Zwanger partner (nog)niet klaar voor.
Hai all,
Ik(32j) ben zwanger ondanks after morning pil. Mijn partner(29) - waar ik 7 jaar een relatie mee heb en sinds halfjaar mee samen woon- wilt de zwangerschap afbreken(abortuspil).
Ikzelf denk dat we nu wel klaar voor zijn. We hebben alles al op een rijtje. Huisje, mooie carrières en steun van familie. Daarnaast denk ik dat tijd nooit rijp(volmaakt)is om voor kinderen te gaan.
Hij denk nog mentaal niet klaar voor te zijn. Vindt het nu te vroeg sinds we maar nét samenwonen. Daarnaast is hij gezien zijn leeftijd en autisme nog zoekend naar zichzelf en om zichzelf te begrijpen/gelukkig te worden met zichzelf.
Zijn idee is om nu voor abortus te gaan en in de toekomst samen voor een kind te gaan wanneer hij er klaar voor is.
We zijn gelukkig in relatie en dit wil ik zo houden en daarom weet ik niet wat ik nu kan doen.
Hebben jullie dit ook meegemaakt? Ik ben benieuwd naar wat jullie hiervan vinden.
Senna.s schreef op 20-11-2021 om 10:38:
partner heeft duidelijk gemaakt nu echt géén kind te willen. Hij wilt eerst wennen aan samenwonen en niet teveel veranderingen tegelijk vanwege zijn ASS.
Ik moet nu een keuze maken tussen mijn partner en kinderwens/leeftijd. Ik zou ook nu wel willen weghalen en over 2jaartjes voor willen gaan. Alleen weet ik niet hoe de situatie/ vruchtbaarheid dan voor ziet..
Enige wat ik nu kan doen is huilen.
Een partner is te vervangen. Je kind niet. Zijn ASS zal niet beter worden. Hoe ouder mensen worden , hoe minder flexibel ook. Hij zal er NOOIT klaar voor zijn. Als hij dan weer in paniek raakt, wat dan?
Hij is er nu nog niet klaar wel, maar ooit wel. Tja, ooit is nu geworden. Het leven is niet maakbaar.
Hoe ziet hij het voor zich? Morgen een abortus en dan overmorgen doen alsof er niets gebeurd is?
Laat jezelf niet een gedwongen abortus inpraten.
BlueFawn schreef op 21-11-2021 om 18:31:
[..]
En dan dus maar gedwongen dat moment vervroegen? Tja sorry hoor maar ik dacht dat nee gewoon nee betekende en niet nee kan makkelijk omgebogen worden naar ja ook als de ander eigenlijk niet wil indien het over iets levensveranderend gaat als een kind krijgen/ ouder worden.
Omdat abortus een recht is en geen plicht. Die man kan, wat jij hier steeds ijzerenheinig herhaalt, halsstarrig alleen maar vasthouden aan ‘we hadden het nou eenmaal afgesproken’ maar het gaat niet over de aankoop van een auto! Er spelen intense gevoelens bij een bestaande zwangerschap. Dat is een andere situatie dan het er vooraf, zonder aanleiding, over eens zijn.
Als je van je partner houdt, kun je dit niet afdoen met ‘ik heb toch al nee gezegd’. Ze zouden er samen over door moeten praten en liefst uiteindelijk samen een beslissing moeten nemen waar ze allebei achter kunnen staan. Dat kan beide kanten opgaan. Maar als hij dat alleen maar afdwingt, op basis van zijn ‘nee’ is die relatie eigenlijk ook voorbij. Als er zo weinig ruimte is voor je gevoelens, als persoon die de zwangerschap draagt en zou moeten afbreken, dan zou ik het in ieder geval bijzonder moeilijk vinden me nog open te stellen. Een zwangerschap afbreken doe je niet zomaar, voor een ander, als je daar twijfels bij hebt. Dat mag niemand zomaar verwachten op basis van afspraken uit het verleden. Dus natuurlijk moet hij hier wel over in gesprek als hij van zijn vriendin houdt en met haar een duurzame, intieme partnerrelatie wil hebben. Ik zeg dus ook: samen naar het Fiom.
Mija schreef op 22-11-2021 om 21:59:
[..]
Omdat abortus een recht is en geen plicht. Die man kan, wat jij hier steeds ijzerenheinig herhaalt, halsstarrig alleen maar vasthouden aan ‘we hadden het nou eenmaal afgesproken’ maar het gaat niet over de aankoop van een auto! Er spelen intense gevoelens bij een bestaande zwangerschap. Dat is een andere situatie dan het er vooraf, zonder aanleiding, over eens zijn.
Als je van je partner houdt, kun je dit niet afdoen met ‘ik heb toch al nee gezegd’. Ze zouden er samen over door moeten praten en liefst uiteindelijk samen een beslissing moeten nemen waar ze allebei achter kunnen staan. Dat kan beide kanten opgaan. Maar als hij dat alleen maar afdwingt, op basis van zijn ‘nee’ is die relatie eigenlijk ook voorbij. Als er zo weinig ruimte is voor je gevoelens, als persoon die de zwangerschap draagt en zou moeten afbreken, dan zou ik het in ieder geval bijzonder moeilijk vinden me nog open te stellen. Een zwangerschap afbreken doe je niet zomaar, voor een ander, als je daar twijfels bij hebt. Dat mag niemand zomaar verwachten op basis van afspraken uit het verleden. Dus natuurlijk moet hij hier wel over in gesprek als hij van zijn vriendin houdt en met haar een duurzame, intieme partnerrelatie wil hebben. Ik zeg dus ook: samen naar het Fiom.
Dat klopt maar die vriend heeft ook ass. Zijn brein werkt dus sowieso anders en uit ervaring kan ik je vertellen dat een kind grootbrengen terwijl je zelf ass hebt echt allemaal niet zo soepeltjes gaat. Zeker niet als je zelf eigenlijk niet voor dat kind hebt gekozen.
BlueFawn schreef op 22-11-2021 om 22:23:
[..]
Dat klopt maar die vriend heeft ook ass. Zijn brein werkt dus sowieso anders en uit ervaring kan ik je vertellen dat een kind grootbrengen terwijl je zelf ass hebt echt allemaal niet zo soepeltjes gaat. Zeker niet als je zelf eigenlijk niet voor dat kind hebt gekozen.
Des te meer reden om het er uitgebreid en goed met elkaar over te hebben. Als je partners bent, moet je toch over zulke dingen praten, toch niet alleen je poot stijf houden. Dat is toch geen gelijkwaardige relatie? Idealiter bespreken ze samen hoe ze hier als geliefden, als partners doorheen willen komen. Als de een de ander iets door de strot moet duwen, is de relatie beschadigd. Als de een onder druk aan de ander moet toegeven, is de relatie beschadigd. Dat geldt voor allebei. Als ze de relatie belangrijk vinden, redden ze het niet met dwingen of toegeven voor de lieve vrede. Dan moeten ze dit met elkaar aangaan. Dat zal heus anders zijn met ASS. Maar als het helemaal niet kan met ASS, is dat wel een rode vlag voor de kwaliteit en de wederkerigheid binnen de liefdesrelatie.
Wat een mooie bijdrage, yette. Ik hoop dat TO hem goed leest. Het zijn eerlijke woorden zonder oordeel of duwtje.
Mija schreef op 22-11-2021 om 22:52:
[..]
Des te meer reden om het er uitgebreid en goed met elkaar over te hebben. Als je partners bent, moet je toch over zulke dingen praten, toch niet alleen je poot stijf houden. Dat is toch geen gelijkwaardige relatie? Idealiter bespreken ze samen hoe ze hier als geliefden, als partners doorheen willen komen. Als de een de ander iets door de strot moet duwen, is de relatie beschadigd. Als de een onder druk aan de ander moet toegeven, is de relatie beschadigd. Dat geldt voor allebei. Als ze de relatie belangrijk vinden, redden ze het niet met dwingen of toegeven voor de lieve vrede. Dan moeten ze dit met elkaar aangaan. Dat zal heus anders zijn met ASS. Maar als het helemaal niet kan met ASS, is dat wel een rode vlag voor de kwaliteit en de wederkerigheid binnen de liefdesrelatie.
Hij heeft erover gepraat en ook aangegeven dat hij dit teveel vind en dat hij denkt dat hij dat niet aankan. Het zou wel goed zijn als TO even onderzoekt wat het inhoudt om vader te worden als autist voor hem. Het is namelijk niet iets wat je even uit kunt zetten of van kan genezen. Hij kan zich nu al niet in TO inleven, denk je dat hij zich wel kan inleven in een baby die geheel van hem afhankelijk is? En die er bovendien alle uren van de dag zal zijn?
BlueFawn schreef op 23-11-2021 om 06:37:
[..]
Hij heeft erover gepraat en ook aangegeven dat hij dit teveel vind en dat hij denkt dat hij dat niet aankan. Het zou wel goed zijn als TO even onderzoekt wat het inhoudt om vader te worden als autist voor hem. Het is namelijk niet iets wat je even uit kunt zetten of van kan genezen. Hij kan zich nu al niet in TO inleven, denk je dat hij zich wel kan inleven in een baby die geheel van hem afhankelijk is? En die er bovendien alle uren van de dag zal zijn?
Hij heeft erover gepraat. Hij kan zich niet inleven. Niet in TO en niet in de baby. Ik begrijp wat je zegt en als dat zo is, dan is dat zo. Maar dat is dan bijzonder triest voor de liefdesrelatie van deze twee mensen. Want daar blijft dan weinig van over.
Ik zou er dus iets meer gesprek aan willen wijden voor ik zo’n verstrekkende conclusie zou trekken.
Mija schreef op 23-11-2021 om 08:08:
[..]
Hij heeft erover gepraat. Hij kan zich niet inleven. Niet in TO en niet in de baby. Ik begrijp wat je zegt en als dat zo is, dan is dat zo. Maar dat is dan bijzonder triest voor de liefdesrelatie van deze twee mensen. Want daar blijft dan weinig van over.
Ik zou er dus iets meer gesprek aan willen wijden voor ik zo’n verstrekkende conclusie zou trekken.
Dat kan dat de relatie achteraf gezien toch niet zo sterk is, maar die man kan er weinig aan doen. Het blijft een autist, en hij zal heus wel van haar houden maar deze reactie van hem op de zwangerschap spreekt wel boekdelen natuurlijk, alleen daarom al zou ik heel goed nadenken of dit wel wenselijk is in het leven van een kind of dat het misschien beter is als er helemaal geen kind komt.
BlueFawn schreef op 23-11-2021 om 10:06:
[..]
Dat kan dat de relatie achteraf gezien toch niet zo sterk is, maar die man kan er weinig aan doen. Het blijft een autist, en hij zal heus wel van haar houden maar deze reactie van hem op de zwangerschap spreekt wel boekdelen natuurlijk, alleen daarom al zou ik heel goed nadenken of dit wel wenselijk is in het leven van een kind of dat het misschien beter is als er helemaal geen kind komt.
of dat zij de relatie met hem verbreekt, want zoals jij het zegt is hij misschien helemaal geen 'vader'materiaal. En dan alleen verder gaat met haar kindje.
Er zijn inderdaad wel verhalen bekend van vaders met een aandoening in het autistisch spectrum die totaal overwhelmed werden door een kind en waarbij de moeder het alsnog alleen moest doen en ook nog om zijn gedrag heen moest werken... Die moeders hadden tot de kinderen een redelijk leuke relatie gehad met die man maar toen er eenmaal kinderen waren werd dat steeds lastiger.
Maar goed dat zijn verhalen van anderen (op een zusterforum). We kunnen hier niet inschatten in hoeverre zijn autisme een rol speelt. En er zullen ongetwijfeld ook verhalen zijn, waarbij mensen zeggen 'maar het is ook echt een hele lieve man, mijn man met ASS' (Ik ben dan ook benieuwd naar de verhalen van volwassen kinderen van zo iemand)
Maar het is inderdaad wel een factor om rekening mee te houden als je überhaupt een ouderschap met zo iemand wil delen.
MRI schreef op 23-11-2021 om 10:14:
[..]
of dat zij de relatie met hem verbreekt, want zoals jij het zegt is hij misschien helemaal geen 'vader'materiaal. En dan alleen verder gaat met haar kindje.
Er zijn inderdaad wel verhalen bekend van vaders met een aandoening in het autistisch spectrum die totaal overwhelmed werden door een kind en waarbij de moeder het alsnog alleen moest doen en ook nog om zijn gedrag heen moest werken... Die moeders hadden tot de kinderen een redelijk leuke relatie gehad met die man maar toen er eenmaal kinderen waren werd dat steeds lastiger.
Maar goed dat zijn verhalen van anderen (op een zusterforum). We kunnen hier niet inschatten in hoeverre zijn autisme een rol speelt. En er zullen ongetwijfeld ook verhalen zijn, waarbij mensen zeggen 'maar het is ook echt een hele lieve man, mijn man met ASS' (Ik ben dan ook benieuwd naar de verhalen van volwassen kinderen van zo iemand)
Maar het is inderdaad wel een factor om rekening mee te houden als je überhaupt een ouderschap met zo iemand wil delen.
Dat zou ook nog kunnen maar ook dan moet ze er rekening mee houden dat haar kind dezelfde genen als de vader heeft.
En ik ken ook wel verhalen waar het gewoon goed ging maar die mannen hadden wel de tijd om zich voor te bereiden nog voor er ook maar een zwangerschap was en die wilden het ook graag zelf, maar ook daar ging het niet helemaal vlekkeloos en was er hulp van buitenaf nodig.
Wat mij mij stoort dat in dit topic zijn autisme afgedaan wordt als allemaal niet zo’n probleem, als een middel waar hij zich achter verschuilt, dat autisten gewoon even een zetje nodig hebben om open te staan voor iets nieuws enzovoort. Alsof het allemaal niks voorstelt en aanstelleritus is.
De vraag is inderdaad of deze man er wél klaar voor zal zijn. Als dat niet zo is, is dat ook goed en een respectabele keuze. Ik vind het juist heel dapper als iemand durft toe te geven dat hij/zij de verantwoordelijkheid voor een kind niet aan kan. Maar iemand jaren aan het lijntje houden met 'het komt nog wel' of 'over een paar jaar'. En dan blijkt dat moment toch niet te komen en is TO te oud en blijft kinderloos achter terwijl dat niet had gehoeven. Dat vind ik niet fair.
Autisme is niet niks. Maar het is ook voor iedereen anders. Je moet daar naar jezelf toe en naar je omgeving toe eerlijk over zijn wat de impact ervan is op jouw leven en dat van anderen. Autisme is geen aanstelleritus. Dat heb ik nergens gezegd. Dat van dat zetje kwam wel van mij. Dat heb ik uit een podcast over autisme waarin een psycholoog dat uitlegt. Mensen met ASS willen echt wel nieuwe dingen leren en doen, maar vinden dat spannend. Meer nog dan mensen zonder ASS. Vermijdingsgedrag of gemakszucht is dan de makkelijkste weg. Maar niet de oplossing. Als je ze stimuleert of zelfs lichtelijk dwingt blijkt het daarna vaak best goed te gaan en zijn ze er zelfs blij mee.
Ik herken dat bij mezelf ook. Als kind al, en eigenlijk nog steeds wel. Maar inmiddels stimuleer ik mezelf wel om dingen aan te gaan.
Daarbij: Er is onbeschermde seks geweest. Daar was ook de partner bij betrokken dus heeft hij er een aandeel in. Je kunt dan niet zomaar zeggen tegen een vrouw 'ik heb al nee gezegd dus laat maar weghalen'. Dan had je voorzorgsmaatregelen moeten nemen of geen spelletjes spelen waar dit het gevolg van kan zijn.
MamaE schreef op 23-11-2021 om 13:41:
De vraag is inderdaad of deze man er wél klaar voor zal zijn. Als dat niet zo is, is dat ook goed en een respectabele keuze. Ik vind het juist heel dapper als iemand durft toe te geven dat hij/zij de verantwoordelijkheid voor een kind niet aan kan. Maar iemand jaren aan het lijntje houden met 'het komt nog wel' of 'over een paar jaar'. En dan blijkt dat moment toch niet te komen en is TO te oud en blijft kinderloos achter terwijl dat niet had gehoeven. Dat vind ik niet fair.
Autisme is niet niks. Maar het is ook voor iedereen anders. Je moet daar naar jezelf toe en naar je omgeving toe eerlijk over zijn wat de impact ervan is op jouw leven en dat van anderen. Autisme is geen aanstelleritus. Dat heb ik nergens gezegd. Dat van dat zetje kwam wel van mij. Dat heb ik uit een podcast over autisme waarin een psycholoog dat uitlegt. Mensen met ASS willen echt wel nieuwe dingen leren en doen, maar vinden dat spannend. Meer nog dan mensen zonder ASS. Vermijdingsgedrag of gemakszucht is dan de makkelijkste weg. Maar niet de oplossing. Als je ze stimuleert of zelfs lichtelijk dwingt blijkt het daarna vaak best goed te gaan en zijn ze er zelfs blij mee.
Ik herken dat bij mezelf ook. Als kind al, en eigenlijk nog steeds wel. Maar inmiddels stimuleer ik mezelf wel om dingen aan te gaan.
Daarbij: Er is onbeschermde seks geweest. Daar was ook de partner bij betrokken dus heeft hij er een aandeel in. Je kunt dan niet zomaar zeggen tegen een vrouw 'ik heb al nee gezegd dus laat maar weghalen'. Dan had je voorzorgsmaatregelen moeten nemen of geen spelletjes spelen waar dit het gevolg van kan zijn.
Heb je ook ASS? Want iemand lichtelijk dwingen richting ouderschap dmv een kind vind ik eerlijk gezegd best schokkend. En dat hij haar aan het lijntje houd wbt kinderen krijgen is natuurlijk bullshit daar is ze zelf namelijk ook gewoon bij.
Ja, ik heb een vorm van ASS. Maar dat weet bijna niemand en ik praat er verder ook nooit over. Ik ben gediagnosticeerd als kleuter en mijn ouders hebben me dat pas verteld toen ik halverwege de twintig was. Toch had ik die 'zetjes' voor nieuwe dingen wel nodig en ben ik heel blij dat mijn ouders dat gedaan hebben. Het heeft me wel verder gebracht in het leven denk ik.
Mijn punt is; als je onbeschermde seks hebt, dan kunnen daar kinderen van komen. Als je dat niet wil, hadden er voorzorgsmaatregelen getroffen moeten worden. Daar is ook de man bij. Als er in beginsel een kinderwens is, vind ik nu abortus plegen en dan over twee jaar opnieuw proberen een hele forse stap. Ten eerste omdat TO daar niet helemaal achter staat. Het is niet zo dat de basis (huis, werk, inkomen) er niet is en ook niet dat er nog eindeloos gewacht kan worden. Het leven is niet volledig planbaar. Daar moet ook iemand met ASS mee leren omgaan.
Daarbij heb je nog negen maanden om aan het idee te wennen. En je zult uiteindelijk pas weten wat het inhoudt als je het gaat ervaren. Iemand dwingen tot abortus vind ik echt heel erg ver gaan en dat zal ongetwijfeld impact hebben op de relatie.
BlueFawn schreef op 23-11-2021 om 14:27:
[..]
Heb je ook ASS? Want iemand lichtelijk dwingen richting ouderschap dmv een kind vind ik eerlijk gezegd best schokkend. En dat hij haar aan het lijntje houd wbt kinderen krijgen is natuurlijk bullshit daar is ze zelf namelijk ook gewoon bij.
Heb jij zelf ook ASS BlueFawn? Ik snap heel goed wat je zegt dat het schokkend is dat iemand wordt gedwongen tot ouderschap. Dat ís ook schokkend. Maar deze twee mensen zijn samen in een schokkende situatie terechtgekomen waar geen 1 + 1 = 2 oplossing voor is. Hem dwingen tot ouderschap is schokkend. Haar dwingen tot een abortus is schokkend. Er ís niet één oplossing die wij hier kunnen oplepelen waarna het leven van TO weer zijn normale, vredige loop zal volgen. Juist daarom is dit ook zo'n moeilijke situatie! Alleen zijzelf kunnen hier doorheen werken, als echte mensen met een geschiedenis, kwaliteiten, beperkingen, angsten en verlangens. Wij kunnen hier van alles van vinden en eindeloze discussies met elkaar aangaan over wat wij ervan vinden maar TO en haar vriend zijn de enigen die alles kunnen voelen, wegen, in contact met zichzelf en elkaar. Om samen door een moeilijke situatie te komen, moet je allebei op zijn minst proberen om je te verplaatsen in wat het voor de ander zou betekenen om een bepaalde beslissing te nemen. Zij niet alleen in hem maar hij ook in haar. Als hij dat zou proberen, groeit hij er misschien wel van! En hij mag best dat gesprek ingaan met zijn eigen 'nee'. Maar hij zou open kunnen staan voor het idee dat er misschíen een mogelijkheid kan komen dat hij er anders over gaat denken, als hij andere gedachten toelaat. En misschien gebeurt dat helemaal niet. De uitkomst van zo'n gesprek staat op geen enkele manier vast. En wij hoeven en kunnen haar en hem niet vertellen wat 'het goede is' om doen! Dat kunnen ze uiteindelijk alleen maar ieder voor zich en het allerliefst in verbinding met elkaar beslissen.
BlueFawn schreef op 23-11-2021 om 12:40:
[..]
Dat zou ook nog kunnen maar ook dan moet ze er rekening mee houden dat haar kind dezelfde genen als de vader heeft.
En ik ken ook wel verhalen waar het gewoon goed ging maar die mannen hadden wel de tijd om zich voor te bereiden nog voor er ook maar een zwangerschap was en die wilden het ook graag zelf, maar ook daar ging het niet helemaal vlekkeloos en was er hulp van buitenaf nodig.
Wat mij mij stoort dat in dit topic zijn autisme afgedaan wordt als allemaal niet zo’n probleem, als een middel waar hij zich achter verschuilt, dat autisten gewoon even een zetje nodig hebben om open te staan voor iets nieuws enzovoort. Alsof het allemaal niks voorstelt en aanstelleritus is.
Ik deel die ergernis.
TO zette de toon wat dat betreft zelf al in de OP:
Haar vriend gaf duidelijk aan er (nog niet) klaar voor te zijn.
Zij schoof zijn bezwaren aan de kant (over inlevingsvermogen gesproken!). Volgens haar was er geen enkel probleem. Want, redeneerde ze, ze hebben alles: een huis, carrières en steun van familie.
Ook door haar opmerking dat ze wil dat hij blij is met haar keus, vraag ik me af of ze zijn bezwaren wel serieus neemt en begrijpt. Het komt een beetje naïef op me over. Hoe kan je nou blij worden van een verantwoordelijkheid die je niet aan wil gaan omdat je er nog niet klaar voor bent?!
(persoonlijk vind ik het trouwens ook opmerkelijk dat TO die steun van familie noemt om aan te geven dat ze het allemaal goed op de rit heeft)
Ik hoop heel erg dat ze elkaar inmiddels beter begrijpen. Want wat er ook is/wordt besloten, het blijft natuurlijk ontzettend moeilijk. Ik denk dat de uitkomst (wat die ook mag zijn) in elk geval ietsjes makkelijker te verteren is, als ze van elkaar begrijpen waarom de ander er zo in staat.
