Zwangerschap vol twijfels
Sorry voor het lange verhaal maar het verleden heeft ook een deel met mijn keuze te maken.
December 2020 bleek ik zwanger te zijn. Die avond heb ik het nieuws gedeeld met mijn man waarna er een heftige discussie ontstond. We huurde nog een woning en hebben 2 jongen kinderen waarvan ik het leven zou verwoesten. Hij was ontzettend boos en dwong direct af om een abortus te nemen. Hij vertelde dat hij pas een kans over 3 jaar tot 5 jaar ziet. Zelf was ik wel blij maar ook onzeker omdat ik het graag wil maar ook voor mijn huwelijk. Ik besloot naar de huisarts te gaan waarna ik door gestuurd werd naar de verloskundige. Helaas bleek het slecht nieuws te zijn doordat het ei in mijn eierstok was achter gebleven. Na 4 maanden lichamelijke herstel ging het weer wat beter. En was eigenlijk stiekem een beetje blij dat ik geen keuze heb hoeven maken.
Maar nu 1 jaar later:
Zaterdag had ik een positieve test in mijn handen. Ik was blij maar ook bang omdat dit weer een oeps geval is. Want hoe dom kun je zijn om dit 1 jaar later weer te laten gebeuren... nou zo dom ben ik dus. Ik was wel weer vrolijk na de test maar angstig voor de reactie van mijn man. Hij lag nog op bed en ik vertelde het daar voorzichtig. Zijn reactie was: En nu?
Waarna ik met tranen melde dat ik voor mijn huwelijk kies. Dus maandag een afspraak bij de kliniek. We keken daar naar de echo waar het vruchtzakje van 3 weken in mijn baarmoeder zat bevestigd. Heel pril en dus nog weinig teken van leven. Boven ging ik verder in gesprek. Tijdens het gesprek heb ik alleen maar kunnen huilen en verteld dat dit de keuze van mijn man is en ik voor hem kies. Dat dit alleen maar beter zou zijn voor de kinderen en zo nog een lang verhaal. Mijn man die bij het gesprek zat heeft niets gezegt pas thuis werd hij kwaad. Want niemand vraagt naar zijn mening etc. Dus ik vraag oprecht wat vind jij er dan van:
Mijn man dacht nog steeds het zelfde als in 2020 maar sprak iets minder vel. Na een kort gesprek zegt hij geïrriteerd: Hou het maar, ik zal er even veel van houden maar je weet wat dit voor de toekomst kan betekenen. De oudste was ook een verassing en daar ben ik nu ook blij mee. Maar mijn mening blijft nu wel het zelfde dus ik zeg liever niet!
3 uur later probeer ik nog even te praten. Want op dat moment voelde ik me gehoord en maar voelde ik ook met hem mee. Het verdriet dat mijn man hierna misschien niet meer gelukkig met mij zal zijn hakte erin. Beide keuzes maak minstens 1 persoon ongelukkig dus de volgende dag heb ik de afspraak voor de behandeling ingepland. Wetend dat het afgezegd kan worden.
op dit moment twijfel ik nog. Gister accepteerde ik de keuze van mijn man. Maar vandaag vraag ik me af of ik hem hierna kan vergeven. Morgen kan dit weer totaal anders zijn en misschien vraag ik me dan wel af of ik mezelf kan vergeven om het wel door te zetten.
Is er iemand die ook een deze situatie heeft gezeten? En hoe is het toen afgelopen?
Ik vind het raar dat je man steeds zo boos wordt. Anticonceptie is toch niet alleen jouw verantwoordelijkheid?
Als ik het verder zo lees denk ik dat jullie er wat meer tijd voor moeten nemen om tot een beslissing te komen. Ik zou daar ook vooral hulp bij zoeken (bijv. Fiom) zodat het uiteindelijk -wat het ook wordt- een gezamenlijke beslissing zal zijn.
Eens met Jippox. Het valt ook mij op dat jij als enige verantwoordelijkheid lijkt te dragen voor de anticonceptie. "hoe kan ik zo dom zijn" zeg je, dan is je man ook dom lijkt mij. Zéker omdat hij absoluut geen kind wil. Ook vraag ik mij af waarom hij denkt dat je het leven van je kinderen zal verwoesten als er nog een kind komt. Wat zijn zijn argumenten? Wat een sterke uitspraak overigens : dat één kind het leven van jullie andere kinderen verwoest... en wat bedoelt hij met hou het dan maar, maar je weet wat dit voor de toekomst kan betekenen??? Dan gaat ie weg of zo?? dan heeft hij een reden om niet meer van je te houden??
Ik kan je wel zeggen wat zeker niet goed is voor ál jullie kinderen: een slechte relatie tussen jullie beiden.
Maar ja dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid.
Als je géén kind wil moet je beiden verantwoordelijkheid nemen wat betreft anticonceptie. Ook moet de abortus geen keuze zijn van jou alleen! Dat is oneerlijk, misschien dat jij uiteindelijk wel de definitieve stem moet hebben aangezien jij het kind moet dragen of de abortus moet ondergaan maar alleen maar bits zeggen Nou ja hou het dan maar..en jouw angst dat hij, als je deze zwangerschap doorzet je man niet meer van je houdt,...dat klinkt allemaal niet goed eerlijk gezegd. Nu lijkt álles jouw verantwoordelijkheid te zijn en dat betekent ook dat wat jij ook kiest je zelfverwijten kan krijgen of verwijten van hem... dit is zo niet juist!
Praten met het FIOM zou ik zeker aanraden. Want ik dit lijkt mij een recept voor een niet verwerkte abortus of een zwangerschap met problemen waarbij jij het risico loopt van alles voor de voeten geworpen te krijgen en het allemaal alleen te moeten oplossen.
En denk sowieso na over jullie relatie en zoek daar hulp bij, je lijkt heel erg afhankelijk te zijn van wat hij denkt wenst en wil. Maar goed kan komen door je sterke emoties die je nu voelt.
Hoezo dom dat dit nog een keer is gebeurt? Ben je stiekem gestopt met anticonceptie?
En hoezo vindt jouw man dat alleen jij daar verantwoordelijk voor bent? Neem aan dat hij gewoon vrijwillige seks met jou heeft gehad.
Zoek hulp en neem de tijd om tot een beslissing te komen. En laat je man meegaan naar deze gesprekken.
Dan had je man maar een condoom moeten dragen. Wat een zeikerd. Alsof jij daar alleen verantwoordelijk voor bent. Sowieso vind ik zijn reactie niet passend bij een leuke man om een relatie mee te hebben.
anticonceptie: in 2020 heb ik de prikpil opnieuw geprobeerd maar helaas werd ik er te ziek van. Ook de pil zelf slikken was geen optie omdat ik ook hier ziek van word. Bij mijn oudste werd ik door de pil heen zwanger. Na het slikken werd ik uren lang misselijk met vaak braken en diarree tot gevolg. Mijn man weet dus dat ik geen anticonceptie gebruik. Pas 2 maanden terug zijn we gaan praten over een spiraaltje van koper.
Het gevoel dat mijn man uitspreekt: mijn man verwacht dat door de drukte de kids niet genoeg aandacht krijgen. En daarnaast vindt hij het jammer dat hij zijn vrijheid verliest die we net terug hadden. We hebben de laatste 4 jaar veel meegemaakt waaronder veel verhuizen en 2 kinderen in een korte tijd. Hij wilt nog op huwelijksreis die uitgesteld werd door corona maar ziet dit niet gebeuren met een bolle buik.
De situatie huis en financieel: We hebben net een huis gekocht met 5 slaapkamers dus geen gebrek aan ruimte. Maar ons geldpotje is hierdoor wel aardig leeg. We hadden afgesproken pas over een x aantal jaar voor een 3e kindje te gaan/proberen. Dan hadden we genoeg tijd om te sparen om minstens 1 jaar vooruit te kunnen leven.
We verdienen meer dan genoeg om ons leven te onderhouden en goed te sparen. Maar met een kleintje erbij zal dit iets lastig worden.
Mijn gevoel:
Misschien dat ik door mijn gevoeligheid voor hormonen alles heftiger ervaar. Ik zie aan de signalen dat hij er niet blij mee is. De manier waarop hij het zei liet me niet een gat in de lucht springen maar gaf wel een beetje rust. Ons huwelijk is sterk bij alles wat we doen maar op dit punt na. Ik merk gewoon ontzettend dat hij bang is om die vrijheid weer te verliezen. Maar ik wil hem het liefst laten zien dat dit niet zo hoeft te zijn.
Vanavond ga ik vertellen dat ik nog twijfel en het liefst de afspraak afblaas. Wellicht dat dit gesprek mij meer duidelijkheid en tijd kan geven.
Ik lees natuurlijk één kant van het verhaal, maar wat ik lees komt op mij niet over als een gezonde relatie. Jij geeft jezelf de schuld van alles (en man is de laatste die je tegenspreekt) en durft je niet uit te spreken, terwijl hij zich vooral druk lijkt te maken om zichzelf en de aandacht die hij gaat missen.
Zelf weten, maar ik zou naast deze zwangerschap ook je relatie en jezelf eens onder de loep nemen: Kun jij in je huidige situatie jezelf zijn, of cijfer je jezelf weg? Zijn jullie equal partners? Ben je gelukkig en zo niet, wat moet er dan veranderen? Wat kun je zelf veranderen en wat moet je partner doen om je relatie (weer) leuk en volwaardig te maken? Haal je uit het leven wat je wil, of wil je meer en hoe ga je dat bereiken?
Paulien.2021 schreef op 16-12-2021 om 15:32:
anticonceptie: in 2020 heb ik de prikpil opnieuw geprobeerd maar helaas werd ik er te ziek van. Ook de pil zelf slikken was geen optie omdat ik ook hier ziek van word. Bij mijn oudste werd ik door de pil heen zwanger. Na het slikken werd ik uren lang misselijk met vaak braken en diarree tot gevolg. Mijn man weet dus dat ik geen anticonceptie gebruik. Pas 2 maanden terug zijn we gaan praten over een spiraaltje van koper.
Als ik het goed begrijp dan heb je dus 'n jaar lang geen anticonceptie gebruikt met mede weten van je man? Daarnaast zijn jullie 2 maanden geleden gaan praten over een spiraaltje, en daar is niets mee gedaan?
En nu is hij boos, goh 
Eens met Leene. Ga praten. Ik vind dat je man echt liever mag zijn en de verantwoording bij beiden ligt.
En op welk moment heeft jouw man naar jouw gevoelens geluisterd? Ik hoor vooral eenrichtingsverkeer en een man die erg manipulatief klinkt. Probeert hij vaker op deze manier zijn zin te krijgen?
Wil hij eigenlijk nog wel een 3e kind? Want het lijkt me dat een leven met 3 kinderen toch een stuk drukker is dan met 2 en als hij zijn vrijheid niet kwijt wil dan ben jij waarschijnlijk degene die "ervoor opdraait".
Wat een puinhoop.
Jullie zijn 2 volwassenen die verantwoordelijk zijn voor 2 kleine mensjes die jullie stabiliteit moeten bieden. Jullie hebben al de ervaring dat een ongeplande zwangerschap een ontwrichtende reactie in jullie relatie teweeg brengt + een afspraak er voorlopig niet aan te beginnen maar alsnog geen gebruik van anticonceptie en dus wel seks. Waarom voelen jullie beide niet de verantwoordelijkheid om de stabiele basis voor jullie kindjes te handhaven?
Ik zou eens even pas op de plaats maken ipv ad hoc reacties die nogal ingrijpend zijn. Rustig bezinnen op de huidige situatie en dan zsm relatietherapie want jullie manier van communiceren van wat ik hier lees komt op zijn minst ongezond over.
Dus jij gebruikt geen anticonceptie. Hij weet dat en nu is hij boos dat jij zwanger bent?
Seks is dan toch gewoon een soort russisch roulette 
Als hij geen kind wilde, dan had hij ook moeite kunnen doen om dat te voorkomen. Naar de drogist voor condooms is nu niet heel ingewikkeld.
Ik vind het heel naar voor je dat jij je nu rot voelt en je in een spagaat geduwt voelt door hem. Terwijl hij zelf ook aandeel heeft in de situatie. Misschien wel de grootste, want hij is degene die geen kind wil.
Ik vraag me eerlijk gezegd of hij echt nu geen kind wil of helemaal niet meer. Want met de redenen die hij noemt, kan hij er zomaar over 3 jaar weer 5 andere bij hebben verzonnen.
Veel sterkte in deze lastige situatie TO
Klinkt alsof hij naar de zwangerschap kijkt als een ouder naar een kind dat een hond wil: ok, het mag, maar je moet hem zelf voeren en uitlaten...
MoederBarberin schreef op 16-12-2021 om 15:48:
Ik lees natuurlijk één kant van het verhaal, maar wat ik lees komt op mij niet over als een gezonde relatie. Jij geeft jezelf de schuld van alles (en man is de laatste die je tegenspreekt) en durft je niet uit te spreken, terwijl hij zich vooral druk lijkt te maken om zichzelf en de aandacht die hij gaat missen.
Zelf weten, maar ik zou naast deze zwangerschap ook je relatie en jezelf eens onder de loep nemen: Kun jij in je huidige situatie jezelf zijn, of cijfer je jezelf weg? Zijn jullie equal partners? Ben je gelukkig en zo niet, wat moet er dan veranderen? Wat kun je zelf veranderen en wat moet je partner doen om je relatie (weer) leuk en volwaardig te maken? Haal je uit het leven wat je wil, of wil je meer en hoe ga je dat bereiken?
Precies dit. Zijn jullie sámen gelukkig met elkaar? Zou je nog samen zijn als je geen kinderen had nu? Mijn ex was ook degene die geen kinderen wilde en geen enkele maatregel nam om dat dan ook te voorkomen. Hij is gebleven voor de kinderen. Was geen fijne relatie.
Ik lees 2x: ik kies voor mijn man. Dat is lief en bewijst dat je van hem houdt. Maar ben je niet bang dat er in de toekomst over andere dingen ook zulke discussies gaan komen en dat je aan hem moet toegeven onder de mom van 'ik kies voor mijn man'. Door hem altijd zijn zin te geven kies je inderdaad voor hem, maar jij hebt ook je rechten, vergeet dat niet.
Ik wens je sterkte met de beslissing die jullie gaan nemen. Maar persoonlijk zou ik eerst zorgen dat de relatie iets evenwichtiger werd vooraleer nog aan een kind te beginnen.
