Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 21:23:
[..]
Wat zou beter zijn? Co ouderschap hebben we over nagedacht maar moeder wil dit niet en het zou voor hem nog rommeliger worden. Elke week zou namelijk anders zijn.
Heb je een idee?
Mijn stiefzoon heeft ass en voor hem werkt co-ouderschap goed omdat hij daarbij elke week een vaste structuur heeft.
Met hem in gedachte, denk ik niet dat jullie regeling goed werkt voor iemand met ass.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 21:25:
[..]
Maar er moet wel balans xijn, ook voor de rest.
Je doet alsof hij 'normaal moet mee doen op sommige momenten' zoals met dat naar buiten moeten. Het is hier geen kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. Hij loopt niet te huilen om zijn zin te krijgen, maar omdat hij niet kan. Je kan het ook opsplitsen en zorgen dat er iemand bij hem thuis blijft.
Hoeveel 1 op 1 tijd besteed zijn vader met hem per week of per maand?
Valdemar schreef op 17-05-2022 om 21:31:
[..]
Mijn stiefzoon heeft ass en voor hem werkt co-ouderschap goed omdat hij daarbij elke week een vaste structuur heeft.
Met hem in gedachte, denk ik niet dat jullie regeling goed werkt voor iemand met ass.
Dan moeten wij kijken naar een andere regeling. Maar zoals gezegd co ouderschap lukt hier niet. Dus dan kijken naar een andere optie.
Viva-amber schreef op 17-05-2022 om 21:48:
[..]
Je doet alsof hij 'normaal moet mee doen op sommige momenten' zoals met dat naar buiten moeten. Het is hier geen kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. Hij loopt niet te huilen om zijn zin te krijgen, maar omdat hij niet kan. Je kan het ook opsplitsen en zorgen dat er iemand bij hem thuis blijft.
Hoeveel 1 op 1 tijd besteed zijn vader met hem per week of per maand?
Nee dat is niet wat ik bedoel. We splitsen regelmatig op. Vaak zat. Maar soms gaan we ook weleens weg. Dat lijkt mij normaal. Vader besteed voldoende tijd aan hem. Zoveel, dat zijn dochter niet eens aan tijd met hem toekomt. Daar moet ook tijd voor zijn. Maar alle aandacht gaat naar Stiefzoon. Ook bij moeder. Dus dat uurtje in het bos lijkt mij met ruime aankondiging moeten kunnen. Soms gaat het goed en soms niet. Hij zal op school ook activiteiten hebben die onverwacht zijn.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 21:54:
[..]
Nee dat is niet wat ik bedoel. We splitsen regelmatig op. Vaak zat. Maar soms gaan we ook weleens weg. Dat lijkt mij normaal. Vader besteed voldoende tijd aan hem. Zoveel, dat zijn dochter niet eens aan tijd met hem toekomt. Daar moet ook tijd voor zijn. Maar alle aandacht gaat naar Stiefzoon. Ook bij moeder. Dus dat uurtje in het bos lijkt mij met ruime aankondiging moeten kunnen. Soms gaat het goed en soms niet. Hij zal op school ook activiteiten hebben die onverwacht zijn.
Ik ben vaak met de andere drie bezig en partner met sz. En dat is prima. Maar het lijkt me niet gezond dat iemand de hele dag met sz binnen zit. Hij heeft ook lichaamsbeweging en buitenlucht nodig
gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
Dus kind is duidelijk meest gelukkig bij moeder, prikkelarm, extreem voorspelbaar, eigen vertrouwde omgeving
stop met slapen bij vader. 2 of 3 vaste momenten per week met duidelijk begin en eindtijd dat hii naar vader gaat. Niet logeren. En zeker niet met of vier of zes stiefbroerzussen op vakantie
Ik weet niet zo goed hoe ik dit netjes kan zeggen zonder iemand voor het hoofd te stoten, ik typ het maar gewoon.
Mijn hart gaat altijd een beetje uit naar dit soort kinderen. Ouders gaan uit elkaar, vader begint een nieuw gezin, moeder maakt een nieuwe start en daar zit je dan met je autistische zelf en de samengestelde, nieuwe gezinnen waartussen je moet pendelen en de gewoontes waaraan je je steeds moet aanpassen. En dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid prikkels die daar bij komen kijken. Vijf jaar is al jong om de wereld om je heen enigszins te kunnen begrijpen, vijf jaar en autistisch is nog veel heftiger. Wat wordt er dan veel gevraagd van zo'n jongetje.
Ik lees in je post dat je betrokken bent en graag het goede wil doen, dit is ook geen aanval naar jou. Ik wil ook niet zeggen dat je als ouder per definitie niet mag gaan voor je eigen geluk, maar ik denk dat je je wel moet realiseren dat dit soms wel ten koste kan gaan van het geluk en welbevinden van je kind.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 21:54:
[..]
Nee dat is niet wat ik bedoel. We splitsen regelmatig op. Vaak zat. Maar soms gaan we ook weleens weg. Dat lijkt mij normaal.
Voor een gewoon kind ja, maar dat is hij niet, en zal hij ook niet worden. Hij kan dat niet, hij heeft een beperking, en het heet niet voor niets een beperking.
Betekend helaas voor de rest van het gezin dat zij zich allemaal, ja allemaal zullen moeten aanpassen want een beperking kun je niet even afdoen zoals je je jas uit doet.
Jullie gezin is geen 'normaal' gezin maar een gezin met een beperking. Dat toneelstuk van een 'normaal' gezin moet je dus niet meer willen spelen.
Ik spreek uit ervaring, mijn zus had een ernstige beperking, was qua ontwikkeling nooit verder dan een kind van 1, alleen wel lichamelijk volwassen.
Ysenda schreef op 17-05-2022 om 22:22:
[..]
Voor een gewoon kind ja, maar dat is hij niet, en zal hij ook niet worden. Hij kan dat niet, hij heeft een beperking, en het heet niet voor niets een beperking.
Betekend helaas voor de rest van het gezin dat zij zich allemaal, ja allemaal zullen moeten aanpassen want een beperking kun je niet even afdoen zoals je je jas uit doet.
Jullie gezin is geen 'normaal' gezin maar een gezin met een beperking. Dat toneelstuk van een 'normaal' gezin moet je dus niet meer willen spelen.
Ik spreek uit ervaring, mijn zus had een ernstige beperking, was qua ontwikkeling nooit verder dan een kind van 1, alleen wel lichamelijk volwassen.
Dan is dat zo. Dan passen wij ons aan op de momenten dat hij er is. Of ik ga alleen op pad.
Thy schreef op 17-05-2022 om 22:17:
Ik weet niet zo goed hoe ik dit netjes kan zeggen zonder iemand voor het hoofd te stoten, ik typ het maar gewoon.
Mijn hart gaat altijd een beetje uit naar dit soort kinderen. Ouders gaan uit elkaar, vader begint een nieuw gezin, moeder maakt een nieuwe start en daar zit je dan met je autistische zelf en de samengestelde, nieuwe gezinnen waartussen je moet pendelen en de gewoontes waaraan je je steeds moet aanpassen. En dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid prikkels die daar bij komen kijken. Vijf jaar is al jong om de wereld om je heen enigszins te kunnen begrijpen, vijf jaar en autistisch is nog veel heftiger. Wat wordt er dan veel gevraagd van zo'n jongetje.
Ik lees in je post dat je betrokken bent en graag het goede wil doen, dit is ook geen aanval naar jou. Ik wil ook niet zeggen dat je als ouder per definitie niet mag gaan voor je eigen geluk, maar ik denk dat je je wel moet realiseren dat dit soms wel ten koste kan gaan van het geluk en welbevinden van je kind.
Ik snap het hoor.
Wat dat betreft is het misschien beter om ermee te stoppen. Maar ja, daarmee gaan de vader en moeder niet samen komen. Partner en ik gaan heel goed. De andere 3 kinderen ook. Dit kindje heeft wat anders nodig en ik zoek naar wat dat is.
absor schreef op 17-05-2022 om 22:15:
gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
Dus kind is duidelijk meest gelukkig bij moeder, prikkelarm, extreem voorspelbaar, eigen vertrouwde omgeving
stop met slapen bij vader. 2 of 3 vaste momenten per week met duidelijk begin en eindtijd dat hii naar vader gaat. Niet logeren. En zeker niet met of vier of zes stiefbroerzussen op vakantie
Dit is voor ons prima. Voor moeder niet acceptabel.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 22:31:
[..]
Dit is voor ons prima. Voor moeder niet acceptabel.
Bespreek eens dat zoon ongelukkig is bij jullie
Ach wat zielig voor dat jochie, en dan ook nog twee stiefgezinnen en nergens meer rust, niet te doen. Jullie zullen je moeten realiseren dat hij zich niet aan jullie kan aanpassen, maar dat jullie je aan hem moeten aanpassen. Wat jou normaal lijkt maakt daarbij niet zoveel uit, want hij is niet normaal en kan daar niet aan voldoen. Goed dat je je gaat inlezen. Het lijkt me ook belangrijk dat jullie je allemaal meer verdiepen in ASS en professionele hulp zoeken.
Kipspies schreef op 17-05-2022 om 22:31:
[..]
Dit is voor ons prima. Voor moeder niet acceptabel.
Je schreef dat zij ook autisme heeft, zij heeft waarschijnlijk ook ruimte nodig om te ontprikkelen, dus in die zin begrijp ik dat wel.
Ik moet ook nog steeds wennen dat zoon niet meer op regelmatige basis naar zijn vader gaat. Ik heb nu dus niet meer de mogelijkheid om elke 14 dagen een heel of half weekend in mijn bed te liggen om alle prikkels te verwerken. Dat is nu bijna 1,5 jaar zo en ik heb nog geen goede nieuwe modus gevonden.
Ach, wat heb ik te doen met dat mannetje... Hier een zoon (inmiddels volwassen) die op zijn 16e de diagnose ASS kreeg. Dat lag er dus niet heel erg dik bovenop, wil ik maar zeggen. Maar die trok de bso al niet, na een schooldag. Zelfs niet toen hij 9 was. En dat had al helemaal niet gewerkt toen hij 5 was. Op die leeftijd bleef hij zelfs regelmatig nog een middagje thuis om bij te tanken. En wij waren niet gescheiden, er waren geen nieuw samengestelde gezinnen. Dus dit jochie moet het echt ontzettend zwaar hebben. Die weekenden heeft hij dus gewoon nodig om te ontprikkelen en op te laden voor de volgende week. En juist dan moet hij uit zijn vertrouwde structuur en naar vader toe! Daarmee wil ik niks ten nadele van jou of je gezin zeggen, maar verplaats je in hem en realiseer je dat hij het echt heel moeilijk heeft.
Als co-ouderschap niet lukt (waarom niet? Ik ben van mening dat de ouders alles zouden moeten doen om het hun kind zo gemakkelijk mogelijk te maken na een scheiding) kan het nog een idee zijn om hem juist op schooldagen bij jullie te laten verblijven. Zodat hij in het weekend in alle rust bij zijn moeder kan zijn. Juist vanwege haar eigen structuur is dat een veel betere omgeving dan bij jullie in zo'n rommelige omgeving. Door de weeks zal jullie gezin vanzelf veel meer structuur kennen vanwege school en werk.
Alternatief is de kinderen splitsen, zoon altijd bij de moeder en dochter altijd bij jullie. Dat is natuurlijk wel een hele zware beslissing, maar kan voor de beide kinderen en de moeder wel eens een goede oplossing zijn. Inderdaad is dit een geval, als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat. Wees creatief in het bedenken van oplossingen en wijs niets bij voorbaat af. En blijf in gesprek met de moeder.
Los van de omgangsregeling zou ik gezinsbegeleiding zien te regelen, een coach zoals Viva-Amber voorstelt. Grijp alle hulp en ondersteuning aan die je kunt krijgen.
Zit het jongetje op speciaal onderwijs? Zo niet, dan lijkt het me ook goed dat jullie daarnaar kijken. Ook als hij nu op regulier onderwijs zit en het daar goed lijkt te doen. Een normale school biedt uiteindelijk te weinig structuur, en teveel prikkels. Dat gaat hem en dus jullie op een dag opbreken.
Goed dat jullie ook oog hebben/houden voor zijn zusje. Het risico dat die ondersneeuwt is levensgroot en dat wil je ook niet.
