwogen inderdaad. Dan zal het huis verkocht moeten worden. Huizen zijn schaars. Achja en zo is er voor alles weer een aap of beer op de weg.

Ik vind het op het moment allemaal erg lastig in ieder geval. Dank voor je input, je raakt een gevoelige snaar.

Mija schreef op 20-05-2022 om 08:31:

[..]

Ik snap heel goed dat je flink klem kunt komen te zitten als er van alles van je wordt gevraagd en dat min of meer vanzelfsprekend is geworden terwijl je vervolgens een stap terug moet als er serieuze problemen ontstaan. Het lijkt mij een moeilijke rol. Ik begrijp ook heel goed dat je voor je eigen kinderen staat. Ik denk dat je diepgaand met je partner in gesprek zou moeten gaan, niet alleen over wat je stiefzoon nodig heeft maar juist ook over hoe jij worstelt met je rol en je gevoelens en jullie relatie. Jullie hebben gewoon een pittige opdracht met dit samengestelde gezin. Ik zou hopen dat jullie daar samen een vorm voor zouden vinden, die voor iedereen ‘te doen’ is. Weet je man al hoe het met jou gaat? Hoe je je voelt? Hij zal het zelf ook niet gemakkelijk hebben. Misschien kunnen jullie je als stel laten begeleiden, niet met kind als uitgangspunt maar met jullie relatie als uitgangspunt.

Zorg goed voor jezelf! Ik hoop dat jullie een vorm vinden. Je klinkt als een lieve stiefmoeder. Je mag het je misschien juist wat gemakkelijker maken. Dat voorbeeld met stiefdochter was te belastend. Dan moet het dus een andere keer, als vader haar kan brengen. Uit wat je verder schrijft, lijkt je huwelijk me ook overwegend fijn. Het lijkt de moeite waard om in ieder geval te proberen om er samen aan te werken. Ook voor jouw kinderen.

Ik zit al een tijdje te denken aan relatie therapie.

Mijn partner heeft het ook niet makkelijk. Ik zie hem wel worstelen, maar op het moment ben ik zoveel bezig met de situatie dat ik hem niet echt kan geven wat hij nodig heeft. Hij is het type dat liever wegloopt voor dingen. Liever het laat aanmodderen. Ik ben zo niet en misschien zitten daar ook wat man/vrouw verschillen.

En heel eerlijk schaam ik mij ook weleens. Voor de buren bijvoorbeeld.  Als sz op dat moment een melt down heeft. Vreselijk, ik weet het. Maar dat is soms wel mijn gevoel. Ik denk dat dit misschien anders voelt als het je eigen is. 

Gister avond nog even met partner gepraat. Ik heb aangegeven dat het misschien een idee is om voor de tijd dat hij hier wel is, een soort van dag schema te maken. Met het pictogrammen bord erbij. En dit dan elk weekend dat hij er is hetzelfde doen. Maar wat ik dan lastig vind is hoe we dit dan doen met de rest vh gezin. Volgen zij ook het schema? Voor mijn kinderen is het verwarrend als ze in dat weekend het schema volgen en de rest van de tijd weer 'standaard'.

MamaE schreef op 20-05-2022 om 09:02:

Als je partner en jij gelukkig zijn met elkaar is een scheiding echt niet de oplossing, maar een probleem erbij. Dan groeien jouw kinderen op in een gebroken gezin. Als het niet nodig is, niet doen. En het lost het probleem van je man niet op.

Dat je man meer wegloopt voor problemen is wel iets wat goed zou zijn als hij daar aan zou werken. Voor hem zelf en voor de kinderen en voor jou en je kinderen.
Dat is niet makkelijk, maar wel nodig.
Ik snap dat de verwachtingen die er van jou zijn plus de beperkingen die jou worden opgelegd schuren. Daar moet je het wel over hebben met je man.
Maar een scheiding zie ik hier niet als beste oplossing.

Ik wil ook niet echt scheiden. Maar het zou aan de ene kant zoveel rust geven. Aan de andere kant niet want ik heb ook met mijn kinderen te doen.

Voor nu wacht ik even af waar partner mee komt. Hij zegt na te denken over een dag schema en een ander soort omgangsregeling. Tegemoet komen aan het niet willen blijven slapen van sz.

Ik merk dat ik nu ook weer wat meer rust heb. De eerste dagen na zo'n weekend zijn voor mij moeilijk. Ik wil ook kijken of partner nog eens een gesprek kan hebben met de instantie waar sz die training gedaan heeft. Bepaalde gedrag dingen vind ik lastig mee om te gaan. Ik ben niet de opvoeder. Maar in sommige situaties zal ik ook moeten bemiddelen tussen mijn kind en zijn zoon. Sz heeft er bijvoorbeeld ook een handje van om zich bijvoorbeeld pijn te doen aan een steen oid en dan vol te houden dat mijn jongste dit gedaan heeft. Terwijl we allemaal gezien hebben dat dit niet zo is. Hij krijgt daar dan ook een driftbui van. Ik snap niet zo goed waar dit vandaan komt en of je iets is wat bij het autisme hoort zeg maar.

MamaE schreef op 20-05-2022 om 09:31:

[..]

Dat kan ook de leeftijd zijn. Gisteren nog een collega die vertelde dat haar zoon van vijf in de liegfase terecht is gekomen. Ze treft hem aan met chocola rond zijn mond en allemaal lege papiertjes en het jochie beweert met droge ogen dat de hond de chocola heeft opgegeten.
Zelf kan ik bijzonder slecht tegen onrecht. Mijn man en dochter ook. Ik heb ASS, zij niet. Het onderscheid tussen karaktertrekjes en diagnoses is flinterdun.
Niet alles hoort bij autisme, maar het autisme drukt wel een dusdanig stempel op wie hij is, heeft op zoveel gebieden invloed, dat het niet te zeggen is hoe hij zonder autisme zou zijn geweest.

Ja dat van die chocola herken ik haha. Bij onze oudste dochters. Wat ik lastig vind bij sz is dat hij dus blijft volhouden. Vader heeft gezien dat hij zich echt zelf zeer deed, ik ook. Hij zegt dus dat mijn dochter hem geslagen  heeft. En krijgt een driftbui van een uur als vader zegt dat het niet klopt. Hij doet dit met veel dingen. In zijn optiek heeft hij ook altijd gelijk. Ongeacht onze uitleg in dingen. Hij praat ook de hele dag, vooral over zichzelf. De andere kinderen worden hier moe van en zeggen dit dan ook, maar hij blijft dan door praten. Ik snap wel dat het frustrerend is voor de anderen, maar je kan er niks aan doen.