Zwangerschap vol twijfels
Sorry voor het lange verhaal maar het verleden heeft ook een deel met mijn keuze te maken.
December 2020 bleek ik zwanger te zijn. Die avond heb ik het nieuws gedeeld met mijn man waarna er een heftige discussie ontstond. We huurde nog een woning en hebben 2 jongen kinderen waarvan ik het leven zou verwoesten. Hij was ontzettend boos en dwong direct af om een abortus te nemen. Hij vertelde dat hij pas een kans over 3 jaar tot 5 jaar ziet. Zelf was ik wel blij maar ook onzeker omdat ik het graag wil maar ook voor mijn huwelijk. Ik besloot naar de huisarts te gaan waarna ik door gestuurd werd naar de verloskundige. Helaas bleek het slecht nieuws te zijn doordat het ei in mijn eierstok was achter gebleven. Na 4 maanden lichamelijke herstel ging het weer wat beter. En was eigenlijk stiekem een beetje blij dat ik geen keuze heb hoeven maken.
Maar nu 1 jaar later:
Zaterdag had ik een positieve test in mijn handen. Ik was blij maar ook bang omdat dit weer een oeps geval is. Want hoe dom kun je zijn om dit 1 jaar later weer te laten gebeuren... nou zo dom ben ik dus. Ik was wel weer vrolijk na de test maar angstig voor de reactie van mijn man. Hij lag nog op bed en ik vertelde het daar voorzichtig. Zijn reactie was: En nu?
Waarna ik met tranen melde dat ik voor mijn huwelijk kies. Dus maandag een afspraak bij de kliniek. We keken daar naar de echo waar het vruchtzakje van 3 weken in mijn baarmoeder zat bevestigd. Heel pril en dus nog weinig teken van leven. Boven ging ik verder in gesprek. Tijdens het gesprek heb ik alleen maar kunnen huilen en verteld dat dit de keuze van mijn man is en ik voor hem kies. Dat dit alleen maar beter zou zijn voor de kinderen en zo nog een lang verhaal. Mijn man die bij het gesprek zat heeft niets gezegt pas thuis werd hij kwaad. Want niemand vraagt naar zijn mening etc. Dus ik vraag oprecht wat vind jij er dan van:
Mijn man dacht nog steeds het zelfde als in 2020 maar sprak iets minder vel. Na een kort gesprek zegt hij geïrriteerd: Hou het maar, ik zal er even veel van houden maar je weet wat dit voor de toekomst kan betekenen. De oudste was ook een verassing en daar ben ik nu ook blij mee. Maar mijn mening blijft nu wel het zelfde dus ik zeg liever niet!
3 uur later probeer ik nog even te praten. Want op dat moment voelde ik me gehoord en maar voelde ik ook met hem mee. Het verdriet dat mijn man hierna misschien niet meer gelukkig met mij zal zijn hakte erin. Beide keuzes maak minstens 1 persoon ongelukkig dus de volgende dag heb ik de afspraak voor de behandeling ingepland. Wetend dat het afgezegd kan worden.
op dit moment twijfel ik nog. Gister accepteerde ik de keuze van mijn man. Maar vandaag vraag ik me af of ik hem hierna kan vergeven. Morgen kan dit weer totaal anders zijn en misschien vraag ik me dan wel af of ik mezelf kan vergeven om het wel door te zetten.
Is er iemand die ook een deze situatie heeft gezeten? En hoe is het toen afgelopen?
als jij voor je man kiest, wie kiest er dan voor jou?
Dus jullie hebben onbeschermde seks omdat niemand de verantwoordelijkheid neemt voor anticonceptie en dan is je man boos bij een positieve zwangerschapstest?
Jullie hebben al twee kleine kinderen. Jullie hebben een huis en een inkomen. Dus het is niet zo dat de situatie niet zo is dat jullie niet voor een kind kunnen zorgen.
Hoezo wordt hun leven verwoest door de komst van een broertje/zusje? Dat was bij de eerste toch ook niet het geval toen de tweede kwam? Er zijn zoveel kinderen die er een broertje/zusje bij krijgen en ik geloof niet dat dat een levensverwoestende gebeurtenis is. Zeker niet als ze nog jong zijn. Als ze al ouder en zelfstandiger zijn lijkt me terug naar de luiers veel ingrijpender in je leven.
Ik zou er eens heel goed over nadenken en over gaan praten bij huisarts/poh/fiom.
Voor mijn gevoel ziet je man abortus als een soort vorm van anticonceptie en dat is het niet.
Jij hebt ook een stem in het hele verhaal, bedenk dat heel goed!
MamaE schreef op 16-12-2021 om 21:12:
Dus jullie hebben onbeschermde seks omdat niemand de verantwoordelijkheid neemt voor anticonceptie en dan is je man boos bij een positieve zwangerschapstest?
Aan de andere kant: ze hebben het al een keer meegemaakt, TS is daar het meest overstuur van en toch gaat ook zij willens en wetens seks hebben zonder anticonceptie. We weten niet wat wat haar man nu in zijn hoofd heeft maar ik vind ook dat TS ons mag uitleggen waarom ze zo'n groot risico nam aangezien ze zo flink gewaarschuwd is. Dan kunnen we altijd ook nog zeggen dat haar man weet dat hij onbeschermde seks heeft dus evenveel verantwoordelijk is en niet boos moet worden op haar. Maar zij doet het ook.
Dus: wat hebben ze SAMEN afgesproken over anticonceptie? Helemaal niets? TS is daar toch ook zelf bij?
Thomass, volgens mij is heeft niemand van de reageerders gezegd dat het alleen zijn schuld is. Natuurlijk zijn ze SAMEN verantwoordelijk. Het gaat er over dat met name partner absoluut nog geen 3e kind wil. Het lijkt mij dat je dan als man ook wel nadenkt en condooms koopt. Nu laat hij alles aan zijn vrouw over. Boos dat ze zwanger is en zij wordt dan ook nog eens verantwoordelijk gehouden voor de oplossing. Zij moet straks een abortus ondergaan terwijl ze er zelf niet achter staat. ( Getuige haar laatste reactie) of een zwangerschap uitdragen met het risico dat hij haar niet steunt ' want je wilde dit toch zelf en ik niet'
Ik ben mij er van bewust dat we hier alleen maar één kant van het -emotionele- verhaal horen. En misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend maar waar 2 mensen sex hebben hebben ze ook alle twee verantwoordelijkheid. Het had hem meer gesierd als hij haar omarmd had en had gezegd. Dom van ONS, we gaan samen! een oplossing zoeken.
Leene schreef op 17-12-2021 om 11:08:
Thomass, volgens mij is heeft niemand van de reageerders gezegd dat het alleen zijn schuld is. Natuurlijk zijn ze SAMEN verantwoordelijk. Het gaat er over dat met name partner absoluut nog geen 3e kind wil. Het lijkt mij dat je dan als man ook wel nadenkt en condooms koopt. Nu laat hij alles aan zijn vrouw over. Boos dat ze zwanger is en zij wordt dan ook nog eens verantwoordelijk gehouden voor de oplossing. Zij moet straks een abortus ondergaan terwijl ze er zelf niet achter staat. ( Getuige haar laatste reactie) of een zwangerschap uitdragen met het risico dat hij haar niet steunt ' want je wilde dit toch zelf en ik niet'
Ik ben mij er van bewust dat we hier alleen maar één kant van het -emotionele- verhaal horen. En misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend maar waar 2 mensen sex hebben hebben ze ook alle twee verantwoordelijkheid. Het had hem meer gesierd als hij haar omarmd had en had gezegd. Dom van ONS, we gaan samen! een oplossing zoeken.
We weten helemaal niet of hij 'alles' aan zijn vrouw overlaat. Misschien heeft TS wel onjuiste informatie gegeven. Ik weet het niet. Ik zeg alleen dat we nu allemaal tekeer gaan tegen haar man maar het is gewoon 50-50 niet 51-49 of welke verdeling dan ook. En ik weet niet of hij wel of niet heeft gezegd dat het dom was van 'ons'. We weten alleen dat TS het dom vindt van zichzelf. Ik ben het daar mee eens: als je zo hard gewaarschuwd wordt wil je dat toch nóóit meer meemaken? Dat staat los van hoe haar man er tegenover staat. Die heeft er blijkbaar minder last van. Dan zorg je als vrouw toch dat je geen seks hebt tot je een goede anticonceptie hebt gevonden. Maar nee een heel jaar niks?
We hebben gister een goed gesprek kunnen voeren. Tijdens het gesprek benoemde hij dat het van beide dom was. Hij begrijpt dat ik twijfel maar vindt het jammer dat ik er niet het zelfde over denk. Hij blijft namelijk wel bij zijn mening en vind dat ik voor de zekerheid de afspraak voor woensdag moet laten staan (mocht ik me nog bedenken). Ook vindt hij dat ik geen spiraal moet laten plaatsen omdat hij verwacht dat ik ook daar ziek van ga worden. De oplossing zou voor hem een vasectomie zijn. Indien hij dan nog kinderen wilt dan kan hij dit binnen 5 jaar veilig terugdraaien (wel bewust van mogelijke gevolgen).
Tot slot bood hij zijn excuses aan voor de heftige manier van reageren. Hij was geschokken en zat ook hoog in zijn emotie. Hij heeft de keuze nu bij mij gelegd en benoemd dat wat de keuze ook zal zijn hij van mij en de kinderen zal houden.
Nog even over anticonceptie: Hij weet namelijk hoe ziek ik kan worden. Zo heb ik de pil, pleister, prikpil en een spiraal gehad. De spiraal heeft er voor gezorgd dat ik binnen 3 maanden van 60 kilo naar 49 kilo lichaamsgewicht ben gegaan en in het ziekenhuis terecht kwam.
+er liggen condooms in de kast a 50 stuks (deze wilt hij niet).
+ik hou mijn cyclus bij en geef altijd aan wanneer ik 4 dagen voor mijn eisprong zit. Ook kan hij gewoon in de app zien wanneer dit is.
+hij weet dat ik nog een kinderwens op korte termijn heb i.v.m erfelijke aandoeningen in de baarmoeder. Dit heb ik ook aangegeven en na de EUG wederom aangegeven. Hij heeft toegezegd het te begrijpen. Maar beide hebben we geen actie ondernomen.
En natuurlijk hebben beide kanten altijd een verhaal. Als ik precies zou weten wat hij zou willen zeggen dan zou ik dat graag doen. Alles is nu vanuit mijn interpretatie met zo veel mogelijk feiten. Ik ben opzoek naar een eerlijk antwoord en geen sprookjes.
In het huidige leven lijkt alles zo maakbaar.. Tuurlijk plannen we en dachten jullie aan een termijn van ongeveer drie jaar. Echter blijkt dat dan ineens anders en heb jij een positieve zwangerschapstest in handen. Als de wens er van beide kanten is, alleen iets eerder dan ‘gepland’ dan zou ik er gewoon proberen het beste van te maken! Maar dat ben ik.. sterkte.
Daarnaast vraag ik mij af dat wanneer je abortus laat plegen en daar zelf niet volledig achter staat, je daar niet voor je leven lang last van blijft houden.
Ik lees eigenlijk in alles dat man helemaal geen 3e kind wil, maar hij vooral aan het pappen en nathouden is en om de hete brij aan het draaien is.
Hij wil pas over 3-5 jaar evt een 3e, want de kinderen krijgen nu al te weinig aandacht vlgs hem. Hoe is dat over 3-5 jaar anders als er weer een baby bijkomt?
Daarnaast ziet hij een vasectomie als oplossing, geloof je nou echt dat hij dit over 3-5 jaar weer net zo makkelijk ongedaan gaat laten maken? Natuurlijk niet!
In hoeverre zou jij het kunnen accepteren als hij zegt dat 2 kinderen genoeg zijn en er wat hem betreft nooit een 3e komt?
naturel family planning kan best betrouwbaar zijn. Mits beiden er achter staat en een cursus volgt. Vrijen in je vruchtbare dagen kan maar dan wel met condoom. Als hij dat niet wil dan loop je het risico om zwanger te raken. Dat risico nemen sommige stellen maar dan krijg je wellicht meer kinderen dan gepland of eerder dan de bedoeling was.
En een vasectomie en als hij dan nog kinderen wil dit binnen 5 jaar ' veilig' terug draaien???? Dat vind ik eigenlijk net zo iets als een abortus als voorbehoedsmiddel gebruiken.
Ik ga nu toch een sturend advies geven. Ook al zal dat jou of anderen ergeren. Doe er maar mee wat je wilt : Jullie willen nog wel een kindje. Jij hebt afwijkingen aan je baarmoeder en hebt een kinderwens op korte termijn.
Ga dan nu voor dit kind!!! En na deze zwangerschap kan hij of jij of allebei voor sterilisatie. Want nu een abortus gaat denk ik een trauma voor je worden, vervolgens loop je dan ook nog een paar jaar de kans op weer een ongewenste zwangerschap. Want jij kunt bijna tegen geen enkele vorm van anticonceptie en hij wil geen condooms. Dan kun je wachten op weer een ' verrassing'.
Echt drie kleine kinderen is nu ook weer niet zo'n drama. En eerst wachten en dan genieten van meer vrijheid omdat je kinderen ouder worden en vervolgens opnieuw moeten beginnen aan een baby is ook niet alles! Echt praat samen hoe je deze tropen jaren kunt doorkomen met drie kleine kinderen. Huur desnoods vaker een oppas in.
Sterkte met alle beslissingen
Kersje schreef op 18-12-2021 om 15:17:
Ik lees eigenlijk in alles dat man helemaal geen 3e kind wil, maar hij vooral aan het pappen en nathouden is en om de hete brij aan het draaien is.
Hij wil pas over 3-5 jaar evt een 3e, want de kinderen krijgen nu al te weinig aandacht vlgs hem. Hoe is dat over 3-5 jaar anders als er weer een baby bijkomt?
Daarnaast ziet hij een vasectomie als oplossing, geloof je nou echt dat hij dit over 3-5 jaar weer net zo makkelijk ongedaan gaat laten maken? Natuurlijk niet!
In hoeverre zou jij het kunnen accepteren als hij zegt dat 2 kinderen genoeg zijn en er wat hem betreft nooit een 3e komt?
Ja dat kan ook ... Abortus en dan sterilisatie. Maar als ik lees dat Paulien graag nog een kind wil dan kan een abortus wel eens een nog grotere impact hebben dan nu dit derde kind.
Leene schreef op 18-12-2021 om 15:39:
[..]
Ja dat kan ook ... Abortus en dan sterilisatie. Maar als ik lees dat Paulien graag nog een kind wil dan kan een abortus wel eens een nog grotere impact hebben dan nu dit derde kind.
Dat begrijp ik ook, maar een 3e kind wat mss je huwelijk gaat kosten is óók een grote impact. En hoe is dat voor een evt 3e kind, weten dat je door je vader nooit 100% gewenst bent geweest?
sterilisatie als anticonceptie is geen goed idee als het de bedoeling is tijdelijk te zijn. Het halveert de kans op een zwangerschap
"Gemiddeld is de kans op succes (genoeg levende zaadcellen) zo’n 70 %, en leidt de ingreep bij 50 % van de koppels tot een zwangerschap. Tijdens de ingreep kan echter duidelijk worden dat de kans op herstel klein of zelfs afwezig is."
https://www.olvg.nl/hersteloperatie-na-sterilisatie-bij-mannen#:~:text=Hersteloperatie%20na%20sterilisatie%20bij%20mannenu%20kunt%20hiervoor%20terecht%20bij,zaadleiders%20wordt%20vaso%20vasostomie%20genoemd.
Kersje schreef op 18-12-2021 om 15:46:
[..]
Dat begrijp ik ook, maar een 3e kind wat mss je huwelijk gaat kosten is óók een grote impact. En hoe is dat voor een evt 3e kind, weten dat je door je vader nooit 100% gewenst bent geweest?
En stel dat het kindje niet gezond is? Dan trekt het zeker een negatieve wissel op een relatie als het kindje niet door beide ouders evenveel gewenst is.
Kersje schreef op 18-12-2021 om 15:46:
[..]
Dat begrijp ik ook, maar een 3e kind wat mss je huwelijk gaat kosten is óók een grote impact. En hoe is dat voor een evt 3e kind, weten dat je door je vader nooit 100% gewenst bent geweest?
Heel lastig ja... Maar die abortus kan ook je huwelijk kosten. Zie er maar eens uit te komen. In mijn werk heb ik toch wel vaak gezien dat als een huwelijk sterk genoeg is, het een onverwachte en in begin ongewenste zwangerschap wel 'overleeft'. Als een relatie klapt op een ongewenste zwangerschap is er vaak al wat meer aan de hand. Dat is echt zelden de enige reden. Ik krijg ook een beetje het idee dat partner de keuze voor een zwangerschap of een definitieve keuze voor nooit meer zwangerschap maar voor zich uit heeft geschoven en wellicht toch wel iets te makkelijk denkt ' dan maar een abortus'. Tsja en nu zitten ze met de gebakken peren.En als dit een leuke vader is voor zijn andere kinderen zou een in eerste instantie niet gewenste zwangerschap zorgen voor een kind dat zich nooit gewenst voelt??? Vraag het me af. Maar omdat ik Paulien en partner niet ken kan ik dat niet invullen. Ik zou zelf toch dringend aanraden om samen met de FIOM te spreken en niet zonder extra gesprek woensdag voor de afbreking gaan.
