Wanneer klaar voor een 2e kindje?
Even van mij afschrijven want ik ben een beetje in de war…
Samen met mijn vriend heb ik een dochtertje van net 1 jaar. We zijn uiteraard enorm gelukkig met ons meisje. Het is een lief, vrolijk, actief en intelligent kindje. We genieten ten volle van het ouderschap maar naast al dat moois was het afgelopen jaar ook best pittig. We kunnen wel stellen dat mama en papa behoorlijk moe zijn 
. Onze dochter is niet de beste slaper (al gaat dit sinds een paar weken wel wat beter) en is een echte ontdekkingsreiziger. Rustig liggen, zitten of spelen zit er niet in. Zij verkent de wereld en wij moeten, letterlijk, de hele dag door achter haar aan. Al beseffen we dat dit ook wel zal beteren naarmate ze ouder wordt.
We hebben altijd graag 2 kinderen gewild. Tot op vandaag is de wens voor een 2e
kindje nog steeds heel sterk aanwezig. Omwille van onze leeftijd (halverwege de 30) willen we hier ook niet al te lang meer mee wachten. Het plan was om te proberen voor een 2e als de 1e 1 jaar is. Een week voor onze dochter haar 1e verjaardag zijn we dan ook gestopt met anticonceptie.
Tijdens de eerste ronde had ik meteen al een heel sterk het gevoel dat het raak was: vlagen van misselijkheid, gevoelige borsten, afkeer voor bepaalde geuren,… Op de dag waarop ik normaal ongesteld moest worden had ik een licht positieve test in handen. Wat een rollercoaster van emoties ging er toen door mij heen. Enerzijds was ik blij. Anderzijds raakte ik ook wat in paniek: “wat hebben we gedaan, het is nog te vroeg”.
3 dagen later nogmaals getest maar de test was negatief. De dag erna toch nog ongesteld geworden (ofwel waarschijnlijk een heel vroege miskraam gehad). Opnieuw een mix aan gevoelens: enerzijds opgelucht, anderzijds verdrietig.
Ik denk dat mijn lichaam mij duidelijk gemaakt heeft dat ik, zowel lichamelijk als mentaal nog niet klaar ben voor een nieuwe zwangerschap. Maar tegelijk is de wens voor een 2e
kindje nog steeds heel sterk aanwezig en ben ik ook oprecht verdrietig dat er iets is misgelopen met het vruchtje in mijn buik. Heel verwarrend allemaal.
Maar wanneer zullen we er dan wel klaar voor zijn? We hebben ook onze leeftijd niet mee, we kunnen niet nog jaren wachten en dat legt ons toch ook wat druk op.
Voor wie is dit herkenbaar? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Groetjes,
Niet 100% ervaring omdat het bij ons waarschijnlijk bij 1 kindje blijft, maar lukt het mischien om er iets minder zwatwit in te staan? Halverwege 30 is niet opeens een race tegen de klok. Je vruchtbaarheid neemt niet in zo'n rap tempo af en de risico's zijn ook niet opeens onwaarschijnlijk groot en je hebt al het bewijs dat je gewoon zwanger kunt worden.
Ik heb vaak het idee dat mensen heel erg aan de ideeen of het plaatje vasthouden van wat ze hadden voordat het eerste kindje er was. Natuurlijk is de ervaring zelf iets heel anders. Natuurlijk is een tweede hartstikke leuk en welkom, maar zijn jullie er al ok mee om minder aandacht voor haar te kunnen hebben? Hoe kijk je fysiek/mentaal aan tegen weer potentiele issues met slaap etc.? Je hebt echt nog wel ruimte om even een adempauze te nemen. Een dreumes + baby moet je volgens mij echt niet onderschatten. Uiteraard kom je die tijd ook gewoon door, maar leg jezelf geen haast op die er niet is.
Bedankt voor je reactie Patatje! Het klopt inderdaad wel een beetje dat we onszelf die druk wat opleggen omwille van onze leeftijd. En misschien ook wel omdat we dat eerste jaar als vrij pittig hebben ervaren, we denken in termen van: als dat 2e kindje er snel komt, dan zijn we ook sneller uit die tropenjaren. Maar dat is waarschijnlijk niet helemaal de juiste ingesteldheid 
.
Het klopt ook wel wat je zegt ivm. minder aandacht voor onze dochter bij een 2e kindje. Toen ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had voelde ik mij meteen heel erg schuldig naar haar toe.
waarom geven jullie het niet nog even tijd. Je kindje is pas net 1 jaar, nog ontzettend jong. Wellicht heb je over een jaar veel meer het gevoel er klaar voor te zijn.
Theetuin schreef op 20-07-2021 om 11:00:
waarom geven jullie het niet nog even tijd. Je kindje is pas net 1 jaar, nog ontzettend jong. Wellicht heb je over een jaar veel meer het gevoel er klaar voor te zijn.
Daar heb je gelijk in. En rationeel gezien besef ik dit ook wel. Maar onze leeftijd speelt wel degelijk een rol en voedt de angst dat het dan misschien wel niet meer lukt. Of dat er meer risico's zijn (zowel voor het kindje als voor mezelf). Maar dat mag natuurlijk geen reden zijn "om dan maar snel een 2e kindje te maken"
Ik zei het al, ik ben een beetje in de war momenteel 
Je merkt vanzelf wel als je er klaar voor bent. Je dochter is nu nog zo klein, is zelf nog maar net baby af. Gun jezelf even de tijd om bij te komen. En misschien ben je er nooit klaar voor, dat kan ook en daar is ook niks mis mee.
Heb je een leeftijd in je hoofd waarop je jezelf "te oud" vindt voor een 2e kindje TO want dat zou ik proberen los te laten.
Als je halverwege de 30 bent dan heb je sowieso nog minimaal 5 jaar. Ik was 32 bij de eerste,33 bij de 2e (die plande zichzelf iets eerder dan wij in gedachten hadden) en ik ben 38 als de 3e geboren wordt. (Nu 36 weken).
Gatekeeper schreef op 20-07-2021 om 11:43:
Heb je een leeftijd in je hoofd waarop je jezelf "te oud" vindt voor een 2e kindje TO want dat zou ik proberen los te laten.
Als je halverwege de 30 bent dan heb je sowieso nog minimaal 5 jaar. Ik was 32 bij de eerste,33 bij de 2e (die plande zichzelf iets eerder dan wij in gedachten hadden) en ik ben 38 als de 3e geboren wordt. (Nu 36 weken).
Het ideaalbeeld was "2 kinderen voor mijn 35e". Maar het leven heeft mij intussen wel geleerd dat de werkelijkheid zelden overeenkomt met het ideale plaatje. Vriend en ik hebben elkaar pas ontmoet toen we beide de 30 al voorbij waren en we zijn pas aan kinderen begonnen toen we heel zeker waren van onze relatie. We hebben het niet willen overhaasten en eerst nog wat willen genieten van elkaar. Maar nu voelt dat soms aan als een egoïstische keuze.
Gefeliciteerd met je zwangerschap Gatekeeper!
Je lichaam maakt je helemaal niets duidelijk over er klaar voor zijn als je een miskraam krijgt. Als je er mentaal niet klaar voor bent krijg je niet ineens een kwalitatief minder vruchtje natuurlijk.
Hi Klaproos,
Ik begrijp je wel. Ik wil ook heel graag een tweede, nu ben ik nog geen 30 jaar mijn man is wel een stukje ouder dan ik. Ik had ook een hele vroege miskraam toen ons zoontje 1 werd en voelde me intens verdrietig. Wij hebben nu ons kinderwens geparkeerd tot volgend jaar. Vanaf januari gaan we er weer voor.
Ik las op de website van who namelijk dat ze aanraden om tenminste 18 maanden te wachten voor een volgende zwangerschap. Je lichaam is dan pas weer goed hersteld. Misschien moet je je lichaam toch nog even de tijd geven om weer een zwangerschap aan te kunnen. Ik begrijp dat als de kinderwens heel groot is, het moeilijk is om te wachten. Maar het kan je misschien helpen te relativeren als je een paar maanden wacht met het proberen voor een tweede.
Overigens is midden 30 helemaal niet oud! ik ken veel vrouwen die eind 30 zijn bij hun eerste/tweede/derde kindje zijn. Door de huidige vrouwelijke carrièretijgers is de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen moeder worden volgens mij ook al verschoven naar boven de 30.
Er worden ontzettend veel vrouwen op de wereld zwanger die daar absoluut niet klaar voor zijn. En er worden ontzettend veel vrouwen op de wereld niet zwanger die daar al jaren volledig klaar voor zijn.
Het idee dat je hebt klopt dus totaal niet. Ik zou er pas voor gaan als jij er klaar voor bent en zo klink je niet. Ik zou eerst maar gaan uitrusten van een pittig eerste jaar en dan verder zien als je je weer helemaal fit voelt.
Een miskraam betekende voor mij dat er iets mis was met dw vrucht, niet of ik er klaar voor was. Niet voor niets ben je 9 maanden zwanger, je kunt aan t idee wennen en je bent er over t algemeen echt wel klaar voor als de bevalling begint....
Hier 2 miskramen gehad en redelijk snel daarna op nieuw zwanger. Voelde voor ons goed.
Valeria schreef op 20-07-2021 om 12:46:
Je lichaam maakt je helemaal niets duidelijk over er klaar voor zijn als je een miskraam krijgt. Als je er mentaal niet klaar voor bent krijg je niet ineens een kwalitatief minder vruchtje natuurlijk.
TanteThee schreef op 20-07-2021 om 12:59:
Een miskraam betekende voor mij dat er iets mis was met dw vrucht, niet of ik er klaar voor was. Niet voor niets ben je 9 maanden zwanger, je kunt aan t idee wennen en je bent er over t algemeen echt wel klaar voor als de bevalling begint....
Hier 2 miskramen gehad en redelijk snel daarna op nieuw zwanger. Voelde voor ons goed.
Dat weet ik wel hoor 
. Ik bedoelde het ook niet zo letterlijk. Het was meer door de paniekreactie die ik had na de positieve test dat ik besefte dat ik er eigenlijk, zowel lichamelijk als mentaal nog niet klaar voor ben. Toen ik kort daarna toch ongesteld werd (een vroege miskraam kreeg) leek het wel alsof mijn lichaam dit ook beaamde, ook al weet ik wel dat die 2 zaken niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hebben. Desondanks vind ik het verdrietig want dit kindje was hoe dan ook welkom geweest!
Julali schreef op 20-07-2021 om 12:58:
Er worden ontzettend veel vrouwen op de wereld zwanger die daar absoluut niet klaar voor zijn. En er worden ontzettend veel vrouwen op de wereld niet zwanger die daar al jaren volledig klaar voor zijn.
Het idee dat je hebt klopt dus totaal niet. Ik zou er pas voor gaan als jij er klaar voor bent en zo klink je niet. Ik zou eerst maar gaan uitrusten van een pittig eerste jaar en dan verder zien als je je weer helemaal fit voelt.
Goeie reactie, heel verhelderend, dank je!
kinderen krijgen doe je voor jezelf.
Het beste voor je kindje is een ouder die in balans is. Want als een ouder uit balans is, gaan de opvoed capaciteiten achteruit, wat gevolgen heeft op het welzijn van kind nu maar ook de rest van zijn leven.
Zolang je twijfelt en het als pittig ervaart, zou ik het niet doen.
Lastig hè to? Sommige dingen zijn gewoon niet te plannen eigenlijk.
Ons zoontje is nu 18 maanden en ik heb het eerste jaar (ook door alles eromheen zoals Corona etc) als heel pittig ervaren. Ik vind het nu steeds leuker worden maar alsnog wel intensief. Wij hadden ook een wens voor een tweede maar wisten niet precies wanneer.
We hebben 1x zonder voorbehoedsmiddelen sex gehad en nu ben ik zwanger. Niet gepland maar wel welkom. Toch kan het mij af en toe aanvliegen. Dan denk ik: hoe moet dat straks?
Maar gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden en ziet de wereld er tegen die tijd vast weer anders uit.
Wat ik wil zeggen is: probeer niet te veel te plannen en kijk wat het leven je brengt. Het leven is niet maakbaar.
toen ik zwanger was van de tweede, vloog het me aan: ik zou van dat nieuwe nog onbekende kindje nooit zoveel kunnen houden als van het kind dat er al was.
Gelukkig vermenigvuldigt liefde zich.
Aandacht moet gedeeld worden, en dat bleek eerder een zegen dan iets vervelends. Vrijwel niemand wordt er gelukkig van als er constant op hem/haar wordt gelet. Niemand heeft constant actieve aandacht nodig. Gelukkig maar.
