Waar kijken/keken jullie het meeste naar uit na de bevalling?
Even een luchtig topic om de moraal hoog te houden!
Ik ben 34 weken zwanger van ons 2e kindje en hoewel ik elke dag dankbaar ben hiervoor, valt de zwangerschap me ook zwaar. Veel meer dan de 1e keer. Ik voel me al van in het begin niet fit en lijk niet te ontkomen aan elke kwaal uit het boek. Maar goed, het einde is in zicht en het aftellen kan beginnen!
Ik kijk er heel erg naar uit om ons zoontje te ontmoeten ❤️. Maar ook om terug op mijn buik te kunnen slapen. En om een broodje tonijn te eten.
Waar kijken/keken jullie het meeste naar uit?
watertoren schreef op 10-05-2022 om 21:45:
Een glas wijn.
Haha, ja hier ook. En een sigaret, hoewel ik nooit meer gerookt heb sinds de zwangerschap 22 jaar geleden. En met dat wijntje heb ik ook gewacht tot ik geen borstvoeding meer gaf.
Mijn zwangerschap was de fijnste tijd in mijn leven, ik heb niet echt hevig naar het einde verlangd. Helaas is het maar bij eentje gebleven.
EmmaT schreef op 11-05-2022 om 07:53:
[..]
Haha, ja hier ook. En een sigaret, hoewel ik nooit meer gerookt heb sinds de zwangerschap 22 jaar geleden. En met dat wijntje heb ik ook gewacht tot ik geen borstvoeding meer gaf.
Mijn zwangerschap was de fijnste tijd in mijn leven, ik heb niet echt hevig naar het einde verlangd. Helaas is het maar bij eentje gebleven.
Ik nam 2 wijntjes of 2 pilsjes toen ik borstvoeding gaf. Het was nog in de tijd dat de kraamhulp de tip gaf om donker bier te drinken omdat dat goed voor de borstvoeding was maar dat was denk ik echt een bakerpraatje. Roken deed ik wel.
Renmuis schreef op 10-05-2022 om 23:27:
Dat mijn lichaam weer van mij zou zijn. Ik vond zwanger zijn ronduit verschrikkelijk van de eerste tot de laatste minuut (behalve dan de bevalling, dat viel weer 100% mee). Ik ben blij met mijn dochter, maar het was eens maar nooit weer, en als ik van tevoren geweten had hoe erg het zou zijn, was ik er wellicht niet aan begonnen. Heel veel succes met de laatste loodjes! En wat mij betreft hoeft een zwangere vrouw niet dankbaar te zijn hoor. Kinderen zijn fijn, maar het hele gebeuren eromheen is puur sadisme.
Pfoe. Wat naar dat je het zo hebt beleefd. Echt heel jammer...
Renmuis schreef op 10-05-2022 om 23:27:
Dat mijn lichaam weer van mij zou zijn. Ik vond zwanger zijn ronduit verschrikkelijk van de eerste tot de laatste minuut (behalve dan de bevalling, dat viel weer 100% mee). Ik ben blij met mijn dochter, maar het was eens maar nooit weer, en als ik van tevoren geweten had hoe erg het zou zijn, was ik er wellicht niet aan begonnen. Heel veel succes met de laatste loodjes! En wat mij betreft hoeft een zwangere vrouw niet dankbaar te zijn hoor. Kinderen zijn fijn, maar het hele gebeuren eromheen is puur sadisme.
Klinkt heftig! Niet fijn dat je het zo hebt ervaren! Maar ergens ook fijn om eens zo'n bericht te lezen. Je moet dankbaar zijn, je moet ervan genieten, je moet op die roze wolk zitten... Het is bijna taboe om te zeggen dat je zwangerschap je zwaar valt, om welke reden dan ook. Ik ervaar ook veel onbegrip op dat vlak. Toen ik enkele weken geleden aan mijn huisarts aangaf dat ik op mijn tandvlees zat (combi werk, zwangerschap en een peuter in huis) kreeg ik enkel te horen dat dit normaal was en dat ik nog even moest volhouden.
Fijn trouwens om al jullie, heel herkenbare 
, reacties te lezen!
Wilgenkatje- schreef op 11-05-2022 om 08:21:
[..]
Pfoe. Wat naar dat je het zo hebt beleefd. Echt heel jammer...
Ik had HG en ben van ziekenhuisopname naar ziekenhuisopname gegaan. Mijn lichaam was helemaal uitgeput, mijn dochter is zodra het kon met 37 weken gehaald, en de dag na de bevalling was ik 11 kilo lichter dan voor de zwangerschap. Klachten waren meteen verdwenen, maar het herstel heeft nog lang geduurd, en ik ondervind nog steeds gevolgen van die periode. Gelukkig heeft mijn dochter er niets aan overgehouden en kwam ze kerngezond ter wereld. Dat is wel iets om dankbaar voor te zijn.
Aan einde zwangerschap hield ik zoveel vocht vast dat ik extra lange veter in een paar schoenen moest stoppen en dan niet eens een veter kon maken, zo dik waren de voeten dat de huid van de voet glansde. Ik was zo blij na de bevalling na verloop van tijd weer mijn enkels te kunnen zien verschijnen, zo sierlijk en vrouwelijk.
alhambra schreef op 10-05-2022 om 22:55:
Geen last meer hebben van brandend maagzuur!
Ondanks medicijnen was het echt niet te doen. Helaas hebben mijn tanden er ook een knauw van gekregen...
Ooooh ja dat maagzuur 
ik was het alweer vergeten. Ik zat de godganse dag rennies te kauwen.
De kennismaking met mijn oudste kind! Wel met angst en beven hoor. Ik wist niet of het een jongetje of een meisje was, maar had er wel de hele zwangerschap een heel concreet beeld bij. Ik was erg bang dat dat beeld niet zou kloppen en ik daardoor moeite zou hebben met het kind of teleurgesteld zou zijn. Dat had mijn moeder bij mij, en dat is nooit helemaal goed gekomen. Gelukkig bleek zoon echt helemaal zoals ik me hem had voorgesteld. Bij de tweede was het heel anders, daar had ik absoluut geen gevoel bij wat het was en wat voor karakter. Dus daar had ik die angst niet.
Qua eten en drinken vond ik het eerste broodje filet américain en de eerste carpaccio heerlijk. En het eerste glaasje port. Ik heb in de borstvoedingsperiode nog wel eens wat gedronken tijdens de laatste voeding, dan komt het niet in de melk terecht. Heerlijk!
Fysiek had ik bij de eerste werkelijk nergens last van, dus ik mistte na de bevalling vooral het kind in mijn buik, zo gezellig! Bij de tweede ben ik 9 maanden moe geweest, dus ik zag er erg naar vooruit om weer energie te hebben.
Waar ik minder blij mee ben zijn de spataderen die ik aan nummer 2 heb overgehouden. Ben ik zelfs aan geopereerd. De oudste kwam via een ks, maar nummer 2 wel via de gewone weg. Daar ben ik een klein beetje incontinent van geworden. Alleen bij niezen en hoesten en bij intensief sporten hoor, dus het valt mee. En bekkenbodemfysio deed helaas niks. We zijn nu 19 jaar verder, dus ik doe het er maar mee, heb niet de illusie dat het nog gaat veranderen. Maar vind dat wel echt iets heel naars.
Carpaccio en filet american. Wat was ik blij dat mijn moeder carpaccio mee had genomen naar het zkh toen ze zoon kwam ontmoeten. Heerlijk!
Ik heb ook super veel filet american gegeten toen ik eenmaal thuis was.
-Klaproos- schreef op 11-05-2022 om 09:04:
[..]
Klinkt heftig! Niet fijn dat je het zo hebt ervaren! Maar ergens ook fijn om eens zo'n bericht te lezen. Je moet dankbaar zijn, je moet ervan genieten, je moet op die roze wolk zitten... Het is bijna taboe om te zeggen dat je zwangerschap je zwaar valt, om welke reden dan ook. Ik ervaar ook veel onbegrip op dat vlak. Toen ik enkele weken geleden aan mijn huisarts aangaf dat ik op mijn tandvlees zat (combi werk, zwangerschap en een peuter in huis) kreeg ik enkel te horen dat dit normaal was en dat ik nog even moest volhouden.
Wow.
Mijn gynaecoloog vroeg bij elk (wekelijks) bezoek of hij me al ziek mocht melden op mijn werk. Echt vanaf de eerste keer al... die man zei: “niet zo stoer doen” want die babies groeien toch wel, maar na de geboorte heb je al je energie nodig.
Dus neem je rust. 
Ook al gaan andere vrouwen fluitend door hun zwangerschap, dat zegt niks over jou.
-Klaproos- schreef op 11-05-2022 om 09:04:
[..]
Je moet dankbaar zijn, je moet ervan genieten, je moet op die roze wolk zitten... Het is bijna taboe om te zeggen dat je zwangerschap je zwaar valt, om welke reden dan ook.
Lieve klaproos, dat moet je allemaal niet hoor 
Je moet goed voor jezelf en je baby zorgen, that's it. Je mag balen, je mag klagen, je mag de tijd wegkijken. En dan bewaar je dat dankbaar zijn en genieten gewoon voor wanneer je kindje er is
Niks. Ik had topzwangerschappen, energie voor tien, kon alles nog doen. Maar elke keer huilbaby's. Desondanks de leukste, liefste kinderen gekregen die er zijn, maar dat eerste halfjaar, pfff, daar zag ik niet echt naar uit. Meer een klus die je moet doorstaan voordat het echt leuk wordt en je er van kan genieten.
Het ontmoeten van ons meisje. Maar de bevalling kwam hier veel eerder dan gepland. Spoedkeizersnede met 29 weken, dus nergens op voorbereid. Daarna was voor ons het enige dat telde dat ons meisje het zou halen. De rest kon me echt gestolen worden.
Oh, mijn energie weer terugkrijgen. Dat heeft vrij lang geduurd. Daar keek ik wel echt naar uit.
Ik vond zwanger zijn ook echt niet leuk. Het is dat je erdoorheen moet voor het eindresutaat, maar die 9 maanden lang ziek, zwak en misselijk kunnen me gestolen worden. Ik heb het nu twee keer gedaan en zag er beide keren dan ook vooral naar uit om me weer gewoon een dag goed te voelen.
Verder keek ik natuurlijk ook enorm uit naar mijn kindjes, wij wisten beide keren niet wat het werd en de verrassing bij de geboorte vond ik heel mooi 🥰
