U zeggen tegen mama

Gezonde afstand?

Ik ben inderdaad hun ouder en niet hun beste vriend. Maar ouder zijn is heel breed. Dan ben je opvoeder en voorbeeld, maar zeker ook rots in de branding, vertrouwenspersoon en opuitputtelijke bron van liefde. Ik wil dat m’n kinderen weten dat ze altijd bij me terecht kunnen, dat ik ze steun en liefheb en ik heb liever niet dat er afstand tussen ons is. Als die er komt doordat ze zich los gaan maken en zelfstandig worden is dat prima, maar dat is een ander soort afstand.

Dus hier je en jij, ook naar mijn ouders. Ik spreek m’n schoonmoeder wel met u aan. M’n nichtjes (schoonfamilie) spreken hun ouders wel met u aan en dat vind ik altijd heel ongemakkelijk klinken.

Onze kinderen hebben we geleerd u te zeggen totdat ze naar de middelbare school gingen. We willen dat ze volwassenen met u in eerste instantie met u aanspreken. Doordat ze u tegen ons zeiden was het voor hen vanzelfsprekend om ook u tegen anderen te zeggen.
en natuurlijk kun je u ook respectloos gebruiken.

Door de jaren heen hebben we veel kinderen over de vloer gehad. Ouders zeiden altijd; die van mij zegt wel u tegen andere volwassenen. Nee dus- bijna nooit.

Er zijn wel vrienden die t overgenomen hebben van onze kinderen- en nog steeds op jong volwassen leeftijd u tegen ons zeggen. Terwijl dat voor ons niet hoeft.

Ik heb van de week gevraagd of onze kinderen / enkele vrienden van hen het als afstand voelt. Ook nee. Die vrienden gaven aan zich juist enorm welkom en thuis gevoeld te hebben bij ons- niet meer/minder afstand dan tot andere ouders. (we zijn wel de enige ouders die ze u aangeleerd hebben).
Het zit m dus niet in het woord u. Het zit m in de manier waarop je met elkaar omgaat.

Ik ben trouwens niet hun vriend- ik ben hun ouder. Met de afstand en nabijheid die daarbij hoort.

Moeten in de laatste zin

had moesten moeten zijn.

Nee hoor Teuntje

Vlamingen zeggen gij (=jij) tegen hun kinderen en in de genitief, datief en accusatief wordt dat u. Dat is dus niet de beleefde vorm, maar de jij-vorm. Voor Hollanders klinkt het best raar, dat geef ik meteen toe.

Ruzie

Wanneer ik ruzie had met mijn ouders schakelde ik altijd over van jij op U.
Voor mij was dat een sterke onderstreping van de kloof die ik dan voelde en had dus niets met respect te maken.

reacties

dank voor jullie reacties! Dat van "gezonde" afstand vind ik dus ook, ik ben hun moeder en opvoeder en niet hun vriendin en daar mag best een beetje afstand, zonder dat we afstandelijk zijn, want dat is iets heel anders!

Ik laat mijn kinderen overigens tegen alle volwassen u zeggen, vind dat dat zo hoort en de meeste (vriendinnen of zo) zeggen desgevraagd dat ze het best netjes of "schattig" vinden klinken. Dus tegen de zin in, zoals iemand hier suggereerde is het niet hoor, en zeker niet bij mijn zus die mijn kinderen actief corrigeert als ze toch eens tutoyeren.

u zeggers

Ik werk op een een middelbare school en wat mij opvalt is dat verreweg de meeste u zeggers helemaal niet zo beleefd en 'respectvol' zijn. Het gros van de kinderen zegt trouwens gewoon je en jij, maar is verder prima opgevoed.

Er zijn u-zeggers (vaak in de hoge havo/vwo klassen) die ons medewerkers duidelijk een wat minderwaardige soort vinden. Als ze het óver je hebben is het 'dat mevrouwtje van...' maar in je gezicht zeggen ze keurig u.

En er zijn in met name in de vmbo klassen veel u zeggers die verder volstrekt onbeschoft en ongemanierd zijn. Oh wee als je ze ergens op aanspreekt, je wilt niet weten wat je dan soms over je heen krijgt. Maar wel -inderdaad- spreken ze je aan met u. Pas sinds ik hier werk weet ik hoe verschrikkelijk onbeleefd je u kunt laten klinken

Kortom: beleefdheid, prettig overkomen op anderen, goed opgevoed zijn... dat zit hem volstrekt niet in het al of niet zeggen van u. Wie denkt dat dat wel zo is, heeft iets niet begrepen.

Anneque

Ondanks dat ik vind dat kinderen niet u tegen ouders hoeven te zeggen, of tegen wie dan ook, vind ik wel dat de mensen waar u of jij tegen gezegd wordt, zelf moeten aangeven welke variant het moet of mag zijn. Ik stel het dus wel op prijs als iemand begint met u, zodat ik dat kan bijstellen, als ik dat wil, naar jij. Ik sta er niet op, maar ik vind het wel beleefd. Hoewel.. ik sta er wel op als een vreemde, jong of oud, lelijk tegen me doet en dan meteen begint te je en jij'en. Dan zeg ik toch iets als 'ik stel prijs op u!'. Privé komt dat zelden voor, in werksituaties heel af en toe.

Iemand die ik ken is er heilig van overtuigd dat het misgegaan is met beleefd gedrag op het moment dat leerkrachten aangesproken wilden of mochten worden met Jan, Piet en Klaas.

Ik vind het wel netjes...

en beleefd! En ook ik ben een jonge moeder...
Kinderen mogen toch (vooral naar andere mensen) wel weten dat er een bepaalde afstand is tussen kinderen en volwassenen? En dat ze niet op een bepaalde manier tegen ouderen horen te praten. En natuurlijk zit dat hem echt niet alleen in het u-zeggen, maar tegenwoordig lijkt het soms net of je hun vriendje bent. En ook zonder jij en jou kun je het heel gezellig hebben hoor

onzekere moeder

Beleefdheid zit hem dus nou net NIET in wel of geen u zeggen, maar in de hele houding/benadering van iemand t.o.v. een ander. Dat vraagt van een opvoeder wat meer uitleg/begeleiding/voorleven dan stomweg een kunstje (" u zeggen tegen volwassenen") aanleren.

Wie dat punt mist, snapt niet wat 'beleefdheid' nu eigenlijk inhoudt.

Afstand

Ik kan wel meevoelen met wat mensen bedoelen als ze zeggen dat ze niet de vriend(in) van hun kinderen zijn. Dat ben ik ook niet. In die zin maken we hier echt onderscheid tussen de ouders (ons) en de kinderen.
Maar voor mij heeft dat helemaal niets te maken met de wijze waarop ze me aanspreken. Dat ze me je en jij noemen, maakt niet dat ik minder mijn ouderrol op me neem en hen minder als mijn kind zie.

Ik merk dat ik in dit gesprek het gebruik van het woord afstand lastig vind.
Mijn kinderen zijn juist degenen met wie ik het allermeest verbonden ben in het leven. Voor degenen die hierbij nu het gevoel krijgen van een ongezonde symbiotische relatie: natuurlijk besef ik dat er verschil is. Verbondenheid maakt niet dat ik het gevoel heb dat we samenvallen. Zij zijn mij niet en ik mag ze met die verbondenheid niet verstikken. En dat doe ik volgens mij ook niet.

Maar voor mijn gevoel gaat het hier veel meer om het feit dat sommige ouders in de relatie ouder-kind formeel willen aangeven dat ze niet het vriendje van hun kind zijn en dat het laten aanspreken met u daarbij gezien wordt als een (noodzakelijk?) middel is om dat te laten slagen.
Het is dus mijn keuze niet, maar evengoed is het een prima keuze als dat bij je past want ik geloof niet dat dit betekent dat kinderen zich minder geliefd voelen door hun ouders. Liefde blijkt uit van alles en wordt zeker niet bepaald door de manier waarop je je ouders moet aanspreken.

Aagje

Vriendje

Jippox, ík vind dat U zeggen óók een vorm van beleefdheid is, naast houding en gedrag. Dat jij zo stellig zegt dat beleefdheid niet in U zeggen zit en dat je er niks van snapt als je dat wel zo ziet, schaar ik onder een persoonlijke mening.

Een negatieve houding en negatief gedrag kunnen de beleefdheid van U volledig teniet doen, maarrr... als op zo'n moment ook nog eens ge-j- en gejijd wordt, maakt dat het voor mij dubbel negatief.

Oh vriendje

Ik wilde eerst wat anders schrijven. Over dat sommige kinderen, maar ook volwassenen elkaars vriendje denken te zijn, wat zich kan uiten in bijvoorbeeld brutaliteit, of dat een kind zich gaat afvragen wie wie nou op moet voeden, maar naar mijn idee heeft dat weinig te maken met U. Dan zijn de verhoudingen gewoon niet duidelijk.

kaaskopje

Alles is een persoonlijke mening, maar dat is mijn persoonlijke mening

Punt wat ik wil maken is, dat veel mensen het blijkbaar wel heel belangrijk vinden om het trucje "u-zeggen" aan te leren, maar vergeten om hun kind bij te brengen waarom en wanneer dat dan eigenlijk van belang is.

Ik ken (persoonlijk) meer 'goed opgevoede' kinderen die je en jij zeggen, dan goed opgevoede u zeggers. Het is net zoiets als kinderen die heel plichtmatig "dank u wel voor het spelen" opdreunen zodra ze hun ouder zien. Vaak voel je het plichtmatige, terwijl beleefd en 'welopgevoed'/aangenaam gedrag nu juist niet zo plichtmatig zou moeten zijn.

Jippox

Oh ja, dank u wel voor het spelen... Wie dat toch bedacht heeft. Ik zei daar nog wel eens "Dat heb je zelf gedaan, gezellig dat je er was". Bedanken voor aangeboden drinken en wat lekkers is nooit verkeerd natuurlijk.

"Ik ken (persoonlijk) meer 'goed opgevoede' kinderen die je en jij zeggen, dan goed opgevoede u zeggers."===

Dat kan ik me voorstellen. Het aantal U-zeggers is inmiddels in de minderheid denk ik.

Mijn ouders zijn inderdaad christelijk. In hun kringen is het vrij gebruikelijk om u te zeggen maar jij komt ook voor

Jawel

Het meest onbeschofte kind dat ik ooit te spelen heb gehad noemde me mevrouw en u. Het was echt bizar, ze riep dus door het huis 'mevrouw, mevrouw', dus ik dacht dat dat bij hun spel hoorde. Toen ik vervolgens niet reageerde beet ze me toe 'ja, ik heb het tegen u. Heeft u geen snoep, we hebben nog niets gehad.'
Jongste had een aantal raddraaiertjes in de klas die ook erg mevrouwden en u'den, en je daarbij minachtend aankeken. Of je een hand geven als je ze corrigeerde, en dan zogenaamd beleefd sorry zeggen. Gek genoeg waren dat wel jongens waarvan ik weet dat ze een harde opvoeding krijgen, dat slaat dus niet erg aan.

Beleefd

U zeggen is uiteraard beleefder dan jij. Het is een beleefdheidsvorm. De vraag is natuurlijk of je van je kinderen verwacht dat ze heel beleefd zijn tegen je of dat een wat meer familiare manier van aanspreken ook goed is.
U zeggen creëert niet perse afstand maar ik kan me wel voorstellen dat het de grenzen beter aangeeft.
Mijn kinderen zeggen wel jij maar ik wil bijvoorbeeld wel dat ze met 2 woorden spreken. En uiteraard andere volwassenen aanspreken met u. Dat soort beleefdheid vind ik wel belangrijk.
Maar dat heeft niet zo veel met afstand te maken.

Al heb ik wel een bepaalde afstand tot de kinderen. Er zijn zaken die ik mijn kinderen nooit zou vertellen maar wel aan mijn vrienden. Mijn vrienden kennen me op een hele andere manier dan mijn kinderen. Een meer authentieke manier. Mijn kinderen kennen vooral een deel van mij. En dat is ook het deel wat ze moeten kennen. En de band die ik met hun heb is heel anders. Er is ook afhankelijkheid van de kinderen naar mij toe. En ergens ook van mij naar hun toe. Er speelt een verzorgende en opvoedkundige rol. Ik ben de baas in die relatie. Ik zorg voor hun en ben verantwoordelijk voor hun. Ik beïnvloed hun gedrag of probeer dat althans. Ik heb voor mijn kinderen meer over dan voor wie dan ook. Opoffering speelt ook een rol in de ouder-kind relatie. Een relatie die complex en uniek is.

Maar dat heeft weinig te maken met u of jij zeggen of met beleefdheid.
Beleefdheid is belangrijk maar dat staat verder los van welke afstand je al dan niet bewaart tot je kinderen.

De baas

Er speelt een verzorgende en opvoedkundige rol. Ik ben de baas in die relatie. ===

Ja, tot zekere leeftijd hoort dat wel de verhouding te zijn vind ik. Maar als kinderen eenmaal volwassen zijn ligt het toch meer gelijk. Ik heb op gezette tijden nog steeds de rol van ouder, als ik bijvoorbeeld toch nog iets tegenkom wat ik denk te moeten bijschaven, maar voor de rest ga ik uit van een gelijkwaardige volwassen relatie.

Doei

Tja, mijn overwegend jij-zeggende jongens zijn vriendelijk en welwillend tegen volwassenen. Maar of het altijd als beleefd wordt ervaren, betwijfel ik. Als mijn oudste (14) wordt gevraagd hoe het met hem gaat, vertelt hij het één en ander, om vervolgens te vragen: en hoe gaat het met jou? (of met u, bij sommige volwassenen).
Dat is wel vriendelijk, maar niet direct beleefd. Immers, hij trekt daarmee de verhoudingen gelijk. Ik laat hem lekker gaan, maar heb hem wel uitgelegd dat sommige mensen vinden dat dat niet hoort. Handig voor hem om te weten, maar hij trekt het zich niet zo aan.
Mijn jongste (11) denkt er uit zichzelf niet aan om te bedanken voor een kadootje. Wel laat hij heel duidelijk merken hoe blij hij ermee is, gaat bijvoorbeeld juichen, of geeft een knuffel, zegt waarom hij het zo graag wilde hebben, of dat hij echt niet had verwacht zoiets moois te krijgen. Maar het woord bedankt / dankjewel / dank u, volgt dan niet. Zijn reactie is voor een gever meestal veel meer waard, dan een plichtmatig "dank u wel, tante", maar toch hint ik hem soms dat het netjes is om nog even te bedanken. Tot nu toe zonder veel ander effect dan dat hjj het dan alsnog zegt en ik het gevoel heb dat ik onnodig de pret bederf.
Wat ik ook wel echt gênant vind, is dat mijn oudste tegen iedereen maar "doei" zegt. Is vrolijk en vriendelijk bedoeld, maar... neeejjj!!!

Het punt is dat ik ze eigenlijk van tevoren moet inseinen, want op het moment dat het gebeurt is het al gebeurd en zeg ik er wel wat van, maar wordt het door het gezelschap al vaak weggelachen. En ik vind het blijkbaar zelf niet belangrijk genoeg om er een volgende keer wel van tevoren aandacht aan te besteden.

Misschien zijn onze jongens dus niet heel beleefd of vormelijk, maar ze zijn wel aangenaam gezelschap, vriendelijk, complimenteus en geïnteresseerd in anderen. Dat is ook veel waard.

beleefd

Misschien is het beleefd, misschien heb ik niet zo veel met beleefd.
Ik heb niet zo heel veel moeite met 'u', maar ik doe er zelf nauwelijks aan.
Maar met 'bedankt voor het spelen' had ik altijd wél moeite. Het klinkt beleefd, zeker. Maar deed voor mij veel van het plezier van het afspraakje teniet. Ik kan het lastig uitleggen, maar ik vond het altijd gemaakt en ongemakkelijk. Ik bedankte het kind dan altijd terug. Ook maar voor de vorm, maar ja, wilde ergens de rare situatie opheffen.
Als ik bij een goede vriend op bezoek ga dan bedank ik toch ook niet, achteraf. Dat doe je hoogstens bij vage kennissen. Het schept iig afstand, wat mij betreft. Tenzij een bedankje spontaan en uit het hart komt, dat is zelden zo.

Kyana 2

U zeggen creëert niet perse afstand maar ik kan me wel voorstellen dat het de grenzen beter aangeeft.===

Dat ervaar ik vooral zo in verband met onbekenden, of kinderen waar ik niet eerder mee te maken heb gehad. Dan gebruik ik U wel als een grens, omdat ik eerst wil bepalen of ik afstand wil bewaren of niet. In de meeste gevallen heb ik geen behoefte aan die afstand en zeg ik 'zeg maar jij', maar soms laat ik het toch bij U.

Kaaskopje

Ja, inderdaad als de kinderen volwassen zijn dan veranderd die relatie. Ik merk nu al met mijn oudste kinderen dat het meer gelijkwaardig wordt. Dat er ruimte is voor eigen verantwoordelijkheid, autonomie en onafhankelijkheid waardoor de relatie ook anders wordt. Maar toch blijf je altijd die ouder-kind relatie houden. Dat heb ik zelf ook nog steeds met mijn ouders. Er blijft toch een bepaalde vorm van respect. Het is anders dan hoe ik met mijn vrienden omga. Niet slechter maar anders. Ik zou mijn ouders nu niet meer de baas noemen. Ik heb een aantal beslissingen genomen waar ze zeker niet achterstaan. Echter het respect blijft en de verhouding is meer hiërarchisch dan die met vrienden.

Kyana

Wat hiërarchie betreft, heb je gelijk. Het wordt nooit zo 'plat' als bij anderen. Ik weet even niet goed hoe ik het moet noemen, maar ik denk dan meer aan dat je het net even belangrijker vindt hoe je ouders ergens over denken dan dat anderen dat doen. Ouders maken deel uit van je geweten. Respect is wat mij betreft iets wat je standaard over en weer voor elkaar moet hebben, dus ook buiten het gezin. In een relatie met jongere kinderen, kun je ondanks dat respect wel bepaalde zaken 'aan je laars lappen', omdat jij als volwassene anders voor het kind beslist. Als kinderen eenmaal volwassen zijn en volwaardig hun eigen beslissingen mogen en kunnen nemen, doe je dat niet meer. Ik niet in ieder geval .

Afstand

Velen van jullie denken dus dat u zeggen tegen je ouders (gezonde) afstand schept, sommige vinden dat wel meevallen. Dat vind ik nou juist de bedoeling. Ik ben geen vriendinnetje van mijn kinderen, ik voed ze op. Met liefde en zorg, maar zij moeten wel van mij leren en in vele situaties ook gewoon naar mij luisteren. We zijn namelijk niet gelijk, er is weldegelijk een hierarchie in een gezin, en daar is niets mis mee. En volgens mij, juist met die afstand is het voor kinderen makkelijker om te leren en luisteren dan wanneer je je "op gelijke hoogte" stelt. Dat vind ik ook trouwens op school. Ik vind het maar niets dat een leraar bij de voornaam en met jij wordt aangesproken. Ook hij / zij is geen vriendje van het kind.

En inderdaad, als het kind ouder is en er wél meer sprake is van gelijkwaardigheid, dan zal waarschijnlijk op een heel natuurlijke manier het u zeggen wel overgaan in jij zeggen.

Deborah

Maar het woord JIJ opent toch niet automatisch de deur naar 'vriendjes' zijn met je kind? Ik denk niet dat mijn dochters ooit het idee hebben gekregen dat ik hun vriendinnetje ben, omdat ik me aan laat spreken met je en jij. Mijn dochter heeft wel eens uit boosheid 'Ik haat je' gekrijst. Dat had met U niet beleefder geklonken. Ik was en ben Jij en ma(mma). Niet Kaaskopje. Als ik aan 'ik ben je vriendje niet' denk, dan denk ik eerder aan de voornaam dan aan je en jij of u. Toen ik zwanger was heb ik er wel eens over nagedacht of ik de kinderen bij mijn voornaam wilde laten noemen, maar die gedachte heeft maar kort geduurd. Dat vind ik echt niet passen. Daar zullen ook wel ervaringen mee zijn van ouders, die dát weer normaal vinden, maar als ik hoor dat jonge kinderen hun ouders bij de voornaam noemen, roept dat bij mij toch verwondering op.

Bij onderwijzers vind ik het niet nodig dat kinderen Jan of Marie zeggen. Meester of juf lijkt mij nog steeds een prima aanspreektitel. En in verlengde vorm zou Meester Jan of Juf Marie voor mij dik in orde zijn.

Velen/sommigen

Ik heb niet de indruk dat het in deze draad 'velen' zijn die vinden dat u zeggen een gezonde afstand schept. Ik heb eerder het gevoel dat dit niet eens 50/50 is. Eerder 'sommigen' of een 'aantal', maar goed, ik heb niet geteld hoe de verhouding ligt.

Weet je, ik vind het prima als mensen het prettig vinden dat hun kinderen hen met u aanspreken. Als dat bij je past: vooral doen, in zich niets mis mee.
Alleen de argumentatie, dat u zeggen beter de hiërarchische verhouding weergeeft of per definitie beleefder is, die deel ik niet. Maar dat had ik al gezegd in een eerdere bijdrage. Ik ben niet de vriendin van onze kinderen, maar de moeder. Geen enkele onduidelijkheid over die rolverdeling. In die zijn blijft het hiërarchisch. Maar ze zeggen wel je en jij en dat heeft nooit geleid tot rolverwisseling. Ze zijn doorgaans erg beleefd en zo heel nu en dan ook wel eens niet. Want ja, het blijven pubers/kinderen hè, ze doen ook wel eens iets onverwachts of ongewenst. Net als ik.

Aagje

Dank je wel voor het spelen

vind ik dan weer niets verkeerds aan. Als ik bij anderen op bezoek ben geweest bedank ik ook vaak voor de gastvrijheid en de gezelligheid. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat de ander me uitnodigt, het huis openstelt en tijd maakt om iets met mij te doen. In dat licht zie ik ook het 'dank je wel voor het spelen'. In mijn ogen dus niets mis mee.

Aagje