U zeggen tegen mama

Andere insteek

Onze kinderen zeiden u totdat ze naar voortgezet onderwijs gingen. Man wilde dat graag - is zelf zo opgevoed.
Om ze te leren in eerste instantie volwassenen met u aan te spreken. En dat werkte prima. Zo rond hun twaalfde veranderde dat vanzelfsprekend in jij. Niet bij alle kinderen overigens - u was gewenning geworden.

Het 1 sluit het ander toch niet uit. En dat t een kunstje is is echt flauwekul. Het is onderdeel van het totale pakket van opvoeding. En de een legt daar andere prioriteiten dan de ander. Geeft toch niks- het is maar net wat je belangrijk vindt.
We hebben ze ook geleerd om mensen een hand te geven wanneer ze onbekend zijn. Voor ons belangrijk, sommige andere ouders om ons heen doen dat niet. So what.
En dat is mijns inziens geen kunstje maar onderdeel van presentatie en onderdeel van sociaal verkeer.

En dat volwassenen ongemanierd met jongeren om kunnen gaan zie ik ook vaak gebeuren. Daar valt ook nog veel te leren.
Hebben we t met de kinderen ook over- hoe dat komt en wat dat doet met hen. Dat volwassenen ook respectvol met jongeren om moeten gaan. wederzijds dus.

Kaaskopje

Maar dat heb ik ook al een paar keer gezegd, dat dat niet (alleen)van een woord afhangt.

Mijn kinderen hoefden dan niet per se dank u oma te zeggen. Ik vond dat als je iemand aankijkt en dank u wel zegt, duidelijk is tegen wie je dat zegt.
Zo zegt mijn (auti)ex in bijna elke zin de naam van de persoon tegen wie hij praat. Komt vrij onnatuurlijk over in mijn oren, maar als hij denkt of vindt dat dat zo hoort moet hij dat vooral doen.

Zo hebben we allemaal onze eigen dingen in de opvoeding en mag je het ook doen zoals je het goed vindt.

Tina

Ben het in grote lijnen eens met wat je zegt. Vraag me wel af, zeg je dan tegen je kind op z'n 12e verjaardag "nu mag je wel je zeggen tegen me"? Of hoe gaat dat? En zij die uit gewoonte u blijven zeggen, zeg je dan steeds weer dat dat niet hoeft of zo?
Ik denk daar namelijk ook over om dat zo te doen als de kinderen wat ouder zijn, alleen dan misschien bij 16 ipv 12 dus ben benieuwd hoe je dat doet

Voortgezet onderwijs

Bij de overstap naar voortgezet onderwijs hebben we gezegd dat t niet meer hoefde. Dat we zien dat ze prima het onderscheid kunnen maken.

Oudste zegt nog steeds meestal u. Is een jongen die hevht aan steuctuur en gewoonte. Vindt het zelf prima zo. De tweede zegt meestal jij. Soma verspreekt ze zich. De derde zegt ook binna alttijd jij. Noemt z n vader vaak bij afkorting van z n naam ipv papa. Is gekomen door een grapje denk ik. Maar is ook prima. De 4de zit op basisonderwijs, groep 8. Zegt meestal u - als ze jij zegt corrigeer ik t niet meer.

T blijft dus wisselend. Voor ons is t niet ongemakkelijk. Anderen vinden t altijd nog wat raar geloof ik. Laatst zei een buurvrouw nog dat ze het zo gek vond- ze vond t afstandelijk klimken maar zag ook dat we niet afstandelijk met onze kinderen omgaan. Ik merk dat hun vriendem ook vaak u zeggen hierdoor. Ik zeg 1x expliciet dat dat niet meer nodig is, en verder laat ik t gebeuren.

Zit te tikken

Zonder bril. En zonder na te lezen verstuurd. Excuus. voor alle fouten.

bedankt

Bedankt voor al jullie reacties. Inspirerend!

Geen u in het gezin

Ik vind u zeggen ook helemaal niet meer van deze tijd, vooral niet wat dichte familie betreft. Vreemden spreek ik wel aan met u en dat zal ik ook mijn kinderen bijbrengen eenmaal ze iets ouder zijn. Ik vind trouwens dat beleefdheid en respect niet veel te maken heeft met de woorden die je gebruikt, maar waarop je iets zegt. Persoonlijk vind ik: ‘oma, zal ik jou ook een glaasje water inschenken?”, veel beleefder dan ‘U ook water?’. Familie vind ik iets wat heel dichtbij je staat en dan hoeft het u-gebruik voor mij zeker niet! Ik zal mijn kinderen dan ook nooit vragen om mij met u aan te spreken.

Cora

Wat is dichte familie?

Niemand zegt natuurlijk dat de beleefdheid in het woordje U zit.
En oma, zal ik jou een glaasje water inschenken is niet hetzelfde als U ook water.
Daar staat tegenover: oma, zal ik U een glaasje water inschenken en dat klinkt net zo beleefd.
Tegenover U ook water staat: jij ook water?
En dat is gewoon onbeleefd.

Of iets onbeleefd is hangt af van de situatie

Als een kind in het wilde weg opeens naar oma gilt "jij ook water?" klinkt dat best onbehouwen. Maar als kind een rondje doet met de vraag wat iedereen wil drinken, hoeft 'jij/u ook water' helemaal niet erg te zijn. Als je bij iedereen de volledige vraag "X, zal ik u/jou een glaasje water inschenken?" moet stellen ben je bij een kringetje rond de tafel veel te lang bezig, soms kort je het dus in. Ik zou een correctie dan onterecht vinden.

Beleefd

Natuurlijk is een zin met u erin beleefder dan dezelfde zin met jij er in.
Wilt u een glaasje water misschien? of wil je een glaasje water misschien?
Zin 1 is dan beleefder.

Maar natuurlijk hoef je niet in elke context super beleefd te zijn. Zeker in een familiare en vriendschappelijke context is het niet erg om wat onbeleefder te zijn tegen elkaar. Dat moet je ook aanvullen.
Waarin wilt u misschien een glas water? in situatie a heel geschikt volstaat in situatie b een algemeen wie wil er water?

U is natuurlijk een beleefder aanspreekvorm dan jij. De vraag is of dat nodig is binnen een gezin. Ik vind het niet perse nodig (mijn eigen kinderen doen het ook niet). Maar ik kan me ook prima voorstellen dat andere mensen andere beslissingen maken.

Wat ik wel belangrijk vind is om mijn kinderen beleefdheid te leren zodat ze weten wanneer ze u moeten gebruiken en zodat ze als ze in een situatie zijn waarin dat nodig is ze uitstekende manieren hebben en ze beleefd zijn. En in het dagelijks leven mag het best wat meer familiar en onbeleefd. Zolang ze maar herkennen wat wel en wat niet beleefd is en wat in welke situatie geoorloofd is.