ongepland zwanger van derde kindje

en trouwens

Als je echt een van de heel weinigen bent die toch zwanger wordt, dan zou ik het zien als "lot" en nog meer moeie hebben met een abortus.

Ik denk dat er gewoon 2 uitgangspunten zijn. Je ziet een abortus als het afbreken van leven of je ziet een abortus als een late menstruatie. Bij de 2e hoeven er niet zoveel afwegingen gemaakt te worden.

Ik ben heel duidelijk van de eerste variant (niet religieus trouwens).

Gelukkig wonen we in een land waar anderen heel wat kunnen vinden, maar het gewoon je eigen keuze is.

Triva

Ik weet dat het een optelsom was, maar om die nu steeds te herhalen... De auto en de vakantie staan voor mij symbool voor de materialistische afwegingen. Hoe het met haar gevoelens zit, de ruimte in haar hoofd, daar heb ik niets over te zeggen. Ik kan er moeite mee hebben, maar dat is mijn persoonlijke probleem en niet van TS.

Veranderd

Ik merk zelf dat ik m'n standpunt over abortus nogal van mening veranderd ben sinds ik zelf kinderen heb. Voorheen was ik wat terughoudender, en vond ik abortus vooral een optie bij de extremere gevallen, tienerzwangerschappen enzo, en vond ik dat je bij situaties als in dit topic het kindje liever kon laten komen.
Maar sinds ik zelf kinderen heb ben ik me zo bewust van de impact van een kind op je leven dat ik er veel genuanceerder over ben gaan denken. Ja, natuurlijk kan een derde er ook nog wel bij, maar als je dat eigenlijk echt niet wil, je leven er zo anders uit gaat zien dan je eigenlijk wil... ik denk dat niemand daar echt gelukkig van gaa worden.

Tijgeroog

Ik vraag me af hoe je kunt weten dat die derde er niet meer bij past. Toen ik mijn tweede kind ging krijgen, maakte ik me een beetje zorgen over de liefde die ik te vergeven had. Ik hield zo veel van het kind wat we al hadden, hoe kon een tweede daar gewoon bij geschoven worden? Maar dat gaat vanzelf. Dus een derde had er ook bij gekund qua liefde en ruimte in mijn hoofd én huis. Dan maar een beetje passen en meten, meer organisatie voor activiteiten buitenshuis en ja... ook het geld verdelen over meer mensen, dus minder per persoon.

kaaskopje

Als je weet dat iedereen zegt dat het een optelsom is vind ik het wat flauw om dan weer te beginnen over de auto en de vakantie.

Verder: als je ongewenst zwanger bent van een derde kun je denken dat je die er wel tussen kunt schuiven maar lukt dat met een tweeling ook en met een kindje met een handicap en als je man het er niet mee eens is en die wil daardoor scheiden?

Kaaskopje

Het gaat niet om de hoeveelheid liefde, of om het geld. Maar meer de energie die het kost om een leuke moeder te zijn, de beperkingen in je leven, dingen die niet meer kunnen omdat er geen tijd voor is, of omdat zo'n kleintje niet mee kan. Voorheen vond ik dat je dat maar moest accepteren, maar nu ervaar ik die impact als zo groot dat ik het wat genuanceerder zie.
Als er ons gezin, met twee kinderen aan het einde van de basisschool, met veel avontuurlijke buitensportactiviteiten enzo, een baby zou komen betekent dat dat de baby mee moet naar vanalles en nog wat, en dat heel veel van wat we nu als gezin doen, en waar we erg van genieten, niet meer kunnen. Gewoon, helemaal niet meer kunnen. Omdat het praktisch niet mogelijk is.
En natuurlijk komt daar een leuk kind voor terug, met liefde en alles, en zouden we daar ook erg van genieten, maar ik heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in. En dat maakt dat m'n begrip voor abortus in dit soort situaties een stuk groter is geworden. (Zeker als ik ook lees over zwangeschapsgerelateerde depressies, want dat heeft ook heel gevolgen voor de rest van het gezin)

Daarnaast vind ik eigenlijk dat er al wel genoeg mensen op aarde zijn, maar dat terzijde.

Ongeplande vijfde

Ik ken een gezin met een ongepland vijfde kind toen nummer 4 al 10 was. Vanwege hun geloof was er geen twijfel over of het kind er zou komen, maar het was een zware dobber voor de moeder (toen 44). Nu hij er is wordt er natuurlijk van hem gehouden en heeft hij zes vaders en moeders Maar het is wel een vertraging naar de rustige fase als alle kinderen volwassen zijn. Dat snap ik, maar als de jongste 3 is gaat een nieuw kindje toch vanzelf 'mee'? Zeker als het gewoon van dezelfde man is die ook nog blijft.

Triva

Ik zou voor elk kind ruimte maken. Tenzij ik een dusdanig gehandicapt kind blijk te krijgen dat ik het kind een hoop leed kan besparen door het niet geboren te laten worden. Dat is mijn énige uitzondering. En ja, ik zou erom scheiden.

Triva,

Waarom zo negatief? Die derde kan ook een verrijking zijn. Een relatie, een leven zit vol verrassingen. Je kan nooit van te voren zeggen dat de abortus goed was.

Zo gaf TS aan dat haar man al 48 jr is. Is dat nu echt een probleem? Een vriend van ons is 53 en wordt over een tijd weer vader nu hij in relatie nr 3 is gestapt. Hij vind het geweldig en moet niet aan een abortus denken. Wij kunnen er wel wat van vinden maar hij heeft geen moeite met het leeftijdsverschil tussen kind en vader. Hij wordt ook midden 45 geschat.

Het feit dat TS en haar man samen uit een financieel dal gekropen zijn, zegt ook iets over hun relatie: het samen alles aan kunnen. Het is een optelsom, maar sommige bijdrages vind ik niet zo sterk. Maar als de moeder het al niet wilt, is de keuze gemaakt.

Ik had vroeger na de tweede ook een keuze gemaakt, deels uit medische overwegingen deels uit het feit dat het leven dat we toen leefden ( veel kunnen reizen met kleine kinderen) niet samenging met een zwangerschap. Maar als ik onbedoeld toch zwanger zou raken, zouden we onze levens hierop instellen.

Nu moet ik zeggen dat ik het geluid van de hartslag van een foetus zo indrukwekkend vind, dat ik een klompje celen van 1,5 cm niet kan laten weghalen zonder medische redenen. Ik hoop voor TS dat ze niet getuige is van een hartslag of een echo, want dat kan je je aan je keuze doen twijfelen.

pff

Ik wil alleen maar zeggen dat als je twee kinderen hebt en je geen derde meer wil en je toch ongewenst zwanger bent je niet moet zeggen: och je kiest gewoon voor 50% meer kind. Nee, je moet OOK kiezen voor een eventuele meerling op dat moment en OOK kiezen voor een kind met een handicap (Kaaskopje, dat weet je niet altijd al tijdens de zwangerschap).

Het zou fijn zijn als jullie wat meer tussen de regels doorlezen... je kiest niet voor een derde gezond kind, je kiest voor ALLE mogelijkheden die er kunnen komen, inclusief scheiding omdat man het niet aan kan.

al die morele overwegingen horen hier niet. Ja, voor jezelf misschien wel, maar nooit voor een ander. Dat hebben onze moeders nu juist voor ons bevochten. Kom op zeg.

Verschil

Er is een groot verschil tussen de beslissing om maar één of twee kinderen te krijgen en het daarbij te houden of een baby weg laten halen.
Moreel is dat echt een andere situatie.

Kaaskopje

Ik weet natuurlijk ook niet hoe ik er zelf in zou staan als het me nu zou overkomen. Die kans is overigens erg klein, man heeft een bezoekje aan de uroloog gebracht. Ik weet wel dat ik kort voor dat bezoek een erg late menstruatie had, en schrok van het hetzaltochniet-gevoel dat dat me gaf. Mocht er een positieve test gekomen zijn dan was dat gevoel waarschijnlijk weer omgeslagen, maar dat zal ik nooit weten.
Ik moet wel zeggen dat de zwangerschappen en baby/peutertijd me behoorlijk zwaar zijn gevallen en ik daarom erg geniet van de vrijheid die we nu weer hebben.
En dat alles maakt dat ik er sindsdien veel meer begrip voor abortussen.

begrip en morele overwegingen

zijn niet nodig. Het is een recht. Laten we hopen dat jullie je dochters dat ook vertellen.

En nee

Ik kan inderdaad niet voorstellen dat praktische problemen een reden kunnen zijn voor abortus.
Ik heb begrip voor abortus in het geval vrouwen verkracht zijn, heel jong zijn, op straat leven, verslaafd zijn, ziek zijn of er andere hele zware omstandigheden zijn.
Ik zeg niet dat abortus in die gevallen de juiste keuze want het blijft het beëindigen van het leven. Maar ik snap prima de wanhoop en angst die tot die keuze leidt.
Ik snap oprecht niet goed waarom een echtpaar met al een paar kinderen waar verder geen enorme problemen spelen kiezen voor abortus vanwege praktische zaken zoals dat het langer duurt voordat de kinderen zelfstandig zijn, bepaalde activiteiten moeilijker worden, het huis/de auto te klein, de oudste kinderen zich wat meer moeten aanpassen, er minder geld is voor extra's enzovoorts. Zelfs een combinatie van al die zaken.

Trivia

Een man die zou willen scheiden omdat hij een derde kindje, een meerling of een gehandicapt kind niet aan kan mag van mij vandaag nog weggaan. Als mijn man de kinderen niet aan had gekund dan was dat voor mij toch het einde geweest. Iemand met zo'n weinig ruggengraat hoeft niet te blijven.

Tussen de regels,

zie ik ook oplossingen. Ik kijk wat luchtiger naar de bezwaren. Het hangt er maar van af welke bril je opzet. Het lijkt mij een stabiel koppel, niet bepaald scheidingsgevoelig.
Dus waar die vrees vandaan komt, begrijp ik niet.

Als ze een eigen onderneming hebben, is het misschien ook mogelijk daar een box of bedje te plaatsen. Eventjes los van wat voor onderneming ze hebben. Bij een werkgever wordt dat moeilijker.

Ik weet dat het wettelijk mag. Ik ben geen voorstander van de huidige abortus wet. Ik weet echter prima wat de wet zegt. Kinderen mogen tot 24 weken geaborteerd worden (terwijl er baby's zijn die met 23 weken geboren zijn die blijven leven...)
Maar in de opvoeding van mijn kinderen vind ik het niet zo zeer belangrijk om ze te vertellen dat dit hun recht is (daar kunnen ze zelf achter komen) maar meer om ze te vertellen over de redenen waarom die wet er is, wat de goede kanten zijn van die wet maar ook de slechte kanten en mijn morele overtuiging in deze.

Maar dat is dus niet aan jou. Ik zie dit draadje verschuiven: eerst gaat het over praktische zaken, eigen ervaringen met nakomertjes, redenen waarom het wel of niet goed te combineren zou zijn etc., allemaal interessante en behulpzame overwegingen. Daarna gaat het steeds vaker over of het van jullie "mag". Nou, als ik TS was zou ik daar absoluut niet in geïnteresseerd zijn. Zij vindt abortus aanvaardbaar, anders zou het idee niet in haar opkomen. Dat is dus het uitgangspunt. We leven niet meer in de 19e eeuw.

Je dochters

Mijn dochters weten hoe ik over abortus denk. Met de oudste kan ik daar flinke discussies over hebben omdat zij een groot voorstander is van pro choice. Ik in principe ook, maar ben toch een stuk terughoudender. Je hoeft dus je kinderen niet te onthouden hoe je over iets denkt. Uiteindelijk moeten ze toch hun eigen mening vormen.

wow

Om met de dowager van Downtown Abby te spreken: Does it ever get cold on the moral high ground?
Ik hoop van harte dat TS niet meer meeleest, want wat een oordelen en slecht inlevingsvermogen hier. En slecht lezen op de koop toe. Iemand die beweert dat ze man pas inlichtte nadat ze hier postte, volgens mij is dat toch echt een verkeerde interpretatie van wat ze schreef.
Volgens mij hebben we als vrouwen idd het recht bevochten om baas te zijn over eigen lichaam en dus zelf te bepalen of en wanneer je kinderen krijgt (voor zover het je überhaupt gegeven is, maar dat terzijde). Dit in samenspraak met je partner. Desondanks zal het voor iedere vrouw moeilijk zijn om geconfronteerd te worden met een ongeplande zwangerschap. Is het stom om ongepland/ongewenst zwanger te worden; ach ja; je zou kunnen zeggen dat dat niet zou hoeven gebeuren. Maar goed; we zijn allemaal mensen en ik moet de eerste mens nog zien die nooit een fout heeft gemaakt. En daarbij kan het ook soms ondanks alle voorzorgsmaatregelen gebeuren.
Waarom zou je in godsnaam een kind op de wereld zetten, dat je niet wil? Wie wordt daar beter van? TS wíl het diep van binnen niet; haar gezin is compleet. Maar omdat er zo'n enorme schaamte op dit onderwerp zit, is ze aan het rationaliseren geslagen: het past niet in huis, het kan financieel misschien niet, man is vaak weg. Allemaal argumenten om haar gevoel van een rationele bodem te voorzien, alsof het pas mag als je er overtuigende argumenten voor hebt.
Het argument: ik wíl het niet, zou voldoende moeten zijn. Het is haar lichaam, haar leven, haar gezin.
En dan nog is het moeilijk voor haar, want je weet waar je afscheid van neemt; een potentieel nieuw mens, van wie je heel veel zou houden.
Sussie12; ik wens je veel sterkte.

Dowager

Precies! Ik dacht even dat ik in een tijdmachine terecht was gekomen, maar gelukkig zijn er hier meer die de overstap naar de 21e eeuw gemaakt hebben.

ALs mensen elkaar nou eens meer hielpen en minder veroordeelden, dan werd de wereld vast een betere plek.

Bevochten recht vs ethiek

Dat bevochten recht komt uit een tijd dat kinderen voor 28 weken nog niet levensvatbaar werden geacht. Inmiddels is dat flink bijgesteld, terwijl ik het idee heb dat de mogelijkheden voor abortus alleen maar verruimd zijn. En tegenwoordig worden beduidend meer bijna levensvatbare baby's geaborteerd omdat er bij de 20-weken echo iets aan het licht komt. Ik vind dat veel te ver gaan.
Maar volgens de wet mag het, dat is waar, en hoef ik er in individuele gevallen niets van te vinden. Gevoelsmatig wil ik echter wel twijfelaars aan de (voor mij) goede kant van de streep houden/brengen, vandaar dat ik toch vertel wat ik (juist) vind.

Nou

Dit ging over een positieve test en niet over een (eventueel) levensvatbare baby. Dat is een heel andere discussie.

Triva

Ik ga even kort op je kans op een gehandicapte zin in nu: ik ben zeer terughoudend, of zou dat zijn als het nog aan de orde was, met testen. Ik heb zelf een kindje ter wereld gebracht met een open ruggetje, althans een variant daarop. Ik vermoed dat ik daar een grens had getrokken bij een volgende. Het is geen makkelijk leven als je dat hebt. Uiteraard zijn er ook erfelijke aandoeningen die je een kind wilt besparen, dus ik ben niet 100 procent stellig over dat ik geen abortus zou laten plegen, maar van mij hoeft de maatschappij niet handicapvrij te worden.

Het zou fijn zijn als jullie wat meer tussen de regels doorlezen... je kiest niet voor een derde gezond kind, je kiest voor ALLE mogelijkheden die er kunnen komen, inclusief scheiding omdat man het niet aan kan.===

Mijn indruk is dat jij die vaardigheid ook wel eens mist. In mijn geval hoef je niet eens tussen de regels door te lezen.

Ik mankeer van alles, maar ik heb nog nooit bedacht dat ik mijn kind dat moest besparen. Het grappige is (grappig tussen twee "), dat mijn dochter nu een aangeboren afwijking blijkt te hebben, waar ik werkelijk niet van wist dat ze dat had kunnen krijgen. Ik kende het bestaan ervan niet eens. Ze zal haar verdere leven arbeidsbeperkt zijn. Dus ook al denk je een gezond kind te hebben, dan is pech nog steeds mogelijk.

Dowager

#17 maandag middag:' ik heb vanmiddag om 16:15 uur een gesprek met de huisarts.. misschien dat hij ons beter kan helpen tot een besluit.
mijn man heb ik het gelijk verteld en natuurlijk schrok hij ook heel erg. maar hij steunt mij wel en zegt dat hij hoe dan ook achter mij staat, bij welke keuze ik ook maak.'

Het draadje startte zondag. Ik maakte de opmerking over haar man op basis van de regels hierboven.
Je kan je wel storen aan de geluiden die jou niet aan staan maar ik zie niet in hoe ik dit verkeerd gelezen hebt.
De info 'gelijk verteld ' kwam pas in de 17e post, daarvoor had TS het over we willen niet want er staat reeds een afspraak voor sterillisatie. Dat is m.i. hetzelfde als met zijn tweeën besluiten tot deze abortus.

De tip over geluid hartslag is niets anders dan een waarschuwing. Geen vorm van manipulatie of emotionele druk om haar toch aan het denken te zetten. De opmerking over slecht lezen vind ik best grappig.

flanagan

Ja, op basis daarvan concludeer jij dat ze dit draadje opende voordat ze haar man had gesproken en dat ze hem weinig tijd gaf om te reageren. Alsof ze hem dus pas iets vertelde, nadat ze een afspraak met de huisarts had gemaakt. Ik las daarin, dat ze meteen nadat ze de positieve test in handen had, het haar man vertelde. Misschien heb jij gelijk, misschien ik. Om op basis hiervan te schrijven wat jij deed, wat in mijn ogen nogal veroordelend is, vind ik niet kies. Zeker niet in zo'n gevoelige situatie als deze. Je had ook kunnen vragen; begrijp ik het goed dat je het eerst hier vraagt, voordat je het je man vertelt? Dan zou je daar eventueel je onbegrip/afkeuring/verbazing over kunnen uitspreken. Maar zelfs dan vind ik dat je daarover ook de vlakte zou kunnen en mogen houden. Wellicht zou ze daar een hele goede reden voor kunnen hebben. En haar vraag hier was: heeft iemand ooit in deze situatie gezeten en welke keus heb je toen gemaakt? Niet de vraag, moet ik het eerst mijn man vertellen (wat ze waarschijnlijk dus al gedaan had)
En - om vast het argument voor te zijn dat je op een openbaar forum ook antwoorden of input krijgt waar je niet op zit te wachten - uiteraard is dat waar. Maar; ik vind in een situatie als deze, waar we ons hier als ouders alles bij zouden kunnen voorstellen, hoe ongelooflijk moeilijk dat is, ons zouden moeten inhouden met wijzende vingertjes.
Sussie12 en alle anderen die ooit in deze situatie terecht komen weten nu iig weer, dat ze in sociale situaties maar beter hun mond kunnen houden over een pijnlijke ervaring als deze, want de morele verwijten zijn niet van de lucht. En zo blijft het een taboe en blijven mensen met stil verdriet zitten, waar openheid in veiligheid mensen een stuk verder zouden helpen.

aanvulling

mijn laatste stukje was overigens niet specifiek op Flanagan gericht