Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
Die onverwachtse dingen op school kunnen goed uit pakken, maar ook niet.
Mijn zoon kan op het begin van zo'n dag nog prima mee doen.
Maar, somzs, ergens in de loop van de dag raakt hij helemaal overprikkeld, dat hij beter uit de groep weg kan en een poosje in een leeg lokaal even wat voor zichzelf kan gaan doen.
Gelukkig heeft hij een paar juffen die dat wel zien en aanvoelen, dat ze dat regelen
het kan toch niet de oplossing zijn dat jij uit huis moet zodat je bonuszoon kan ontprikkelen?
Eerder schreef je dat hij vaak weer vrij snel naar zijn moeder wil. Mogelijk is hij dan ook overprikkeld.
Ik ken een gezin met 6 kinderen (samengesteld,), waarbij één van de kinderen ervoor koos om bij de andere ouder te gaan wonen en waarom? " Daar is het zoveel rustiger". Het kind gaat nog wel naar het samengestelde gezin, maar veel minder. En het gaat veel beter. Ondanks de structuur die er duidelijk was in het grote gezin waren er te veel prikkels.
De complicerende factor is wellicht ook dat jij in principe niet wordt betrokken bij de bonuskinderen, maar dat je er wel woont en dat de ex wil bepalen en minder lijkt in te zien wat kind nodig heeft. Op één of andere manier heeft dit mij het gevoel dat het nodeloos ingewikkeld wordt op deze manier.
Je man mag ook ook voor jou en jullie gezin opkomen. Zorg zelf voor informatie en kennis. Ga zelf op onderzoek uit. Kennis is macht. Er zal ooit een reden geweest zijn waarom onderzoeken gestart zijn. Benader deze organisatie en laat weten dat jullie vastlopen en dat jullie meer handvaten nodig hebben. Neem je voorbeelden mee en ga je inlezen. Er zijn zat mooie boeken van ervaringsdeskundigen te vinden
ik wens je sterkte, want uit je berichten blijkt wel dat je graag verbetering voor jezelf, je bonuskinderen en je gezin wil. Hier posten is een begin.
nog een ding, het kan best dat bonuszoon op verschillende plekken verschillend gedrag laat zien. Dit kan te maken hebben met verwachtingen, duidelijkheid, prikkels, tijd. Dus dat gedrag in de ene situatie meer voorkomt dan de andere is niet vreemd én het heeft ook met interpretatie te maken. Misschien zie jij dingen waar je 'last' van hebt en ervaart de ander dat niet zo omdat deze dat gewend is of omdat er een soort van routine is ontstaan. De enige manier om dit te achterhalen is om hierover in gesprek te gaan met alle betrokkenen. Ga eens informeren bij school hoe het gaat? Wat zien zij? Doe doet hij het op school? Wat kan beter? Speciaal onderwijs is echt geen heilig moeten hoor!
Nogmaals succes en hopelijk komt er uit het contact met ex een mooi begin om samen aan te gaan werken!
ToetieToover schreef op 18-05-2022 om 06:54:
Niet alleen moeder houdt vast aan hoe het is, vader wil eveneens zijn baan niet aanpassen en jij hebt je teruggetrokken. Er zit geen centimeter beweging, nergens. En dan heb je een kind met ASS dat zich niet eens kán aanpassen.
Een samengesteld gezin is lastig maar dat is hier niet het probleem. Er is een kind dat speciale zorg nodig heeft en die krijgt dat niet.
Dat klopt. Ik heb mij terug getrokken. En hier is een hoop aan vooraf gegaan.
Vader wil de omgangsregeling aanpassen, maar niet naar co ouderschap. Dus dan zal er gekeken worden naar wat wel kan. We hebben sz gevraagd wat hij dan zou willen. Voor zover de leeftijd dit toelaat. Hij geeft aan niet te willen blijven slapen. Maar vader en moeder moeten hier toch echt zelf wat mee doen. Ik kan het wel sturen en daarom heb ik hier mijn vraag neergelegd. En ik ga er ook zeker iets mee doen.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 07:23:
[..]
Dat klopt. Ik heb mij terug getrokken. En hier is een hoop aan vooraf gegaan.
Vader wil de omgangsregeling aanpassen, maar niet naar co ouderschap. Dus dan zal er gekeken worden naar wat wel kan. We hebben sz gevraagd wat hij dan zou willen. Voor zover de leeftijd dit toelaat. Hij geeft aan niet te willen blijven slapen. Maar vader en moeder moeten hier toch echt zelf wat mee doen. Ik kan het wel sturen en daarom heb ik hier mijn vraag neergelegd. En ik ga er ook zeker iets mee doen.
Het gaat mij eigenlijk niet om wat jij wel of niet doet. Het is voor mij heel lastig om dit te lezen, dat vader niet de helft van de zorg op zich wil nemen. Ik heb namelijk in die situatie gezeten met twee ASS kinderen (van mezelf) en hoe vervelend het ook voor onze kinderen was, zijn baan ging voor. Dus misschien projecteer ik nu te veel maar ik ben van mening dat vader een “wil niet aanpassen” houding heeft en kind een “kan niet aanpassen”-probleem.
juist omdat er op school onverwachte dingen en drukte zijn is er thuis meer rust en ruimte om te ontprikkelen nodig. School kun je niet of nauwelijks aanpassen, huisgenoten kunnen dat wel.
Zie het als een batterij, de energie wordt op school gebruikt en dan is het op. Door vragen levert uitputting op tot je uiteindelijk niet meer op kunt laden.
Als je ouder wordt leer je steeds beter doseren met wat er in die batterij zit maar jullie zoon moet dat nog leren en daar moeten jullie hem bij helpen en faciliteren.
Loezzie schreef op 18-05-2022 om 07:12:
De complicerende factor is wellicht ook dat jij in principe niet wordt betrokken bij de bonuskinderen, maar dat je er wel woont en dat de ex wil bepalen en minder lijkt in te zien wat kind nodig heeft. Op één of andere manier heeft dit mij het gevoel dat het nodeloos ingewikkeld wordt op deze manier.
Je man mag ook ook voor jou en jullie gezin opkomen. Zorg zelf voor informatie en kennis. Ga zelf op onderzoek uit. Kennis is macht. Er zal ooit een reden geweest zijn waarom onderzoeken gestart zijn. Benader deze organisatie en laat weten dat jullie vastlopen en dat jullie meer handvaten nodig hebben. Neem je voorbeelden mee en ga je inlezen. Er zijn zat mooie boeken van ervaringsdeskundigen te vinden
(…)
Nogmaals succes en hopelijk komt er uit het contact met ex een mooi begin om samen aan te gaan werken!
Ik verbaas me over de analyse dat moeder het struikelblok is. De grote afwezige in dit draadje lijkt me de vader. Die lijkt het op zijn beloop te laten. Misschien vindt die het ook niet zo’n groot probleem? Of vindt hij het normaal dat stiefmoeder het probleem op haar schouders heeft?
TO moet volgens jou actief informatie en kennis gaan ophalen, hulpverlening inschakelen. Ik zie dat niet. Vader is in de lead of zou dat moeten zijn. De betrokkenheid van TO lijkt mij veel te intensief. De ouders bepalen wat er gebeurt en wat niet. De ouders zijn er verantwoordelijk voor om oplossingen met hun nieuwe partners af te stemmen. De eigen ouders zijn degenen die er energie in steken, hulp zoeken, school inschakelen. En als het niet goed loopt met een stiefkind in je gezin, bespreek je dat als stiefouder met je partner. Niet met de ex. Ik vind het echt ongepast om als stief die ex te mailen. Waarom neemt je man die verantwoordelijkheid niet? Bespreek het maar met je man. En dan bepaalt die of hij het met zijn ex wil bespreken. En of hij wil inzetten op een andere school. Of hulpverlening. Of een andere omgangsregeling. Of een ander werkrooster. En als hij dat allemaal niet wil, en de situatie blijft gespannen, dan heb je met je man een gesprek te voeren. En met niemand anders. Ik zou er als moeder niet van gediend zijn als de nieuwe vrouw van mijn ex me zou aanspreken en zou gaan proberen rechtstreeks met mij dingen te gaan regelen. Waarom zou die vrouw hierover met jou in gesprek moeten gaan? In het verleden heeft ze al aangegeven dat ze jou niet als gesprekspartner ziet, mijns inziens terecht. Waarom wil je dat weer openbreken? Zet vader aan het werk! Die is ervan.
absor schreef op 17-05-2022 om 22:15:
gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
Dus kind is duidelijk meest gelukkig bij moeder, prikkelarm, extreem voorspelbaar, eigen vertrouwde omgeving
stop met slapen bij vader. 2 of 3 vaste momenten per week met duidelijk begin en eindtijd dat hii naar vader gaat. Niet logeren. En zeker niet met of vier of zes stiefbroerzussen op vakantie
Als moeder ook gaat samenwonen met haar nieuwe vriend en diens kinderen dan is dit ook niet de oplossing.
Ik zou niet zelf gaan mailen naar de moeder. Er is immers afgesproken dat communicatie tussen vader en moeder gaat.
Vader heeft ook het recht om te weten hoe het op school gaat met zijn kind. School moet bij gescheiden ouders informatie aan beiden verstrekken. Vader kan prima naar oudergesprekken met school, informatie opvragen uit eerste hand (dat hoeft niet via de moeder), zorgen aankaarten op school.
Zoals ik het nu begrijp wonen de stiefkinderen van TS niet in dezelfde woonplaats waardoor brengen/halen naar school en bso erg lastig wordt in combinatie met haar eigen kinderen. Ik kan me dan ergens ook wel voorstellen dat volledig co-ouderschap dan niet zo handig is. Dat ligt natuurlijk ook aan de afstand.
Ik ben het zooo ontzettend eens met Mija. Er wordt nu gewezen naar de moeder die niks wil, schema niet veranderen, niet meer bso, niet minder werken. Maar vader is net zo goed zo flexibel als een looien deur. Hij wil geen ander werk, want hij is zo gelukkig met zijn wisselende diensten.
Deze twee volwassenen hebben samen een nogal complex kind. En geen van beiden nemen ze de verantwoordelijkheid voor dat kind. Ze gooien hem over als een hete aardappel. Geen van beiden bereid om in het belang van hun kind zelf een stapje terug te doen of zich aan te passen. En de enige die zich er nog een beetje druk om maakt is de stiefmoeder. Echt, ik zit hier plaatsvervangend pissig te wezen achter mijn laptopje. Wát een losers, allebei!
Oké, moeder heeft zelf autisme, maar dat ontslaat haar niet van haar verantwoordelijkheden. Integendeel vind ik zelfs, want ze weet zelf als het goed is hoe verwarrend de wereld kan zijn. Maar zij is volwassen en blijkbaar prima in staat om te besluiten twee kinderen op de wereld te zetten. En dat geldt voor de vader ook. Die vond het destijds ook een goed idee om met een vrouw met autisme twee kinderen te krijgen. De kans dat je kinderen ook autisme hebben is dan behoorlijk groot. Maar nu er inderdaad een kind met speciale behoeften is zijn ze geen van beiden bereid ervoor te zorgen. Ik snap zelf niet zo goed hoe je van een man kan houden die zijn eigen kind zo in de steek laat. Hoe gaat hij om met jouw kinderen dan? En met zijn dochter?
Ik heb geen idee hoe jij je partner en zijn ex in beweging zou moeten krijgen. Er bij je partner op blijven hameren dat het niet goed gaat nu en dat hij er wat aan moet doen. Teruggaan naar de organisatie die de voorlopige diagnose heeft gesteld, en die instelling waar hij die twee dagen is geweest. Of naar de huisarts. In gesprek met moeder. Haar 'ik wil niet, ik zie het niet' is niet goed genoeg. Jullie zien het wél, en dat kind heeft zijn ouders nodig. En, niet onbelangrijk, de andere kinderen, ook de jouwe (!) lijden er ook onder, als je stiefzoon om de haverklap een meltdown heeft. Je kunt dat het jongetje niet kwalijk nemen, zijn ouders zijn aan zet om zijn wereld zo vorm te geven dat hij erin kan functioneren.
Succes!
Suusje. schreef op 18-05-2022 om 08:47:
[..]
Als moeder ook gaat samenwonen met haar nieuwe vriend en diens kinderen dan is dit ook niet de oplossing.
Oh ja, dat was me nog ontschoten. Ach, dan heeft hij straks helemaal nergens meer een veilig thuis (pun intended). Wat intens zielig....
Vader kan om opvoedondersteuning vragen voor in het eigen gezin. Als de verantwoordelijkheid voor de situatie in dat gezin om te beginnen gewoon opgenomen wordt en moeder er (nog) niet bij betrokken wordt, zal moeder hiertegen weinig weerstand hebben. Dan kan er iemand meekijken om te bezien of er verbetering te behalen valt, puur in het gezin van vader. Als het dan niet lukt voldoende verbetering te bereiken, zonder aanpassingen in het hele systeem, is het een professional die dat zegt. Dat geeft een ander soort dynamiek voor moeder.
Het is m.i. ook de eerlijke en rechtvaardige manier om dit te doen. Vader zal zich toch echt flink moeten inspannen om zijn deel van de verantwoordelijkheid voor zoon op een goede manier te nemen. De verantwoordelijkheid nog meer naar moeder schuiven, zou een allerlaatste redmiddel moeten zijn. Want waarom zou het vanzelfsprekend zijn dat een moeder het dan maar doet? Een vader is ook 100% verantwoordelijkheid voor zijn vaderschap.
Mija schreef op 18-05-2022 om 08:46:
[..]
Ik verbaas me over de analyse dat moeder het struikelblok is. De grote afwezige in dit draadje lijkt me de vader. Die lijkt het op zijn beloop te laten. Misschien vindt die het ook niet zo’n groot probleem? Of vindt hij het normaal dat stiefmoeder het probleem op haar schouders heeft?
TO moet volgens jou actief informatie en kennis gaan ophalen, hulpverlening inschakelen. Ik zie dat niet. Vader is in de lead of zou dat moeten zijn. De betrokkenheid van TO lijkt mij veel te intensief. De ouders bepalen wat er gebeurt en wat niet. De ouders zijn er verantwoordelijk voor om oplossingen met hun nieuwe partners af te stemmen. De eigen ouders zijn degenen die er energie in steken, hulp zoeken, school inschakelen. En als het niet goed loopt met een stiefkind in je gezin, bespreek je dat als stiefouder met je partner. Niet met de ex. Ik vind het echt ongepast om als stief die ex te mailen. Waarom neemt je man die verantwoordelijkheid niet? Bespreek het maar met je man. En dan bepaalt die of hij het met zijn ex wil bespreken. En of hij wil inzetten op een andere school. Of hulpverlening. Of een andere omgangsregeling. Of een ander werkrooster. En als hij dat allemaal niet wil, en de situatie blijft gespannen, dan heb je met je man een gesprek te voeren. En met niemand anders. Ik zou er als moeder niet van gediend zijn als de nieuwe vrouw van mijn ex me zou aanspreken en zou gaan proberen rechtstreeks met mij dingen te gaan regelen. Waarom zou die vrouw hierover met jou in gesprek moeten gaan? In het verleden heeft ze al aangegeven dat ze jou niet als gesprekspartner ziet, mijns inziens terecht. Waarom wil je dat weer openbreken? Zet vader aan het werk! Die is ervan.
Hallo, dat is wel erg makkelijk.
Ik heb ook te doen met deze jongen he. En ik vind het fijn om tips van haar te krijgen hierin.
Lijkt mij juist fijn toch dat een stiefouder dit wil?
Vader is geen prater. Die laat het inderdaad op zijn beloop.
Jonagold schreef op 18-05-2022 om 09:58:
Ik ben het zooo ontzettend eens met Mija. Er wordt nu gewezen naar de moeder die niks wil, schema niet veranderen, niet meer bso, niet minder werken. Maar vader is net zo goed zo flexibel als een looien deur. Hij wil geen ander werk, want hij is zo gelukkig met zijn wisselende diensten.
Deze twee volwassenen hebben samen een nogal complex kind. En geen van beiden nemen ze de verantwoordelijkheid voor dat kind. Ze gooien hem over als een hete aardappel. Geen van beiden bereid om in het belang van hun kind zelf een stapje terug te doen of zich aan te passen. En de enige die zich er nog een beetje druk om maakt is de stiefmoeder. Echt, ik zit hier plaatsvervangend pissig te wezen achter mijn laptopje. Wát een losers, allebei!
Oké, moeder heeft zelf autisme, maar dat ontslaat haar niet van haar verantwoordelijkheden. Integendeel vind ik zelfs, want ze weet zelf als het goed is hoe verwarrend de wereld kan zijn. Maar zij is volwassen en blijkbaar prima in staat om te besluiten twee kinderen op de wereld te zetten. En dat geldt voor de vader ook. Die vond het destijds ook een goed idee om met een vrouw met autisme twee kinderen te krijgen. De kans dat je kinderen ook autisme hebben is dan behoorlijk groot. Maar nu er inderdaad een kind met speciale behoeften is zijn ze geen van beiden bereid ervoor te zorgen. Ik snap zelf niet zo goed hoe je van een man kan houden die zijn eigen kind zo in de steek laat. Hoe gaat hij om met jouw kinderen dan? En met zijn dochter?
Ik heb geen idee hoe jij je partner en zijn ex in beweging zou moeten krijgen. Er bij je partner op blijven hameren dat het niet goed gaat nu en dat hij er wat aan moet doen. Teruggaan naar de organisatie die de voorlopige diagnose heeft gesteld, en die instelling waar hij die twee dagen is geweest. Of naar de huisarts. In gesprek met moeder. Haar 'ik wil niet, ik zie het niet' is niet goed genoeg. Jullie zien het wél, en dat kind heeft zijn ouders nodig. En, niet onbelangrijk, de andere kinderen, ook de jouwe (!) lijden er ook onder, als je stiefzoon om de haverklap een meltdown heeft. Je kunt dat het jongetje niet kwalijk nemen, zijn ouders zijn aan zet om zijn wereld zo vorm te geven dat hij erin kan functioneren.
Succes!
Vader probeert het wel hoor. Hij wil echt wel graag anders. En oppert ook dingen naar moeder. Moeder geeft op alles een negatieve reactie. Ik wil niet zeggen dat alles aan haar ligt daarmee
Jonagold schreef op 18-05-2022 om 09:58:
Ik ben het zooo ontzettend eens met Mija. Er wordt nu gewezen naar de moeder die niks wil, schema niet veranderen, niet meer bso, niet minder werken. Maar vader is net zo goed zo flexibel als een looien deur. Hij wil geen ander werk, want hij is zo gelukkig met zijn wisselende diensten.
Deze twee volwassenen hebben samen een nogal complex kind. En geen van beiden nemen ze de verantwoordelijkheid voor dat kind. Ze gooien hem over als een hete aardappel. Geen van beiden bereid om in het belang van hun kind zelf een stapje terug te doen of zich aan te passen. En de enige die zich er nog een beetje druk om maakt is de stiefmoeder. Echt, ik zit hier plaatsvervangend pissig te wezen achter mijn laptopje. Wát een losers, allebei!
Oké, moeder heeft zelf autisme, maar dat ontslaat haar niet van haar verantwoordelijkheden. Integendeel vind ik zelfs, want ze weet zelwie weet wanneer de moeder zelf haar diagnose heeft gekregen? f als het goed is hoe verwarrend de wereld kan zijn. Maar zij is volwassen en blijkbaar prima in staat om te besluiten twee kinderen op de wereld te zetten. En dat geldt voor de vader ook. Die vond het destijds ook een goed idee om met een vrouw met autisme twee kinderen te krijgen. De kans dat je kinderen ook autisme hebben is dan behoorlijk groot. Maar nu er inderdaad een kind met speciale behoeften is zijn ze geen van beiden bereid ervoor te zorgen. Ik snap zelf niet zo goed hoe je van een man kan houden die zijn eigen kind zo in de steek laat. Hoe gaat hij om met jouw kinderen dan? En met zijn dochter?
Ik heb geen idee hoe jij je partner en zijn ex in beweging zou moeten krijgen. Er bij je partner op blijven hameren dat het niet goed gaat nu en dat hij er wat aan moet doen. Teruggaan naar de organisatie die de voorlopige diagnose heeft gesteld, en die instelling waar hij die twee dagen is geweest. Of naar de huisarts. In gesprek met moeder. Haar 'ik wil niet, ik zie het niet' is niet goed genoeg. Jullie zien het wél, en dat kind heeft zijn ouders nodig. En, niet onbelangrijk, de andere kinderen, ook de jouwe (!) lijden er ook onder, als je stiefzoon om de haverklap een meltdown heeft. Je kunt dat het jongetje niet kwalijk nemen, zijn ouders zijn aan zet om zijn wereld zo vorm te geven dat hij erin kan functioneren.
Succes!
Ik vind dat je het nu wel helemaal bij moeder neerlegd.we weten niet waneer die haar diagnose heeft gekregen, dat kan heel goed pas zijn nadat het bij haar zoon vastgesteld is.
Mijn moeder kreeg haar diagnose pas op haar 76e, ik de mijne op mijn 51e. Met een zorgintensief kind als mijn zus waar ze de eerste 4 jaar vrijwel wekelijks 1 of meerdere zorgverleners heeft gesproken over allerlei aspecten van het gezin is er nooit een suggestie geweest dat mijn moeder wel eens autisme zou kunnen hebben. Bij mij ook pas toen ik vastliep op mijn werk.
Verwijten dat ze er bij het krijgen van kinderen rekening mee moeten houden zijn daarom niet op zijn plaats.
Kipspies schreef op 18-05-2022 om 10:20:
[..]
Hallo, dat is wel erg makkelijk.
Ik heb ook te doen met deze jongen he. En ik vind het fijn om tips van haar te krijgen hierin.
Lijkt mij juist fijn toch dat een stiefouder dit wil?
Vader is geen prater. Die laat het inderdaad op zijn beloop.
Dat is helemaal niet gemakkelijk. Integendeel zelfs. Dat is juist helemaal niet gemakkelijk.
Vader is geen prater, zeg je, die laat het op zijn beloop. Dat lijkt een gegeven voor jou. En dus schiet jij volop in actie. En moet moeder gaan bewegen. En jij wil contact leggen met moeder voor ‘tips’. Als ik die vrouw was, zou ik daar een heel ongemakkelijk gevoel bij krijgen. Want gezien dit draadje probeer je haar aan te duwen terwijl je bij je man moet zijn. Zie jij echt niet dat dit waarschijnlijk tot extra problemen gaat leiden?
